Zojuist was ‘Killer Elite’ op TV met Jason Statham.
Aan het eind van het verhaal krijgt ie het meisje en rijdt met haar weg in een SM, pikte haar op thv een DS.

Zo-even de film Micmacs gezien die Rens vorige maand in dit topic aanbevolen heeft.
Mooi, absurd, hilarisch en heel Frans. Zeker het kijken waard.

JW

Start 15min10   Vraag het mij maar niet te vertalen .......

http://www.srf.ch/player/tv/tacho/video/tacho-clio-vs—kart-stadtkurs-in-macao—injection-usine?id=b5dff3bd-ceae-4834-89fe-bacc7d06aeb1

schön

JW

Leuk. Niet dat ik er ook maar een woord van begrepen heb… Wat een koeterwaals…

Deze is wel te begrijpen:
http://cinecars.nl/een-snoek-in-de-familie/

Vooral de mensen die ook ervaren hebben waar ze het over hebben

Leerling Jodocus zit vol met Citroëns, vooral de C3.

van de voorpagina

Citroën in de film: Humain, trop humain (1974)

Louis Malle’s documentaire Humain, trop humain (menselijk, al te menselijk) biedt ons een blik op het werk aan de lopende band in de Citroën-fabriek van Rennes. Vreugdeloos draaien de mannen hun schroefjes aan. Even vreugdeloos buigen de vrouwen hun sierstripjes. Bij al die somberheid rollen er toch fraaie, glanzende GS’en, Ami’s en Dyane’s van de band.

In 1974 brengt regisseur Louis Malle een 75 minuten durende documentaire uit over het werk in de Citroën-fabriek van Rennes-la-Janais. De fabrieksbeelden zijn in juli 1972 geschoten, aangevuld met beelden van de Parijse Salon de l’Auto in oktober 1972. Louis Malle heeft er zelf over gezegd: “Het enige doel van deze film was om een week in de fabriek van Citroën door te brengen, wat vanwege het wantrouwen van de directie niet altijd gemakkelijk was.”

In de documentaire komt geen gesproken commentaar voor. De kijker is dus alleen aangewezen op wat hij ziet. Toch kan ‘laten zien’ niet het enige doel van de film zijn geweest. Louis Malle wil ons indringend tonen dat het werk aan de lopende band slechts nutteloos geploeter is. Een uur lang zien we gezichten zonder uitdrukking, zonder vreugde en zonder hoop. Zulke gezichten kennen we ook uit films als Metropolis (1927) van Fritz Lang en Modern Times (1936) van Charlie Chaplin. Heb je die films eenmaal gezien, dan vergeet je ze nooit meer. Louis Malle haalt dat niveau niet, want het is te veel, het duurt te lang. Zo roept de vorm van de film weerstand tegen zijn boodschap op.

Bij die boodschap kun je inderdaad kanttekeningen plaatsen. Waren de arbeiders bij Citroën in Rennes werkelijk willoze slachtoffers van het kapitalisme, terwijl de arbeiders bij de Sovjetfabrieken van AutoVAZ in Toljatti helden van het communisme waren? Jawel, de eigendomsverhoudingen van de fabrieken lagen anders, maar de Russische arbeiders moesten in veel slechtere omstandigheden werken. Waar veel Citroën-arbeiders zich een 2CV of misschien zelfs een Ami konden veroorloven, konden de meesten van hun Russische kameraden geen Lada aanschaffen, nog afgezien van de wachtlijsten daarvoor.

Is het bezit van een auto eigenlijk wel nastrevenswaardig? Louis Malle lijkt ons te willen vertellen van niet. Door zijn schrille tegenstelling tot de sombere autofabriek ziet de hel verlichte autosalon eruit als vals klatergoud. Natuurlijk leggen de verkopers het er te dik op en weten we ook dat onder de glanzende laklaag het roestmonster al op de loer ligt. Toch maakt de auto niet alleen een verplaatsing van A naar B mogelijk, maar ook economische en sociale mobiliteit. In 1972 waren er bovendien nog geen budgetvliegmaatschappijen en was het de auto die verre vakantiebestemmingen binnen bereik bracht.

Louis Malle wil heel nadrukkelijk zijn interpretatie van wat hij in de autofabriek zag op ons overbrengen. Anders zou hij deze film geen titel meegegeven hebben die aan de filosoof Friedrich Nietzsche is ontleend. Nietzsche werd bekritiseerd omdat hij de mensen zou beroven van religie en ideologie, van verheven doelen. Hen bleef zo niets anders over dan zinloos geploeter, zoals Malle ons dat voorschotelt in deze film. Slechts menselijks, al te menselijks was hun deel. In Menschliches, allzumenschliches - Ein Buch für freie Geister (1878) verwerpt Nietzsche die kritiek en stelt hij ons een waarlijk vrije geest tot voorbeeld die de uitgeholde conventies van goed en kwaad ontstijgt.

