Nu hoop ik ook dat jij tegen een GSA loopt, alleen al om het verhaal erover te lezen.
Weeral een goede invulling van dit topic.

Zelf ben ik er niet uit, Citroën ik wil er weer eentje, al zal het zeer doen om de Alfa stop te zetten, ik vind hem gewoon mooi (145 type 1), hij zit super en dito op de weg, ben alleen beetje bang dat hij me in de steek gaat laten (de jaren en kilometers werken harder in op dit spul)

Berlingo heeft mijn hart echt gepakt, vanaf de eerste advertenties, nooit gedacht er eentje te kunnen sturen en 3 jaar na introductie was nummer 1 er al, heb er uiteindelijk 4 gereden.
En toch de C15 was ook super al zou ik sneller een Visa kopen, 14S of Gti.
Een DS break, mooi in zijn lelijkheid of is die echt gewoon mooi?
Heb daar trouwens een dak van liggen met bagagedrager en al, wou het in mijn bureauruimte zetten, dak is te groot geraakt niet binnen….
A spul, GS-GSA-CX of toch maar die gangsterbak van een Trax, zie mij er elke dag wel mee rijden.
Nu weer die Evasion op het oog, ook een Citroën en lekker praktisch…

In elk geval ik rij nu met al waar mijn vader me vroeger voor waarschuwde, zal wel eeuwig die rebelse kerel blijven vrees ik….

Mijn vader reed vanwege zijn werk altijd nieuwe Opels, al vanaf circa 1955. Bevriende buren hadden in mijn kindertijd een nieuwe DS, het waren toen ongeveer de enige twee auto’s in de straat, maar wat vond ik dat een lelijk ding… Op haar buik liggen op de oprit en achterwielen die helemaal waren ingezakt. En dat rare stuur…. Toch had ik als heel klein kind al door dat het wel iets bijzonders was.

Later heb ik Citroën leren kennen door haar imago van zeer goedkoop. De eerste kennismaking begon, omdat ik niet opnieuw de winter door wilde op mijn motorfiets en dus iets heel goedkoops op vier wielen mij warm (en rechtop) moest houden. Dat werd dus een eend (2CV4). Half rot op de sloop gekocht voor bijna niets, APK bestond nog niet. Hoewel warm en rechtop later betwistbaar bleken, bleven de enige tegenslagen beperkt tot een afbrekende voorbank bij optrekken en ik heb een keer de pook uit het dashboard getrokken. Verder prima de winter doorgekomen.

Daarna circa 25 jaar allerlei andere merken gereden, natuurlijk eerst Opels, maar ook grotere 6-cilinders en zelfs een V8 en nog diverse Jappen. Hier ben ik achteraf wel blij mee, want zo leer je heel precies wat er is en wat je wel en niet wil.

Vervolgens kwam er een moment dat ik mijn baan had opgezegd, waardoor ik de leasewagen moest inleveren. Toen dacht ik wederom aan Citroën, je raadt het al vanwege het imago ‘goedkoop’. Enkele mensen in de autobranche gaven mij de tip voor een Xantia, die zijn goedkoop in aanschaf en ook nog eens goed. Dus er kwam een Xantia 1.8i 8v voor weinig geld.

Deze wagen beviel zo goed en reed zo fijn dat ik heel anders tegen Citroën ging aankijken. Ook als ik de wagen eens uitleende, kreeg ik vaak opmerkingen over het fijne rijgedrag.

Een nieuwe baan rechtvaardigde niet langer om benzine te rijden, dus er kwam een Citroën diesel, en daarna een Xantia HDi-110 die ik nog altijd met heel veel plezier rijd. Ik doe het onderhoud zelf en door een ongelukje heb ik al eens de cilinderkop er af moeten halen en inmiddels ken ik de HDi en het HP-systeem behoorlijk! Ook is het vermogen van de motor aangepast.

