van de voorpagina

Er zijn meerdere Citroën-modellen die volgens de liefhebbers niet de erkenning krijgen die ze verdienen. De middenklassers BX en vooral GS/A behoren daartoe. Hoe komt dat toch? Nog belangrijker is de vraag wat eraan gedaan kan worden. Dit artikel biedt geen definitieve antwoorden, maar wil aanzetten tot een gezonde discussie.

Een gapend gat
Eind jaren ’60 was het gamma van de Citroën-personenwagens erg overzichtelijk. Bij het haut de gamme français streden de ID en de DS voort, zojuist opgefrist met de derde neus van Robert Opron. Bij de compacte wagentjes had Citroën de 2CV, die er naast de Renault 4 erg gedateerd uit ging zien, terwijl die R4 zelf ook niet meer de jongste was. Daarom kwam de Dyane met vrijwel ongewijzigde techniek in een strakkere koets de 2CV te hulp. Dan was er nog de Ami. Op de parkeerplaats van de nieuwbouwwijk zag hij er even vertrouwenwekkend uit als de middenklasser van de buren, maar al bij het starten werd duidelijk dat het onderhuids om hetzelfde kleintje ging als bij de 2CV. Het gat tussen de A-modellen en de D-modellen was enorm en Citroën had moeite om klanten vast te houden die meer wilden dan een 2CV vermomd als middenklasser, maar voor wie een Snoek te duur was. Midden in dit gapende gat zou in 1970 de GS gepositioneerd worden.

Een ontwerp tussen servet en tafellaken
De Ami was al een auto tussen servet en tafellaken en met de GS zou Citroën dit kunstje nog een keer flikken. De auto kreeg de elegante lijnen van ontwerper Robert Opron mee en de formidabele hydropneumatische vering van de Snoek. Het 1-literblokje verraadde echter dat de auto niet zo groot was als hij leek. Om daarmee redelijk vooruit te komen, moest de GS zo licht mogelijk blijven. Het plaatwerk werd dun uitgevoerd, heel dun. Zo bood de GS veel ruimte en veel comfort voor weinig geld, maar was hij niet goed uitgerust om weerstand te bieden aan de tand des tijds. Het huidige slechte imago van de GS/A was dus al voorbestemd in het oorspronkelijke programma van eisen.

Echte liefhebbers
Dat de GS/A nog altijd zijn liefhebbers heeft, is niet verwonderlijk. Ondanks zijn structurele zwaktes blijft hij een elegante verschijning. Alle varianten van het dashboard roepen herinneringen op aan de tijd dat we nog gefascineerd waren door de ruimtevaart, toen er in iedere jongenskamer in het westen een poster hing van Neil Armstrong en in het oosten een van Yuri Gagarin. Laten we ook de vering niet vergeten, want daar kon geen enkele servet uit die tijd tegenop. Zelfs de meeste tafellakens gaf de GS/A op dit punt het nakijken. Gelukkig heeft de GS/A in Nederland zijn eigen club waar enorm veel gedaan wordt om deze echte Citroën op de weg te houden.

Er is hoop!
Een auto tussen servet en tafellaken zal het altijd moeilijk hebben op de klassiekermarkt. Hij mist de aaibaarheid van zo’n schattig kleintje en hij mist de luxe en de prestaties van de exclusievere modellen. Waar goede 2CV’s €15.000 opbrengen en goede DS’en €40.000, hoeft de GS/A toch echt niet onder €500 te blijven hangen. Er is dus hoop, maar hoe kan die werkelijkheid worden?

