Als liefhebber van Franse familieauto’s was het slechts een kwestie van tijd tot mijn hang naar nodeloos gecompliceerd een Panhard op mijn pad zou brengen. Toegegeven, die hang werd al jaren met veel succes ingevuld met verschillende modellen van de welbekende firma Michelin, maar het typische geluid van de na-oorlogse Panhard tweecilinder knaagde al behoorlijk lang aan mijn zelfbeheersing. Begin 2020 hoorde ik van een kameraad die handelt in schuurvondsten dat hij een Panhard in de aanbieding had. Een PL17 van begin jaren zestig. Niet de auto van mijn dromen, maar ondanks het voorbehoud dat ik deze zeker niet zou kopen wel reden genoeg om eens te gaan kijken. Leuk om zo’n auto ook eens op de brug te kunnen bekijken en de details goed in mij op te nemen. Deze auto was niets voor mij, dat zei ik al, dus trok ik met de belofte de auto aan te prijzen bij een contact binnen de Panhard-scene huiswaarts.

Wat begon met een leuke middag op/in/onder een roestige PL17 ontaarde onverwacht snel in onrustige ijldromen toen het genoemde contact binnen de Panhard-wereld mij een van zijn eigen auto’s aanbood. Jamaar.., ik was helemaal niet op zoek naar een auto, zelfs niet naar een Panhard. Ondanks de vriendenprijs was ook de financiële ruimte niet helemaal klaar voor een dergelijk avontuur. Geen erg, de bedenktijd was ruim, om niet te zeggen onbegrensd. De auto mocht weg, hoefde niet, ik moest er maar eens over nadenken. Nu kan ik dat soort dingen erg goed en grondig, zodat ik uiteindelijk meestal toch de hond in de pot vind. Zo ook deze keer, toen ik ruim een half jaar later met heel veel excuses de mededeling kreeg dat de betreffende Dyna Z verkocht was naar het verre Japan. Op een bepaalde manier een soort van opluchting, mijn trage beslissingsproces had immers ook wel wortels in het gegeven dat ik geen echte klik had met de betreffende auto. Een kleur die me niet echt aansprak, niet origineel en misschien net te modern voor de auto. Niet dat ik er echt een vinger op kon leggen, maar in elk geval voelde het niet als een ramp dat het deze niet was geworden. Aan de andere kant, nooit eerder was ik zo dicht bij het daadwerkelijk bezitten van een Panhard…

Jullie voelen hem al aankomen, in plaats van de draad weer op te nemen en verder te gaan met de projecten die al jaren op betere tijden stonden te wachten vond ik mijzelf binnen de kortste keren in de diepste krochten van Marktplaats. Een Dyna Z1, een echte, een tout alu, toch wel zo’n beetje de heilige graal, in elk geval in mijn boek. Dat kon niet waar zijn. Niet voor die prijs. Wel een bouwpakket, meer werk dan ik eigenlijk aan wilde gaan, maar toch, maar toch… Laptop dicht en op naar de zoveelste slapeloze nacht. Zo vond ik mij de volgende ochtend aan de keukentafel met een onbedwingbare drang om toch nog maar even te kijken naar… een verlopen advertentie… Onwillekeurig galmden enkele krachttermen door mijn gedachten. In mijn achterhoofd knaagde het idee dat ik de avond tevoren een plaatsingsdatum van de advertentie had gezien die een maand achter ons lag. Zou het kunnen dat de advertentie daadwerkelijk gewoon verlopen was en dat auto niet net voor mijn neus was weggekaapt? Wie niet waagt zal nooit iets winnen, dus sprak ik andermaal mijn contacten aan om te achterhalen of iemand de auto en de verkoper toevallig kende. Dat zou in zo’n klein wereldje toch moeten lukken?