Inmiddels bijna 500k km Citroën ervaring (voertuigen samen) en slecht een keer pech gehad door mijn eigen fout (versleten multiriem die in de distributie was gelopen). Nu de Xantia steeds ouder wordt, maar daar kennelijk zelf geen last van heeft, rijzen er steeds vaker vragen bij vrienden, collegae enz. waarom ik met zo’n oude auto rijd. Het antwoord past niet in een woord; comfort, zeer zuinig, snel, perfecte wegligging, betrouwbaar en daar komt-ie weer: supergoedkoop (ik kan zo nog wel doorgaan…). Maar het is zeker ook de techniek waar ik van geniet. Nu de Xantia langzaam maar zeker uit het straatbeeld begint te verdwijnen, vind ik het steeds leuker worden hoe het eigenzinnige karakter van deze wagen steeds meer afsteekt tegen veel eenheidsworst op 4 wielen.

Zodra dit plezier met de Xantia eindigt, dan zal het opnieuw een Citroën HP worden. En stiekem droom ik nog eens een mooie ID/DS als oldtimer aan te kunnen schaffen. Hihi, dat had ik als kind nooit kunnen dromen. Resumé: onbekend maakt onbemind, eenmaal verkocht altijd verkocht.

Zo, nu weet je alles.
Alfred.

Hé wat een leuk draadje met dito verhalen.
Als Citroën rijder moet je jezelf regelmatig verantwoorden/verdedigen voor de keuze van zo’n rammel, roest, zwabberbak (naar keuze in te vullen). Dus over de vraag waarom toch in hemelsnaam altijd Citroën, heb ik al vaak nagedacht. En het begon zoals zo vaak met de eerste auto van de ouders. Nu had je in de zestiger jaren niet zoveel keus als het niet veel mocht kosten, dus het werd een Eend met een vader achter het stuur, die op z’n vijftigste nog zijn rijbewijs had gehaald en waarvan we dus dachten dat hij kon autorijden…...not.
Parallel daaraan liep de kennismaking met de DS. Dit verhaal heb ik al eens geplaatst op XCNL, maar het past ook wel in dit draadje denk ik.

De eerste ervaringen met het verschijnsel Déesse hebben op mij een diepe indruk gemaakt.
De 1ste kennismaking.
In het introductiejaar 1955 was ik pas 9 jaar, maar ik weet het nog allemaal haarscherp. Met mijn vriendjes wisten en volgden we alles van auto’s, merken en types. Dus de DS leek iets onwezenlijks zonder hem gezien te hebben. Toen kwam de mare: hij is gesignaleerd. Wij erop af met onze autopeds. Ik weet nog precies waar hij stond, nl. op de Graadt van Roggenweg in Utrecht. Hoelang we hebben gewacht weet ik niet meer precies, maar we moesten en zouden het starten, opstijgen en wegrijden met eigen ogen aanschouwen.
De weken daarna hebben we over niets anders gepraat.
De 1ste rijervaring.
Omstreeks 1962 was ik liftend vakantie aan het vieren in Frankrijk. De broer van mijn liftvriend was getrouwd met een Franse dame van stand, compleet met kasteel en uiteraard had de familie dé auto van die tijd: de DS. Toen wij langskwamen in onze schooiers-lifterskleren kregen we een hartelijke ontvangst. Voor een afhaalritje van het station naar het kasteel werden wij uitgenodigd om mee te rijden. De naam die de DS toen al had: je voelt de weg niet, maakte hij volledig waar. Ik vond het echt een sensatie
De 1ste keer zelf sturen.
Omstreeks 1969 had ik een vriendje in Delft, die als Citrofiel beslag had weten te leggen op de directieauto van oud KLM directeur tot 1965: Horatius Albarda. Het was een zwarte full-options DS, compleet met separatieruit. Het vriendje was nogal gemakkelijk met uitlenen en ik kreeg hem eens mee voor een uitwedstrijd van mijn volleybal team. Met enig schoenlepelwerk paste het hele team er in. En toen moest uiteraard de DS-remcapaciteit worden gedemonstreerd door het bedienen enkel van zo’n lullig knopje op de vloer. Nou dat hebben ze geweten, de helft van het team lag tegen de separatieruit aan.
Nog een keer zelf sturen.
3 Vriendjes van mij zijn omstreeks 1973 in een DS Break met een zweefvliegtuig naar Noord Afrika gereden voor een zweefvlieg-safari. Er zijn diverse manieren om te starten met een zweefvliegtuig, zoals optrekken met een lier of achter een motorvliegtuig. Een ongebruikelijke methode is de autosleepstart, want daarvoor heb je een lange rechte weg nodig. Een startbaan is ideaal, maar meestal niet beschikbaar. Aangekomen in Marokko hebben zij het startprobleem opgelost door toestemming te vragen en te krijgen voor het gebruik van het privévliegveld van de toenmalige Koning Hassan nog wat. Eigenlijk was de DS zwaar underpowered voor dit doel, maar met volledig plankgas slaagden zij er in om toch een bepaalde starthoogte te halen en vervolgens succesvol thermiek op te pikken en een flinke hoogte te winnen.
Na afloop van de Safari was de DS volledig gaar, wat hij eigenlijk al was voor het vertrek. Dus werd hij ook makkelijk uitgeleend. Op de 1ste rit was ik volledig verloren over het gedrag van de clignoteur. Aanzetten: geen probleem, uitzetten: met geen mogelijkheid. Na terugkomst werd mij met een grijns verteld dat het heel simpel is, hendel naar je toehalen en voilá: ruststand.
Wat mij betreft is de DS de enige echte auto van de eeuw.