Vraag en aanbod
In landen zonder Opperste Sovjet wordt de waarde van goederen bepaald door vraag en aanbod. Precies daar wringt het bij de GS/A. Het aanbod is nog groot en bestaat vooral uit afgetrapte exemplaren. De groep liefhebbers die bereid is geld aan de GS/A uit te geven, is klein. Het aanbod moet omlaag en dus hoeven we niet te treuren wanneer slechte GS/A’s naar de sloop verdwijnen. De betere GS/A’s moeten behouden blijven, want als het bestand te klein wordt, zal de productie van nieuwe onderdelen nooit lonend worden. Daarom moet niet alleen het aanbod omlaag, maar ook de vraag omhoog. Alleen als handelaren, veilinghuizen, reparateurs en restaurateurs wat aan de GS/A kunnen verdienen, zullen zij de vraag verder stimuleren. Tot het zover is, hangt alles af van de liefhebbers. Als ze met GS/A’s naar evenementen gaan, moeten ze die presenteren als begerenswaardige automobielen, vooral buiten het kringetje van verstokte Citrofielen.

De klassieke GS/A
Wanneer foto’s zoals de bovenste drie bij dit artikel bijna niet meer te zien zijn in het topic Gespot & gepost GS/A  en daar plaats gemaakt hebben voor foto’s zoals de onderste twee, dan is de GS/A begeerlijk geworden en heeft hij de status van een echte klassieker bereikt. Zie jij dat ook zo of juist heel anders?

tekst: RensKorevaar, foto’s: CitroenAZU

Grotendeels ben ik het er wel mee eens, en voor mij is de gs/a al lang een klassieker.
Maar zoals op de bovenste 2 foto’s kom ik ook nog wel eens ds’sen, cx’en en 2cv’s tegen.
Wat toch wel zeker erkende klassiekers zijn, dus of het daaraan zal liggen zoals in de laatste paar regels staat betwijfel ik.

Helemaal mee eens!

Mooi stukje, waarin van mij de discussie mag beginnen! Er is meer dan alleen Ds, Traction en 2cv..
Jazeker de GS/GSA, Cx en de BX zijn echté Citroëns, die ook erkenning verdienen!

Vergeet ik ook, dat de Xm ook de erkening verdient als een échte Citroën..

De GS is allang klassiek. Misschien dat de huidige belastingregels wel in het voordeel van de GS(A) werken. Waarbij ook de eisen van destijds tot hun recht komen. Een lichte auto (en dus interessanter in de overgangsregeling dan de zware zus) maar met een groot comfort. Mijn (CX-)specialist doet de laatste tijd opvallend veel in BX en GS…

Leuk stuk! Aandacht voor de GS/A is meegenomen! Ik merk dat er de laatste tijd iets meer belangstelling voor dit “vergeten” Citroënmodel is. Het helpt niet dat de auto (misschien deels terecht in de zin van roestgevoeligheid/repareerbaarheid) een slechte reputatie heeft opgebouwd. Ik verbaas me erover dat de enige twee bedrijven die er werk van maken om GS onderdelen te blijven leveren of zelfs opnieuw (laten) produceren, in Duitsland en Engeland zitten en niet in Frankrijk. Typerend misschien voor de manier waarop Fransen met hun klassiekers omgaan, of de gebrekkige organisatie van de franse autoclubs. Dat dit niet serieus wordt opgepakt snap wel; er zijn weinig liefhebbers, dus de afzetmarkt is klein. Toch hoop ik dat er meer GS/A liefhebbers komen die hun auto koesteren en (stap voor stap) in betere staat proberen te brengen. En er ook in rijden, want dat is de beste promotie. Dat verdient de GS/A!

Zeker een interessant onderwerp.

Er zijn denk ik veel aspecten die bepalend zijn of, en hoe snel een oldtimer een klassieker wordt.

Verschillende redenen zijn al genoemd. Er zijn er vast nog meer.
Waarom wordt een Eend, een Kever en een DS wel gewilde klassiekers en een Simca, Kadett of Escort niet? Het heeft waarschijnlijk weinig te maken met de techniek. Waarschijnlijk doet niet de techniek maar de uitstraling van een eigenzinnig model ze onderscheiden van de massa. Ook al is die massa van toen al weer lang uit het straatbeeld verdwenen.

