Ik heb 16 jaar een DS20 h Pallas mogen rijden als tweede auto. De wagen kwam bij de aankoop met een schriftje erbij waarin de eigenaar alle kosten over de 150.000 km had opgeschreven, inclusief de fooien na de grote beurt. En een rekening in 1988 van 30.000 ff voor een motorreparatie. Ik heb 2 keer stilgestaan. De eerste keer14 dgn na de aankoop met een gescheurde treiterslang. De citroengarage had geen zin in de reparatie dus met de kop van een pitotbuis een noodreparatie uitgevoerd die vervolgens 7 jaar is blijven zitten tot de koppelingswissel. De tweede keer was de avond voor de verkoop, de verwarmingsslang van de carburateur begaf het. Dus snel met de andere auto naar het magazijn en om 23.00 in het donker slang die vervangen. Toen ik de wagen kocht reed ze 150 km/uur en 1 op 8,5. Na een lange vacantierit naar Frankrijk was dat 170 km/uur en 1 op 10 en dat is ze blijven doen de 100.000 km lang. Het was in de basis dus een goede wagen en het onderhoud bij Jansen in Bennekom, bij de Sleutelaar in Rotterdam met de club en Rob Lageveen zorgden voor een betrouwbare wagen. Toen mijn kachel lekte haalde Rob uit zijn ijzeren voorraad zo een nos- kachel tevoorschijn. Ik heb het dan ook nooit koud in de auto gehad. En ik had ook altijd nos lekzakken bij mij. Nooit nodig gehad in al die tijd! De reacties in Frankrijk op de auto waren soms onbetaalbaar: bij het champagehuis Pommey begon een dame spontaan het liedje te zingen dat haar vader altijd in de DS zong, bij Dom Perignon mocht ik voor de hoofdingang parkeren naast een oude Aston Martin DB7 terwijl de rest werd weggestuurd en in Beaune vroeg ik een agent waar ik mocht parkeren. Hij antwoordde: zet hier maar op de stoep, ik pas er wel op. En met de Costructam caravan erachter was het een heerlijke combinatie om te rijden. De Fransen snappen er ook niets van als je met een smerige auto aankomt na 1000 km door de regen en zegt dat je daar 12 uur over gedaan hebt, impossible. Hun wagens rijden 30 km, ze gaan picknicken en zetten hem weer in de garage. Dat de wagen nu verkocht is, is een rationele beslissing. Ik reed er te weinig mee en daar werd ze sikkeneurig van. Maar elke keer als ik er een zie rijden doet het nog steeds een beetje pijn.

Mooie post Rinus en succes met de Harley.

@Rinus: in mijn bijdrage kwam het woord en het fenomeen ‘passie’ ook voor hoor!
En ik snap alles van je betoog, ook in maatschappelijk perspectief: ik ben werkzaam in de (langdurige) zorg voor de meest kwetsbare mensen in de samenleving (kinderen, jongeren met div problemen en kwetsbare ouderen met dementie (binnenkort met stip volksziekte nummer 1, maar iedereen steekt zijn kop in het zand). Ook geen vetpot, wel mooi werk.

olga schreef:

Passie is de term die ik nog niet heb gelezen in bovenstaande verhalen.

pssssssst Rinus

waterman schreef:

Hét moment is passioneel en uitdagend

Prachtige verhalen en heel herkenbaar (jeugdsentiment?). Ik heb een DSuper5 gereden in de jaren ‘70. Zou er zo weer een willen (blijft een schitterend ontwerp), maar AOW+aanvullend pensioen laten dat niet toe (heb geen medelijden, ik leef comfortabel), zeker niet omdat ik zelf niet de sleutelvaardigheid heb en alles zou moeten laten doen. Rationalisme wint het hier (gedwongen) van passie…...

Mijn DSpecial gaat als laatste weg.
Past als een favoriete jas.
Ik heb ook wel eens in Mercedi gereden maar alleen de echt luxe modellen die destijds 2x zo duur waren als een DSpecial konden een beetje tippen aan het rijcomfort van de Citroen.
Qua afwerking moet ik Waterman wel gelijk geven, alles voelt wat gammel bij een DS.
Mercedes 500SE en een Cadillac uit 68 met een 7.7L blok staan zijn mij ook wel bijgebleven.
Maar de snoek staat nog steeds in de garage… Past gewoon bij m’n karakter.

Waterman, je hebt wat losgemaakt met je poëzie. Prachtig en heerlijk !
En, oh my god, ik geloof dat ik ongeveer de oudste l"l ben naast dit illustere gezelschap: dec 1946 ...

