van de voorpagina

Wanneer de redactie een reisverslag toegespeeld krijgt met de titel “De mooiste autotocht ooit”, dan laten we het er niet bij zitten. Wat blijkt: Kees de Waard Wagner, op het forum beter bekend als Visa GTI 115, heeft een zevendaagse tocht door de Franse, Zwiterse en Italiaanse Alpen en de Dolomieten georganiseerd. Een snelle blik maakt duidelijk: dit zou zo maar eens echt de mooiste autotocht ooit kunnen zijn.  Die kunnen we niet van de voorpagina weghouden!

Kees, racer en reiziger
In de serie “Citroën, maar dan anders” hebben we Kees en zijn Visa GTi 115 al uitgebreid voorgesteld. Zijn Visa GTi 115 is kort samengevat een Peugeot 205 GTi in Visa-verpakking, een echte leeuw in schaapskleren. Met deze Visa en zijn Alpine A110 rijdt Kees graag snel, zo snel als maar mogelijk is, maar dan wel op een gesloten circuit. “Het circuit is om te racen, de openbare weg is om te reizen”, zo vindt hij. Reizen hoeft niet altijd in een snelle wagen, reizen kan ook in een praktische wagen zoals zijn Jumpy. Als hij en zijn vrouw daarmee op reis gaan, zoals voor een zomervakantie op Corsica, dan gaat het niet zo van volpakken, instappen, navigatiesysteem aanzetten en wegwezen. Nee, dan ligt de eetkamertafel al maanden tevoren bedolven onder landkaarten om de mooiste weggetjes te vinden. Zo voert de heenweg naar Corsica door de Ardennen, de Vogezen, de Jura en de Alpen. Maar hoe mooi de passen ook zijn die in de route worden opgenomen, voor iedere gekozen pas moeten vele andere passen ongezien links en rechts gepasseerd worden. Niet getreurd, de terugweg wordt op soortgelijke wijze voorbereid: een waar genot voor de passenliefhebber. Passenliefhebbers zijn er veel in Kees’ vriendenkring en die nodigt hij graag uit om zo’n tocht met hem te rijden. Kees’ thuisreis vanuit Corsica was voor zijn vrienden in Alpines, Citroëns en andere auto’s een reisdoel op zich: een passenfeest langs Frankrijks oostgrens.

Annecy-Cortina-Annecy, de voorbereiding
En toch, ook al rijd je de Ardennen, de Vogezen, de Jura en de Alpen eerst van noord naar zuid en vervolgens van zuid naar noord, dan nog zijn er veel bergwegen die je niet kunt rijden. Als je dan ook nog eens op de kaart ziet dat er verder naar het oosten nog veel meer fantastische passen zijn, dan staat in grote lijnen het plan voor de volgende reis al vast. Van Annecy via de Franse, Zwiterserse en Italiaanse Alpen naar het bekende ski-oord Cortina d’Ampezzo in de Dolomieten en weer terug: 7 dagen, 45 passen, 2.500 kilometer. Daar schrikken zelfs veel van de doorgewinterde autoliefhebbers onder Kees’ vrienden voor terug. Uiteindelijk staan er op zaterdag 5 september vier auto’s bij het beginpunt in Annecy: een Alpine A110, een Renault Mégane R26R, een Lexus IS 220d en Kees’ Citroën Jumpy 2.0 HDi 140.

