Als de benzinepomp goed is, dan blijft de vlotterkamer gevuld en functioneert dan inderdaad als een buffer. In dat geval ben ik het helemaal met je eens.
Mijn verdenking is dat de opbrengst van de pomp te laag was waardoor de vlotterkamer leeg werd gezogen. Als de opbrengst van de pomp nog net zodanig is dat de motor blijft draaien, dan loopt de motor wel arm. Dan is er ook geen sprake meer van een niveau in de vlotterkamer.

Maar goed, het is maar een gedachte. Misschien ga ik een opstelling bouwen om de oude benzinepomp te testen.

Mijn theorie over de brandstofpomp kan in de prullenbak. De brandstofpomp is niet de oorzaak van de motorschade.
Ik heb een testopstelling voor de pomp gemaakt. Met de draaibank een excenter asje gemaakt, met de 3D printer een behuizing. Twee lagertjes en een keerring kwamen uit de rommelbak.

Dit was het idee:

En uiteindelijk was het een pomp die ik met de boormachine kon aandrijven:

Ik heb getest met water omdat ik dat een stuk veiliger vond dan benzine. De boormachine deed volgens de specs 1400 tpm. Dat is niet de 2000 tpm die ik zou willen, maar je moet roeien met de riemen die je hebt. Nou, dat pompt!
Toen heb ik de atmosferische kant van de pomp gevuld met olie. Met een injectiespuit met naald was dat te doen via de kleine gaatjes in de pomp.
En weer testen. Nu werd het niet alleen een waterballet maar ook een olie-chaos. De olie sputtert vrolijk uit de gaatjes en op het oog is de opbrengst van de pomp hetzelfde.

Dus ik moest verder zoeken. Oorzaak gevonden. De tankontluchting. De vrijwel volle tank maakte het nog kritischer (geen grote luchtkamer erboven die wat kan expanderen).

We zijn weer op vakantie geweest met de CX. Dit jaar gingen we naar het Zwart Woud. De CX deed het uitstekend. Voorgaande jaren ging de wagen in de bergen olie verbruiken en blauw pluimen bij afdalen. Na de revisie afgelopen mei is dat niet meer het geval. Ik hoefde in de vakantie geen olie bij te vullen en er zijn geen blauwe pluimen meer bij langdurig afremmen op de motor (afdalingen).

Vooral de kleine wegen in het Zwarte Woud zijn soms steil. We hebben een weg gehad die vrij langdurig een stijgingspercentage van 18% had. We reden bij warm weer en met een baladen auto omhoog in de tweede versnelling. Door de lage rijsnelheid en wat rugwind was de rijwind bijna afwezig. Het is dan de ventilator die dan de koelende luchtstroom door de radiator moet verzorgen. Toen kwam het koelsysteem wel aan z’n grenzen. Ik zag de temperatuurmeter gestaag oplopen en vlak voor de top ging het rode temperatuurlampje aan.

Nu was ik daar niet zo van onder de indruk: bij de recente revisie heb ik de thermo-schakelaar van dat lampje getest in een pan water op het fornuis. Nog voordat het water kookte schakelde de thermo-schakelaar al. Dus het lampje gaat al aan beneden de 100 graden terwijl de sensor (voor mijn CX) bij 105 graden zou moeten schakelen. Ik had destijds geen betere thermo-schakelaar, maar ik zal ‘m eens gaan vervangen door een andere.

Het benzineverbruik zat tussen de 1 op 10 (binnendoor rijden met bergweggetjes, stadjes bezoeken e.d.) en iets zuiniger dan 1 op 13 (lange stukken snelweg bij ca. 120 km/h). Prima waarden vind ik, maar ik heb de indruk dat de wagen vòòr de revisie wat zuiniger was.

De laatste vakantiedag zijn we bij het Unimog museum geweest. Een leuk museum en je kan ook een rondje meerijden in een Unimog. Een klein parcourtje waar een o.a. trap in zit die op wordt gereden, een 100% helling (dus 45 graden), boomstammen waar overheen wordt gereden e.d. Indrukwekkend wat zo’n ding kan. 
Tijdens de terugreis over de autobahn reed ons tot tweemaal toe een Nederlandse blauwe CX 2000 super voorbij. Leuk! 

De mike Sanders Fett was weer lekker aan het vloeien. De onderkant van de portieren, achterklep, motorkap weer lekker vet. Na langdurige file bij warm weer in Freiburg was er ook het e.e.a. aan vet uitgelopen over de spatlappen:

“Besser ein Fettfleck als ein Rostfleck.”