Februari 1943.

wisizu schreef:

Waterman, je hebt wat losgemaakt met je poëzie. Prachtig en heerlijk !
En, oh my god, ik geloof dat ik ongeveer de oudste l"l ben naast dit illustere gezelschap: dec 1946 ...

1977 hier. Eerste Ds, een Dspecial Confort uit 72, gekocht in 1996.

Hier overlappen dus twee soorten oldtimers . . . . Goed 2019 !

Idealist is van bouwjaar 1972, tussen de bouwjaren van mijn godinnen in dus. Leuk topic geworden met de verschillende bijdragen en overwegingen. M.b.t. de bouwkwaliteit zou ik nog wel een nuance willen aanbrengen.

Het klopt natuurlijk dat een D zeer roestgevoelig is en daar wordt alles gammel van, ook een Volvo uiteindelijk wel. Nu heb ik zo’n 20 jaar klassieke (achterwielaangedreven) Peugeots gereden van diverse rangen en standen. De 504 (en later 505) in het bijzonder. De 504 staat te boek als de Franse Mercedes en zijn reputatie als woestijntaxi bevestigt dat natuurlijk. Nu durf ik gerust te stellen dat het koetswerk van de MB equivalenten uit die tijd (ook gereden, ook gehad) toch echt op een hoger plan staat. In deze rangorde staat het fragiele plaatwerk van de DS op het laagste plan. De reputatie van de 504 komt vooral voort uit de enorme eenvoud van het concept in combinatie met een tamelijk gedegen en nauwkeurig fabricageproces. Ach, de fabrieken staan ook half in Duitsland zullen we maar zeggen. Nu zijn subframe en achterdraagarmen van een 504 best solide (maar roestgevoelig!) uitgevoerd, de voorwielophanging en subframe zijn niet erg indrukwekkend.
Als je dat afzet tegen dat van de D vind ik het zelfs fragiel. Bij mijn ontdekkkingstocht in het D-type viel ik van de ene in de andere verbazing m.b.t. de enorme overdimensionering van diverse onderdelen met name m.b.t wielophanging en subframe (als je dat zo mag noemen) rondom de voortrein. Ook het zelfdragend gedeelte vh chassis rondom voorzijde t/m onderzijde A stijl zijn bijzonder solide. Dat geldt ook voor de longerons tot voorbij de B-stijl. Daarna wordt het rap minder. Bij een 504 is dit allemaal aanzienlijk fragieler, het subframe met motor en bak liggen op tamelijk eenvoudige kano’s die tot iets achter de A stijlen doorlopen. De 14” wielen hangen op slechts 4 wielbouten van een kleiner formaat.

M.b.t. het interieur wisselt het nogal. De kunststoffen van het derde dashboard zijn superieur aan dat van de 504. Bij die laatste scheurt het dunne plastic altijd tgv zonlicht. Schakelaars, m.n. vd richtingaanwijzer en claxon zijn zeer fragiel. Contactslot is zelfs voor een broodtrommel nog aan de kleine kant. De stoelen zijn vergelijkbaar maar staan volgens mij op iets solieder bouten dan bij een DS.

Al met al ben ik tot de dag van vandaag positief verrast over de bouwkwaliteit van de DS en stellen mij alleen de ophanging vd achterschermen en de deurscharnieren echt teleur.

Kanttekening daarbij: losscheurende halve voortreinen. Je zou kunnen veronderstellen dat daar een stukje krachtenspel niet helemaal goed doorgerekend is.

Derk

Andere mogelijkheid is dat een vorige eigenaar door is blijven rijden met platte bollen.
Dan krijg je een krachtenspel waar Citroen geen rekening mee heeft gehouden…

Dat kan. Maar dat zijn dan veel vorige eigenaren. De mijne had ‘t zeker niet als eerste, enige of laatste… Het schijnt trouwens eerder en/of vaker te gebeuren bij de zwaardere motoren.

Maar goed, hoe vaak zou dat binnen de berekende levensduur zijn gebeurd?

Derk

IDealist schreef:

Al met al ben ik tot de dag van vandaag positief verrast over de bouwkwaliteit van de DS en stellen mij alleen de ophanging vd achterschermen en de deurscharnieren echt teleur.

Ik denk dat het ook sterk afhangt van waar je het mee vergelijkt. Vergeleken bij een M-B uit de periode 55-75 is de bouwkwaliteit en afwerking van een ds op vele punten ook maar zo-zo, maar zet je het naast een Peugeot dan vallen er weer andere zaken op die wellicht veel beter zijn. Ik weet wel dat men van bijvoorbeeld de Peugeot 403 riep dat die in veel beter in elkaar zat dan de ds en id uit dezelfde bouwjaren. Overigens, de voorwielophanging is bij de D-modellen van na 1965 aanzienlijk sterker dan daarvoor.