wordt vervolgd

vervolg

Zo kan Humain, trop humain je dus aanzetten om na te denken over mobiliteit, filosofie en ideologie. Helaas voor Louis Malle kun je je echter niet laten meeslepen door zijn logica. Zijn interpretatie is zo onontkoombaar dat je je er juist aan wilt onttrekken. Een vergelijking met Glas (1958) van Bert Haanstra ligt voor de hand. Bert Haanstra heeft aan slechts tien minuten genoeg om ons te laten zien hoe ingenieus en productief, maar ook hoe beperkt de machines zijn, hoe vuil en zwaar het handwerk is, maar ook over hoeveel vakmanschap de arbeiders beschikken. Daarbij dringt hij ons geen enkele mening op. Hoe jammer dat hij nooit in een autofabriek gefilmd heeft!

Op zijn minst verdient Humain, trop humain dat je er eens doorheen zapt om van het tijdsbeeld te genieten; de fabriek in Rennes gold in de jaren ’60 en ’70 als zeer modern. Het verzameld werk van Louis Malle is op DVD te koop. Je vindt Humain, trop humain ook op YouTube. Er is een vijfdeler van redelijke beeldkwaliteit: deel 1, deel 2, deel 3, deel 4 en deel 5. Vergeet bij het zappen vooral de autosalon niet. Die begint op 02m30s in deel 2.

Je reactie op dit artikel kun je hier plaatsen. Zullen we in de volgende filmbespreking weer eens een fijne auto-achtervolging inzetten? Of de Citroën nu door de held of door de schurk bestuurd wordt, is ons om het even. Wij zijn immers ook jenseits von Gut und Böse. Als de motoren maar gieren en de banden piepen. Wil jij die filmbespreking schrijven? Meld dat dan snel aan .(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken).

tekst: RensKorevaar, foto’s: Automobiles Citroën

Als je de filmpjes één voor één bekijkt zijn ze zeker niet langdradig maar werkelijk kostelijk!
Prachtig om het tijdsbeeld weer te geven…

Toen ik in 1999 (?) met de CX club de fabriek in Rennes bezocht werd al het ‘domme’ werk inmiddels door robots gedaan. En werkten er veel minder mensen.
Beter dat zwaar en vreugdeloos werk niet meer door mensen gedaan hoefde te worden; vooruitgang en welvaart! Triest voor degenen die werkloos waren geworden.

Het is inderdaad leuk om naar te kijken. En er is veel veranderd. Een beetje de deurstijlen bijslijpen zonder gehoorbescherming. Sigaartje roken. Het kon toen allemaal.

Geen veiligheidsschoenen of gehoorbescherming. Spuiters die werken zonder maskers!

Wees blij dat dit geestdodende werk nu (in Europa!) nauwelijks meer bestaat. Ik heb het in 1977 enkele maanden nog gedaan. Heel leerzaam, maar blij dat ik er weer mee mocht stoppen. Het is nu overgenomen door robots, of verplaatst naar lage lonen landen, waar mensen blij mogen zijn als ze werken in condities als hier in 1971!
Het huidige kantoorwerk kan soms bijna net zo geestdodend zijn, maar is in ieder geval minder slecht voor je gezondheid.

Le condition humaine est amélioré beaucoup dans nos pays!

Geweldig en afschuwelijk, allebei gelijktijdig.
Heel bijzonder hoe de sfeer en beleving van mensen is verfilmd, veel indrukwekkender dan woorden kunnen uitdrukken. Je kunt bijna aan de gezichten van de mensen zien hoelang ze daar al werkten. En wat een handwerk om een wagen te bouwen in die tijd, met een hamer krijg je blijkbaar alles passend.

De filmpjes verkleuren onze (iig mijn) roze nostalgie van oude Citroëns toch wel een heel eind naar grauwer grijs.

Het lijkt zo simpel, gewoon filmen. Maar degene die dit op film heeft gezet beschikt toch over bijzondere inzichten en begaafdheden. De enorme focus in deze film op de mens in haar grote verscheidenheid, met al die gelaatsuitdrukkingen en iedereen zo plat gelijkgestemd, dat vind je in bijna geen enkele film.
Het menselijke aspect in deze film vind ik werkelijk heel fascinerend. De ogenschijnlijke zinloosheid van ons bestaan op de gezichten afgetekend met (heel) soms een glimlach.

Alle menselijke waarden verdrongen, bijna gedegradeerd tot willoze machines. Met werkweken van 48 uur, of was het nog meer in die tijd?
Ik besef me goed dat dit vroeger in vrijwel alle fabrieken zo was.

Bedankt voor link naar deze filmpjes. Erg indrukwekkend!

Groet, Alfred.

Nou, geen 48 uur hoor, in Frankrijk is in 1936 al de 40 urige werkweek ingevoerd. Met toen 2 weken vakantie plus alle katholieke feestdagen.
In de jaren 60 had men 4 weken vakantie; de maand augustus.
Momenteel is het 35 uur en 5 weken.