En dan nog even terug naar mijn eigen keuzes en kennismaking met Citroën. Rijdend op een prachtige Heinkel scooter dacht ik dat een auto altijd beter zou zijn, ja wist ik veel. De AZ met bouwjaar 1959 was een rampzalige, tochtende, lekkende, trillende en gierende roestbak met zonder vermogen. Wel 12 pk of wat daar nog van over was. Na een uitstapje met een Opel Rekord erfde ik een R4 Export. Briljant concept maar niet veel degelijker dan de AZ. Op één of andere manier wist ik toch wel dat ik Frans wilde blijven rijden en ook dat het persé een Break moest zijn. De zoektocht ging tussen een 204, R12 of een GS. En het werd een GSpécial met 1222 motor. En sindsdien altijd bollenbakken blijven rijden met een (kleurloze) R19 als vreemde eend, maar die moest ik als leasebak overnemen van een vertrekkende collega. Wat daarbij opvalt is dat de GSen en BXen na 100 à 120 000 km gingen doorroesten of uit elkaar vallen. Ik rijd nu in mijn 2e Xantia en wat een verademing, geen roest en geen rammeltjes ook niet na 320 000 km.

Adri

Waarom heb ik dit draadje niet eerder gezien? Leuke verhalen hoor. Laat ik bij mezelf ook eens nagaan hoe het zo komt dat ik aan Citroen ben blijven hangen.

Als kind vond ik alle auto’s interessant. De eend van mijn ouders, de amerikanen en japanse 6 cycilinder stationcars van de overburen, de Mk1 Ford Cortina en later de Granada’s van mijn peetoom. Ik was weg van de Fiat 1500 een straat verder, de Hillman Imp, de Triumph Herald en 2000 in onze straat, een lichtblauwe Opel Commodore met zwart dak van de vader van een klasgenootje en de olijfgroene DS Break in de buurt. Die was - met de grote Triumph - misschien wel het mooiste.