Annecy-Cortina
Zondag 6 september brengt 290 km en enkele lagere, maar buitengewoon mooie passen zoals de Col des Aravis en de Cormet de Roselend, voordat het zware werk begint, wat in de Tour de France “hors catégorie” heet: de Madeleine, de Télégraphe en de Galibier, het dak van de Tour van dit jaar.
Maandag 7 september volgt een drielandentocht over 400 km. Via de Col du Montgenèvre gaat het naar Italië en via de Col du Mont Cénis weer terug Frankrijk in. Dan volgt de beklimming van de 2.764m hoge Col de l’Iseran, één van de mooiste in Frankrijk. Na nog meer klimmen en dalen eindigt de dag in het Zwitserse Brig.
Ook dinsdag 8 september staan er weer bijna 400 km op het programma. Via de Simplonpas wordt een van de meest afgelegen dalen van Italië aangedaan, de Val Antigorio. Daarvandaan is er een miniscuul pasweggetje dat op de meeste kaarten niet eens ingetekend is terug Zwitersland in: de Passo di San Giacomo. Deze voert tot halverwege de beklimming van de Nufenenpas, die op de pashoogte mooie vergezichten biedt. De beklimming daarna, die van de Furkapas, voert net onder de indrukwekkende Rhonegletscher langs. Weer verder, via een moderne pasweg bijna ongemerkt de Sankt Gotthard op, maar dan… de afdaling! Aan de zuidkant van de Gotthard ligt niet alleen een moderne pasweg met veel galerijen, maar ook de beroemde “Strada della Tremola”, een oude pasweg die nog (of weer) grotendeels met kinderkopjes is bestraat. De haarspeldbochten zijn smal en scherp en voor vangrails is geen plaats, onvergetelijk! Daarna kan er flink doorgereden worden door lange dalen; pas kort voor de pashoogte van de San Bernardino wordt weer echte stuurmanskunst verlangd. De afdaling brengt het gezelschap aan de voet van de Splügenpas. Op de meeste kaarten zijn hier nauwelijks bochten te zien; niet omdat ze er niet zijn, maar omdat ze te klein zijn om te tekenen! Sommige liggen tegen de berg aangedrukt, maar voor vele is ook plaats in de berg uitgehouwen, de ene na de andere! Via de Maloja en de Bernina voert de etappe uiteindelijk naar Tirano in Italië.
Woensdag 9 september krijgen de auto’s en de reizigers al weer 400 km voor hun kiezen. Over de 2.621 m hoge Gaviapas, die zo onvoorstelbaar smal en stijl is en langs zulke diepe afgronden voert dat de Michelin-kaart hem als bijzonder gevaarlijk kenmerkt. Dan gaat het via 36 genummerde haarspelden de 2.757 m hoge Stelvio op en weer naar beneden via 48 genummerde haarspelden die steeds weer andere adembenemende uitzichten bieden. Via enkele lagere passen wordt het dal van de Eisack bereikt en vervolgens kan aan de Dolomieten begonnen worden. Via de Passo Pordoi, bekend bij zowel fietsers als skiërs, omdat hij deel uitmaakt van de Sella-ronde, en de Passo di Falzarego wordt eindelijk Cortina d’Ampezzo bereikt, het verste punt van de rondreis.

Cortina-Annecy
In het subforum “Aankondigingen & Evenementen” zal Kees een uitgebreider reisverslag plaatsen, dus als de heenreis je nieuwsgierig heeft gemaakt naar de terugreis, dan kun je die daar vinden. Ook aan foto’s zal het daar niet ontbreken.

tekst: Kees de Waard Wagner, foto: GPS-Tour.info, redactie: RensKorevaar

Die Splügenpass is zo bijzonder dat hij wel een paar foto’s in dit topic heeft verdiend!

Deze komt van GPS-Tour.info:

Hier een foto van Hauke Wittern:

En een door Kees zelfgemaakte foto van zijn Jumpy die bovenop de Stelvio staat te kleumen van de kou:

Kees’ uitgebreidere verslag, deel 1:

”The best tour ever”.

Dit waren de woorden uit de mond van onze fanatieke deelnemer uit Engeland, Pete Frazer, met zijn Alpine A110 1550. In mijn ogen voor hem een helse klus voor het altijd om koeling vragende motortje achterin. Maar de preparatie was goed voorbereid en na het nog eens verwijderen van de thermostaat hebben Pete en John uitzonderlijk genoten van de te nemen Cols in deze tour.

Bij het lanceren van deze tour Annecy, Cortina d’Ampezzo, Annecy, een jaar terug waren er best wel een aantal die graag mee gingen, maar de een na de ander haakte om diverse redenen af.
Dat was jammer ze hebben echt heel veel gemist.

We hebben het uiteindelijk gedaan met 4 auto’s, de Alpine A110, de Renault Megane R26R, de Lexus IS 220 D, en de Citroën Jumpy 140 HDI.

