Ik ben opgegroeid in Japanners (Mitsubishi’s) maar had altijd wel een brede belangstelling voor alles wat er voorbij kwam. De kennismaking met Citroen beperkte zich tot de witte type 1 BX 19 automatic van een tante (inderdaad, dat omhoog komen, heel speciaal was dat) en dat leidde nog niet tot verlangens of een speciale belangstelling. Wel herinner ik me een zomervakantie waarin een op de autoroute voorbijzoevende auto kort nadat die ons inhaalde roemloos eindigde op de vluchtstrook, in een grote wolk van verdampend koelwater. Op de een of andere manier is altijd blijven hangen dat die auto een CX GTI Turbo was. Toen ik in 1989 als twaalfjarige voor het eerst met mijn ouders in Parijs was, zag ik voor een verkeerslicht vlakbij de Eiffeltoren opeens een XM staan, die was toen net uit. Ik kan me nog herinneren dat ik erg onder de indruk was van de lijnen van die auto en van die brede neus. Ik denk dat het daar begonnen is. Jaren later (ik was 17 inmiddels) had de vader van een middelbare schoolvriendje een CX serie 1, maar die stond voornamelijk onder een zeiltje te wachten op betere tijden. De wil een Citroen te bezitten kwam pas in mijn studietijd, toen ik al bijklussend voor een leasemaatschappij op het achterterrein van de Volvodealer in Nijmegen een vert metalisée SM zag staan. Zoiets had ik nog nooit gezien. Die moest ik hebben. Samen met mijn vriendin ben ik toen heel naief gaan sparen en ben ik lid geworden van de SM club NL. Hoewel onze trouwauto een SM was, heeft dat jaartje voorlichting tot een hoop wijsheid geleid. Een SM blijft het summum, maar een CX was als hobbyauto voor iemand met mijn ervaring en budget een betere (en praktischer, en betaalbaarder) keuze. En uiteindelijk kwam er in 2007 ook een XM voor de deur en was het cirkeltje weer rond.

Als (klein)zoon van een citoen dealer(Grootvader eind jaren ‘40, vader sinds jaren ‘60 en ik zelf sinds eind jaren ‘70) is de citroen gekte er met de (pap)lepel ingegegeven zal ik maar zeggen en heb ik heel wat modellen en versies de toonzaal en garage zien passeren.
Niet alleen Citroen,Panhard en Autobianchi is er ook nog geweest,van de panhard herinner ik mij alleen nog de modellen van familie en enkele klanten.De Autobianchi dat was toen zowat de sportieve auto die men kon aanschaffen vond ik, ondanks dit eigenlijk Fiat mekaniek was.
Toen ik ein ‘78 in de zaak stapte als werknemer, was dat ‘t jaar van de CX 2400 GTI en mijn vader reed toen zelf ook met dit type als demo wagen, donker grijs met zwart-beige leder interieur.
Maar dan een jaar later zelf mijn rijbewijs te hebben behaald,bijna alle modellen zelf als demo gereden maar ook enkele prachtige occasie overnames.
Tot dan in 1983 De BX is gelanceerd en die zes volgende jaren tot de stop zetting zaak(eind’89) heb ik 8 BX’en gereden als demo en de negende was tevens mijn eerste prive Citroen. Maar als ze me nu de vraag stellen, welke is de beste en de leukste geweest waar je tot nu toe mee gereden hebt,dan kan ik er niet op antwoorden want er waren er zoveel.
Nu zoveel jaren later als 50 plusser, is die Citroen gekte er nog altijd met zowel een echte Citroen, als een kast vol schaalmodellen.

Vlak nadat m’n pa trouwde met mijn moeder ruilde hij zijn rotte rampkever in voor een witte Citroën Dyane. Dat zal in 1975 geweest zijn. Toen moest ik nog geboren worden. Die witte Dyane kan ik mij slechts vaag herinneren maar daarna volgden er nog een rode en een blauwe. Een overbuurman had bovendien een GS en later een CX,  dus ik heb ruim voldoende tijd gehad om een flinke dosis Citrovirus binnen te krijgen.
Het gloeiend hete skai in de zomer, de eigenaardige geuren, het open dak, het zingende motortje, het steeds langzamer gaan als je een brug opreed en de radio die volkomen overbodig was omdat je ‘m toch niet hoorde zijn allemaal krachtige herinneringen. Pa heeft destijds zelfs nog een liedje geschreven over de aanschaf van hun eerste luxe-eendje… Helaas zijn de kentekens niet leesbaar op de dia’s.

