Mooi geschreven en zo te lezen fijn georganiseerd! Foto op de frontpage is erg mooi met die spiegeling!

De tijd vliegt en het is alweer bijna twee weken geleden dat ik de DS3 - tot mijn spijt - terug heb gebracht naar de rechtmatige eigenaresse.

Sindsdien, als ik een DS3 zie rijden - alhoewel het er natuurlijk volslagen idioot uitziet - steek ik mijn hand op, omdat ik me heimelijk heel erg verbonden voel met de ongetwijfeld gelukkige en tevreden bestuurders. Ook moet ik constateren dat ik er, meer dan vele andere hebbedingetjes, écht een wil hebben. Dat is wat de auto bij mij teweeg heeft gebracht. Zoals ik eerder al schreef, het is een allround auto. Tegelijkertijd ‘maar’ een gebruiksvoorwerp en in de meest praktische zin van het woord biedt de DS3 niets meer dan andere auto’s. Maar in het verlengde van wat forumlid Jaco ook al aangaf in dit topic, in een DS3 rijden geeft je het gevoel ergens bij te horen. Of juist nergens. Een groep coole mensen, hip misschien zelfs, onderscheidend, met een eigen blik op de wereld en alles wat er zich om hen heen afspeelt. Jezelf uiten, en dan niet zo macho-kapsones-kijk-mij-eens-premium zijn zoals bestuurders van zo’n Audi A1 dat doen. Wat eigenlijk maar een raar, lelijk, pretentieus autootje is (ik zal verder niet uitweiden over mijn aversie tegen dit Duitse merk en het moederconcern waar het toe behoort). En een 500 van Fiat is natuurlijk best guitig, een MiTo van Alfa Romeo - op een meer mannelijke manier - ook, net als de MINI, maar laatstgenoemde is er al lang en dus van een gevestigde orde. Waar je ‘gevestigde orde’ gerust mag interpreteren als ‘heel erg 2006’.

Waar zit dan de nuance, dat verschil met al die andere ‘premium’ b-segmenters? Misschien heeft het te maken met het feit dat de DS3 een Frans product is. Van een fabrikant die altijd al eigenwijs was, dat onder het juk van Peugeot een tijdje niet mocht zijn, maar nu een tweede jeugd beleeft. Een opleving misschien zelfs, die begon met de laatste C5 en doorzet met de nieuwe DS-reeks. De C6, zul je nu misschien denken. Maar die was té controversieel. Te onbegrepen ook. Een paar jaar te vroeg. Maar onderscheidend zeker, alhoewel duidelijk niet gericht op een jong publiek. Wellicht met de Metropolis als DS6 dan maar in de herkansing. De Franse President moet immers ook ergens in rondgereden worden.

Er zijn vele Citroënliefhebbers die het een schande vonden dat de naam van de DS gebruikt werd voor een nieuwe reeks modellen. Modellen die durfden niet hydropneumatisch geveerd te zijn. Ikzelf probeer de mening van eenieder te respecteren, maar denk wel dat deze mensen teveel hang naar het verleden hebben, en daarmee geen frisse blik op het heden, of de toekomst. Het is nu aan de jongere generatie. De naam DS daarvoor gebruiken vind ik een groot compliment, een hommage aan de oude Citroëns, die ik niet minder koester dan de moderne.

Tijden veranderen. Ook voor de niet-liefhebbers van het merk. Ik bespeur zelfs op het Duits-minnende forum van AutoWeek een groeiende sympathie voor Citroën. Verstokte oogkleppendragers moeten schoorvoetend toegeven dat ze een DS3 of DS4 ‘nooit zouden aanschaffen’, maar het ondertussen een gave auto vinden. Ons geliefde merk heeft weer bestaansrecht, lijkt het wel.

Maar dan nu een stukje schrijvend herbeleven. De terugweg vanaf het hotel in La Ferté-Gaucher: de navigatie ingesteld op Reims en dan de korte - dus niet de snelste - routevariant gekozen. Al snel stoof het grijze monstertje over smalle bemodderde weggetjes van dorp naar dorp, door een mooi en heuvelachtig landschap. De regen van eerder die ochtend leek voor ons uit te wijken, de zon brak zo nu en dan door en gaf het prilgroene landschap een diepe kleurschakering. Dreigende wolkenpartijen, glinsterend wegdek en een DS3 die gretig door de zes versnellingen kilometer na kilometer vreet. Om vervolgens, als de bestuurder en passagiere geraakt worden door het karakteristieke van een typisch Frans dorpje, meteen de rol aan te nemen van supermodel, dat zich vanuit elke hoek gewillig laat fotograferen.

