Maar natuurlijk past het voorspatbord dermate net niet lekker dat daar nog even naar gekeken moet worden.

Dus niet veel later ligt de hoek van de bumper er weer af, het knipperlicht er weer uit, de dorpellijst weer naast de auto, het rechter voorwiel er weer af en het spatbord ernaast.

Het blijkt dat 1) de montagerib in het spatbord niet helemaal lekker zat en 2) de montagerib op de A-stijl nog steeds niet lekker wilde passen. Dat ding heb ik gemaakt met het spatbord aan de auto, maar dus alleen langs de bovenkant vast omdat je die rib nodig hebt voor de rest. Blijkt-ie boven en onder, waar-ie overgaat in een omgezette kant, ietsje aan de brede kant te zijn. Smaller durfde ik ‘m niet te maken omdat je er ook nog ergens gaatjes in moet kunnen boren, maar het moest dus plaatselijk wel smaller…

Powerfile d’r langs, nu past het wel. Niks ernstigs dus. Nu zit het spatbord weer vrij van de deur. Of althans, zo wordt het want de verse verf moet even een uurtje drogen voordat de boel weer in elkaar kan. En dat doen we ook zometeen, want ik ga er morgen absoluut niks anders meer aan doen dan schoonmaken en proefrijden.

Het enige nadeel wat dit oplevert is dat de deur dan nu wel netjes vrij komt te hangen, maar dat de overlap van spatbord en deur dan weer wel verkeerdom wordt. Dan gaat die deur dus water scheppen. Maar goed, tussen een imitatie spatbord en een deur met een verbouwde onderkant ging dat een keer mis. Er is ook niks aan te doen: de deur ligt rondom stijf in z’n rubber, dus de onderkant verder naar binnen tuimelen gaat niet. Trek je nu het spatbord naar buiten, dan komt-ie weer tegen de deur omdat de rib in de achterkant die vervorming niet toestaat op een manier die je wilt. Als je dan wat wilt, moet je sowieso beginnen met het uit elkaar slijpen van de achterste felsrand van het spatbord omdat de lijn daarvan verkeerd staat. Bovenaan past-ie perfect, maar aan de onderkant knelt de boel dan als een malloot. Er moet dan aan de onderkant zo’n 4 á 5 millimeter van dat spatbord af. En niet alleen dit spatbord, maar de linkerkant ook. En de twee imitatie-spatborden die ik op mijn eigen 1502 had liggen waren precies net zo…

Maar whatever. Het zat vooraf dus ook niet meer zoals de fabriek dat bedoeld had en zonder er ongeveer voor twee ruggen per kant aan nieuw, kaal, origineel BMW plaatwerk aan te spenderen krijg je dat ook niet meer zo. De imitatie-spatborden van 10, 20 jaar terug (Klokkerholm was toen de enige die ze nog leverde) passen gewoon erg slecht en dan moet je ergens wat accepteren. Nu de steunrib goed past zitten we weer binnen die grens. Meer kan er ook niet op een manier die hout snijdt. Het moet er dus maar mee.

Derk

De binnenkant is weer toonbaar. Het interieurlampje werkt weer met beide portieren in plaats van alleen rechts (er zat tectyl in de schakelaar). De accu is geladen. Zometeen haal ik een verse fles was op, dan kan-ie buiten gewassen en gewaxt worden en dan moesten we maar eens kijken of de Bayerische Birnenkiste ook nog normaal rijden wil. Ik denk ‘t wel trouwens.

Het is trouwens ontzettend lekker om niet meer met de deuren en het kofferdeksel te moeten slaan en om de ramen zonder gezeur open & dicht te kunnen draaien. En dat de deurkrukjes binnen nu netjes strak werken. En dat de slotstiftjes weer normaal werken. Dat-ie niet meer roestig is, dat is iets waar je verder in gebruik weinig van merkt, maar al die kleine onzindingetjes maken het alleen al bij in- en uitstappen een veel toffere auto

Nu nog automagische rolgordels voor dat ding zien te regelen, want die handverstelbare driepuntsgordels zijn versleten en in het moderne verkeer niet meer handig. En dan is de binnenkant wel aardig weer zoals je die wilt hebben. Maar goed, daar kun je altijd bij, dus eerst kijken of er iets redelijk periode-corrects voor op te drijven is.