Na de Dyane’s (die het áltijd deden) volgden er twee slopel D-kadetts en een verrot eskrot (stuk voor stuk ellendebakken), daarna een hele hoop niksaans (die het ook áltijd deden). Een jaar of drie geleden kochten ze een peugeot 206sw en die hebben ze nog steeds.

Mijn eerste auto was heel bewust een Citroën. De zoektocht ging uit naar een BX en dat werd Bea, een nette en toen nog redelijk jonge deauville. De naam van de auto ontstond als een grap. Sindsdien geef ik al m’n auto’s een naam.
Geeskje kocht ik min of meer per ongeluk want ik was eigenlijk op zoek naar een jongere, minder roestgevoelige, goedkope vervanger voor Bea maar ik kon het niet laten om die glimmende GSA in het echt te gaan bekijken… Een paar dagen later stond ze achterop de trailerwagen en daarna is het alleen nog maar erger geworden… Bea werd verkocht, Pekeltje aangeschaft als winterhok, weer verkocht toen de JadeDraak klaar was, Brek erbij gekocht, de JadeDraak verkocht, Lies erbij gekocht… Op dit moment heb ik nog drie GSA’s. Kortom, ‘t is goed mis.

Het lijkt me trouwens leuk om nog eens een Dyane te hebben. Iemand ruilen?

Als kind gingen we op visite bij mijn oma. Daar aangekomen kon je altijd precies zien aan de eenden wie er waren en wie niet. En stond ik al te zuchten voor het kamerraam naar buitenkijkend te denken. Als ik later groot ben wil ik er ook een.  Werden er twee.

Maar meestal kon ik het in andere merken niet vinden, en belande ik zelf en nog steeds bij het merk.  En zelfs voor onderdelen al zoekende.  Hihhihihi.. Blijft leuk en het ontspant heerlijk.

watje.

Mijn vader wilde in 1963 na de geboorte van mijn broer eigenlijk een Fiat 600 Multipla, maar mijn moeder voelde meer voor de Vert Embrum AZ overgangsmodel. Die werd ‘m dus. Daarna volgde een AZAM6 (naast de AZ) en in 1970 een gloedjenieuwe 2cv4 met achterlating van de andere eenden. Mijn vader reed inmiddels in een auto van de zaak (Ford Taunus 17M) en vond dat zo’n dweil dat hij in 1973 overstapte. Helaas heeft de proefrit in een GS hem niet genoeg kunnen overtuigen (ik herinner me die rit nog, ik was 8 ) en werd het de Renault 16. Ook een mooie wagen. Mijn ouders hebben altijd een eend gehad. Daar zal ik het wel van hebben…

Inmiddels had mijn broer al een rijbewijs en ik bijna, toen hij voorstelde samen een eend te kopen. Dat werd een Dyane, en daarna volgenden er meer.

Ik heb 2 Dyane’s, een ‘69 en een Dyane6 Confort uit 1983, een Xantia 1.8 16v Break (phase 2), een AMI6 break club en een CX 25 TRD Turbo. In het verleden nog een handjevol Dyane’s gehad, 2x AZ, een Visa 17 RD, GSA Spécial CX 2500 D Super, CX 22 TRS. Ook nog een tijdje BX gereden. Verder in mijn tijd bij Peugeot een 205 1.1 en drie 309 diesels.

Tja, ik kom er ook niet meer vanaf. Kijk ook eens op > mijn site onder Citroën Dyane > Mijn Dyane’s voor wat plaatjes.

