van de voorpagina

Het is 1978 en Adri “Breeze” wil met zijn mintgroene GS indruk maken op zijn meisje. Naar Zuid-Frankrijk zweven zij, maar bij Parijs vliegen de onderdelen al over de Périphérique. Daar vliegen hun geld en papieren ook nog uit tassen en zakken. Na de reparatie zoemt de GS weer als een bijtje. Eind goed, al goed?

In 1978 had ik een half jaar verkering met een meisje dat mijn echtvriendin zou worden. Ik had toen een mintgroene GS break die ikzelf prachtig vond en ik hoopte dat zij hem ook mooi zou vinden. Langzamerhand is bij mij het besef gekomen dat het merk van je auto totaal onbelangrijk is voor een vrouw. Tenzij je misschien in een merk rijdt waar jouw welvaart en dus de patserigheid vanaf straalt. Dat verschijnsel heb ik nooit mogen ondervinden, maar ik heb het sterke vermoeden dat je daar niet automatisch gelukkiger van wordt.

Een geheel verzorgde vakantie in een dorp van Club Méditerranée in Saint-Tropez leek ons een leuk begin van een hopelijk lange relatie. Uiteraard per GS vertrokken wij op een goede en zonnige dag: en route vers le Midi.

Het noodlot sloeg al toe na 500 km. Toen we de Parijse Périphérique opreden bij de Porte de Bagnolet hoorden we een hels kabaal in het vooronder, wat een afgebroken homokineetkoppeling bleek te zijn. De bevestigingsbouten en wat brokstukken lagen in een spoor achter ons op de rotonde. Voor de vakantie had ik bij Beun de Haas de aandrijfas wegens speling laten vervangen. Ik voelde me nog niet zeker genoeg om het zelf te doen, maar ik ben er wel bij geweest en weet zeker dat de bouten strak zijn aangedraaid. De oorzaak zal ik nooit weten; misschien een te laag aanhaalkoppel of een slechte blokkering van de bouten. Na terugkomst gaf Beun in ieder geval niet thuis.

Daar stonden wij dus op een zaterdag in Parijs met een GS die US was, want de homokineet was onherstelbaar beschadigd. Afslepen maar naar een Citroën-garage, die gelukkig redelijk ruim voorhanden zijn in Parijs. “Kom maandagmorgen maar terug,” was het voorspelbare garageadvies. Een onverwacht weekeindje in Parijs in juni is natuurlijk geen straf voor jonggeliefden en een romantisch hotelletje in het Quartier Latin werd snel gevonden. Voor romantisch lees: gammele bedden, herrie op straat en onder de grond, want de metro reed zeer regelmatig tot diep in de nacht. De bekende attracties lagen zondag allemaal op ons te wachten.

Terugkerend van Montmartre zaten we in een drukke metro, temidden van een groep jongeren met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Bij het station waar wij uitstapten, leek de groep ook te willen uitstappen. Tot zover dus niets aan de hand. Achteraf heb ik bewondering voor de manier waarop zij het vak zakkenrollen hadden verheven tot “kunst” door het uitvoeren van een goed gecoördineerde aktie. Na een kreet van iemand bleef de hele groep staan in de schuifdeuren van de metrowagon en draaide zich om alsof ze plotseling hadden ontdekt dat ze nog een halte verder moesten rijden. Wat doe je dan als domme toerist? Juist, je gaat je een weg banen door de groep, met de armen voor je uit om de wagon uit te zijn voordat de schuifdeuren weer sluiten. Dus dat was vrij graaien. Heel opvallend vond ik dat we staande op het perron gelijk beseften dat we waren gerold. Ik zal nooit de grijns vergeten van de groepsleden die belangstellend naar ons keken vanuit een wegrijdende metro.

In plaats van in de zon te wandelen, zaten we de rest van de zondag op het Nederlandse consulaat voor het verkrijgen van een tijdelijk paspoort en voor de aangifte van de overige papieren uit de portefeuille van mijn vriendin. Het was daar namelijk erg druk met aangifte doen. Bij mij was alleen maar de beurs gerold, die ik in de zijzak van mijn spijkerbroek had gestopt. Hoe dom kan iemand zijn. Ik vermoed dat onze diefjesvrienden ons van tevoren goed hadden bestudeerd.