Derk

Ha kijk, goed nieuws: er is een BMW-vormige leegte in de werkplaats!

De BMW staat weer buiten. Ik heb ‘m vanochtend eerst van binnen maar eens uitgesopt. Daarna heb ik het bovenste lager van de stuurkolom maar eerst eens gesmeerd, want dat piepte vervelend. Daarna is-ie naar buiten gegaan en heb ik ‘m van buiten afgesopt en in de Meguiar’s Gold Class speedwax gezet (want een verse waxlaag was ‘t nu ook wel weer aan toe). Raampjes gepoetst, voorruit nog even in de was gezet (geen RainX voorhanden maar gewone autowas werkt ook), kortom na al dat smerige werk weer netjes fris & fruitig op de dam.

En daarna proefrijden: werkt alles weer zoals het hoort? Rijdt de auto nogsteeds gewoon rechtdoor als je niet om een bocht wil? Heb ik de snelheidsmeter met m’n zelfgemaakte knelboutje niet klem gezet?

Allemaal geen probleem. De auto rijdt meesterlijk. Nergens rammeltjes, geen gekraak, lekker strak hang- en sluitwerk, ramen die gewoon open en dicht kunnen zonder gedoe, allemaal goed. Twee kwaaltjes waren er nog over en dat kwam gewoon omdat ik daar niet meer bij stilgestaan had: de richtingaanwijzers stelden niet op de juiste manier terug en de binnenverlichting werkte niet op altijd-aan (wel via het deurcontact).

Dat eerste irriteerde eigenlijk al langer en het was gemakkelijk op te lossen: in tegenstelling tot modernere auto’s is de terugstelnok van de richtingaanwijzers geen onderdeel van het stuur, maar zit die op een losse, niet-geïndexeerde ring onder het stuur. Die ring zat niet op de goede plek. De nok hoort ‘rechtdoor’ precies tegenover het nokje in de schakelaar te staan en hij stond er ietsje onder. Een heel kleine correctie dus: kussen uit het stuur, met een viltstift de bovenkant merken op de spiebaan, stuur eraf, nokje verschuiven, stuur er weer op (en dankzij dat stiftstreepje in één keer goed), moer d’r weer op, kussen er weer op, klaar. Werkt weer als nieuw.

Het tweede was wat meer gefrut, omdat waar ik bang voor was precies ook gebeurde: bij het uitbouwen van het interieurlampje viel de unit uit elkaar. Gelukkig was er nog zo’n lampie voorhanden, maar daar was het knopje af gevallen. Ook niet erg, die van de oude unit viel toch uit elkaar, dus die heb ik met 2K-epoxy op de ‘nieuwe’ unit geplakt. Normaal is dat knopje erop gegoten en kan het er niet af, dus dat dat nu ook niet kan is ook al niet erg. Die unit heb ik met de multimeter getest en in orde bevonden, dus die kan er weer in geklikt worden. Dan is ook dat weer helemaal zoals het hoort.

En dan moet de ex-hangmappenkist waar de reservezooi-voor-onderweg in ondergebracht is nog van tapijt onder de bodem worden voorzien om te voorkomen dat dat ding vlot gaten in de verse kofferbakbekleding maakt en er moet nog een hoesje voor het boordgereedschap worden geknutseld. Daarvoor moet ik me nog even in het juiste ontwerp verdiepen. Maar met die twee items afgehandeld is dit project voorlopig weer even ‘klaar’. Kunnen we weer door met het opsporen van de trilling in de DS en/of het vervangen van de koppeling van het dieseltje…

Derk

Voor nu dan maar weer “Freude am Fahren”, zoals ooit bedoeld door die Bayerische Motoren Werke…?

Tja, er ontbreken nog maar twee stukjes origineel boordgereedschap. De dubbele steeksleutel 17/19 met ‘slag’ en de bougiesleutel 20,8mm met veerclip om de bougie vast te houden. Alletwee van Heyco natuurlijk. Geen van beide vlot te vinden, blijkt. Maar dat komt wel. Kwestie van opletten. Dikke kans dat ‘t een keer op een vlooienmarkt uit een bak gereedschap van een euro/stuk komt vallen. Is puur een kwestie van er op letten. Tot die tijd kunnen we, met de hulp van een goedkoop maar redelijk correct van lengte sleuteltje 17 en m’n Hazet 2505-1 bougiesleutel om voor de orginele spullen in te vallen, best een hoesje voor het boordgereedschap gaan maken.

