Het heeft aardig wat aandacht, geld en tijd gekost om mijn rode CX Prestige met turbo helemaal naar wens en betrouwbaar te maken (https://www.citroen-forum.nl/forums/viewthread/230983/) maar ik ben overgestapt. Om niet te zeggen, ik ga vreemd - heel vreemd. Rover 3 litre mk2 Automatic uit 1962 (een jaar ouder dan ikzelf). Een auto met een prestatieniveau dat zowel toentertijd als in klassiekerbladen wordt omschreven als ‘progress is pedestrian’ en ‘acceleration is sluggish’ (net zo traag als een DS19 hydraulique, voor wie vergelijkingsmateriaal zoekt). Met de huidige snelheidsbeperkingen en files in het achterhoofd maakt dat natuurlijk niet meer uit. Het comfort, de bouwkwaliteit en de mogelijkheid om eenmaal op snelheid toch met 130 over de snelweg te gaan werden en worden nog steeds geroemd. Dus prima geschikt voor langere afstanden zonder haast. Net als de DS een auto voor ministers, zwart staat de auto wel. Belangrijk pluspunt ten opzichte van de CX: de hoge zit: in deze auto wil mijn vriendin wel meerijden (in de CX liever niet, door de lage zit krijgt ze ontzettend last van haar rug - een van de redenen waarom mijn CX te weinig de weg op ging).
Vanaf nu schommelend in een lederen fauteuil met binnenvering (geen verstelbare rugleuning, wel een in hoogte verstelbare armleuning aan de deur) over de weg. Luisterend naar een inlet-over-exhaust zescilinder die de 1700kg met moeite voortsleept - maar wat een geweldig geluid. Dat de acceleratie lang duurt blijk opeens een voordeel qua beleving. Stuurbekrachtiging en rembekrachtiging, de automaat, dit is een heel comfortabele manier van onthaasten, zeker nu na zo’n 200km motor en bak steeds beter gaan samenwerken.
De auto is geleverd in Belgie en in 2008 door de derde eigenaar naar Nederland gehaald. Ik ben dus de vierde eigenaar in 60 jaar tijd. Bij de auto de stempelboekjes voor de beurten, een Frans instructieboekje, papieren kentekenbewijzen etc. Een kofferbak vol met workshop manuals en reserve onderdelen die ik waarschijnlijk nooit nodig zal hebben.
De dag na de aanschaf ben ik naar een specialist geweest. De beperkte roestplekjes kunnen lokaal worden bijgewerkt en dan is de auto in elk geval weer geschikt voor normaal gebruik (mits de pekel vermeden wordt). Achterstallig onderhoud is er eigenlijk niet, maar de auto moet wel worden nagelopen omdat die de laatste jaren nauwelijks meer heeft gereden.
Ik mag wennen aan eigenaardigheden als de positiv earth in het elektrische systeem (tomtom of telefoonlader in de sigarenaansteker doet het dus niet). Een bijzonder eigenwijze automaat: bij rustig optrekken vergeet de automaat de eerste versnelling en bij iets meer dan 30 km/h zit je in top (in het Franstalige instructieboekje staat het zo omschreven, hoort zo). Je hebt het stuur nodig om rechtuit te rijden - da’s na 30 jaar grote Citroens ook weer even wennen. Door het grote gewicht bijna net zo comfortabel geveerd als een Citroen, maar op korte drempels merk je wel die zware starre achteras. Twee versnellingshandels, waarvan de tweede handel de automaat beperkt tot de eerste twee versnellingen en bovendien het schakelmoment tussen 1 en 2 veel hoger legt. Stadslicht gaat met een schakelaar rechts op het dashboard. Als het stadslicht is ingeschakeld kan met een handel links onder het stuur het dimlicht worden ingeschakeld. En in de voetenruimte zit een pedaal om het grootlicht in te schakelen. Een heel ander soort logica dan de even onbegrijpelijke lichtbediening in een DS. Deze keer met de optie voor parkeerlicht aan de linkerzijde van de auto. Bediening van de kachel is min of meer vergelijkbaar, met een maximale spreiding van de bedieningselementen door de auto. Heerlijk.

Klik op de thumbnail om de hele afbeelding te zien

Wat een verschrikkelijk mooie machine. Heel veel plezier ervan!!

Ontzettend leuk en bovenal: mooi beschreven. Je gaat hier vast veel plezier mee beleven. En nieuw gereedschap voor kopen. Want niets wat je voor je cx had past

Gelukkig zit het boordgereedschap nog in het laatje onder het dashboard, da’s een eerste begin . Maar dat is inderdaad wel een punt, m’n doppen set en steeksleutels passen niet op die rare inch-maten. Ach, beurzen afstruinen voor gereedschap en onderdelen is ook deel van de pret.

Voor goed gebruikt, gecontroleerd en bovenal betaalbaar gereedschap in de juiste “Engelse” maten moet je echt een keer naar Van Eldik in Ter Aar rijden. Super zaak. Ga je echt alles vinden, van kwaliteitsmerken, veel goedkoper dan op een beurs en van topkwaliteit.

Dank voor de tip, ha ik onthouden

Heel gaaf! Een gentleman’s club on wheels. Toen Rover er later een 3,5 liter V8 in hengelde veranderde het rijkarakter drastisch, heb ik begrepen.