En het geheel past precies in 7 dagen rijden, 4 dagen rijden heen naar Cortina en 3 dagen terug naar Annecy. Dus Zaterdag 5 Sept. verzamelen in Campanile Annecy Nord, Zondag 6 Sept. de start en Zaterdag 12 Sept. weer terug in Annecy. De totale afstand bleek 2500 km 7 dagen rijden en 45 Cols van de Hors Categorie. Echt te gek voor woorden hoe alles aaneen geregen was met natuurlijk een aantal hoogtepunten, maar ook met een heel lage gemiddelde snelheid.

Zondag;.. 291 km.
Al vrij kort na de start in het eerste deel bestijgen we de Col de Aravis, de Saisses, de Maraillet en de Cormet de Roseland, ik had het toen direct al geweldig naar mijn zin, een prachtige route.
Hierna de Madeleine, de Telegraphe, de Galibier en dan de L’Auteret.
We vinden aan het eind van deze dag een leuk Hotel vlak voor Briancon waar we ook heerlijk hebben gegeten.

Maandag;.. 406 km.
We gaan bijtijds uit bed om ook weer op tijd te kunnen starten en dat doen we na een geweldig goed ontbijt. We gaan op weg en zullen weldra via de Col du Montgenèvre Italië binnen rijden en dat doen we tot aan Susa, daar L.A. gaan we weer omhoog de Col de Mont Cenis op waar we weer op Franse wegen rijden.

Hier heb je een prachtig uitzicht op het hoog gelegen meer. Hierna volgt de Col de I’seran en de plaats Val d’Isère wintersport en 4X4 plaats bij uitstek. Na de koffie de Rossiere de petit St Bernard en dan de Durnand volgen en we rijden zo Zwitserland binnen en vinden even later een leuk Hotel in een dorpje naast de grote weg die gaat naar Brig en ook hier was het eten en bediening, leuk meidje geweldig.

Dinsdag;..390 km.
We gaan weer op tijd weg… Zwitserland een voor mij behoorlijk onbekend terrein, maar al snel blijkt dat het hier geweldig is om te rijden. We gaan via de Col de Giacomo en de Nufenepas, op weg naar de Furkapass, op grote afstand zie je de wegen en haarspeldbochten tegen de bergwand geplakt.
Maar als je er vlak bij bent en je er op hebt verheugd er tegen op te rijden blijkt het de Furkapass niet te zijn. Die ligt meer naar rechts onzichtbaar om de hoek en lijkt zeker zo spectaculair. Als je deze dan op gaat is deze nog hoger en kijk je weer neer op de wegen van de Grimselpass die dus niet in de route zit, geweldig maar we zijn er deze dag nog niet.

Als we weer wat lager zijn gaan we op een kruising rechts af de St-Gotthardpass op, je hebt hier een tunnel van 17 km lang tussen Noord en Zuid, een van de drukste wegen hier. Je hebt de rode weg over de Pass en je hebt hier een stuk geschiedenis, de echte hele oude Gothardpass met heel veel haarspeldbochten en gemaakt van nog oude klinkertjes ze zijn weer vele delen van deze weg weer in oude glorie aan het herstellen.

De klinkertjes worden onder het asfalt vandaan gehaald en in een speciaal patroon weer neergelegd. Je kan je nauwelijks voorstellen dat hier vele vrachtwagens over heen gingen om in Italië te komen, tenminste als het kon, het was vast heel veel sneeuwruimen om hem begaanbaar te houden.

Kees’ uitgebreide reisverslag, deel 2

Hierna gaan we naar de St. Bernardino pass en ook de Splugenpass, hier wel eens van gehoord.?? Ik niet… maar weet nu wel beter, op de kaart ziet hij er wel braaf uit, maar nu voor mij de meest spectaculaire pas die ik ooit gereden heb. Onthouden dus..! Zo veel haarpins, en waarvan er heel veel zijn uitgehouwen, heel kort na elkaar in de rotsen en die ook pikdonker zijn. Dit heb ik nooit eerder meegemaakt en juist deze pas was er een die Pete met de Alpine lyrish maakte, wat een spektakel, wegen nagenoeg boven op elkaar gestapeld, maaaaar hier doen we het voor…

Na deze eerst pauze en dan de Maloya, de Bernina en ook nu vinden we een leuk Hotel even voorbij Tirano. Onderweg gingen we diverse keren de grens over, zovaak dat je niet wist waar je was, Tirano Italië dus. Een leuk Hotel waar de Alpine een eigen garage kreeg voor de nacht.