Eenmaal met een rijbewijs mocht ik (soms) rondrijden in de Renault 6 en later de Visa 2 van mijn ouders, tijdens m’n zaterdagbaantje met een knal oranje Peugeot 304 diesel (leuk hoor, die stuurversnelling, maar hoe gaat de motor uit?) en later een Toyota Hiace busje, en natuurlijk m’n eigen op z’n tandvlees lopende Austin Allegro 1300 super luxe op weg naar m’n stage. Rotauto, maar mijn rotauto. Bovendien kostte ‘t ding bijna niks bij aanschaf en kon ik zo gauw geen besteleendje vinden. Want dat had ik ook wel gewild. Bij m’n volgende zaterdagbaantje gereden met Volvo 245 (geweldige auto), Peugeot 505 Diesel Break (niet helemaal wat ik hoopte), Peugeot J5 en Citroen C25 (wat een geweldige motor vergeleken die Peugeot!) en Mercedes 508 (geweldig! - maar hoe gaat de motor uit?). Tussendoor nog wat gestuurd met Daf 46, Mini 850, eend, Mitsubishi Gallant GLX 2300 turbodiesel (dat was wat) en Ami 8 Break. Allemaal ontzettend leuk om te proberen. Maar de droom was natuurlijk een Triumph of een Rover. Of zo.

Tussendoor al je kinderspeelgoed opruimen inclusief de Dinkey Toys en andere speelgoed auto’s. Alles weg? Hé, qua merk is Citroen in de meerderheid. Speelgoed autootjes zijn natuurlijk kinderachtig, maar één merk, dat is een verzameling. Dus vanaf toen alleen nog maar Citroens in de kast, de rest naar een Dinkey-omnivoor in mijn kennissenkring.

Eerste baantje betekende een GSpecial van 1250 gulden (eigenlijk af moeten dingen naar 1129 natuurlijk). Via een vriend die zijn Ami 8 bij die garage in onderhoud had. Heerlijke auto, die mocht wel even blijven. Tot de distributie er na 9 maanden mee ophield. Rijp voor de sloop. Na een tijdje fietsen en treinen bedacht dat ik eigenlijk wel een oude auto wilde hebben. Triumph’s waren toen al niet te vinden, dat werd een Simca 1301 GL. Knappe auto, ruimte voor vier lange mensen en fijn rood interieur. Na een paar jaar serieus op zoek naar een bedrijf dat het ding wat nieuw ijzer en een nieuwe laklaag kon bezorgen, maar dat bleek eens zo duur als een keurige 1301 Special in dezelfde kleurstelling. En daar viel ik natuurlijk voor: een toerenteller! En wel 67 pk. Daarmee the hard way mogen ontdekken waarom Simca’s na een tijdje klinken als een kapotte naaimachine. En dat dat niet zo heel lang duurt. Okay, Simca’s zijn niet voor altijd. De auto weggegeven aan een mede clublid. Klaar mee. (Alhoewel - als ik ooit nog een goede 1501 Tourist vind ...).

Tijd voor een serieuze geen gelul auto die wel blijft rijden. Na te zijn afgezeken bij de Citroen-garage (de vraag naar een tweedehands CX was blijkbaar heel erg raar) werd dat een bruine Saab 900 GLs sedan met garantie. De beste auto die ik ooit heb gehad. 10 jaar oud, 2 ton op de teller en desondanks bijna nieuw van binnen en van buiten en nooit een mankement. Met tweeliter motor net zo zuinig als m’n Simca’s.

Die met grote twijfel en pijn in het hart het veld moest ruimen toen ik (met Citroen rijdende vrienden mee) op Citromobile bij Citroen Andre een Break 23 zag staan. Behoorlijk aan de prijs, maar met vijf bak, hoofdsteunen en fabrieksairco. Een droom. Na een rondje achterzijde opknappen bij Jaap van den Broek was de bankrekening voldoende leeg en kon het genieten gaan beginnen. Problemen bij de vleet, eigenlijk zoals ik verwachtte, maar telkens bij de eerste rit na elke reparatie weer zo geweldig rijden dat je zo’n auto alles vergeeft. Tot dat - tja. Je krikt eens door de bodem heen tijdens een DS-club-cursus grote beurt in Frankrijk. Je laat ‘m eens taxeren door een mede clublid die werkelijk verstand heeft van die auto’s en krijgt een bedrag te horen dat lager is dan de waarde van de airco. En je realiseert je dat je er opnieuw net zo veel geld in moet steken als het eerste jaar na de aanschaf. Dat wordt te gortig. En ik was het geloof in die auto kwijt. Iemand anders mag ‘t stokje overnemen.