Als autoliefhebber vanaf kindsbeen heb ik Citroën altijd gewaardeerd. Mijn ouders hadden geen auto, maar mijn vader was verkikkerd op de GS’en die vrienden reden (uiteindelijk kocht hij een Golf, maar dat terzijde…). Mijn eerste auto’s waren een Dafje en een ouwe Taunus, ook mooi… In 2000 zocht ik een betrouwbare diesel voor woon-werk, 200 km per dag. Net een huis gekocht dus niet teveel geld. Zoeken en vergelijken en toen wist ik het: het moest een ZX diesel worden. Niet uit emotie, puur rationeel. Dat veranderde in de loop van de jaren. Mijn ZX werd als een lekker zittende oude trui: zo vertrouwd dat je er geen afstand van wilt doen. Twee keer dacht ik dat ik zonder kon. De eerste ZX, een rode van ‘96, verkocht ik na er 2 ton mee gereden te hebben; ik zou woon-werk gaan doen met een Volvo 240 op gas. Dat was een vergissing…. Na een klein jaar kwam er weer een ZX diesel, dit keer een blauwe. Een jaar tevreden geknord totdat ik werk dichtbij huis vond. ZX weg, maar het ging weer knagen…. Na een jaar weer een rode, ditmaal van ‘97. 3 jaar tevreden mee gereden totdat ik vorig jaar toch wat anders wilde. Eigenlijk toch wel weer een ZX, maar dan een turbodiesel met wat meer toeters en bellen. Moeilijk te vinden, dus het werd, na 11 jaar en 350.000 km ZX’en, een Xsara TD. Even wennen, maar nu, na 90.000 km. ook weer zo vertrouwd en fijn. Gewoon lekker rijden, scherpe wegligging, goed comfort, door en door betrouwbaar. Ik vertroetel ‘m niet, het blijft een werkpaard, maar op tijd de beurten en een beetje toegevoegde eigenzinnigheid (BX TZI-doppen, gele lampen) en ik ben volledig tevreden. Inmiddels ben ik het merk Citroën en de auto’s zeer gaan waarderen. De volgende gebruiksauto (mijn zondagsauto is en blijft al jaren een Daf 55, nog zo’n eigenwijs autootje)wordt zeker weer een Citroën, bij voorkeur een C4 ph 1. Voorlopig nog door met de Xsaar, 320.000 op de klok, dus die gaat nog wel even mee…

Hoe begon HET?!! Een van mijn eerste herinneringen was de donker rode CX break van mijn vader in 82-83, ik uit 81 dus echt hele vroeg herinneringen. In deze CX legde mijn pa 100,000km in een jaar tijd af, dus elke 2 jaar stond er een nieuwe auto voor de deur. In januari 1991 lease mijn pa zijn eerste XM, ik heb de folder nog waaruit deze vroege XM is gekozen. In 1994 kwam een XM ct turbo break, full option, metallic groen, schuif/kanteldak, zwart leer met zelfs stoelverwarming achterin, wat een geweldige wagen. Na drie jaar verbrak de lease maatschappij het contract aangezien deze XM te vaak naar de garage moest voor elektrische storingen. In 1994 kreeg ik ook de kans om aan een Ami 8 te sleutelen die al 7 jaar stil had gestaan en waar de roest gaten zo groot waren dat je zo je hand er doorheen kon steken, maar na 7 jaar, nieuwe accu monteren, sleutel omdraaien en de ami liep, wat vond ik dat gaaf als puber.
Altijd al een passie voor oude auto’s gehad en zo kocht ik in 1998 mijn eerste auto een volvo 122s uit 1960, ik had nog geen rijbewijs (1999) en kon de auto heel snel voor een mooie winst doorverkopen, winst gepakt en in 2000 mijn eerste Citroen gekocht. Het was een prachtige zwarte DS 23 pallas uit 1973, met deze auto dwars door Europa gereden en helaas ook veel problemen mee gehad. Na een klein jaar wilde ik de auto met winst verkopen maar moest toen een heel flink verlies pakken. Daarna maar een goedkope BX 14, was een heerlijke wagen maar door een te hoge stoeprand en aquaplaning kwam er een einde aan deze BX. Toen maar mijn rode GSA 1300 gekocht als tijdelijke auto totdat ik op stage ging, ik reed zo veel dat ik maar een BX diesel erbij kocht voor de kilometers deze uiteindelijk verkocht voordat ik op stage ging. Na mijn buitenland stage in 2004/05 de GSA weer dagelijk gaan rijden tot 2010, in 8 jaar bijna 180,000 met de GSA gereden. De GSA met veel pijn verkocht en wilde een tijd zonder auto door het leven maar dezelfde dag nog een CX break c-matic gekocht . Deze is helaas tragisch tot haar einde gekomen en vervangen door de CX diesel die ik nu met volle tevredenheid heb.