We volgen de ‘Route de Champagne’ dwars door het hart van de Champagne-streek. Illustere namen komen voorbij: Mumm, Pomery, Taitinger. Maar ook kleine, onbekende huizen. De kofferruimte van een DS3 is dankzij de compacte achterwielophanging voldoende groot voor een flinke set weekendbagage maar dus goed gevuld en daarom niet toereikend voor een paar extra dozen bubbels. Niet dat er op zondag buiten het seizoen ook maar één bordje ‘dégustation’ of ‘vente directe’ buiten hangt, we passeren slechts gesloten hekken. Het kan ons niet veel deren.

In Reims aangekomen toont de DS3 haar waarde als stadsauto, die zich makkelijk door smalle straatjes en in kleine parkeerhavens laat dirigeren. We rijden al zeker een kwartier rond voordat ik een geschikte parkeerplaats vind. Het is dan inmiddels al zo erg dat ik de auto niet naast een andere wil parkeren, want stel je voor dat een onverlaat de deur van zijn of haar auto tegen de zijkant van de DS3 zou stoten. Ik denk niet dat ik voor mezelf in zou staan.

In de kathedraal heerst een serene stilte. Een moment van bezinning. Maar eigenlijk kan ik niet wachten om de rit voort te zetten.

Vanaf Reims rijden we richting Sedan en het landschap wordt grilliger. De bossen donkerder. Dichte pakken naaldbomen en langgestrekte stukken weg voor ons. Door dalen over bergtoppen en het kost moeite om op het stuk E46 bij Bertrix het gaspedaal niet te vloeren. In Martelange aangekomen tanken we goedkope ongelode 98. En meteen weer dóór, over misschien wel de beste wegen van allemaal, die van Luxemburg. Waar je op een provinciale weg 110 mag, maar zomaar 130 rijdt, in de stroom mee. Naar Diekirch, en dan richting Luik over de E42. Het circuit van Francorchamps, hoe zou dit wagentje door Eau Rouge omhoog kunnen? We rijden door, noordwaarts maar buigen dan af om stiekem nog even de bron van de E40 te zoeken, een klein stukje Autobahn mee te pakken. Bij Aken doen we driekwart Dreieck om richting Heerlen te gaan en via de A76 Nederland binnen te rijden. Ik vind het mooi geweest en stop bij de Esso aan de grens. Mijn vriendin rijdt het stuk naar Eindhoven. Ze is nu al even gek van de auto als ikzelf. Als we thuis aankomen staat de dagteller op twaalfhonderd kilometer sinds het ophalen van de auto in Amsterdam. Moe maar voldaan plof ik in mijn luie stoel neer om nog één blik naar buiten te werpen en met de afstandsbediening de alarmlichten nog een keer te laten knipperen.

Ergens wil ik het allemaal relativeren. Natuurlijk ben ik een ‘fanboy’ als het op een auto van dit kaliber van mijn favoriete merk aan komt. Ik zal de laatste zijn die beweert dat mijn relaas objectief geschreven is. Maar zoals het ook bij een programma als Top Gear geldt, praktische kwaliteiten van een auto zijn makkelijk te meten. Prestaties, verbruik, wegligging, waardebehoud. Allemaal factoren die te berekenen zijn.

Het zegt echter niets over wat een auto met je doet. Veel, in mijn geval.

Wat een plezier om jouw stukjes te lezen!

Prachtig verteld Daan.

Echt mooi geschreven. Ergens hoop ik dat de DS3 mij ook zo tevreden gaat stellen

We are enjoy to annonce that we have opened a dedicate site for the meeting : anniversaire.ds3spirit.com

@2d : We waiting a translation for your post, to save it into the site

Geweldig stuk man! Echt heel leuk om te lezen!

Even ter aanvulling/bevestiging, ik heb voor afgelopen donderdag (19-05-2011) nog nooit een Citroen gereden (Had zelfs geen proefrit gemaakt omdat de E-HDI toen nog niet beschikbaar was) maar na mijn 4 dagen rijden in mijn DS3 ben ook ik helemaal verkocht! Zo de auto aan mijn collega’s laten zien, wat een genot zal dat zijn. Zal ik kunnen stoppen met glimlachen? Ik denk dat het moeilijk genoeg wordt!

Super leuk en makelijk te lezen stuk ga zodoor met je ervaringen op “papier” te zetten, ik smul ervan

Een vriend maakte me attent op de AutoWeek video van de Internationale Citroën DS3-meeting.
Leuk filmpje!