Je pakt het weer aan zoals we van je gewend zijn: grundlich.

Nou ja, gründlich dan gerekend naar het gegeven dat ik eigenlijk dus gewoon een stapel vage ouwe zooi sta te sorteren op waar het minst aan mankeert

Hoe dan ook: alle 8 klepjes hangen er weer in. Is een beetje vechten omdat die kop op z’n kant en dus niet ideaal stabiel moet liggen om de kleppen, die onder een hoek in de kop hangen, in de tang te kunnen nemen. Maar als je eenmaal jezelf hebt ingeregeld op die situatie is het verder prima te doen. Bij de dealer zouden ze er een stuk speciaalgereedschap voor gebruiken waarmee je de hele meuk kunt voorspannen, met de kop in een daarvoor ontworpen stellage. Maar dat soort tof gereedschap heeft Beun natuurlijk niet en dan moet het gewoon met een klepverentang en wat meer gehannes. En een boel meer tijd. Maar goed: het hangt weer. Alle acht even een paar rossen na gegeven: met een kunststof hamertje op de klepsteel en dan die even aantikken met een 1 1/2 lb. bol-bankhamertje zodat de spietjes zich nog even zetten en dan maar weer door. Bougietjes d’r nog even in gefietst, kunnen we morgen voor de grap een slok benzine in de verbrandingskamers gieten en kijken waar het er allemaal langs pist. Hoewel een snelle test met de stofzuiger oplevert dat de kleppen via de poorten goed hard dicht gezogen worden. En dat is prettig hoopgevend.

Zoiets met speciaalgereedschap komen we overigens ook nog tegen bij het plaatsen van de nokkenas: dan moeten er drie tuimelaars voorgespannen worden om die hobbelstok er onderdoor te kunnen laten glijden. Bij het uitbouwen van de hele handel kun je de tuimelaarassen er met wat slim verzetten van de nokkenas wel uit werken en dan daarna de nokkenas, maar dat is een tikje link. Je kunt dan ook een klepsteel en/of een tuimelaar beschadigen als je even onvoorzichtig bent. Bij het uitbouwen is dat tot daar aan toe omdat je dan nog opties hebt om spullen even te wisselen, maar bij het inbouwen moet het echt even volgens de regels. Dat betekent dat ik dus drie voorspanplaatjes moet gaan verzinnen voordat de nokkenas er weer in kan. Maar eerst kunnen de tuimelaarassen en hun bijbehorende onderdelen er weer in. En dan van daar uit verder kijken hoe het precies moet.

Derk

Wat een (h)eerlijk sleutelwerk hé , gewoon schroeven en hameren. Zoals het vroeger was vóór de -wat zegt de laptop ervan- tijd waarin de monteur gewoon tussen 2 bakkies koffie door zingend een wagen voor de volgende 15 jaar aan de praat hield met een beetje huisvlijt ! (no offence ! ) lekker spaaien in de bak oude rommel / onderdelen en inderdaad het onderdeel erop wat nog goed lijkt, en vaak zeggen we dan na zooveel jaren ; oja, die kop zit er eigenlijk alweer errig lang op…... Maar helaas is die tijd voor de meeste mensen voorbij en houdt men zich eindeloos bezig met het opnieuw uitvinden van het wiel, waarbij het doel wel nobel is, maar schier verder weg lijkt te raken terwijl de tijd voortschrijdt. Leuk om te lezen , vermakelijk en multidisciplinair !

De tuimelaarassen zitten er weer in. Daar heb ik meteen blokkeerplaatjes voor moeten maken, want nu dat allemaal los is geweest en lekker ruim in de 20W50 gesopt terug op z’n plek ligt zijn de dwarsveren van de tuimelaars bij machte om de assen uit de kop te duwen. Normaal wordt dat geborgd met dezelfde plaat die de nokkenas op z’n plek houdt, maar die nokkenas moet dus volgens de boeken onder de tuimelaarassen door de kop in geschoven worden en dat gaat niet met de borgplaat al op z’n plek!

