Citroen-Forum.nl - Waterman’s Heckflosse: onderhoud!

waterman

> 40000 berichten

Totaal aantal Berichten: 43269
Geregistreerd: 26-02-2005

- Overig Jaguar 3.4 litre saloon
- Overig Someca SOM 20D
- Overig Volvo C70n

Gepost: 30 maart 2019 09:34 PM

[ # 241 ]

De meeste oldtimerliefhebbers gruwelen alleen al bij het idee om met hun kostbare en gekoesterde bezit door de pekel en sneeuw te moeten rijden. Toch is er ook een groep eigenaren van klassiekers die juist dat avontuur opzoeken. Voor hun zijn er bijvoorbeeld winterrally’s naar Monte Carlo en reizen naar de Noordkaap. En er is de Alpine Classique. De Alpine Classique is een jaarlijks terugkerende happening voor liefhebbers van klassieke auto’s én de skisport. Het vind plaats in het Franse skioord Chamrousse, 35 km buiten Grenoble en gelegen op een dikke 1600 meter hoogte.
Het evenement staat open voor klassieke auto’s gebouwd tot en met 1969 en duurt een weekend. Het programma behelst een meeting met klassiekers, een diner met een goed feest op de zaterdag maar bovenal wordt er geskied. Geskied met ski’s en uitrusting van weleer. Een reis terug in de tijd kun je rustig zeggen. Houten ski’s, bindingen met kabeltjes en leren riemen, leren schoenen, Noorse truien, parka’s, “keilhosen” en skistokken van bamboe.

Dit jaar werd de Alpine Classique voor de 5e keer georganiseerd en wij waren er bij. Ons team, door de organisatie inmiddels “the Crazy Dutch” genoemd, bestond uit vier man en was met een 69’er besteleend, een Mercedes 190 uit 1964 én een Gillet 500 motorfiets uit 1951 naar Chamrousse afgereisd.

Ik schreef het al: de Alpine Classique is geen rally. Maar het is ook geen “gewone” oldtimermeeting. De Alpine Classique is een reis in de tijd. Terug naar de jaren 40, 50 en 60. Een samenzijn onder gelijkgestemden, mensen die van “die goeie ouwe tijd” houden, in de meest brede zin van het woord. Het is meer een vintage-evenement dan een auto-meeting, het gaat meer om samen zijn dan om gezien worden. Bij de Alpine Classique draait het niet om wie de grootste auto heeft, of om wie de beste tijden neer kan zetten. Nee, het gaat hier over een beleving, een passie. Meedoen aan de Alpine Classique betekent voorbereiden: natuurlijk moet de auto in orde zijn, de reis aan kunnen. Maar met alleen die auto ben je er niet! Heb je de juiste ski’s? Ski’s die bij voorkeur passen bij de periode waaruit jouw wagen stamt. En daar hoort een mooie skidrager voor op het dak bij. Een set sneeuwkettingen, uit de juiste periode. Want het blijft wintersport. Er kan sneeuw vallen en ja, er wordt geskied. Naar de Alpine Classique kom je niet in je dagelijkse kloffie, en nee je trekt ook geen moderne skischoenen en carve-ski’s aan. Periode-correcte pullen verzamelen dus. De al eerder beschreven oude ski’s, skikleding en accessoires enz enz.

Ok, op pad dus. Wij reden in 2 dagen naar Chamrousse en kwamen daar vrijdagmiddag al aan. We verblijven in een zeer eenvoudig hotel, een kamer voor vier: twee lossen bedden en een stapelbed. Meer hebben vier gezonde hollandse kerels ook niet nodig toch? We komen voor de auto’s, het skien, het feest. Luxe hadden ze toen, in de jaren 60, ook veel minder behoefte aan. Vrijdagvonden genieten we met de andere aangekomen deelnemers van een eenvoudige maar smakelijke maaltijd, vinden we vrienden van het vorige jaar terug en vloeit er rode wijn. Moe en voldaan gaan we pitten.

