Machtig fraai fotowerk weer en je verslag leest als een goed jongensboek Daan. Je kan je CV weer aanvullen.

Patrick

Lekker verslag inderdaad. Ben benieuwd naar de rest!

Wat jaco zegt…... dus.

Wel leuk om te zien hoe Citroën met de DS3 weer een instant klassieker op de markt heeft gezet. Hij heeft er de looks voor, maar belangrijker nog, getuige dit evenement: ook de aanhang, de fans.

Mooie foto’s Daan.
Fijn om naar te kijken en je verhaal leest ook lekker weg!

Het is inderdaad een erg leuke verhaal wat lekker wegleest! En de foto’s zijn erg mooi!

Meer, meer, meer…

De titel reporter past je goed; leuk verhaal en fantastisch mooie foto’s: scherp, mooie kleuren, bijzondere gezichtspunten! Dat maakt nieuwsgierig naar het vervolg van je avonturen!

Hello Guys

Thank you for coming and make some pictures for your trip, I hope that you a good trip back to your home

You could have some information for this events in DS3Spirit Facebook

http://www.facebook.com/pages/DS3Spirit/338142478922

stephane

Mooi op alle fronten Daan…

Goed, gaan we verder

Toen alle equipes goed en wel aan de eerste activiteit begonnen waren maar eens een overzichtfoto van alle auto’s gemaakt, zo’n honderd in totaal (en de ‘mijne’ vooraan in de rechterrij):

Aangezien wij als ‘pers’ aangemerkt werden en geen deelnemende equipe vormden hoefden we niet met een bepaalde groep mee te lopen. Dat gaf de vrijheid om overal te gaan kijken waar het ons interessant leek. Onder de indruk van al het moois op de parkeerplaats maar zeker ook van de rit naar het circuit zijn we eerst een kijkje gaan nemen bij de statische workshop. Dit speelde zich binnen af, in een van de gebouwen op het complex van het circuit. De rode draad van deze workshop was de DS-lijn. Om dit tastbaar te maken stonden er behalve uiteraard de DS3 ook een DS4 en een oer-DS. Bij elk model was een medewerker aanwezig om toelichting te geven over het specifieke model.

Voor de DS4 waren de ontwerper van het exterieur en de grafisch designer aanwezig:

Een ‘echte’ DS werd toegelicht door een medewerker van het Conservatoire, waar de auto ook vandaan komt. Er werd uitgebreid ingegaan op details van de auto zoals het veer-, stuur- en remsysteem maar ook de belijning en hoe alles qua vorm ook een functie heeft. Toch, alhoewel het een prachtig exemplaar betrof had ik liever een eerste-neus-type gezien. Niet alleen vind ik die persoonlijk mooier, dát was het model wat destijds de wereld schokte met niet eerder geziene looks en technische noviteiten, die inmiddels - maar in sommige gevallen niet eens zo heel gek lang geleden - pas gemeengoed zijn geworden. Ironisch genoeg leek de oude DS meer belangstelling te trekken dan de DS3 en DS4.

Toch vroeg ik me wel een beetje af wat nou precies het doel van de vergelijking was. Natuurlijk is het erg leuk en interessant om de mensen die te maken hebben met de ontwikkeling van de auto’s (DS3 en DS4) en de geschiedenis van de auto (oer-DS) te kunnen bombarderen met vragen. Aan de andere kant, afgezien van de twee letters zie ik op weinig vlakken gelijkenissen tussen de nieuwelingen en het oude model. Was de oude DS domweg revolutionair, de naamgenoten zijn dat zeker niet. Deze zijn op andere vlakken interessant, ze passen namelijk naadloos in de trends van individualisering en personalisering. In een tijd dat alles al gemeengoed is en mensen de behoefte hebben zich te onderscheiden. Hoe het ook zij en nogmaals, het was erg tof om eens van gedachten te kunnen wisselen met de mensen die het allemaal maar voor ons liefhebbers proberen te realiseren. Vormde de Franse taal daarin voor enkelen nog een barriere (ik versta en spreek het enigszins), dit werd in allerijl opgelost door een Engels sprekende PR-dame uit Parijs over te laten komen die tolk kon zijn voor ons anders-sprekenden. Een van de vele facetten van een evenement dat zoals later bleek, in zijn geheel tot in de puntjes geregeld was.

