Van de voorpagina

HaaPee

Ik wil mezelf geen grote plek in de oldtimerwereld aanmeten, maar de laatste zestien jaar heb ik geen dag zonder een klassieke auto onder handbereik gezeten. Met sommige ervan heb ik ook deelgenomen aan oldtimer-evenementjes in de omgeving. Daar is mensen kijken vaak minstens zo leuk als auto’s kijken.

Zodoende heb ik ze al meerdere keren gezien: mannen van middelbare leeftijd, zeg maar de groep die elkaar onderling vraagt ‘of ze nog aan het werk zijn’ en elkaar dan steevast antwoordt ‘dat ze er net een jaar uit zijn; man, geweldig! Kom ik eindelijk aan alle dingen toe die ik altijd had willen doen!’. Je herkent ze meteen aan hun paarse broek, hun iets verschoten overhemd en een velours jasje met glimmende slijtplekken op de ellebogen. Met het rondachtige brilletje dat ze dragen hadden ze op een Amsterdamse cabaretier kunnen lijken als ze niet een montuur van zo’n foute kleur hadden gekozen.

Tijdens conversaties met het publiek bezigen ze om de haverklap de term ‘HaaPee’. Niet omdat ze daarmee aan willen geven een belangwekkend vrindje te hebben bij de Odd Fellows, maar wel om aan te geven dat ze zichzelf ingewijd achten in de geheimen der Hydro-Pneumatique: dat roemruchte hydraulisch systeem dat er, mits goed onderhouden, voor zorgt dat hun DS zo spookachtig boven het wegdek leviteert. Om intellectueel te doen, noemen ze wonderlijk genoeg hun lijfblad HP/De Tijd na al die jaren nog steeds gewoon de Haagse Post.

Haagse Post of Hydro-Pneumatique? Ik denk dat we een belangrijke betekenis van de afkorting HP vergeten: Hydrauliek-Paranoia. Een fenomeen dat vrij regelmatig onder Citroën-eigenaren voorkomt en zich gemakkelijk voor kan doen als je in de testfase zit met een DS die ruim vijftien jaar niet meer aan het wegverkeer heeft deelgenomen. Ik zal illustreren wat ik bedoel.

Op een wel erg fraaie prille lentedag afgelopen maart ben ik met een DS in de omschreven categorie onderweg om foto’s voor het Citroën Forum te schieten. De schoongeschrobde lucht is blauw genoeg om ELO er een lied over te laten schrijven en zo met de krokussen in de berm en het bolletje in de zon is het compleet aangenaam om bij pad en weg te zijn. Op een gegeven moment besluit ik nog één keer te stoppen voor een paar foto’s. Ik trap de Dame op de parkeerrem en zet het contact af. Ik word een lichte weeïg-zoete boventoon in de lucht gewaar. Mijn eerste associatie is ‘groen’.

Ik stap uit. Buiten is die weeïg-zoete lucht behoorlijk nadrukkelijk aanwezig. ‘Groen, zoals LHM’, associeer ik onwillekeurig verder. Ik sluit de wagen af. Dan valt het kwartje: een weeïg-zoete lucht zoals LHM! Ja hoor, het is gelukt. Ik heb een hydrauliek-lek!

Ik lig meteen op m’n knieën naast de auto. De dame toont haar strakke, gladde buik. Een stel heerlijk ranke, meterslange RVS uitlaatpijpen strekt zich luxueus uit van haar middel tot haar achterbumper. Alles is keurig kurkdroog. Vol ongeloof kruip ik achterlangs de auto naar de andere kant. Het veranderde perspectief verandert de situatie niet. Er is geen vettige olievlek die middels een gestaag, gifgroen straaltje met de auto is verbonden. Er is ook geen woeste groene nevel over de tegels verspreid. Met een discreet sisje corrigeert de dame haar rijhoogte. Potverdommetje, er moet toch minstens ergens een vieze groene snottebel onder die auto hangen?