Een kleine week later had ik daadwerkelijk het telefoonnummer van de verkoper in de mail. Niet langer getwijfeld deze keer en snel de stoute schoenen aangetrokken. Mijn vermoeden bleek juist, de auto was niet verkocht. Mijn hart maakte een klein huppeltje in mijn borstkas. Tegelijkertijd was ik natuurlijk terug bij af. Weer een beslissing nodig, misschien wat sneller deze keer. In ieder geval eerst kijken. Dat kon, er was geen haast bij, geen kapers op de kust. Dat stemde wel wat gerust, desondanks toch maar niet te lang gedraald om derwaarts te reizen. En ja, het was precies het bouwpakket dat ik me er van had verwacht en ja, het is ook precies de auto waar ik al zolang van droomde. Al bijna dertig jaar in het bezit van de verkoper en in die tijd grotendeels (uitbesteed) gerestaureerd. Het opbouwen van de auto was alleen nooit echt gevorderd. Oh en het oh zo complexe tweecilindertje is er verspreid over legio doosjes bij. Reden voor veel potentiële kopers om af te haken. Tijd om na te denken, mezelf te informeren en knopen door te hakken. Een paar dagen later was ik de bevoorrechte koper van een lichtgrijze 1955 Panhard Dyna Z1. En dat voor de prijs waar de auto in 1991 ook van eigenaar was gewisseld. De een zijn verlies is de ander zijn winst, zoiets. Nu nog plaats maken…

In aanloop naar mijn Panhard-wens was ik al een poosje aan het leuren met een tweetal auto’s dat al heel lang stond te verkommeren in mijn schuur, te weten een 1956 Renault 4CV die ik zelf in 1990 had aangeschaft en een 1974 Citroën GSpécial die ook alweer 12 jaar stond te wachten op mijn verslapte aandacht. Tijd om mijn verkoopstrategie aan te passen en de auto’s daadwerkelijk van de hand te doen. Laten we zeggen dat er gezien de tijd die er sinds aanschaf verstreken was wel wat marge in de verkoopprijs mogelijk was. Enkele weken later was mijn schuur zover leeg dat de Dyna ook echt naar Zeeuws-Vlaanderen kon komen. Wat is daarvoor nou een mooiere dag dan 5 december, pakjesavond. Met een geleende Peugeot Expert en de overdekte racetransporter van mijn reisgenoot voor die dag werd de Panhard en alle bijbehorende onderdelen nog net op tijd voor het grote uitpakfeest hier in OVS uitgeladen. Wat een feest.

HaHa, mooi verhaal!
Bijzondere wagens, ben benieuwd of we hem een keer op een citromobile horen pruttelen…

die sinterklaas van jou, kun je die eens langs sturen?  Wat een tof ding man

Na heel die inleiding verdienen jullie natuurlijk ook nog wat meer plaatjes van het bouwpakket zelf zoals dat hier inmiddels een kleine drie maanden staat te wachten op mijn jeukende handen. Handen die helaas eerst nog wat andere dingen om hebben, zoals bijvoorbeeld het bouwen van een onderkomen voor deze dame…

Nu dat zo’n beetje vorm begint te krijgen komt er ook iets meer zicht op tijd om me met de Panhard bezig te houden. Omdat zelfs ik wel eens leer van mijn valkuilen uit het verleden heb ik wijselijk besloten het terug in elkaar steken van het motortje over te laten aan iemand die dat vaker doet. Kost een paar centen, maar dan heb je wel een betrouwbare aandrijflijn in elkaar gestoken door een onderlegde liefhebber die ook al menig Panhard door bijvoorbeeld de Mille Miglia heen heeft gesleept. Dat zou goed moeten komen. Tot mijn grote geruststelling neemt de beste man wel zijn tijd, dus kan ik in de tussentijd aan de slag met het afwerken van in- en exterieur, het opbouwen van de remmen etc. etc. Genoeg te doen. Kan ik meteen ook de trax weer op de weg proberen krijgen, want dat was wel de voorwaarde die ik aan mezelf gesteld had om aan de Dyna te mogen beginnen.