Maar goed, met een beetje geluk creëren de klepveren straks genoeg druk om de borgplaatjes te kunnen wisselen voor de definitieve zonder dat de tuimelaarassen idiote ideeën krijgen. Dat zou enorm helpen.

De nokkenas is drie keer gelagerd. Het achterste lager is klein gehouden om met enig gemak onder de tuimelaars door te kunnen. De andere twee zijn lekker groot om de baansnelheid van de lagervlakken te verkleinen = slijtage beperken & belastbaarheid vergroten. En daarbij heeft het één of andere toppertje op de afdeling engineering in München besloten dat het middelste lager dezelfde radius moet hebben (of toch zo goed als) als de toppen van de nokken. Gevolg: dat lager kan nooit onder te tuimelaars door, wat je ook met de stand van de nokkenas doet! En dus moeten de vier tuimelaars van de eerste twee cilinders alle vier worden voorgespannen tegen de klepveren in om er met die nokkenas onderdoor te kunnen. Met enige mats kan dat in een stand waarbij de achterste vier kleppen vrij of zo goed als vrij staan, zeker nu de klepspeling maximaal ruim staat.

Maar één en ander betekent wel dat garagebedrijf Buurman & Buurman weer volop aan de gang kan om ruimte te maken voor die hobbelstok:

A je to! En nou maar hopen dat de M6 tapeindjes van het kleppendeksel dit niet te dol vinden maar het kost zo verbazingwekkend weinig moeite om de tuimelaars een eind voor te spannen. Dus. Kop straks op blokjes zodat de kleppen onderlangs ruimte krijgen, de meuk voorspannen en kijken of de nokkenas dan op z’n plek te schuiven valt!

Derk

Ik doe het je niet na Derk! Zal voldoening geven als alles weer in elkaar zit.

Ja, maar vooral als-ie het dan ook weer doet. En dat weten we pas zeker als-ie het weer doet…

In ieder geval: de nokkenas zit er weer in. En dat was niet simpel. Met dit hele avontuur aan 4mm platstaf erop kun je de nokkenas nog precies onder de tuimelaars van cilinder 3 door limbodansen maar daarna kun je het alsnog schudden dat het achterste lager onder de tuimelaars van de vierde cilinder door kunnen. Maar dan ook pijnlijk nauwkeurig *niet*.

Dus: nog gauw twee lepeltjes gemaakt en met assistentie van I die twee tuimelaars onderuit gedrukt (gewoon met de hand, hoeft ook maar iets) en de nokkenas op z’n plek gelegd. Wát een stuntvliegerij! Waarom deze methode in alle boeken over zo’n M10 blok staat begrijp ik niet, want de enige manier om dit écht goed te doen is dus inderdaad met het klemrek van de dealer erop. Zoiets ga ik maar eens ontwerpen op basis van een leeggesloopte kop en dan ‘s kijken of dat te maken valt. 8 van die lepeltjes en 2 aandrukstrips of een compleet frame om de boel aan te drukken. En dan dat frame ook van nog aanzienlijk zwaarder materiaal, want 4mm heeft eigenlijk nog teveel flex.

Maar soit. Het is een boel gelazer om die nokkenas er weer in te leggen en ik vraag me echt af of die er niet beter eerst weer in had gekund, net zoals ik de tuimelaarassen er eerst uit heb gehaald en dan pas de nokkenas. De volgorde in de literatuur heeft m.i. bijna alleen maar nadelen in de praktijk, zoals veel te weinig ruimte om de nokkenas door de lagers te rijgen zonder die te raken. Zenuwslopend is het. Hoe het ook zij, klepseals vernieuwen in een BMW M10 blok is een klus die ik niemand zomaar aan zou raden. Elke methode heeft nadelen die gemakkelijk dure gevolgen kunnen hebben. En dus weten we nu ook waarom er zoveel BMW’s met zo’n blok roken als een dolle als je van het gas af gaat, want dat even laten oplossen kost serieus geld.