Pas op dat moment realiseerde ik me dat het Citroen-virus zich werkelijk goed had genesteld. Op zoek naar een Renault Master of Peugeot J7/9 Camper komt ik met een C35 thuis. Op zoek naar een Renault Modus voor mijn vriendin eindigt de zoektocht bij een C3 waarin zij sindsdien zeer tevreden rondsjeest. En als vervanging van de DS had ik maar twee auto’s op het oog: een XM V6 of een CX in Break of Prestige uitvoering. Met als alternatief een besteleendje. En daar zit ik dan opeens in dit topic.

Leuk stukje break23m !

Zoals Break23M ook al zei, waarom heb ik dit draadje niet eerder gezien. Leuk even om de werkavond door te komen.

Eigenlijk komt het Citroenvirus van twee kanten. Als klein jongetje had ik een vriend wiens vader Citroen reed. Wat ik me kan herinneren was een Rode GSA en daarna een type 1 BX. Aangezien hij behoorlijk Citroenliefhebber was nam ik dat wel een beetje over. Mijn ouders moesten er echter niks van weten, totdat er een vervanger moest komen voor de Volvo 343 DL. Mijn vader was overal wel geweest en had zijn zinnen op een Opel Vectra gezet. Maar hij ging ook even bij de Citroen garage langs. Mijn vader gaf aan op zoek te zijn naar een andere auto. De garagist wees naar een groen metallic Visa SuperE met kenteken KP-17-VY.  De eerste reactie was……. Maar hij moet wel een vouwwagen kunnen trekken. Oh zei de beste man. Dat lukt makkelijk. Na de proefrit waren mijn ouders verkocht. Ik was zelf toen ook zo blij als een kind. We gaan Citroen rijden!!!!!!!!

Leuk verhaal daarbij was nog dat we kort erna op vakantie naar Oostenrijk gingen. Dit deden we altijd met mijn oom en tante. Mijn oom reed in een Escort en keek eens naar de Visa, waarna hij grapte:”ik zie je wel boven aan de berg.” Helaas voor mijn oom kwam de Escort maar met moeite boven.
Daarna volgde 3 BX-en, twee Xantia’s, een Xsara, een C4, een C3 Picasso en inmiddels rijden mijn ouders in een nieuw model C3.

Maar goed zelf wilde ik ook graag Citroen rijden. De eerste kans was dat mijn ouders een tweede auto wilden kopen voor mijn broer en ik. Er kwam een heel erg leuke Visa 2 cilinder voorbij. Met type 1 dashboard.  Super gaaf ding, maar uiteindelijk hebben mijn ouders het toch maar niet gedaan. Na een zoektocht langs Visa’s en AX-en kwam ik op een BX sport. Dat was toch wel een heel erg gave auto. Daarna eigenlijk alleen maar Citroen gereden en de kans is heel groot dat dat niet anders zal zijn voorlopig.

Op dit moment heb ik voor dagelijks een C5 break staan. Als tweede auto heb ik mijn AMI verruild voor een 205 Cabrio, maar als ik een BX zie ga ik toch wel weer erg twijfelen aan de houdbaarheid van de 205. Zeker een type1 blijft toch nog wel eens erg gaaf.

Als ik het goed begrijp gaat het echt goed mis als je vader in een opel reed.

Mijn vader namelijk ook
Altijd een commodore, en toen die niet meer gemaakt werden moest er een senator komen.

Ik zal een jaar of tien geweest zijn toen een collega van mijn vader op bezoek kwam in ...... Een cx.
Hij had hem net nieuw gekocht dus wij moesten proefrijden.
Als kind had ik het toen al door : dit kan nooit een goeie auto zijn.