Het is verder een fantastische vakantie geworden met zee, zon, zwemmen, zeilen (420’s), veel lekker eten en nog wat dingen. De terugweg hebben we toeristisch gedaan via de Route Napoleon en de GS heeft de hele verdere rit gezoemd als een bijtje.

Deze bijdrage is eerder verschenen op Xantia-Club.net.

tekst: Breeze, foto’s: NN

Leuk avontuur, Adri. En omdat je het zo mooi beschreven hebt, kan ik me zo voorstellen dat er met mij meerdere mensen zijn die uitkijken naar de rest van het verslag.

O ja, als je in 1978 nou zo’n fijn en uitermate handig khaki zakkenvest had gedragen, met de portemonnee op de borst, had je nu misschien een bolide kunnen betalen die wel indruk maakt op je echtvriendin.

Ik ben eigenlijk wel benieuwd wat de toen nog toekomstige mevrouw Breeze echt van die GS vond…

Nou ja, er waren aardig wat familieleden van de familie Breeze mee tijdens de Alpenrun, maar de echtvriendin van Adri heb ik niet gespot..

Was de bReeZEbAaRD in 1978 ook al een ding?

Adri had ‘m 42 jaar, dus ja.

Dank allemaal voor deze meelevende reacties.

Zojuist aan mw. Breeze de vraag van Rens gesteld. Antwoord: GS, wat is dat?........... oh die, nou als hij rijdt en er een dak op zit dan is een auto OK.

Adri

Dat is goed nieuws.
Mijn vriendin weet heel goed welke auto’s ik heb, met als nadelige gevolgen dat ze van elk exemplaar heel goed de nadelen onthoudt, deze weet te omschrijven en tegen me gebruikt zodra zij daar noodzaak in ziet.

Oh maar begrijp me niet verkeerd, mw. Breeze weet ook nog precies de doodenkele keer dat we pech hadden (veel Citroëns gereden hè).

Zie nu pas deze vraag:

jaco schreef:

Ik kan me zo voorstellen dat er met mij meerdere mensen zijn die uitkijken naar de rest van het verslag.

En zij leefden nog lang en gelukkig.

Adri

Breeze schreef:

En zij leefden nog lang en gelukkig.

Goed verhaal, lekker kort.

jaco schreef:

...Goed verhaal, lekker kort.

Breeze schreef:

... als hij rijdt en er een dak op zit dan is een auto OK.

da’s niet helemaal waar, er werd na de rode break wel een een veto uitgesproken over een paar proletenbakken

En ik herinner me ook een Fiat Tsjinkwetsjento. Die kon je van veel betichten, maar niet van het hebben van een dak.

Héhé, gaan we hier de familiegeheimen op straat gooien.

MiGS schreef:

da’s niet helemaal waar, er werd na de rode break wel een een veto uitgesproken over een paar proletenbakken

Dat kan jij helemaal niet weten, want toen was je nog maar 4 jaar oud (eh jong).
Tenslotte herinneren jij je ook niet meer dat ik een keer met die rooie iets te onnadenkend en iets te hard achteruit de garage inreed. En je stond er vlak naast: “Papa hij is kapot”.

Adri

Ah misverstand. ‘k Was even vergeten dat ik 3 rooie Breaks heb gehad. Het betrof hier die van 2009.

Ons Moeders heeft echt helemaal niets met auto’s, want ze kan zich niets herinneren van een “Plein Soleil” linnen dakje op haar Tsjinkwetsjento, die als een gek tochtte en gierde boven de honderd.
Ook het keuzemoment van 2009, waarin (heel kort) sprake is geweest van een Propeller Fünfer Break met zijdezacht lopende L6, is haar volledig ontschoten. Tot opluchting van veel mensen werd dat toch een V6 van een bekend Frans merk.

Adri

Mooi verhaal! Dit soort verhalen zoek ik voor de Gazette Speciale, het glossy magazine van de GS/GSA Vereniging

Ik steun Jaco’s verzoek om een vervolg op dit verhaal, maar vandaag gaan we eerst nog iets verder terug in de tijd en wel naar 1956: klik!