Woensdag;.. 393 km. 
Dit wordt een belangrijke dag.!! Zullen we Cortina gaan halen en die twee passen hier vlak bij zijn die echt zo geweldig.!! Het hoogte punt van deze dag zijn de Gavia en de beroemde Stelvio Pass, ik denk wel dat deze laatste wel de meest spraakmakende van Europa is.

Na weer een geweldig ontbijt, we treffen het echt steeds weer, zonder dat we ook maar iets besproken hebben met onze overnachtingen, gaan we weer op pad. Eerst terug naar Tirano en dan L.A. de bergen weer in, eerst de normale Aprica op en dan de Passo di Cravia 2621 m. De Alpine voorop voor hem is deze weg neergelegd maar na ik weet niet hoeveel haarspeldbochten verder wordt de weg èènbaans en het wordt heel erg mistig.

Zo erg dat je nauwelijks wat kan zien, dat is jammer want het uitzicht is natuurlijk geweldig maar je moet wel opletten, ondanks èèn baan komen ze ook van de andere kant en dan wordt het toch wel erg spannend, dus hard naar boven rijden is er vandaag niet bij.

Maar bijzonder is het wel hoe ook deze weg ooit is aangelegd. We dalen weer af naar Bormio en als we deze stad voorbij zijn krijgen we 36 haarspeldbochten naar boven over een stille toch wel brede weg, de Alpine neemt het er van, ik hou hem 15 bochten bij en ga dan in eigen tempo naar boven.

En boven ja dan sta je op het dak van de aarde lijkt wel, even er uit en ook hier is het op deze 2757 m. hoogte erg koud en gaan dan weer naar beneden. Aan deze zijde liggen er 48 bochten maar is de weg heel smal en slechter en vooral druk met fietsers en motorrijders. Maar het is inderdaad iets heeeeel apparts deze Stelvio Pass.

Kijk eens op Google Aerth en je weet wat we bedoelen. Beneden aangekomen drinken we eerst een bak koffie en vervolgen dan onze weg, we steken af via de Col de Palade de Mendola en steken hier de autoroute over, die van de Brenner naar Verona loopt.

Deze eenmaal overgestoken gaan we nu de Dolemieten in en komen nadat we de Kaltenbrunn de Passo di Pordoi (giro) en over de Falzarego zijn gereden aan in de wintersportplaats Cortina d’Ampezzo.

De Alpine heeft reeds een onderdak geregeld en staan ons aan de weg op te wachten bij een werkelijk schitterend Hotel. Eerst wat drinken en dan de mooie verhalen van deze dag. Ook over de Megane R26R, die hebben zo’n plezier gehad in hun kanon van een auto, dat je de Toyo’s 888 zienderogen ziet afslijten.

Maar daar is deze Renault Megane ook voor , wat een geweldig stuk speel- goed heeft Ger hier aan.
We zijn in Cortina en dat is het keerpunt van deze tour…

Donderdag;.. 339 km.
De weg terug naar Annecy dat wordt een hele andere, vanuit Cortina moet je eerst over de Falzarego daarna door Valparola, je begrijpt dat ook dit hier in de Dolemieten een schitterend gebied is, gaan we weer verder door de bergen tot dat we weer de autoroute van de Brenner zijn over gestoken.

Toch rijden we stuk naast en vaak onder deze Brenner autobaan tot aan
Vipiteno en dan gaan we weer verder de Jaufenpas op, dan komen er een gigantisch aantal tunnels op weg naar de Timmelsjoch, prachtig uitzicht en naar Oostenrijk is dit een Tolpas. We gaan verder naar de plaats Sölden dan weer een route over de Finstermuntpas en hier weer terug naar Italië.