Als af-en-toe-gebruiker van het forum reageer ik ook maar eens, op de vraag naar verhalen achter interesse in Citroën.
De eerste keer dat ik letterlijk in aanraking kwam met een Citroën was in 1981 met de 2CV van (wat later zou worden) mijn schoonmoeder. Verstand van auto’s had ik niet, maar een beetje met gereedschap omgaan lukte wel, dus op haar verzoek zette ik de goede onderdelen van een gratis donorauto op haar eend over. Een rode basis met gele deuren werd (vanwege het zeer beperkte budget) met verf en netjes kwasten weer één geheel. Indrukwekkend hoe eenvoudig het was met niet veel meer dan een schroevendraaier bij wijze van spreken een halve auto om te bouwen.
In mijn eigen familie kwamen Citroëns niet voor, daar werd gekozen voor degelijke Duitse auto’s. Maar onbewust hadden vroeger de auto’s van twee ooms een bijzondere indruk gemaakt, opvallender en eigenwijzer dan alle andere, eentje met een oude DS die hij vertroetelde en een ander met een nieuwe CX.

De eerste eigen aanschaf van een Citroën was een gebruikte BX in 1991. Wat een geweldige prijs-kwaliteit-comfort-verhouding. Later kwam er als tweede auto erbij een C15 diesel met grijs kenteken, een erg praktische auto.
Geïnteresseerd geraakt door het HP-systeem in de BX, verdiepte ik me in welke Citroëns als zweef-auto’s in aanmerking zouden komen. Twee keer waagde ik begin jaren ‘90 een proefrit in een gebruikte CX. Een (in mijn herinnering niet vooruit te branden) diesel en een bezine-auto. Met het eerlijke advies van de werkplaatschef: niet kopen, op zo’n auto loop je financieel leeg.
En inmiddels had ik een onbereikbaar ideaal: als ik toch eens een DS zou kunnen rijden, wat een prachtige wagen was dat.

In 1995 was het zover. Iemand deed wat werk voor me en ik voor hem (een mooie ruil), ik bezocht hem in Amsterdam. En daar stond een DS op de dijk. Van hem, eigenlijk van zijn broer en nauwelijks in gebruik. Tjonge, was dan een C15 niet veel handiger voor hem dan die DS die daar maar stil stond, konden we niet beter ruilen?
En zo geschiedde, hij stapte naar tevredenheid (want wat een handige en betrouwbare auto) over in de C15 en ik reed als de konig te rijk in de DS. Een Pallas halfautomaat uit 1968, wist ik veel, maar wat een comfortabele auto.
Helaas bleek de DS heel veel meer kilometers gereden te hebben dan gedacht en mankeerde er iedere keer wel wat aan. Wel leerzaam en interessant hoor (hu, wat is nu weer een treiterslang?), maar niet te doen in mijn situatie. Zo zonder stalling (om te sleutelen) en als dagelijkse auto, dat ging met zo’n auto niet werken. Weg dus met de DS en nooit meer eentje kopen. Dus verkocht ik haar aan een liefhebber en stapte ik weer over in een BX.
Mijn partner liet zich inmiddels meeslepen door mijn enthousiasme over het Franse comfort en koos achtereenvolgens als leaseauto’s voor Xantia’s en C5’s. En hoewel ze een DS niet echt een verstandige keus vond, tipte ze me later toch over een DS die te koop was van de vriend van de kennis van een collega. Of zoiets, maar dat maakte niet uit, er was een interessante DS te koop van een betrouwbare eigenaar. Gerestaureerd (of wat daarvoor door moest gaan) en in mooie staat. Met leren bekleding, belangrijk voor de inmiddels geboren dochters die niet naar het merk keken maar van belang vonden: als de auto maar lekker ruikt. En dat deed hij (of zij), met dat oude leer.
Maar ja, van gesleep met kinderzitjes enzo werd de DS er niet beter op. En met af en toe een storing en stil staan met kleine kinderen op cruciale momenten was verkopen van de DS als dagelijkse auto toch verstandiger. En dus ging de DS naar een liefhebber, stapte ik over naar heel even een AX, snel naar een ZX en nog sneller naar een Xantia. En na een Xantia hdi naar een C5 hdi.
Wel leuk hoor, die modernere Citroëns, maar toch niet zo mooi als de DS. Of waar ik inmiddels in geïnteresseerd raakte: een CX. Ook mooi oud zweven, maar toch minder kwetsbaar.
Inmiddels met een bescheiden eigen bedrijf, was ik op een dag op pad met een opdrachtgever en kwamen we aan de praat over de DS-en die hij gehad had en ik dus ook. En tipte hij me over de mogelijkheden zakelijk een auto van 15 jaar of ouder te rijden. En kwam de mogelijkheid in zicht relatief gunstig een oudere Citroën te rijden. Met kleine werkzaamheden die ik zelf kon doen en groter werk bij een specialist.
En wat bleek toen ik me verdiepte in de mogelijkheden van een CX? Dat een “hele goeie” specialist drie straten verder zijn bedrijf had. Dus werd een eerste CX gekocht, een 22 TRS. En o jee, direct besmet met het CX-virus kort daarna een mooie GTI Turbo. Wat een fantastische auto! Van alle auto’s die ik ooit had (inclusief die daarna) was dit de fijnste.
Maar ja, als auto voor dagelijks gebruik bleek dat de CX veel te lijden had van de weersomstandigheden. En als ik dan de onderkant op de brug bekeek, met snel zichtbare sporen van barre winters, bedacht ik dat de CX beter af was bij een liefhebber die er alleen met goede weersomstandigheden mee zou rijden. Zodat deze uit Frankrijk geïmporteerde schoonheid behouden zou blijven. En dus bracht ik op een goede dag de auto naar een nieuwe eigenaar in het noorden van het land.

