Maandag 3 maart 1975.

De lente had nog net geen beslag gelegd op Maizières-lès-Metz, maar de ochtendzon liet al voorzichtig haar gouden glans over het noordoostelijke Franse landschap glijden.
In het centrum van het stadje, tussen de boulangerie en de kleine tabac, stond hij geparkeerd: een fonkelnieuwe Citroën GS Pallas.

Geen standaard exemplaar, dit was een uitvoering zoals ontwerper Robert Opron hem bedoeld had: zuiver, zonder poespas. Geen plastic toevoegingen, geen overdaad. De bumpers waren van glanzend chroom, net als de wieldoppen — ingetogen chic. Het koetswerk was gespoten in een subtiele, elegante beige kleur,  Beige Vanneau (AC083) — een tint die leek te dansen met het licht. Binnenin: leren bekleding, zacht, luxueus, met dat typische Franse gevoel voor stijl.

Thierry Bernier stond een paar passen verder, zijn handen diep in de zakken van zijn jas, zijn adem zichtbaar in de kille ochtendlucht. Hij werkte als technicus in de staalfabriek net buiten de stad, een man van precisie en vakmanschap. Maar wat zijn hart die ochtend sneller deed kloppen, had niets met machines of arbeid te maken. Het was puur esthetiek. Een droom op vier wielen.

Hij was al wekenlang in de ban van de GS. Hij had alle brochures gelezen, had de auto vergeleken met andere modellen, had zelfs getwijfeld tussen de Pallas en de Club-uitvoering — maar zijn keuze was helder geworden zodra hij deze wagen zag: precies zoals Opron het had bedoeld, zonder compromissen. Alles klopte. De aerodynamische lijnen, de verleidelijke rondingen, het ingenieuze hydropneumatische veersysteem dat beloofde over de weg te zweven alsof de zwaartekracht een suggestie was.

En dus stapte hij naar binnen bij de plaatselijke Citroën-dealer en tekende. Niet alleen voor een auto. Maar voor een toekomstbeeld. Voor elegantie. Voor vrijheid. Voor een machine die méér was dan een vervoersmiddel — een metgezel, een verlengstuk van zijn karakter.

Toen Thierry later die middag achter het stuur zat, de contactsleutel omdraaide en de wagen als een zwevend tapijt tot leven kwam, wist hij dat er geen weg meer terug was. De wereld lag open, en hij had zojuist zijn vleugels gevonden — in de vorm van een Citroën GS Pallas.

Loslaten

De jaren verstreken. De Citroën GS Pallas bleef, als een trouwe metgezel, aan de zijde van Thierry Bernier. Waar anderen wisselden van auto’s zoals men schoenen verwisselt, bleef Thierry zijn GS trouw. Hij poetste hem met de hand. Liet hem enkel onderhouden door een oude vriend van de familie, die de techniek nog écht begreep. En reed er alleen mee als het moment erom vroeg: zondagochtenden, bruiloften van familieleden, en op dagen waarop de wereld te mooi was om thuis te blijven.
Maar de tijd spaart niemand — zelfs de meest gepassioneerde bestuurder niet. Op een herfstochtend in 2004, bijna dertig jaar nadat hij de sleutels voor het eerst had vastgehouden, zat Thierry zwijgend aan tafel. Zijn zoon en dochter keken hem bezorgd aan. De huisarts had het bevestigd: zijn zicht werd slechter, zijn reactievermogen trager. “Papa,” zei zijn dochter zacht, “het is niet veilig meer.”
En zo gebeurde het ondenkbare: Thierry moest zijn geliefde GS laten gaan.
Op vrijdag 29 oktober 2004 werd de verkoop officieel gemaakt. De Carte Grise, het Franse kentekenbewijs, vermeldt “Vendu”. Thierry keek toe hoe de wagen zijn oprijlaan afreed — langzaam, alsof zelfs de auto wist dat dit geen afscheid zonder pijn was. In de garage bleef alleen de geur van benzine en olie achter. En stilte.
Maar de GS had nog geen afscheid genomen van het leven — integendeel.
De auto vond een nieuw thuis in Nederland. Niet bij een verzamelaar die hem achter dikke deuren zou opsluiten, maar bij een liefhebber. Iemand die begreep wat hij in handen had: een zeldzame, originele Pallas in ongewijzigde staat, mét de ziel van zijn eerste eigenaar nog in het stuurwiel verweven.
Op 25 augustus 2006, werd voor het eerst een kilometerstand geregistreerd bij de Nederlandse NAP: 39.434 kilometer. Absurd laag — bijna ongeloofwaardig — maar wie de staat van de auto zag, wist: dit was echt. Alsof de tijd zijn werk niet had mogen doen.
Nu, jaren later, staat de teller net onder de 61.000 kilometer. Geen enkel onderdeel verraadt haast. Alles ademt rust, aandacht, en zorg. Als je instapt, ruik je nog steeds het leer. Als je rijdt, voel je het zweven van het hydropneumatische systeem zoals Opron het ooit droomde. En soms… als je goed luistert, hoor je het zachte gefluister van Thierry Bernier. Die fluistert: merci.

meer info of fotos: .(JavaScript moet ingeschakeld zijn om dit e-mail adres te bekijken) 0252675041

Bekijk hier de advertentie in de markt

De auto van Thierry B. is mooi, het verhaal van Johan O. nóg mooier!

Prachtig Johan! En die GS mag er ook wezen.

Super mooi!  ik zou er zo in wegrijden..