In het verlengde van die gedachte kruip ik naar d’r neus. Daar is de situatie precies eender: alles is zo droog als je zou willen. Zowel de auto als de tegels. Ik krabbel overeind en klop me af. De DS kijkt me met haar grote, amandelvormige ogen aan alsof ze zeggen wil: ‘ik vind ’t heel lief dat je je zo’n zorgen om me maakt, maar heus, het gaat goed met me. Ik red me wel!’.

En toch hangt er die weeïg-zoete, groene lucht. Dan valt opeens het kwartje, maar nu écht.

Ik sta pal naast een kneiter van een meurende coniferenhaag geparkeerd…

Ik stap maar weer in. Ik start de motor, gooi de trossen los en laat me langs een favoriet binnenweggetje naar huis drijven. Onderweg kom ik niet meer los van de vraag of ik de situatie nou veel te groen of overdreven citrofiel heb benaderd.

Tekst & foto’s: Penny Lane

Mooi verhaal, met één kanttekening: Aangezien de pensioenleeftijd inmiddels over het algemeen 67 is, zijn mensen die er al een jaar “uit” zijn gewoon stok-oud natuurlijk. Niet middelbaar….

Groet, de middelbare….zonder paarse broek.

Het moet natuurlijk ook een rode broek zijn! Paarse broeken zijn voor hardwerkende marketeers die nog volop carrière aan het maken zijn.

Maar hé, daar gaat het natuurlijk niet om in dit artikel. Treffend geschreven stuk, Derk! Ik herken me niet in de door jou beschreven situatie omdat ik niet zelf klus. Het gevoel dat er iets gruwelijk mis moet zijn met je oude wagen omdat je plots iets ongewoons opmerkt en dat het dan loos alarm is, ja dat ken ik wel.

Ik herinner me ook situaties dat ik niks ongewoons opgemerkt had en er juist wel groot alarm was…..ik denk dat die in de meerderheid waren.

JaapJ schreef:

Mooi verhaal, met één kanttekening: Aangezien de pensioenleeftijd inmiddels over het algemeen 67 is, zijn mensen die er al een jaar “uit” zijn gewoon stok-oud natuurlijk. Niet middelbaar…

Als de filosofie achter het verhogen van de pensioenleeftijd klopt (namelijk dat de gemiddelde levensverwachting ook omhoog gaat) ben je natuurlijk pas op steeds latere leeftijd ‘middelbaar’

Derk

Haha, ja, vast en zeker. In de jaren van de VUT werd je juist middelbaar geboren…..

Fraai relaas Derk! Herkenbaar. Tegen de tijd dat ik met trots mag aangeven dat ik er een jaartje eerder uit kon houd ik vermoedelijk niet langer het stuurwiel van mijn geliefde godin vast maar de handvatten van een rollator…

Vandaag 7 uur met gezin, 4 fietsen op de trekkogel, een voorraad wijn en een berg andere belangwekkende spullen onderweg geweest van vakantie-adres in la Douce naar huis, zalig zwevend in de godin. Net als heenweg enorm veel bekijks, zeker zo’n break blijft natuurlijk een markante verschijning. Die van mij was voor deze vakantie natuurlijk geheel in stijl, waarvoor zo’n break is gemaakt. En dat laat zich merken: wat een geweldige, comfortabele en praktische vakantie-auto is het! En je ziet die Fransen kijken vanuit hun vierkante hokken op hoge poten (noem het rollators op 4 wielen, het voorlaatste stadium van automobiliteit dus). Je ziet de weemoed ervan af druipen. En toch ook: onvermogen. Het onvermogen om de Franse traditie trouw te blijven. Waarmee Frankrijk ooit voorop liep. Maar door de dominantie van haar slechte gewoonten achterop is geraakt… Zoals uit veel facetten van het moderne Frankrijk dagelijks blijkt. Late we hopen dat met de verkiezing van de juiste nieuwe president een kentering in gang wordt gezet. Een voorteken is positief: de opkomst was groot, ik trof lange rijen bij de stemlokalen. De Fransen zijn in elk geval zo ver dat er een gemeenschappelijk gevoel van ‘urgence’ bestaat. Maar goed, ik dwaal dus enorm af…