Jaren gebruikt door de Britse overheid als dienstauto’s

Inderdaad, zelfs Margareth Tatcher werd nog in zo’n V8 rondgereden, jaren na de productiestop. De regering had in 1973 een vloot van die dingen gekocht omdat ze geen alternatief zagen in de flashy Jaguar/Daimler van die tijd.
Ik heb nooit in de V8 gereden, maar de zescilinder is 100kg zwaarder (1700kg) en mist zo’n 40 pk. Dus waar de 3.5 onverwacht snel is, is de 3 Litre domweg traag en met dat zware blok ook nogal onderstuurd. This car’s not for turning

Wat een mooie kar, heel veel plezier met deze Engelse limousine.

Dankzij een instructieboekje in het Frans en een Workshopmanual in het Engels ontdek ik langzaam steeds meer slimme oplossingen in deze auto. Bijvoorbeeld de werking van de automaat. De auto start in de tweede versnelling tenzij je lomp op het gas gaat hangen. Afhankelijk van de zwaarte van de rechtervoet schakekelt ergens tussen de 30 en 90 km/uur de derde versnelling in. In de derde versnelling wordt de koppelomvormer omzeild, waardoor er net als bij een handgeschakelde bak een vaste verbinding tussen motor en bak ontstaat. Ik kan me nog herinneren dat in de jaren ‘90 (opa verteld) automaatbakken kwamen met lockup in de hoogste versnelling - deze Rover had dat dus al in 1962. Nu snap ik ook dat de vorige eigenaar vertelde dat 1:10 haalbaar is. Op de lange afstand dus kans op een best netjes verbruik.
In deze luxe limousine zitten stoelen die naar voeren en naar achteren kunnen, maar zonder verstelling van hoogte, helling en zonder verstelling van de rugleuning. Tenminste, dat dacht ik. Maar met een setje steeksleutels is hoogte en hoek van de zitting te verstellen, vergelijkbaar met de hoogteverstelling zoals die in de latere DS zit. En de stand van de rugleuning laat zich verstellen aan de onderzijde van de rugleuning, vergelijkbaar met de manier waarop dat in de vroege DS was opgelost. Je kunt de stoelen dus helemaal op maat afstellen. Alleen bij een bestuurderswissel ben je dus wel even bezig.
Het boordgereedschap is zo compleet als dat van een Lada. Achterin een krik, moersleutel en startslinger, de fietspomp die er ook in hoort is helaas niet aanwezig. Onder het dashboard een laatje met gereedschap en bijtip-lak. Dat gereedschap ligt in een rubber mat die zo verouderd is dat het wel lijkt alsof de boel gesmolten is. Als dat echt zo is, dan is de kachel beter dan ik verwacht. Vandaag dat gereedschap maar eens losgehaald, schoongemaakt en het rubber flink in de talgpoeder gezet.

Klik op de thumbnail om de hele afbeelding te zien

Met de DS Break ben ik ooit bezig geweest met lekkende tanks (2x) en doorzwetende benzine op de aansluiting van de leiding. De lekkende tank was duidelijk door de plas benzine onder de auto, maar dat zweten op de aansluiting van de tank leidde tot een penetrante benzinelucht in de auto. Uiteindelijk zelf op kunnen lossen door het pijpje aan te smeren met tweecomponenten metaal-reparatiepasta. Bij mijn laatste CX bleek de vlotter aan de bovenzijde gescheurd. Dat leidde tot een benzinelucht in de kofferbak. Uiteindelijk opgelost met een nieuw afdichtrubber van CX-Basis (die zijn eigenlijk nèt te dik) en chemicaliën bestendige tweecomponenten plastic lijm.
Nu heb ik dus een Rover met een benzinelucht in de koffer. Als de ramen open staan tijdens het rijden, ontstaat ook in het interieur een ontzettende benzinelucht. En dan kom je tot de ontdekking dat niet alleen Citroens soms wat onnodig ingewikkeld in elkaar zitten. Alleen al de tankontluchting loopt via twee pijpen, twee slangen, een verzamelpijp en nog een stukje slang naar de uiteindelijke afvoerpijp onder de auto. Ik heb intussen 10 slangklemmen gecontroleerd en aangedraaid, er nog vier toegevoegd, de tankvlotter opnieuw gemonteerd (en nu met het rubber er correct tussen en met het deksel dat zo goed als los lag aangedraaid) en een meervoudig defecte benzinedop hersteld. En nog steeds stinkt het naar benzine. In de kofferbak links bovenin, dus heb ik nu de rubber moffen in de vulpijp besteld.
Hoe complex kun je het maken? Ik dacht dat ik er met een setje inch-steeksleutels en het doordenken van de + op de massa wel zou zijn. Ik leer bij.

Klik op de thumbnail om de hele afbeelding te zien

Het is de moeite waard om de elektrische benzinepomp ook goed na te zien, die gaan wel eens lekken als ze aanstaan.

Goede tip. Daar ben ik begonnen, dat is het nieuwste onderdeel in de auto. Oorspronkelijk horen er twee benzinepompen in, ééntje voor normaal en een aparte om de reserve voorraad aan te spreken. Schakelbaar vanaf het dashboard. Dat is nu één pomp met twee aanzuigbuizen. Maar dat ding lijkt ok, niets te voelen en voor zover ik gericht kan ruiken lijkt het daar niet te zitten.

Een andere mogelijkheid, die helaas vaker voorkomt, is dat de tank zweet op de naden. Je ziet dan eigenlijk geen lekkage van peut maar het stinkt als een gek. Je moet de tank dan demonteren en behandelen met een sealer.

Daar hoop ik toch niet op. Maar dat is ook nog een optie.

Even voor mijn begrip: “zweten op naden”

Zijn dat dan felsnaden?
Want op lasnaden kan ik me dat niet voorstellen.

Groet,
JW