Van de voorpagina

Blik heeft geen tijdsbesef

Als er éen facet kenmerkend is voor de oude-autoliefhebberij, dan is het wel het genieten van een moment waarop alles bij elkaar komt. Het snorren van de motor, wind in het haar bij het open raam, de lucht van hete olie en onverbrande benzine. Een mooi uitzicht, een glooiende weg, het tevreden natikken van een blok na een dag lang meters maken. De band van de mens met het mechaniek.

Maar het genieten gaat hand in hand met het immer aanwezige besef dat het ‘maar’ een delicaat mechaniek is, een mechaniek dat te allen tijde, en meestal wanneer dat niet uitkomt, nukken kan vertonen of de geest kan geven. De oude-autoliefhebberij kan voor de buitenstaander synoniem staan voor ‘gekte’, ‘idiotie’, ‘waanzin’. De liefhebber zal, met tegenzin, een onvermijdelijk falen aanpakken. Zelfs als het al donker en koud is, en de verleiding tot uitstel lonkt. De liefhebber wikt, het mechaniek beschikt. Tijd? Tijd is maar een menselijke beslommering.

Het evenwicht tussen delicaat mechaniek en menselijke inbreng, dat maakt het rijden met een oude auto zo de moeite waard. Of je je auto soigneert en alleen op mooie dagen naar buiten stuurt, of je een dagelijkse rijder bent die niet bang is om stil te vallen, zwarte nagelranden te hebben en op z’n tijd de hulpdiensten in te schakelen? Zonder dalen geen pieken. Morgen is er weer een dag!

Tekst: 2d; beeld: Ree

Mooi omschreven!!!

Van de week heb ik de Traction nog door Koewacht zien snorren. Dus het delicate evenwicht werd goed behouden

Ah, ik herken dat ook wel.
Ze hebben aandacht nodig, de dames. Je moet er wel voor werken.
Maar als je je inzet, krijg je vaak ook iets moois voor terug.

Kijk nou

“. . Tijd? Tijd is maar een menselijke beslommering . . “

JW

Wat een mooi stuk tekst. Chapeau Daan.

Patrick

Zoals een oud Iers spreekwoord zegt: Tijd? Daar heeft onze lieve heer genoeg van gemaakt…

Die fotoserie van Ree is wel heel bijzonder. Bij 2d heeft zij filosofisch-literaire beschouwingen over de relatie tussen mens en machine losgemaakt die mij aan “Zen en de kunst van het motoronderhoud” deden denken. Mijn spontane lezing van het verhaal dat de foto’s ons vertellen was minder verfijnd…

CitroStripverhaal
De wonderbaarlijke avonturen van de graddus en zijn vriendjes

In opperbeste stemming reed de graddus door het Franse landschap. Zijn passagier betrapte hem zelfs op het neuriën van een liedje, iets wat de graddus anders nooit deed.

Maar welke angstaanjagende geluiden hoorden zij plotseling achter dat instrumentenpaneel?

De auto aan de kant, de kap open. De ogen vol ongeloof, de handen in het haar. Wat nu?

Hier was deskundige hulp vereist, want dit kon onze dappere graddus zelf niet meer. De waterman schroefde, sleutelde en soldeerde tot diep in de nacht.

De graddus nam er zijn petje voor af. Ook Citroën-god Sars kwam kijken en hij zag dat het goed was.

Toen de zon de lucht weer roodkleurde, de haan drie maal kraaide en de kippen hun eieren legden, konden onze vermoeide vrienden eindelijk opgelucht ademhalen en hun ogen sluiten. Daarna leefden zij nog lang en gelukkig.

Woehaaha, waar een los moertje al niet tot kan leiden

whahaha briljant Rens!