Toen ik als student bedacht had dat ik een cx wilde kopen zei een vriend van mij : die kun je toch niet betalen.
Ik dacht wedden van wel

Mijn Citroënisme heeft twee roots en nee, mijn ouders horen daar niet bij… Omdat mijn ouders in Italië woonden, ben ik grootgebracht in Fiatjes… Zie eerste en tweede bijlage. Niks mis mee, en er zijn heel veel mooie oude Fiats, maar het heeft geen “Fiat vonk” in mij ontstoken. Toen wij eenmaal in Nederland woonden, waren mijn ouders een aantal jaren autoloos, maar toen het gezin de omvang van 5 kinderen had bereikt, begon mijn vader aan de eerste van een reeks Taunussen.

De eerste root is een oom van mij.
Helaas te jong overleden, boordwerktuigkundige bij de KLM die door zijn beroep zeer geïnteresseerd was in bijzondere techniek. Jarenlang zag ik hem bij ons thuis komen in Ami’s, opgevolgd door een Visa, een BX en kort voor zijn dood een Xantia. Vooral zijn Ami 6 Berline bewonderde ik, en de ritjes daarin herinner ik mij als een feest!

De tweede root was: toeval…
Ik woonde bij een hospita in Delft en was bezig met rijlessen. De man van mijn hospita zei op een goede dag tegen mij dat een kennis van hem zijn eendje wilde verkopen en of ik daar niet in geïnteresseerd was. Vol vertrouwen dat ik in één keer zou slagen voor het rijexamen, kocht ik het eendje voor een habbekrats. Helaas zakte ik toch en moest ik het nog twee maanden doen met rondjes scheuren over het parkeerterrein van de flat. Maar bij de tweede poging slaagde ik en: Student met een eend, vrijheid…! Zie de derde bijlage.

Daarmee was het Citroën virus definitief in mijn systeem geplant. Niet dat ik altijd Citroën heb gereden, verre van dat. Veel merken kwamen voorbij. Bij mijn eerste leaseauto ging het tussen een BX en een Renault 21, waarbij ik toch voor de laatste koos op basis van totale kosten. Pas toen ik aan een nieuwe leaseauto toe was en mijn oom net was overleden, koos ik voor een Xantia. De Break was net op de markt en die vond ik zo mooi, die moest het worden. De volgende leasebak was een Xsara Picasso.

Zeven jaar geleden kwam ik bij een nieuwe firma te werken. Ook daar had ik recht op een leaseauto, maar het moest Volkswagen zijn. Maar het werd nog erger. Er stond in de parkeergarage nog een auto die een nieuwe berijder moest krijgen, en ik was net binnen, dus… hier zijn de sleutels. Het bleek een kale, kaler dan kaalst basis 3-deurs Golf te zijn. Ik heb daar een jaartje in rond gereden en werd er steeds ongelukkiger van. Het kwam zo ver dat ik de sleutels heb ingeleverd en mijn leasebudget bruto ging laten uitbetalen. Tja, toen moest er naar een privé auto gezocht worden. Toeval (opnieuw…) wilde dat er kort daarvoor een relatie met een XM bij het bedrijf op bezoek was geweest, en omdat ik het een mooie auto vond, heeft hij hem uitgebreid aan mij laten zien. Voor mij stond toen vast, dat er een XM moest komen.

De XM (een 2.0i 16v automaat) kwam er, werd een jaar later vergezeld door een CX 25 GTi en werd weer een jaar later vervangen door een XM V6.12 Exclusive automaat. Dit jaar heeft dit mooie duo er een derde zusje bij gekregen in de vorm van een C6 2.7 Exclusive. Nu zit ik er dus tot over mijn oren in en zit ik hier op de bank een sentimenteel stukje te schrijven. Waar is het mis gegaan…? :-)

Geweldige foto’s

Wat een mooi verhaal.
Als er misschien in de toekomst een DS bijkomt.
Klopt het plaatje precies!