Na buiten (in het steeds heter stralende zonnetje) een tijdje rondgedrenteld te hebben liep het tegen twaalven en begonnen zich meer en meer mensen op het terrein tussen de gebouwen te verzamelen. Niet zonder reden, want naar goed Frans gebruik wachtte ons een uitgebreid ‘dejeuner’. Al dan niet met een glas wijn erbij. Wat sowieso al opviel: overal en gedurende de hele dag waren hapjes en drankjes te krijgen. Gewoon voor het grijpen. Dat alles verbleekte echter bij de keur aan ‘finger food’ en ‘produits du terroir’ waarin voor de lunch voorzien was. Werkelijk subliem! En dankzij een ruime maar stipte planning meer dan voldoende tijd om wat beeldmateriaal te vergaren alvorens we in het middagprogramma doken

Prachtig verslag, schone foto’s! Ik zou zo naar de dealer hollen om hem te bestellen, prachtige voiture de DS3 mijn hart gaat al helemaal overstag .

En dan nu het deel waar iedereen natuurlijk naar uitkijkt, de dynamische workshops!

Waar de statische workshop in een hal plaats vond waren de twee dynamische workshops verdeeld over twee stukken van het circuit. Het circuit zelf kan als één geheel gebruikt worden, of als twee stukken: ‘piste technique’ van 1,6 kilometer en ‘piste rapide’ van twee kilometer. Hier vind je wat meer informatie over het circuit zelf.

De workshop op het technische deel van het circuit bestond uit het meerijden in een echte DS3 Racing, dus de versie met 207 pk, grotere spoorbreedte, verlaagd onderstel en dikkere remmen. Alle deelnemers kregen een helm op en mochten dan plaats nemen in één van de twee Racings, een wit/grijze en een zwart/oranje.

En laat ik er maar geen doekjes omheen winden, deze twee Racings werden op geen enkele manier ontzien. Ze werden bestuurd door rij-instructeurs van Citroën zelf (de mijne heette Hervé) en met grote vaart head-to-head over het asfalt gejaagd. Al zag het er van een afstand misschien niet zo snel uit, zittend achterin de auto kon je je niet anders dan verbazen over de acceleratie, laterale krachten tijdens het nemen van bochten en de uitstekende remmen. De chauffeurs hadden er duidelijk lol aan met deze auto’s in de weer te zijn. Ook waren ze erg goed op elkaar ingespeeld, ze haalden elkaar in, remden elkaar uit, staken elkaar in de bochten voorbij en schuwden niet de auto zo nu en dan eens lekker dwars te gooien

Eigenlijk best indrukwekkend dat de twee Racings het zo een dag lang volhielden, alhoewel de staat van de achterbanden een oncomfortabele rit naar huis beloofde. En ja, dat is écht carbonfiber.

Ik was nog niet goed en wel uit de auto geklauterd (ik heb achterin gezeten en hoe je ook wendt of keert, het houdt qua ruimte achterin niet over als je een goede één meter negentig meet) of ik mocht mijn ‘normale’ helm inwisselen voor een brandwerende muts en een rally-helm!

Om daarna plaats te nemen in dit gevaarte, een echte R3

En nu kan ik wel gaan uitweiden over de sensatie van bijna ongedempt motorgeluid en vibraties in het volledig in elkaar gelaste chassis (met buizenframe), over ploffende knetterende naverbrandingen in de uitlaat, over strak ingesnoerd worden in een keiharde kuipstoel, over een formule-1-achtig Sparco display met driftig knipperende revcounter, over kerbstones en het eroverheen denderen, over de meest brute sensatie van alles - de bijtende remmen - en de hitte in het interieur.. Maar misschien moet ik de foto’s gewoon maar voor zich laten spreken.