Maar goed. Het zit allemaal weer. Morgen ‘t kopje dan maar eens afbouwen voor montage en dan zien we wel verder.

Derk

Goed bezig. A-je-to!

Die ligt in z’n nieuwe kantoor!

En ook dat was niet echt een makkelijk werkje. Want: kennelijk worden de nieuwe koppakkingen voor M10 motoren op erg oude mallen gemaakt, waardoor er wegens malslijtage één van de boutgaten waar een pasbusje door moet zeikerig precies te klein was voor het busje

Lekker is dat dan weer. Dat gat ruimen in zo’n pakking is zeer effectief bedelen om gelazer, dus dat moest maar even niet. En het hulsje wilde eigenlijk niet uit het blok. En dan wordt het even lastig. Tot zover het werken zonder lelijke taal…

Maar goed. Je moet wat, dus ik heb dat busje van wat kruipolie voorzien en ‘m er met een 6” Ridgid pijpentangetje uit gewurmd. En dan is-ie beschadigd: bijtsporen & twee platte kanten. Dat is dus weer een nieuw probleem. Maar: met het busje naast het blok in plaats van erin kun je er tenminste aan werken.

Het toeval wilde dat ik een conische aanzetstaal in een gereedschapskar had liggen met precies voldoende diameter om daar dat busje weer op rond(achtig) te maken. Over multidisciplinair gesproken: ineens sta je het werk van een edelsmid te doen. Dat busje is daarna in de draaibank even voorzichtig van wat materiaal ontdaan om de bijtsporen van die tang eruit te krijgen, maar vooral om ervoor te zorgen dat het deel boven het blok door het daarvoor bestemde te kleine gat in de koppakking zou passen. En dat heeft gewerkt: busje terug in het blok, pakking op z’n plek en deze keer paste het allemaal precies wél.

Daarna die kop erop gelegd en gemerkt dat de tuimelaaras aan de inlaatkant nog ongeveer een graad verdraaid stond, met als gevolg dat de uitsparingen voor de kopbouten niet goed genoeg op hun plek lagen. Met een ernstig versleten waterpomptang, die dus niet gauw sporen achterlaat en die ik speciaal voor dit soort gein bewaar, kon ik die as net dat beetje draaien zodat de kopbouten alsnog op hun plek gingen. Ze liggen nu allemaal keurig met de hand en zonder moeite ‘aan’, dus ook dat komt allemaal goed. Is het nog een kwestie van de hele handel op koppel zetten en dan het nokkenastandwiel terug op z’n plek vechten en dan is het spannende werk eerst even geweest. Wordt het weer even een poosje gewoon rechttoe rechtaan montagewerk. Ook wel weer eens lekker

Derk

Pfoe. De distributie is weer aangesloten. Was even ‘een dingetje’...

Komt omdat ik een boutje in de distributiekast had laten vallen. Van die mooie ADHD-acties waarbij je brein je een stap voor is en je dus de stap ertussen overslaat. In dit geval: een poetsdoek in die kast proppen om dit soort gedoe te voorkomen. En uiteraard een boutje van RVS-A4, dus niet magnetisch.

Eindeloos wezen zoeken naar dat boutje. Via de kettingkast, via de carterstop, uiteindelijk uitgevogeld dat-ie in principe in de carterpan moest liggen maar hoe & waar onduidelijk en dan nog: als-ie daar aangestreken wordt door de ketting van de oliepomp ben je alsnog klaar. En zo krap is het daar in die pan dus echt.

Dus: carterpan er maar onderuit. Ja leuk, maar: dat is niet heel simpel bij een 02er omdat het blok in een heel mooi nauwsluitend subframe ligt. Die moet dus nog leuk even een eind uit de steunen. Wil je het non-sketchy doen, dan moet het blok er eigenlijk uit. Die pan kan wegens een slingerschotje namelijk anders nooit onder de aanzuigzeef van de oliepomp door.