Bestaan er nog andere merken dan? Alle gekheid op een stokje. In de 50-er jaren vond ik de 2CV al heel bijzonder en toen de DS in de straten verscheen heb ik regelmatig, klein jochie als ik was, met open mond staan kijken hoe de auto omhoog kwam na het starten. Of weer inzakte als hij werd stilgezet.
Mijn vader, Opel-rijder, heb ik de kop gek gezeurd om ook zo’n auto te kopen. Uiteindelijk stapte hij dan toch over op een franse auto (1962), het werd een Peugeot 404. Ook een fijne auto en hij heeft de nodige Peugeots versleten in zijn leven.
Begin 70-er jaren kwam er dan eindelijk een Citroën, ik ging rijden in een 2CV-4. En bij een kampeervakantie in Frankrijk met mijn vriendin kocht ik in 1973 voor 325 gulden een Traction 11B uit 1954 van een boer in de buurt van Chateauroux. Het klassieke verhaal. De auto heb ik 8 jaar gehad (we zijn er in getrouwd) naast de dagelijkse Citroen - 2x een Dyane, een GS Break, een GSA (wat een toffe rijmachine was dat) en 2x een BX.
Ook ik was in 1994 in de Beurs van Berlage en viel daar voor de Xantia. Sinds die tijd heb ik er 5 gereden (allemaal diesel), één keer onderbroken voor een Xsara Picasso D. Ook fijn maar niet die fantastische vering, dus toch weer terug naar de Xantia. Nu rijd ik een Xantia 1.9TD (belgische import) met op dit moment 136.000 km.(!) op de teller. En in de zomerperiode (is nu geschorst en gestald) zo nu en dan mijn Xantia V6 Exclusive (km. stand 130.000).De Xantia is een heerlijke rijdersauto. Honderduizenden km’s heb ik er inmiddels mee gereden, het blijft een plezier.
Tsja, en de DS? Ik kijk nog wel eens naar de advertenties maar een goed exemplaar is prijzig. Vijftien jaar geleden kocht ik een kajuitzeiljacht (mijn vrouw en ik zijn, naast Citroën adepten, fanatieke zeilers) en ik heb de boot La Déesse gedoopt. Geeft regelmatig gespreksstof als ik ergens lig afgemeerd. Dus die DS zal er wel niet komen, je kunt niet alles hebben nietwaar.? Wat ik wel heb is een vitrine kast met daarin ruim 400 Citroën modelletjes. Kan ik toch nog dromen van die DS. En dat mijn dochter zonder problemen in mijn vorige Xantia rijdt (HDI, 320.000km) doet me deugd. Vive la Citroën !!

Leuk dat er ook een miniatuur verzamelaar is,  zijn er niet al te veel in dit forum denk ik.  Mijn ouders hadden geen auto,  een Sparta brommer, reden ze heel Nederland mee rond, en ik achterop.  Zelf rijd ik nu ongeveer 35 jaar braaf rond met allerlei Citroens…...mijn voorkeur is echt de oudere types: 2CV CX XM verder alles wel zo’n beetje gereden C4 C5 AX BX LNA VISA XM enz. enz.  de geschiedenis van Andre Citroen vind ik ook boeiend….  Naast een miniaturen verzameling van bijna 500 stuks, heb ik ook een kast vol met documentatie…...Het is een virus dat je gewoon niet kwijtraakt…..een bezoek aan Citromobile kijk ik een half jaar van te voren al naar uit, deze zomer in Alcaniz geweest, heb nu al weer zin in Polen in 2015,  ICCR in 2016 ook geweldig….....it’s a way of living…...