Inmiddels was het me duidelijk, met de manier waarop ik een Citroën dagelijks gebruik is voor mij de beste keus een XM (en of dat echt waar is interesseert me niet). Tja, en nu ben ik intussen twee XM’s verder en rijd ik nu naar zeer grote tevredenheid in een V6.24, een wolf in schaapskleren. Hopelijk nog vele jaren, want ik weet niet wat een verstandige keuze is als we tien jaar verder zijn.
Of nou ja, misschien moet een keuze op basis van verstand toch van minder belang zijn. Want het kiezen voor een Citroën zal voor een groot deel emotie zijn. Een eigenwijs merk met een ongeëvenaard niveau van comfort.

Geweldige verhalen lees ik telkens. Bijzonder leuk om ieder z’n verhaal te lezen..

Top…

bij mij begon het op mijn achtste, Mijn oom kocht een mehari en die ging ik na bouwen van lego en ik was er helemaal weg van misschien nog wel meer dan hij. mijn broers vinden citroen 3x niks en mijn ouders ook niet dus ik ben in het gezin een apart geval dat betreft. Toen ik de mehari wel aardig kende en wist te tekenen uit mijn hoofd hoorde ik van mijn oom dat ik een andere oom heb die wel meerdere citroens had en veel meer kon vertellen. nadat ik bij hem op bezoek ben geweest en een rondje in zijn voormalige cx meereed was ik verkocht en wist ik zeker dat ik later citroen wil rijden. ik begon informatie te verzamelen van alle modellen en wou alles van het merk weten. Op mijn tiende ging ik langs bij elke oude citroen in de buurt die te vinden was en belde aan als jongetje en begon enthousiast te vertellen hoe fantastisch ik hun auto vond. Ik ben altijd warm ontvangen geweest en kreeg het ook altijd voor elkaar om een rondje mee te mogen rijden zonder het te vragen. Door dit heb ik in 2cv`s ami8 citroen sm cx`en ga zo maar door mogen meerijden alleen nooit een visa en gek genoeg heb ik mij nooit in die auto verdiept.
totdat ik met mijn vader in 2009/10 ergens naar de sloop ging en verliefd werd op een visa en welliswaar een chrono wat mij toen niks zei maar het was een citroen met gekke strepen en een stoer uiterlijk.
Mijn vader had spijt dat hij mij meenam want toen wou ik echt een visa kopen maar met een brommerijbewijs kom je er niet dus eerst autorijbewijs halen en dan pas een auto zo gezegd zo gedaan en ben sinds enkele weken van een visa 2cilinder omdat het een leuk goedkoop en lekker zeldzaam is omdat ik een auto wilde hebben niet die iedereen kent. dus dat word opknappen want de visa heeft 11 jaar in een schuur van medeforummer toeters en bellen gestaan. Ik vindt het leuk om weer zo`n auto genaand kreukelientje weer de weg op te helpen LAAT STAAN RIJDEN!