Alleen de eigenzinnige typetjes blijven achter in het collectieve geheugen en dat beeld wordt weer ververst bij het zien van de foto’s uit de oude doos van grootouders, want daar vallen ze weer op. Veel ‘klassiekers’ werden destijds gereden uit gebrek aan beter, zeg maar gerust uit armoede. Niet vanwege het plaatje wat we nu hebben van de klassieker met het rietenkoffertje op het dak. Zo kwam ik ook de winter door met een gammele 2CV van 75 gulden (er zat geen rietenkoffertje bij). Als je denkt dat dat niet voor de DS gold heb je het mis. Er is een tijd geweest dat de ID/DS voor bijna schrootwaarde te koop was.

Nu kunnen bepaalde modellen bij de (jongere) massa een onechte associatie krijgen met een bepaalde tijdsperiode uit het verleden, of een kunstmatig gevoel van vrijheid. In het collectieve geheugen is het verleden verkleurd en gaat een model met eigenzinnige uitstraling in dat plaatje passen. Hierdoor wordt een model een vertegenwoordiging van een tijd of groep mensen uit die tijd. Alsof alle hippies in een VW-busje reden en alle tegenstanders van kernenergie met een Renault 4 reden. (In werkelijkheid werden de meeste busjes naar Turkije gereden, en die de eindbestemming niet haalden onderweg simpelweg achtergelaten. Maar dat terzijde).

Er broedt blijkbaar een koestering bij de massa naar nostalgie. Zodra de media zo’n associatie oppakt en onder de aandacht brengt, in bijvoorbeeld een commercial, dan vindt daar de geboorte van een klassieker plaats. Mensen gaan zich dan vereenzelvigen met het geschapen beeld en voelen zich dan aangetrokken tot dat model. Het doet er niet toe of die gemaakte associatie wel juist is.

Ik denk dat in dat plaatje de GS minder thuishoort. Tenzij de GS nog eens in een bijzondere commercial een rol gaat spelen. Zonder zo’n boost heeft de massa niets met een GS.

Een ander voorbeeld is het populair worden van de auto General Lee door de filmserie van de Dukes of Hazzards. Een wagen die op zich niet echt bijzonder was maar door de serie wel enorm in waarde steeg.
Het is mijn mening, ik lees graag hoe anderen dit zien.

Groet, Alfred.

Ik denk dat de GS/A zich precies in het gedeelte bevind waar die zoals in het stukje geschreven is voor ontworpen is.

De A types zijn aaibaar met eenvoudige (lees relatief goedkope) techniek.
De ID/DS heeft weer zijn unieke uitstraling, comfort, en voor de sleutelliefhebbers bijzondere techniek. Voor de CX geld eigenlijk hetzelfde. Daarbij kan je met een CX nog steeds goed met het moderne verkeer mee in alle rust en comfort.

De GS/A zit daar dus precies tussenin.
Duurder (in onderhoud, lastig onderdelen vinden) dan de A types met een nog iets hogere aaibaarheidsfactor.
Ook net niet het hoge comfort en prestaties van de DS/CX kunnen bieden.

Zo zie ik het zelf zo’n beetje.

Andere nadelen zijn de onderdelen voorzieningen. Het interieur is vrij zwak, voor veel andere modellen is daar iets nieuws voor op de markt. Dat is toch allemaal wat lastiger bij een model wat minder in trek is.
Maar ja onderdelen komen pas op de markt als het model in trek is. Een beetje het kip en ei verhaal…

Dat gezegd hebbende, ik vind ze (met name een GS) wel heel erg leuk!
Dat hoor ik wel vaker, maar lang niet iedereen heeft er 1, vaak is er toch voor een ander model gekozen.