Zaterdagochtend vroeg op en trekken we onze vintage kleding aan. Het gaat beginnen en bij het betreden van de ontbijtzaal waan je je 60 jaar terug in de tij! Snel een Frans ontbijtje en naar buiten. Ik help eerst nog even een deelnemer om zijn Chevrolet Bel Air van ’54 goed lopend te krijgen, m’n maat maakt een benzinelekkage aan de motor en omstreeks negen uur verzamelen we midden in het dorp voor de eerste activiteit van de dag: een rit met de auto’s en motoren naar het dal waar nog wat deelnemers aansluiten en we koffie met croissant aangeboden krijgen. Met de 190 rijden we samen met een fotograaf en een journalist voor in de colonne. Er wordt gefilmd, foto’s gemaakt en we genieten van de sfeer én van de 190 die perfect loopt. Voor we weggingen heb ik nog vier nieuwe banden onder mijn auto gezet: ik ben daarbij van 13 inch naar 14 inch gegaan en heb een set kwaliteitsbanden van Blockley uit Engeland aangeschaft. De auto rijdt als op rails en laat zich moeiteloos door haarspeldbochten jagen, heling op en af. Dat er maar 80 pk onder de kap zit maakt niets uit, vroeger reed men ook niet hard op deze wegen. In de loop van de ochtend komen we weer aan in het dorp op 1650 meter. Daar krijgen we onze skipassen en wordt het tijd om te gaan skien. En dat gaat even anders dan vandaag de dag: ik heb een paar leren schoenen met ene geveterde binnenschoen en geklemde buitenschoen en het aantrekken kost even tijd. Dan de ski’s aan: met kabelbinding en vangriemen rond de schoen. Ook daar klik je niet even in…. Bijna buiten adem staan we een kwartier later aan de skilift, de 190 staat midden in het dorp aan de piste naar de 230 SL van 2 andere Nederlandse deelnemers. De rest van de middag brengen we met een groep andere gekken door op de pistes en we genieten van ons mooie vintage materiaal, de sneeuw en het prachtige weer. Vanaf grote hoogte kijken we neer op een dorp vol prachtige klassiekers waar mensen in periode correcte kleding en bezoekers van kunnen genieten. Het is werkelijk prachtig.
Aan het einde van de middag nemen we deel aan de vintage slalom skiwedstrijd. Op deze ouwe spullen een enorme uitdaging, en dat gaat niet helemaal soepel. Ik donder een keer of drie ondersteboven op die afdaling. Alles blijft heel en daarna is het wel mooi geweest voor de zaterdag.

Zaterdagavond is er dan nog een groot feest in de gemeentelijke feestzaal. Er is een DJ, er zijn twee bands. Muziek uit de jaren 30, 40 en 50. Swing, bigband. Er heerst een sfeer als in een jazzclub van vroeger en er loopt werkelijk niemand in een moderne outfit. Alles is vintage en alles klopt tot in detail. Zelf draag ik een 3-delig kostuum uit de jaren 60, geheel in stijl van de zakenman van weleer. Het vinden van dat pak was alleen al een maand werk, wat een beetje aangeeft hoeveel tijd er in zo’n evenement gaat zitten. De 190 wordt die avond tevens ingezet als taxi: tussen hotel en feestzaal maak ik een paar ritjes, net zoals men vroeger in een Mercedes-Benz taxi stapte na een avond uit. Bewondering alom en het past prachtig bij de sfeer. Ook deze dag is weer een succes geworden vinden we als we midden in de nacht in ons bed kruipen.

De volgende dag, de zondag, is tevens de laatste dag. Gelukkig heb ik niet gedronken de avond er voor want om 10.00 staat er weer een ritje van 10 km op het programma. Nu rijden we langs de andere kant van de berg naar beneden waar we gezamenlijk wat drinken op een prachtige plek in het dal. Onze teamgenoot is op de motor mee en die geniet zichtbaar van de prachtige rit op zijn 500 cc machine uit 1951. De teamgenoot met de besteleend kan zelfs het tempo goed bijhouden, zijn 2cv bedwingt de berg dapper en met moed.

Na deze rit en het samenzijn komen we ook nu weer terug in het dorp waar we besluiten om nog één keer de pistes te bedwingen: de ski’s komen weer van het dak van de 190, de schoenen weer uit de kofferbak en we maken ons weer klaar voor een afdaling in de stijl van de jaren ’60. Zo’n heckflosse is trouwens een ontzettend praktische auto: de kofferbak is ruim en je kunt op het randje zitten bij het verkleden. Na het skien is er nog een klein samenzijn op het dorpsplein, in de tenten waar de organisatie een vintage-kamp heeft gebouwd. We krijgen een teamprijs: voor de voorbereiding die we met iedereen hebben gedeeld en voor het volgens de organisatie “tot in detail uitbeelden van de skisport uit de vroege jaren ‘60” maar ook vanwege het helpen van andere deelnemers bij het oplossen van hun technische problemen én het uitlenen van ski’s en schoenen aan anderen.

Overweldig door alle leuke avonturen en indrukken komt er omstreeks 14.30 een einde aan de Alpine Classique 2019. We laden de motorfiets in ons busje en ik besluit om samen met een teamgenoot in de heckflosse naar onze tussenstop te rijden voor de overnachting. Bij Grenoble draai ik de heckflosse de autoroute op en tot aan ons hotel, 460 km verderop, houd ik de snelheidsmeter op een dikke 130 km/h. Om half acht zondag avond trekken we gezamenlijk een pilsner open en drinken we op vriendschap, een fantastisch weekend en een heerlijke rit met de heckflosse die ons over autoroute, route nationale en bergwegen naar onze bestemming bracht. Mercedes-Benz: Ihr gute stern auf allen strasse.

Ik ben niet arrogant. Ik ben de beste.
gediplomeerd Citroën Specialist!

Doneer, zo blijven we draaien!

disclaimer: al mijn adviezen komen voort uit opleidingen en professionele werkervaring. Let op, gebruik van mijn tips, trucs en adviezen geschiedt op eigen risico en autotechnische kennis is een vereiste