Bijna, geboren Cirtofiel.

Mijn ouders zijn ooit begonnen in een Fiat 600 met de deurtjes verkeerd om.
Daar heb ik geen herinneringen van, alleen foto’s met mij er in.

Mijn eerste auto herinneringen zijn van de Citroën Dyane 435.
23-40-TF, Beige met bruin skai bekleding (lekker als de auto in de zon gestaan heeft ).
En met een startknopje, levensgevaarlijk als je 4 of 5 bent en je pa zet de auto altijd in de
versnelling weg.
Na deze kwam in 1983 de Citroën Visa Super E, JL-14-RY, ik heb nog stiekem in bed liggen janken zo gehecht was ik aan de Dyane.
En na 9 jaar een Citroën BX 19GT, mede door mijn broer en mij en daarna nog diverse BX-en.
Mijn broer had inmiddels ook een Citroën, 2CV6 Club NK-24-KN, Grijs die gaat inmiddels zwart door het leven.
Ach, zo kan ik nog wel even door gaan met de familie, rijden allen nog diverse Citroëns, en zij vervend lid van de Citroën Club Nederland.
Helaas is het contact wat verwatert, maar ik weet dat er bij mij ouders nog 2 Citoëns zijn
Een AX Volcane JJ-VV-37 (nieuw gekocht door mijn broer) En een blauwe BX.
Mijn broer rijd (voor zover ik weet) in een Xsara waar ik niks van weet.
Ook hebben mijn broer en mijn vader een originele Nederlandse 2CV uit 1960 gerestaureerd.
Die ongeveer 18 jaar geleden 20 km van mijn ouderlijk huis gevonden werd door mijn broer op een Drentse boerderij.
Tot zover mijn Cirtofiele familie.

Ik zelf heb (nog) niet zoveel Citroëns gehad.
Toen ik nog geen rijbewijs had kocht ik eerst een witte Skoda 130L van ongeveer 4 jaar oud.
Deze heb ik goed op gepoetst en schoongemaakt van binnen.
Daarna bijna gelijk in geruild voor mijn grote liefde , mijn grijze 2CV6 Club LK-09-SP, het zusje van die van mijn broer. Dit was ergens rond 1989. En dat voor ik überhaupt een rijbewijs had.
De auto is altijd goed onderhouden en binnen gestald geweest, naja ze was ook nog maar 5 of 6 jaar oud.
En haar hele geschiedenis in mij bekend. Ik ben de derde eigenaar.
De eerste was een reclame bedrijf uit Hengelo (O), en daarna de ouders van een bekende van mij.
Die toen die gozer ook zijn rijbewijs haalde en niet in de eend van zijn moeder wilde rijden,
werd ze in geruild voor een VW Golf , en bij die VW dealer werd ze door mij (her)ontdekt.

De LK-09-SP is nog steeds in mijn bezit, alleen staat ze sinds 13 augustus 2003 weer op mijn naam.
Na een tijdje op een andere naam(goede collega)gestaan te hebben, door een scheiding.
In de eend heb ik (na het behalen van mijn rijbewijs) ongeveer een half jaar in gereden.
En een andere auto ter overwintering gekocht, de eend in de garage geschoven en die is er eigenlijk op wat verhuizingen na niet weer uit geweest.
In 20004 opnieuw getrouwd en dat wilde ik nu goed doen, dus in de 2CV.
Uit de garage gehaald wassen, APK-je erop, taxeren en klaar.
Na de trouwerij weer terug de garage in en verder slapen tot ze 25 werd.

Nu inmiddels is ze alweer 29 jaar oud.
En alleen omdat ik d’r heb opgespaard is ze bijna perfect.
Originele lak, originele bekleding, etc. met maar net 50d km op de teller.
Totaal niet verprutst, zelf het onderhoudsboekje zit nog in het originele Citroën zakje.