Als kleine jongen was ik al helemaal gek van auto’s. Maar het Citroën gevoel kan ik niet van mijn ouders hebben. Mijn vader reed eerst Fiat, en daarna Audi en Volvo. En verder in de familie was er ook niet echt iemand die Citroën reed. Toch waren er wel een paar ervaringen die me nog steeds bij gebleven zijn als heel indrukwekkend. Zoals de keer dat ik na een verjaardagfeestje thuis gebracht werd in een DS. Dat was pas een auto! Dat spiegeltje op het dashboard in plaats van aan het plafond, dat mooie stuur, en die zachte stoelen…
Later mocht ik eens meerijden in een GS. Weer zo’n ervaring in, dat wist ik toen al, een andere auto dan alle andere in die tijd.
Toen ik zelf een rijbewijs had was het nog niet meteen raak. Mijn eerste eigen auto was een Volkswagen 1200 “Kever”. Maar de keus daarna was beïnvloed door de wens voor een open dak en een zuinigere en goedkopere auto: een Deux Cheveaux.
Een rijbewijs hebben betekende ook rijden voor anderen en in andere auto’s. En wat Citroëns betreft kon ik mijn lol niet op. Bezorg klusjes in een Diane, Ami en GS. Voor de reclamekaravaan van een wielerronde rijden in een Mehari en dan proberen op drie wielen door de bocht te gaan. Een van mijn werkgevers had een GS 1220 Break Club. En die mocht ik wel eens in het weekend gebruiken. Ben er zelfs een keer mee naar Parijs geweest.
Nadat ik getrouwd was hadden we een paar Renaults tot ik de gelegenheid kreeg een leaseauto uit te kunnen zoeken. Het werd een hele nieuwe BX 14RE in de kleur Rouge Furio. Drie jaar echte veerbollenervaring die opgevolgd werd door een aantal ZX-en en daarna een Xara break. Allemaal nieuw en geleasd door de zaak. Als tweede auto kwam er een AX-je bij en die werd later vervangen door een Xantia 2.0 SX.
Na dit alles kun je stellen dat een ernstige Citroën-virusinfectie wel een feit geworden was maar het werd nog erger. Toen enkele jaren geleden de Xantia naar de 335.000 kilometer ging werd het tijd voor een update met airbags, abs en dergelijke. Een zoektocht begon naar dat mooie Xantia exemplaar liefst zo jong mogelijk.
Toen die zoektocht eindigde met de vondst van de huidige Xantia 1.8 16V Plus had ik de smaak te pakken. Een nieuwe zoektocht begon naar een CX. Een auto die ik vroeger wel erg mooi vond maar nog nooit had gereden. Geïnspireerd door de avonturen op het forum ging de zoektocht over de landsgrenzen tot diep in la France.
Inmiddels heeft een ernstige vorm van citrofilie er voor gezorgd dat ik menig uurtje sleutelend en rijdend van diverse Citroëns kan genieten!

Mijn eerste Citroën in de jaren 80. Had ik m maar gehouden…

tja hoe deze gekte op gelopen
als 6 jarig mannetje gingen we zaterdags zwemmen en we gingen met de snoek van de buurman.
tot dat die de brand in ging waar we in zaten liep goed af met ons
thuis hadden we veel te veel ruimte dus op 17 jarige leeftijd een eend gekocht
na veel laswerk was het net een auto
rijbewijs gehaald en rijden
allemaal oude 2cv achtige gekocht acadiane en zo voort
er stond een hele zooi kon toen nog
2 hy bussen zo rot als wat om te crossen
vw passat tussen door (sorry)
bx 16 trs super mooie auto alleen daar moest iemand voor gaan staan op de weg met een peugeot
met 70 km plat gereden weg was die 2 weken voor trouwen kun je net hebben
bx 1,9d met 380000 op de teller gekocht gereden tot 450000km zonder problemen
een zx reflex 1.9d met 105000 km gekocht daar 13 jaar mee gereden en weg gedaan met 350000 km op de teller ,met pijn maar gezin kon er niet meer in ,ook een super auto
nu een xsara 1.6 8v al 3 jaar in bezit zoop olie maar is vorige week door mij geopereerd nieuwe seals en zuigerveren riemen en rollen en pomp,rij ik nu weer in met veel plezier .
en ik doe al die jaren als er wat is zo veel mogelijk zelf aan me auto

mijn eerste citroen was een ds23i
en vond het een hele zalige auto
en nu zit mijn teler van citroen al op 13
spijtig genoeg stop citroen met de hydroliek ophanging