We rijden verder en zoeken een Hotel in een dorp vlak voor de opgang van
de Stelvio ook hier vinden we weer een prima onderkomen voor de nacht.
En eten doen we nu een keer ergens buiten de deur.

##
Pete en John daar hebben we na de middag afscheid van genomen ze wilden de snelste weg naar de Stelvio, daar dan overheen en een eind er na overnachten. Zei gingen sneller terug naar Annecy om daar de Alpine op de autotrailer te laden en hun reis met Espace naar Engeland weer aan te vangen, want John werd Maandag weer op zijn werk verwacht. Dat is allemaal prima gelukt, ze waren zelfs eind van de Zaterdag middag 18.00 uur weer reeds in huis, over doorzetters gesproken.
##

Kees’ uitgebreide reisverslag, deel 3:

Vrijdag;.. 307 km.
Ook nu weer bijtijds aan tafel, we willen nu de Stelvio voor ons allèèn hebben en dat lukt prima, als je hier om 8.15 uur aan begint, we kunnen nu aan de steile kant met geweld de 48 haarpins naar boven rijden, de weg is voor ons helemaal alleen. Een half uur later staan we op de top, dan begint de 36 bochtige afdaling door een prachtig ontwakend uitgestrekt landschap.

We komen weer in Bormio en gaan hier R.A. en gaan wederom omhoog naar de passo Foscagno en komen we na de passo d ’Eira in ehet plaatsje Levigno, waar het heel erg druk is. Waarom..!! Hier blijkt van alles en nog wat belastingvrij aangeschaft te kunnen worden. We rijden verder langs een heel erg langgerekt meer met een weg, met vele vele tunnels en eindigen op een stuwdam met een kassa er op dus een tolpoort.

Betalen en verder een eenbaans hele lange kaarsrechte tunnel die elke tien minuten groen licht krijgt, dus om en om. Aan het einde van de tunnel de verassing, de Zwitserse douane die de hele Jumpy gaat inspecteren op meegenomen belastingvrije spullen..!! Niets dus…
De rit gaat verder en komen later na het passeren van de Fluellapass in de wintersportplaats Davos aan.

Een mooie stad op hoogte met prachtige straten en dito winkels. Na de Lenzerheidepass bereiken we de stad Chur, hier viel het niet mee het juiste paadje te vinden, maar we bereiken na de Oberalpass de leuke gezellige stad Andermatt. Hier rijden we door tot de kruising naar de Gotthard en Furkapass en nemen op de kruising een leuk Hotel.
Overal wordt er goed voor ons gezorgd en ook is het vanaf dag èèn prachtig weer, dus meestal zonneschijn.

Vrijdag;.. 307 km.
We vertrekken voor het laatste traject en het lijkt niet zo erg ver weg te zijn, maar dat viel toch tegen.
Want ook in dit laatste traject zitten 6 Cols.

Na het verlaten van Andermatt komen we via de Sustenpass… een hele mooie trouwens… in Interlaken. We nemen hier een stukje grote weg en gaan dan bij Spiez L.A. naar de mooie en mondaine wintersportplaats Gstaad, ja… en inderdaad staan hier echt heel veel fraaie huizen.

Hierna hebben we nog een aantal cols te gaan eerst de Pillon de Croix en later de Forclaz en ook de Montets voordat we in het vreselijk drukke Chamonix aankomen, maar dat is logisch het is tenslotte Zaterdag en ook hier is altijd wel wat te doen. Na een prachtig uitzicht naar de Mont Blanc komen we bij de laatste col, dat was tevens de eerste col van deze tour de Col de Aravis.

Als we deze zijn af gereden via La Cluzaz zijn we een half uur later weer aan de finish en startsreep het Campanile Hotel in Annecy Nord.
Tijdens ons laatste eten samen was de conclusie dat dit goed te doen was in een week.

Ook kregen we tijdens het eten bericht van Pete en John dat ze thuis waren aangekomen. En Pete zei, ondanks de afstand hadden zei dit nooit willen missen. The best tour ever… Dat vonden wij ook.