Terwijl de eend bezig was met haar schoonheidsslaapje zijn er zeeeer veel auto’s voorbij gekomen.
De meeste zijn alweer lang vergeten, alleen de Citroen BX Basic PZ-35-HD blijf in mijn geheugen.
Van deze ben ik twee keer de eigenaar van geweest.
Op dit moment bezit ik dus twee Citroëns, de 2cv6 en een ZX Break LR-NB-53.En nog een 4X4 van een ander merk en een zakelijke VW .
Ook aan de ZX zit een (ander) verhaal.
Maar ik heb nog nooit zo’n saaie auto gehad, 1x per jaar met hoge druk schoonspuiten (ja, ja, de vuilfrees).
En ongeveer 2x per jaar door de wasstraat. Het ding roest niet, komt ieder jaar door de apk, kost bijna niets aan onderhoud, en doet het altijd (de betrouwbare 1400 motor).
Ik zit regelmatig te kijken voor een andere Citroën C4, C5, C6, Xantia V6 of een BX maar ik kan eigenlijk de ZX niet verkopen daar mijn portemonnee mij ook liefs is. Enne ‘t is crisis, he .
Maar 1 ding weet ik zeker mijn volgende privé auto word weer een Citroën.

Zo zit de liefde voor het merk al vroeg in m’n bloed ik denk dat het toch een virus is wat niet weer verdwijnt.

En nog even dit, zo walg ik bijvoorbeeld van een niet Franse auto met gele koplampen.
Het is tegenwoordig de mode om in iedere “oldtimer” gele lampen te plakken.
Land Rover, Volvo en zelfs een VW Sirocco met blauwe kenteken platen .

Vele veilige Citroën kilometers gewenst, zeker nu er weer veel van deze schoonheden richting hun geboorteland rijden.

Marco.

Mooi verhaal, wat een binnenkomer.
Welkom

Indd leuk verhaal!

Prachtig verhaal.

Bij heeft het virus toegeslagen toen ik 15 jaar was.

Mijn vader reed allerlei merken, Volkswagen, Renault, Simca, Peugeot (504 Wat een prachtige auto!), een aantal Volvo’s.
Dus van thuis uit heb ik het niet meegekregen.
Mijn eerste ervaring met Citroen was in 1978 toen we in de buurt van Salou op vakantie waren en mijn vader iemand geholpen heeft die een ‘doorgezakte’
auto had. Dit was een Citroen DS met een kapot hydraulisch systeem.

Maar goed, terug (of vooruit) naar de jaren tachtig. In 1985 had ik een bijbaantje op het Curiosahuys in Kaatsheuvel. Daar werkte we met een aantal
mensen in het weekend ‘s nachts om schoon te maken. Waarom weet ik niet maar veel mensen daar reden een Citroen. Voor de GSA en CX waren favoriet.

Op een zondagochtend, na het werk, moesten we naar Tilburg. En ja dan ga je met z’n allen in de CX break van de baas. Met z’n zevenen in die auto, wat
een souplesse, wat een design.

Toen ik 19 was het ik mijn eerste auto, een Mazda 323 uit 1979 met het kenteken DG-32-TF. Dit was niet veel en van een vriend van mij kocht ik zijn GSA.
Hij had een BX gekocht en kon de GSA (NG-97-KP) moeilijk kwijt.

Wat een auto, wat een comfort! Ik had een vriendinnetje die in Maastricht studeerde en een aantal keren per week reed ik van Drunen naar Maastricht.
Zo genoten van die auto. Maar helaas had ik geen geld om de auto rijdend te houden en moest ‘m met pijn in mijn hart verkopen.

Na wat omzwervingen een paar jaar later een BX gekocht (RB-14-BK). Was op zich een fijne auto, niet zo fijn als die GSA maar toch. Alleen had ik vriendin
die misselijk werd in een Citroen, het zweefde te veel en ze viel steevast in slaap tijdens een ritje.

Uiteindelijk de BX maar opgeruimd en allerlei andere merken gereden. Wel heb ik een mooie verzameling miniaturen opgebouwd. Eenmaal besmet kom je er niet
snel meer vanaf.

In 2010 zijn we, zoals gewoonlijk, zijn we in Frankrijk op vakantie en wat zien we bij een plaatselijke dealer… Een DS3. Wat een prachtige leuke auto!
Daar gaat mijn hart sneller van kloppen. in januari 2011 hebben we er een gekocht en op 2 april kregen we de sleutel overhandigd.

Stiekem hoop ik nog eens tegen een leuke GSA aan te lopen.