Dat doen we dus op een manier die historisch verantwoord is: van overgebleven materiaal waarmee de kofferbak bekleed is. Mooie lichtgrijze Skai® dus. Daar heb ik een meter of wat 20mm brede dubbel-visgraat keperband bij besteld. Vervolgens ben ik op het net wezen spieken naar het model van die hoes.

Er zijn twee soorten hoesjes overigens: met een gevouwen onderkant en met een gestikte onderkant. Omdat mijn restantjes kunstleer in eerste instantie het beste pasten bij het tweede ontwerp heb ik dat nagemaakt. Dat wil zeggen, ik heb de maten gefundeerd gegokt (op basis van foto’s en van het beschikbare gereedschap). Ik kwam uit op een basismaat van 25cm breed en 22cm hoog, vijf min of meer gelijke kokertjes (ik heb er een van 5 centimeter en de rest 4,5cm in gemaakt, dan past de waterpomptang net iets beter; de andere twee centimeter zitten aan weerskanten in de blauwe randafwerking). Flap erop van 17 centimeter breed en 11 centimeter hoog, dus de helft van de basis, en voor de kokertjes een flapje kunstleer van 25 cm breed en met een verloop van 12,5 naar 9 centimeter hoog. De flap heeft twee bochten die ik met een straal van 3,5cm heb gemaakt, de basis heeft er zo drie. Daardoor kun je één strook keperband in een keer rond naaien en dan toch een beetje prettig uitkomen. En dat is natuurlijk ook gewoon zoals dat vanuit de fabriek ging.

Na wat ge-experimenteer met maten, indeling en hoe je de onderdelen uit het materiaal snijdt werd het tijd om de naaimachine erbij te gaan pakken. Deze keer een Singer ‘Improved Family’ uit 1888. 86 jaar ouder dan die BMW dus. En toch hoefde er veel minder aan te gebeuren. Ja, garen erop zetten, maar dat was het dan ook…

Met de Singer opgesteld heb ik eerst de biesjes van de losse onderdelen erop gestikt. Daarna heb ik de voorkant op de achterkant gezet door er meteen de stiksels voor de kokertjes in te zetten. De rest komt immers meteen samen met de keperband rond de omtrek vast. En als ook de omtrek naar tevredenheid vast zit kan er van dezelfde blauwe keperband nog een veter aan worden gemaakt. Origineel was dat van witte katoenlint, maar die moet je maar net hebben. Bij het bestellen van het materiaal wist ik al dat ik een mooie blauwe strik van dezelfde keperband ook heel erg prima ging vinden, dus ik heb de moeite niet meer genomen om dat nog preciezer volgens origineel ontwerp te maken.

En dan kan het gereedschap erin, rol je het hele ding op, strikje d’r op, klaar. Eén stuks gereedschapsrol in origineel voorkomende kleuren (en dan ook nog de officiële BMW werkplaatskleurstelling), goed afgekeken van de originele en prima functioneel. En dan nou nog op zoek naar de laatste twee stukjes gereedschap…

Derk

Verrek, die gast kan ook lassen met stof! Netjes gedaan, Derk.

Derk heeft al meer dan 24 uur geen BMW-posting geplaatst. Hij zal toch niet ziek zijn?

Adri

Was dubbel

Nee hoor. Ik heb er de afgelopen dagen maar weer eens een 200 kilometer bijop gezet. dat heb je dan wel weer met dat mooie weer…

Het gereedschapshoesje is klaar, de kist met noodvoorraden is van een beschermend tapijtje voorzien zodat de verse kofferbakbekleding niet meteen stuk gaat, en verder doet alles het gewoon.

