Die Schierker Feuerstein, dat is best wel prima te drinken

Derk

Ja, valt goed mee he?

Op zo’n manier kun je prima op één na Duitsste citrofiel worden

In Trouw stonden gisteren en vandaag 2 stukjes over Quedlinburg van de altijd leesbare columnist Wim Boevink.
Er is behoorlijk wat te vertellen over dit stadje met een bijzonder, af en toe duister, verleden. Hij is nogal negatief over de stemming in het stadje, maar dat komt waarschijnlijk omdat het regende. Als hij net zoals wij in de zon op de markt een kop koffie (met een punt) had kunnen drinken, was zijn oordeel vast ook zonniger geweest.

27 sep

In Bad Bentheim wisselen loc en treinpersoneel. Daarnet reed ik nog door Nederland, in een Duitse trein, die anders is dan de Nederlandse. Hij is gestoffeerd, schoon, de geluiden klinken meer gedempt. Men spreekt niet, men leest.
Reizen in een Duitse trein is een ander soort reizen. De afstanden zijn groter, en ook de stress. Op deze zondag zie ik veel Duitsers met koffers, die instappen in Rheine, Osnabrück, Minden, elkaar blokkerend in gangpaden, met veel ‘Entschuldigung’ en op bitse toon wijzend op gereserveerde zitplaatsen. ‘Sie sitzen auf meinem Platz’.
Er heerst in dit land een zwaarte, die wij niet kennen. Op het Centraal Station van Hannover krioelt het rond het middaguur van de mensen, veel mannen met bier, in blik of fles, niet alleen die met een clubsjaal om luid brullend uit treinen vallen.
Ik koop gehaast een broodje Leberkäse bij een streng kijkende dame en stap over in de trein naar Maagdenburg; vandaar gaat het met een regionale boemel over deels overwoekerde sporen richting Saksen-Anhalt, naar Quedlinburg – de bakermat van Duitsland.

Dat van die bakermat bedenk ik niet zelf, het staat op de brochures die het stadje aan de noordkant van de Harz uitgeeft. In Quedlinburg is Duitsland als natie geboren, zo wil men, toen in 919 de hertog van Saksen tot koning Hendrik I werd gekroond. Hier had hij zich in het slot op de heuvel gevestigd, met de latere Romaanse stiftskerk waar de relikwieën van Sint-Servaas, de heilige van Maastricht, bewaard zouden blijven; slot en kerk zijn er nog steeds, inclusief het aan zijn voet verrezen stadje, nog wonderlijk middeleeuws met zijn kasseien, zijn ruim duizend vakwerkhuizen, zijn markten en pleinen.
Quedlinburg is ook een van die weinige oude stadjes die de laatste oorlog tamelijk onbeschadigd doorstonden, al deed de DDR bijna wat de geallieerden en Sovjets nalieten: het stadje zo laten vervallen dat het nog maar net van de afbraak kon worden gered.
Als ik er aankom, op de late zondagnamiddag, regent het. Verval is er nog steeds, aan het stationsgebouw te zien. Het is er stil, mijn kleine rolkoffer davert oorverdovend over het oude plaveisel de binnenstad in. Een vrouw fietst voorbij, met argwanende blik. Achter haar fiets een karretje met een nat hondje erin. Ik loop door zestiende, zeventiende-eeuwse straatjes, balken, leem, metselwerk, kleine ramen met vitrage erachter en vaal licht. Smeedijzeren uithangborden aan de gevels.
Nog weet ik niet dat de Duitse aarde politiek zal beven. Ik breng mijn koffer naar mijn hotel en begeef me naar de oude markt, voorbij een bladderend paleis met scheefgezakte poort.
Een bord wijst naar een kieslokaal. Onder een poort door, langs een kinderspeelplaats, een schoolgebouw in. In twee klaslokalen staan schermen als poppenkasten op schoolbanken. Fotograferen is er verboden.
Nog geen uur later zie ik in mijn hotelkamer de eerste prognoses op televisie. De afstraffing van de traditionele volkspartijen. De grote winst van de AfD, de Alternative für Deutschland.
Die winst ligt vooral hier, in het oosten. Waar de Duitse geschiedenis, die zo zwaar zou worden, begon.

28 sep

Daags na de verkiezingen, toen de Bondsrepubliek met enige verbijstering had vastgesteld dat een boze protestpartij het parlement ging binnentrekken, loop ik door de stille stad. In Quedlinburg werd de AfD de op twee na grootste partij. Dat viel nog mee.
Het is kort voor negenen in de ochtend, het plaveisel van ruwe kasseien glanst en in sommige winkels gaat het licht aan. Winkels met kitsch zijn het, witte bustes van klassieke figuren, of bloemisten met treurige chrysanten, of een handel in vitrages met gehaakte hondenmotieven.
Lege caféterrassen
Niets ademt hier noodzaak of eerste levensbehoefte. Langs de markt met het fraaie, oorspronkelijk veertiende eeuwse raadhuis, omrankt met een wingerd die in dit jaargetijde al rood kleurt, staan lege caféterrassen onder grote, druipende parasols. Ik klim langs nauwe straatjes omhoog naar de burcht op de heuvel, links en rechts de oude huizen met hun vakwerk. Uit één ervan klinkt een stofzuiger. Zo stil is het.
Het is maandag en op de burcht is de stiftskerk van Sint Servatius gesloten, ik weet het. Ik zal er niet naar binnen kunnen gaan en de crypte bezoeken met het graf van koning Henrik I, de eerste koning in het land van de hertogen. Henrik stierf in 936, en duizend jaar later, in 1936, werd dat groots gevierd in Quedlinburg, met een rede die via de radio het hele land bereikte. De man die de rede hield was SS-Reichsführer Heinrich Himmler.
Himmler had in zijn naamgenoot, Heinrich I, de grondlegger gezien van het Duizendjarig Rijk en Quedlinburg kon de SS een mythische symboliek geven. Daartoe werd de kerk onteerd en ontwijd, de bijbel verdween van het altaar, het kruisbeeld van de muur, en in het raam verscheen dat andere kruis: het hakenkruis.