Als je daar als lezer nog niet jaloers van wordt….

Heel vet.

En het wordt nog erger, want op het ‘snelle’ circuitdeel mochten alle (ja, inderdaad, álle) equipes zélf de baan op met een THP en een Racing. Wat dus inhield dat van de equipes er één persoon als chauffeur werd aangemeld en de andere persoon als passagier op de achterbank mee mocht. Gelukkig heeft mijn vriendin vertrouwen in mijn rijkunsten en was ze sportief genoeg om mee te gaan

Dit stond er zo’n beetje klaar voor ons deelnemers:

Ofwel: een drietal Racings, twee wit/grijze exemplaren en een zwart/oranje, voorts twee mativoire en één rouge sanguine THP. Het gegeven was nogal eenvoudig: Eerst zelf rijden met een instructeur ernaast. Vanuit de pitstraat de baan op en respectievelijk een noodstop uitvoeren, een slalomproef, een te snel ingestuurde bocht laten corrigeren door de ESP en een paar snelle doordraaiers. Dan nog een keer hetzelfde en aan het eind van de ronde weer de pit in. Vervolgens zou de instructeur plaats nemen achter het stuur om het werkelijke potentieel van de auto te demonstreren.

Ik trapte af met de Racing. Gelukkig al enigszins gewend aan de bediening en het sturen van de THP geraakt, maar een Racing blijkt toch nog een stukje serieuzer. Scherper ook. De acceleratie is fenomenaal, de remmen uiterst goed doseerbaar en met een fijne ‘bite’. Onverstoorbaar door de slalomproef (met zeventig kilometer per uur) en de ESP is eigenlijk het enige dat roet in het eten gooit, want die houdt bij het uitsturen van een bocht gewoon het gas los, hoe hard je het rechterpedaal ook in trapt.

Helaas voor mijzelf had ik tijdens de eerste rit een instructeur die zonder enige twijfel bijzonder kundig was op het gebied van autorijden en voertuigdynamiek, maar helaas niet zozeer in het spreken van een andere taal dan de Franse. En door de gebrekkige communicatie (het twee keer na moeten denken voordat me doordrong wat hij bedoelde) had ik niet het vertrouwen voluit te gaan met de Racing. Best jammer, maar het neemt zeker niet weg dat ik het een fantastische ervaring vond en blij ben als één van de weinigen te mogen zeggen in een DS3 Racing te hebben gereden

Hoe anders was het in de twee rondes met de THP. De instructeur (een halve Italiaan met dito grijns en bril op zijn gezicht) gaf me wel het vertrouwen te doen wat ik wilde en dus ging het alras met gierende banden over de baan. Bocht insturen en een beetje gas lossen, om vervolgens het uit het gareel rakende kontje van de auto weer recht te trekken, om de volgende bocht plankgas op de apex in te sturen, en wederom met laag jankende banden het rechte stuk op te denderen. Zelfs de halve Italiaan moest er van grijzen en mompelde wat goedkeurende Franse woorden.

Eigenlijk was ik op dat moment pas helemaal om. Een auto die zich al had bewezen als reisauto. Als eigenzinnig statement, als mode-accessoire. Als verlengstuk van de individueel ingestelde mens. Met een - nu al - grote schare enthousiaste fans. En er dan ook nog zo goddelijk mee over een circuit kunnen boenderen. Echt, je oma kan in een DS3 THP nog sportief rijden. Compleet hufterproof. Laat staan de meer geoefende chauffeurs, waar ik mezelf in al mijn bescheidenheid toch wel toe wil rekenen. Die kunnen de auto bij hun kladden pakken en er het uiterste van vergen. En dit was het Mativoire exemplaar dat me tot dit inzicht bracht.