Vooor de andere werkjes die er eigenlijk nog aan zouden moeten (of nou ja, kunnen) gebeuren zou ik eerst weer op zoek moeten naar onderdelen, maar voorlopig komt het er even op neer dat ‘t ding weer min of meer klaar is

Derk

Maar goed, met het oog op klachten over het gebrek aan content in dit draadje en omdat een lekkend zijraam hinderlijk is: ik heb me nog maar eens verdiept in de lekkage van het rechter zijraam. Dat had namelijk niet meer nodig moeten zijn nadat er een jaar of twee geleden nieuwe portierrubbers in de auto zijn gezet (gewoon leverbaar via de dealer).

De lekkage werd veroorzaakt doordat het rechter zijraam net niet helemaal ver genoeg omhoog kon draaien. Vreemd, want het mechaniek maakte dan z’n volle uitslag: je kon dus echt niet hoger en daar zijn dan ook geen stelmogelijkheden meer voor (lager begrenzen, indien nodig, zou wel kunnen). verder zat er nogal wat speling tussen omlaag draaien en dan weer omhoog draaien. Daar ging verscheidene tandjes uitslag aan verloren. Ik verwachtte daarom dat het mechaniek versleten was. En dat is-ie ook. Sort of.

Het raammechaniek eruit knutselen is bij zo’n BMW een fluitje van een cent. Armlegger, 4 zelftappers; deurkrukje, afdekkapje los en dan 1 schroef; dito voor de raamslinger; dan de knop van het tochtraampje, ook een afdekkapje en 1 schroef; dan kan de deurkaart eraf geklikt worden en het plastic daarachter worden losgemaakt (zit al heel lang gewoon met gaffertape). Dan het raam in de onderste stand, drie boutjes van het mechaniek los, uit het railtje onderaan het raam haken en door het onderste gat in de deur naar buiten loodsen. Een stukje taart!

Met het mechaniek er weer naast was het te zien dat één van de draaipunten, die waardoor de kanteling van de arm wordt bepaald, al eens stuk was gegaan. Dat draaipunt zat namelijk in plaats van met een spanstiftje met een klein zelftappertje vast. Daar was dus al volk bij geweest. Op zich niet zo erg allemaal, maar de shims die moeten voorkomen dat dar draaipunt kan gaan kantelen waren er niet meer in gezet. Gelukkig zijn dat precies dezelfde gegolfde ringen die in de mechanieken van een DS voorkomen, dus ik had er verscheidene op voorraad liggen. Aan de buitenkant wilde het mechaniek er nog graag een plaatringetje bij hebben om te zorgen dat het draaipunt stevig wordt afgeklemd door het parkertje en de geïmporviseerde klemplaat (een halve carrosseriering met een gaatje erin geboord, crude but effective). Met dat allemaal in het mechaniek geklust was er een belangrijke speling in dat mechaniek opgeheven, met als gevolg dat na het terug monteren dat mechaniek het raam wél weer voldoende opheft. En dus met als gevolg dat het raam nu weer netjes strak en met voldoende overlap op het portierrubber ligt.

Dat scheelt weer een oorspronkelijk voor zo’n reparatie nodig gedachte zoektocht naar een raammechaniek (of althans, de aanschaf van een mechaniek: ze doen gebruikt een tientje of 5, nieuw twee meier voor een imitatie en drie meier voor een originele). Dat parkertje kan het in de praktijk blijkbaar prima houden, want dat doet-ie al jaren. Dus simpelweg door de boel netjes uit te vullen en voldoende strak af te klemmen is dat draaipunt in principe gewoon weer gezond. OK, een echte duurtest moet dat nog doorstaan, maar het geeft voorlopig geen teken van problemen. Voor nu gaat de bekleding er dus lekker weer in en dan is het gedaan met de lekkage rechts. Da’s fijn, want de houten sierlijst op de bekleding daar (die uit een 2002 Lux komt, ga zo’n lijstje maar eens vinden) is er al door naar de vaantjes… Terwijl het achteraf eigenlijk helemaal niet zo moeilijk was. Je moet het alleen even zien. En dat komt dan pas weer als je het door hebt. Maar da’s logisch.