Na eindeloos geouwehoer over wel, niet, risico’s, hoe zit het met een carterpanpakking en aangezien de rechter motorsteun niet van het blok los wil zonder bouten te breken: hoe dan wel… Toch maar besloten die pan eraf te halen. Een nieuwe pakking is van rubber, maar die hoort van papier en dat had ik genoeg. Vloeibare pakking ook. Moet goedkomen dus. Blok opgehesen aan een batting, gewoon even snel met een sjorbandje van de Action & dus zelfs voor mijn doen sketchy AF maar nou moet het klaar ook dus onder het motto ‘vaak ben je te bang’, 21 boutjes los, pan eruit, boutje eruit gevist, nieuwe pakking gesneden na te hebben gezien dat de oude al zeker twee keer was hergebruikt, die pakking verziekt door mis te slaan met een holpijpje, lelijke taal, nog een pakking gemaakt, pan uitgehoosd omdat we er nou toch zijn (was mooi schoon anders!), pakking op de pan geplakt met vloeibare pakking, pan er weer onder, 21 boutjes vast, blok precies naast z’n steunen laten landen zodat die op 1 oor dondert, meer lelijke taal, opnieuw opgehesen, met een boel gewurg weer in z’n steunen gelegd & verankerd (inclusief lelijke taal), opruimen, half zeven ‘s ochtends de hele handel klaar. Ik moet alleen nog even afkärcheren na die hopeloos smerige pestklus, want om half negen verwacht ik bezoek.

Maar we zijn weer ‘on track’. Nachtje hyperfocus draaien omdat het kan, klaar weer. De distributie staat keurig op tijd en weer netjes afgespannen, ik heb ‘m al getornd ook en hij loopt prachtig vrij en er zit een brandschone carterpan met voor het eerst in 50 jaar eens écht een nieuwe pakking onder het blok, mooier wordt het niet. Nu dus maar weer door naar het normale programma…

Derk

Bonustip: Mik je RVS bouten allemaal in aparte bakjes en niet een een algemeen bakje van een bepaalde maat schroefdraad. Dat scheelt enorm in het grijpen van een boutje waar je pas te laat achterkomt dat je die met een magneet niet op kunt vissen. Had dat wel gekund in dit geval, dan was het binnen 1 minuut opgelost geweest. Want dat boutje werd eerst nog netjes gevangen door de distributieketting en z’n spanscheen, maar omdat het magneetje ‘m niet pakte pleurde dat ding door het aanraken met die kansloze magneet alsnog de diepte in. En nou ja, elke klus van 20 minuten is 1 verkeerd gevallen boutje verwijderd van een nachtje doorhalen…

Dus. Alle RVS altijd apart houden van ander staal. Boutjes uit de bak ‘vreemde boutjes zonder sorteervak’ eerst controleren als je een motorblok open hebt liggen. En ik zie voor mezelf een reden om meer Raaco-bakjes te gaan halen

Derk

Penny Lane schreef:

Pfoe. De distributie is weer aangesloten. Was even ‘een dingetje’...

Komt omdat ik een boutje in de distributiekast had laten vallen. Van die mooie ADHD-acties waarbij je brein je een stap voor is en je dus de stap ertussen overslaat. In dit geval: een poetsdoek in die kast proppen om dit soort gedoe te voorkomen. En uiteraard een boutje van RVS-A4, dus niet magnetisch.

Eindeloos wezen zoeken naar dat boutje. Via de kettingkast, via de carterstop, uiteindelijk uitgevogeld dat-ie in principe in de carterpan moest liggen maar hoe & waar onduidelijk en dan nog: als-ie daar aangestreken wordt door de ketting van de oliepomp ben je alsnog klaar. En zo krap is het daar in die pan dus echt.