Misbruik
Terwijl ik bij het poortgebouw van de burcht sta, bestudeer ik de foto die in 1936 op dezelfde plaats werd gemaakt, jongeren met vaandels van de Hitlerjugend tussen een erehaag van SS’ers. Oorden als deze gaan gebukt onder hun misbruik.
Je kunt vanaf de burcht en de kerk neerkijken op het gerestaureerde stadje met zijn nieuwe pannendaken, een werk volbracht met de middelen van de herenigde republiek, van de Duitse monumentenzorg en van de Europese Unie, die na de Wende werden ingezet om het totaal vervallen erfgoed te redden.
Hele leeftijdsgroep verdwenen
Materieel is in het stadje het herstel , enorm, maar geestelijk? Waarom zie ik zoveel ouderen door de straten gaan, nu de stad tegen het middaguur is ontwaakt, en zoveel bejaarde toeristen? Er lijkt een hele leeftijdsgroep verdwenen.
Ik denk aan een beeldschoon geschreven, lang artikel in het magazine van weekblad Die Zeit. ‘Land zonder glimlach’ heette het, en het beschreef een treurige reis door het oosten van Duitsland, langs illusieloze mensen.
De auteur van 27 kwam zelf uit het oosten, maar was in 2009 naar het westen getrokken om er te studeren. Zoals zovelen toen. Achter bleven de ouderen, en de kansarmen. De mensen die een heimwee naar de DDR ontwikkelden. Omdat ze zich in de nieuwe bedeling nog slechter voelden. De vreugdeloosheid is systeem geworden.

Adri

Nog even nagenieten van een paar mooie dagen in de Harz. Ik wist dat er nog post onderweg was en vandaag ontving ik eindelijk die brief uit hoofde van Landkreis Goslar:

Ihnen wird vorgeworfen (...) folgende Ordnungswidrigkeit(en) begangen zu haben:

Sie überschritten die zulässige Höchstgeschwindigkeit außerhalb geschlossener Ortschaften um 7 km/h. Zulässige Geschwindigkeit: 70 km/h. Festgestellte Geschwindigkeit (nach Toleranzabzug): 77 km/h.

Wegen der bezeichneten Ordnungswidrigkeit(en) wird gegen Sie ein Verwarnungsgeld festgesetzt in Höhe von: 10,00 EUR.

Had ik nu maar mijn Volkspolizei Ausstattung gedragen op het bewuste moment, dan was ik vast en zeker onder deze zware boete uitgekomen. Nu zal ik op de blaren moeten zitten voor het feit dat ik even rustig dacht te kunnen uitrollen nadat de max. snelheid omlaag ging van 100 naar 70…

Ah, je bent nummer drie al. Rob en Rik gingen je al voor zag ik gister in de app. Ben benieuwd of ik nummer vier ga worden

Die app, is die nog steeds actief?

Wij hebben onze bon gescoord op de terugweg, toen we net een klein half uurtje van de camping vertrokken waren. Heel lullig, de snelheid ging omlaag van 100 naar 70 en ik heb gewoon het gas losgelaten. Blijkbaar zat ik niet tijdig op de juiste snelheid, want ineens was daar die flits.

Duur tripje zo, met €10,- extra kosten.

jaco schreef:

Die app, is die nog steeds actief?

Nouja, actief is het niet echt meer, maar zit nog 27 man in

En ondertussen blijft het forum verstoken van alle napret…

Dan doe je Maarten even een berichtje dat je weer in de app wilt

jaco schreef:

En ondertussen blijft het forum verstoken van alle napret…

Inderdaad ja. Weinig tot geen jaloersmakende posts gelezen deze keer, dit itt de arctic raid.
Daarna werd het snel minder…

Mwa, 3 pagina’s met een hoop foto’s tel ik toch . En voor goeie feestjes gaat ook altijd een beetje de klassieker ‘je had er bij moeten zijn’ op.

Ik heb overigens nog geen bon ontvangen, dat zal wel aan mijn zeer ervaren chauffeur te danken zijn.

En ik heb nog zo m’n best gedaan. Maar inderdaad hoe leuk de HarzRun ook was, de Raid Arctique zal heel moeilijk zijn te overtreffen. Ik hoop op 2024 .

Adri

Nog geen post ontvangen! Een tientje is geen geld inderdaad, maar wij hoeven dan ook geen punt in te leveren bij een gelijkaardig delict