Edit to add: Ik heb in een plastic tas vol oud gereedschap die ik ter afkeur/verwijdering nog ergens had rondslingeren een originele bougiesleutel gevonden voor de VW Kever en T1 (vermoedelijk Hazet). Die heb ik voorlopig in het gereedschapshoesje gestopt in plaats van m’n Hazet 2505-1 bougiesleutel. Het sleuteltje 17 heb ik erin gelaten. Op die manier kan dat setje voorlopig bruikbaar aan boord worden gelegd, dus woont dat setje gereedschap nu in een ziplock-zakje netjes op de daarvoor bedachte plek bij het reservewiel, de krik en de wielsleutel onder het linker vlondertje in de kofferbak. Maar nu nog zien of ik die laatste twee sleutels origineel kan vinden… Bonuspunten: ik bleek in die zak vol oud gereedschap twee van die VW bougiesleutels te hebben, waarvan er een reddeloos verroest is. Maar daarvan bleek de rubber huls die de bougie vastklemt weer perfect de missende rubber huls van die Hazet 2505-1 te kunnen vervangen. En als er nu nog iemand een originele combinatietang voor een Kever, T1, of naar het schijnt Porsche 356 of vroege 901/911 zoekt: die wil ik dan wel weer gangbaar & netjes maken in ruil voor de twee sleuteltjes die ik voor de BMW zoek

Derk

Zo, en dan is nu na al dat werk de tellerstand ook eindelijk weer correct

Derk

Lekker bezig daar

Omdat je altijd moed houden moet, er kunnen best nog wat oldtimer-evenementjes op touw gezet worden ergens in de zomer, wordt de BMW langzaam maar zeker ‘showklaar’ gemaakt. Het mag dan wel meer een rij-ijzer dan een showqueen zijn, maar dat wil niet zeggen dat je er niet een beetje aandacht aan kunt besteden om alles erbij te hebben. Het gereedschap is bijna compleet en weer aan boord, dan mag een instructieboekje niet ontbreken.

Doet-ie ook niet, uiteraard…

Dat boekje had ik zelf tig lang geleden al eens gekocht bij m’n Verona-rode 1502. Pas veel later vond ik daar het juiste, groene 1502 instructieboekje bij. Toen die auto vertrok is het mapje met de boekjes achter gebleven, want dat 1502 boekje vond ik wel aardig om te hebben en Jan.D had immers deze 1602 staan, met boekje, en dan nu ook weer met mapje met de service-adressen etc. Zo houd je de boel netjes compleet!

Dat boekje is bijzonder informatief met veel technische tekeningen, specificaties, elektrisch schema en alle sleutelwerk ongeveer wat in de Haynes met één sleuteltje als moeilijkheidsgraad wordt aangegeven. Zo kun je met je instructieboekje zelf al veel kleine irritaties onderweg oplossen, in plaats staren naar de dikke verzameling disclaimers die een instructieboekje nu vaak is. ‘Inhoud van Batterij Niet Drinken!’... In 1974 werd dat nog vanzelfsprekend geacht. En ook dat je, als je voldoende met auto’s bezig was om voor een BMW te kiezen, zelf best op het vervangen van olie, filters, bougies en lampen kon worden losgelaten. Er is ook niks beters bij pech dan zo snel mogelijk weer van de Standspur te kunnen wieberen!

Aan de andere kant, kennelijk had BMW de indruk dat een BMW-rijder voor altijd een pokkejochie zou blijven

Hoe dan ook: daarmee, en te zijner tijd met de laatste sleuteltjes van het boordgereedschap, is de standaard boorduitrusting weer compleet. Je kon bij de dealer nog wel wat extra dingetjes kopen, zoals een EHBO-kussen en een gevarendriehoek, maar die werden minstens even vaak gewoon uit de vorige auto gepakt en in de kofferbak van de nieuwe gelegd. Daar kun je moeilijk een standaard voor aanwijzen. ‘Period-correct’ is dan goed genoeg, de BMW-eigen accessoires zijn vooral leuk als je er per ongeluk heel geschikt aan kunt komen. Dat is ook nog eens een heel onoverzichtelijke toestand, omdat BMW die accessoires gewoon inkocht bij degene die een knappe aanbieding maakte. Bijgevolg zit daar heel veel vrijheid in, want laat iemand maar eens bewijzen dat je de verkeerde driehoek aan boord hebt

Derk

Ha, kijk!

Derk

Tadaa.