Dank je, Rens, voor je wederom loepzuivere analyse. Helaas heeft ook Arjan gelijk: het is beroerd gesteld met de onderdelenvoorziening, en dus gaan ook prima exemplaren als dat van mij gebukt onder een gebrek aan keerringen bijvoorbeeld. Daar zie ik niet 1-2-3 een oplossing voor…

Ik denk dat Alfred een aardig punt heeft: in het verleden zijn DS-en, CX-en en eendjes goedkoper geweest dat een krat bier.
Als je voor een krat bier moet kiezen tussen een DS en een GS, dan zou wellicht de keuze sneller gevallen zijn op een DS. Groter, ‘meer’ auto. Daar begint al het eerste schifting van behoud van auto’s. Neem daarbij iets matigere kwaliteit van staal en interieur delen, en het aantal auto’s wat behouden blijft wordt vanzelf minder.

Ik vind de GS een erg leuke auto, en zo’n GS Break Service zou ik bést graag willen hebben.
Je kan je geld echter maar een keer uitgeven, en dan maken mensen een keuze. Als ik zie dat een goede GS ongeveer net zoveel kost als een redelijk goede CX, waarvoor onderdelen makkelijker te krijgen zijn, dan is die keuze niet zo moeilijk.

Overigens zie ik met grotere regelmaat GS(A)‘s rijden dan CX-en.

Nielsje schreef:

Overigens zie ik met grotere regelmaat GS(A)‘s rijden dan CX-en.

Dat is opvallend!
Een GS/A zie ik bijna nooit. Een CX kom ik nog wel eens tegen.

Daarbij zijn er nog amper 300 GS/A’s in Nederland. Dat houd niet eens in dat ze allemaal APK gekeurd zijn.
Voor je beeldvorming, er zijn ongeveer net zoveel SM’s.
Er staan nog dik 3000 CXen op kenteken, maar daar kan Jaco je alles over vertellen.

Tja, sowieso heeft een collega van mij d’r een, en die van BX-cannes zie ik regelmatig staan.
Daarbuiten zie ik regelmatig in Delft en omgeving Den Haag andere GS(A)‘s karren.
Overigens bijna allen in non-concoursstaat

Ja oké, dat zijn elke keer dezelfde

Ja, die twee wel, maar ik zie ook met regelmaat een rode GS/A hier rondtuffen, volgens mij van een/paar studenten.
Tijdje terug kwam ik op de op/afrit ook nog een mooi geel exemplaar tegen, en vorige week tufte er wat blauws door Rijswijk.
Ik zal eens proberen of ik wat sneller plaatjes kan trekken met de foon en voor bewijs zorgen

en ik zie er bijna nooit eentje in het wild

Ik ben bang dat het probleem toch bij de mooie techniek ligt, die door de meeste niet-ingewijden als erg ingewikkeld en duur te onderhouden wordt beschouwd. En dan is er wel bewondering, maar geen hebzucht. Bij de CX en de DS gaat het om voertuigen die nieuw al wat duurder waren, en wellicht -ik speculeer- een wat kapitaalkrachtigere liefhebber aantrekken.
Maar los daarvan verdient de GS/A wat mij betreft al lang de titel Klassieker! En om van andere auto’s van die generatie en klasse te spreken: wanneer zag je voor het laatst een Fiat 128? Of een originele Renault 12? Ook modellen die een beetje tussen servet en tafellaken in hangen, je ziet ze nog minder vaak dan een GS/A.

Ik heb zelf een paar jaar dagelijks in een GSA X3 rondgereden. Op dat moment was de auto 10 jaar oud maar voor mij toen al een klassieker. Helaas was het subframe slecht en ingeruild voor een 2e hands BX. Later nog een GS Club als hobby auto gehad met slechts 70.000 op de teller en gaaf. Die bestaat nog wel maar nog steeds spijt dat ik die verkocht heb. Heerlijk comfortabel, ruim en dat mooie boxergeluid. Wat mij toen al opviel was dat de specialistische garages weinig oog hadden voor mijn originele GS en liever sleutelden aan halfgare exemplaren…..