Dus: carterpan er maar onderuit. Ja leuk, maar: dat is niet heel simpel bij een 02er omdat het blok in een heel mooi nauwsluitend subframe ligt. Die moet dus nog leuk even een eind uit de steunen. Wil je het non-sketchy doen, dan moet het blok er eigenlijk uit. Die pan kan wegens een slingerschotje namelijk anders nooit onder de aanzuigzeef van de oliepomp door.

Na eindeloos geouwehoer over wel, niet, risico’s, hoe zit het met een carterpanpakking en aangezien de rechter motorsteun niet van het blok los wil zonder bouten te breken: hoe dan wel… Toch maar besloten die pan eraf te halen. Een nieuwe pakking is van rubber, maar die hoort van papier en dat had ik genoeg. Vloeibare pakking ook. Moet goedkomen dus. Blok opgehesen aan een batting, gewoon even snel met een sjorbandje van de Action & dus zelfs voor mijn doen sketchy AF maar nou moet het klaar ook dus onder het motto ‘vaak ben je te bang’, 21 boutjes los, pan eruit, boutje eruit gevist, nieuwe pakking gesneden na te hebben gezien dat de oude al zeker twee keer was hergebruikt, die pakking verziekt door mis te slaan met een holpijpje, lelijke taal, nog een pakking gemaakt, pan uitgehoosd omdat we er nou toch zijn (was mooi schoon anders!), pakking op de pan geplakt met vloeibare pakking, pan er weer onder, 21 boutjes vast, blok precies naast z’n steunen laten landen zodat die op 1 oor dondert, meer lelijke taal, opnieuw opgehesen, met een boel gewurg weer in z’n steunen gelegd & verankerd (inclusief lelijke taal), opruimen, half zeven ‘s ochtends de hele handel klaar. Ik moet alleen nog even afkärcheren na die hopeloos smerige pestklus, want om half negen verwacht ik bezoek.

Maar we zijn weer ‘on track’. Nachtje hyperfocus draaien omdat het kan, klaar weer. De distributie staat keurig op tijd en weer netjes afgespannen, ik heb ‘m al getornd ook en hij loopt prachtig vrij en er zit een brandschone carterpan met voor het eerst in 50 jaar eens écht een nieuwe pakking onder het blok, mooier wordt het niet. Nu dus maar weer door naar het normale programma…

Derk

Sorry, maar…

Koffie overal, thanks! Net slapstick, erg grappig als het je niet zelf overkomt en zéér herkenbaar (niet naar bedoeld)

Buitengewoon herkenbaar. Auto’s zijn leuk. Maar niet als je midden in de winter een vastgerotte remzuiger gangbaar hebt gemaakt, op de oprit en je bij het ontluchten door je eigen stomme schuld, in het donker bij min 5 het remvloeistofreservoir met motorolie vult en daarna gaat ontluchten. Ergo: hele remsysteem spoelen. In de ijzige kou. Wat is het leven dan kut zeg…

@ Hilko: Hmja. Laten we zeggen: blij dat er iemand plezier om heeft

Derk

@ Yuri: een kameraad van me heeft zo’n actie een keer uitgehaald maar dan met Kärcher-zeep. Dat begon in de resterende DOT4 dus kristallen te vormen die de hoofdremcilinder van de getroffen auto nog gauw even sloopten…

Anyway, een HRC’tje en een heel erg uitgebreide controle- en spoelbeurt van de remmerij later was dat ook weer gewoon in orde. Gelukkig was het in ieder geval nog mooi weer.

En de oorzaak? De man had een keer een fles DOT4 lek gehad en dat overgegoten in zo’n zeepfles, want je moet wat. En toen was het heel makkelijk om mis te grijpen. Zulke goeie bedoelingen, zoveel gelazer…

Derk

Mss moeten jullie een keer boek samenstellen met allemaal sterke verhalen van garage stoeprand, managed by B. d. H.