Mijn HaaPee-verhaal is meer een EL-Pee-Gee verhaal: niet heel spannend, maar dus wel actueel. Ik tankte vanochtend mijn LPG tank vol bij de E Leclerc, 70 litertjes, precies genoeg voor de volledige terugreis. Wat opvalt als je in F gas tankt is dat men er daar een iets andere geurstof (als signaleringsstof) aan toevoegt, waardoor het anders ruikt. Penetranter, scherper. De verloop-nippel stonk er echt van. In NL vind ik het precies ‘lekker’ ruiken. Net als veel Franse musk-achtige parfums: net te zwaar. Typisch Frans, in die zin. Bij het wegrijden viel me al op dat de scherpe lucht ook in het interieur ruikbaar is kort na de start en het wegrijden. Mijn ouders die het fraaie gevaarte vandaag mochten volgen in een voiture van Franse makelij -maar van heel ruim NA de Gaulle- viel het ook op. Toch kon ik het op een P-plaats langs de snelweg niet nalaten toch even de motorkap te ontgrendelen en even aan de verdamper en aangrenzende leidingen te snuffelen om te controleren of daar niet stiekem wat lekte. Gelukkig was de penetrante LPG-lucht daar niet te vinden. Een beetje een paranoia HaaPee scenario dus. Wellicht herkennen ook jullie het verschil in reuk van LPG in verschillende landen.

Gaslekkages ja… Zoals dat ik vanochtend precies de goeie tussenstop maakte om een wél bestaand LPG-lek(je) te smoren

Gelukkig ruikt het hier in de omgeving eerdaags weer heerlijk geel nu de koolzaadvelden in bloei komen. Of de biobrandstof die ze er van maken ook zo’n heerlijke honinggeur geeft waag ik te betwijfelen (lees: nee dus), maar daar zou zweven op bio-peut niet vervelender van worden…

Derk

Mooi stukje weer. Zelf leed ik tot vorig jaar niet aan HaaPee. Mijn BX was destijds wel wat stug, maar verder prima in orde.
Met de C5 ook nooit problemen gehad in die richting, wat mijn vertrouwen in het Hydro-Pneumatische systeem enkel deed groeien.
Tot vorig jaar, dus. Met een wezenlijk ouder exemplaar uit de stal van Citroën. Nu lijkt 1986 niet heel erg oud, de BX en de CX sierden onze straten al geruime tijd, maar het ontwerp is nog uit de tijd van de DS. Geen geurtjes waargenomen en dus ook geen reden tot zorg, toch?
Totdat ik niet meer kon remmen…
De C35 heeft, zoals velen hier wel weten, geen HP vering (jammer…) maar wel een hydraulisch rem-systeem. En het LHM-potje bleek leeg te zijn.
Het waarschuwingslampje op het dashboard liet mij dat niet weten. En laten we eerlijk zijn, ook dat is typisch Frans. Electra die niet of niet goed functioneert. Het lampje laat echter wel weten als het systeem nog niet op druk is.
Afijn, sindsdien houd ik het tankje angstvallig in de gaten. Ik moet nog een kan LHM aanschaffen zodat deze mee kan reizen, want zoiets wil ik niet nog een keer mee maken…

Gr. Ed

Mijn 242 met hetzelfde systeem heeft geen waarschuwing voor een te laag niveau. De indicator van de LHM mist de elektrische contacten. Ik heb er 1 liggen waar die contacten wel in zitten.  Ik denk dat ik die ga monteren en aansluiten in het melding circuit van de te lage druk. Dan krijg je net wat eerder een waarschuwing.
Ook zorg ik er voor dat ik zeker weet dat de bollen die voor restdruk nog voldoende druk hebben om als reserve te dienen als de druk om e.o.a. reden weg valt.
Een inderdaad neem ik ook altijd een paar liter lhm mee…