En dan nu de plaatjes waar het allemaal om draait natuurlijk. Een aantal uit het archief van de vorige eigenaar en de laatste vers van de pers, omdat ik speciaal voor jullie vanmiddag het apparaat even buiten heb gereden

Nog een leuk weetje voor vanavond. Hoewel de Dyna al sinds 1991 op Nederlands kenteken staat, is de auto oorspronkelijk afkomstig uit Noord-Frankrijk. De carte grise van de laatste Franse eigenaar is er nog bij. De beste man, gepensioneerd spoorwegmedewerker, registreerde de auto in januari 1960 in het Noord-Franse plaatsje Somain, net ten westen van Valenciennes. Eigenlijk maar een uur rijden hier vandaan. Nou wil het licht gestuurde toeval dat ik nog een Michelinkaart uit 1954 van die regio in mijn collectie heb, dus kon ik onmogelijk weerstaan aan de drang om Carte Grise en de Michelinkaart met elkaar te verenigen…

Ding is al een heel eind op weg zo te zien!
Is dat al de definitieve kleur?
Mooie garage op wielen trouwens!

Ja, dat is de definitieve en originele kleur. Auto is begin jaren negentig van de vorige eeuw al gespoten. Heeft hier en daar wel wat beschadigingen opgelopen en een enkel onderdeel is per abuis niet meegespoten. Dat en de gaten voor de ‘aftermarket’ achterlichten die ik er niet terug op wil moeten dus qua carrosserie nog worden aangepakt. Ook zit er op de linkerdorpel een flinke blaas. Waarschijnlijk destijds niet helemaal goed voorbewerkt, waardoor het aluminium heeft kunnen oxideren onder de lak.

Aluminium dat onder de lak oxideert kan wel lastig zijn om te stoppen.
Dat zie je ook wel bij de daken en motorkappen van ID/DS. Is geloof ik geen zuurstof dingetje, misschien is hier iemand die daar verstand van heeft?
Het schijnt dat chroom6 het wel kan stoppen, maar ja…
Succes met de klus in ieder geval!

Mooi, mooi!
Wat is er trouwens mis met de trax?

Lekke koppakking (wellicht teveel druk uit de Zweedse waterpomp).

Ik heb altijd een zwak gehad voor een Panhard. Maak ik heb het nooit aangedurfd om er aan te beginnen. Leuke auto om mee naar en rond Reims en Dijon te sturen. En een leuk verhaal om te lezen.

Ik onderschrijf de woorden van Jeroen Simons. De Panhard vind ik is ‘haute technique’ en vooral de BT 24 ook ‘haute esthetique’.  Veel plezier toegewenst met déze Panhard !

graddus schreef:

Ja, dat is de definitieve en originele kleur. Auto is begin jaren negentig van de vorige eeuw al gespoten. Heeft hier en daar wel wat beschadigingen opgelopen en een enkel onderdeel is per abuis niet meegespoten. Dat en de gaten voor de ‘aftermarket’ achterlichten die ik er niet terug op wil moeten dus qua carrosserie nog worden aangepakt. Ook zit er op de linkerdorpel een flinke blaas. Waarschijnlijk destijds niet helemaal goed voorbewerkt, waardoor het aluminium heeft kunnen oxideren onder de lak.

Bij het werken op Aluminium moet je speciale producten ( grondverf, plamuur etc) gebruiken vanwege de vorming van de oxide huid op het aluminium.
Toen ( being 90’er jaren)  was daar heel weinig ervaring mee en kennis over, maar sinds de Honda NSX, de Audi A8 en A2 en de grote Jaguars is aluminium veel meer gebruikt en zijn de materialen en kennis ook aanwezig bij veel plaatwerkerijen en spuiten.
Dat begint al met een speciale grondlak en plamuur.

Prachtig Marc! En toch al lekker een eind klaar. Geen vieze ouwe meuk uit elkaar halen. Schone mooi gemaakte spullen aan elkaar schroeven. Heerlijk.

Wat een enorm tof ding zeg! 
Leuk ook om te zien hoe die voorwielophanging eruit ziet, dat is nu goed zichtbaar, leuk!
Succes met de klus.

In wikipedia kwam ik wel aparte constructies in de motor tegen. Rollagers ipv glijlagers, cilinderkoppen die er niet af kunnen, torsieveertjes voor de kleppen. Ik kan me zo voorstellen dat je zoiets liever uitbesteedt!