kijk eens aan de link is Oost Duitsland

Een Wartburg 311 heb ik al ooit bijna gekocht (papieren waren niet in orde), ik zou hem nog steeds willen.
Een 353 heb ik al gehad.
Een Barkas met dieselmotor zal ik niet late voorbijgaan (maar ze zijn onvindbaar)
Een oude Barkas (zo eentje met neus) vind ik ook njam njam

Een Volga break met mazoutstoof. ......

Grappig, mijn eerste auto was een Wartburg 312!

Jammer dat we een beetje afdwalen (mijn schuld…)
Laten we gauw weer op het goede pad gaan voordat er iemand met een slotje langskomt???

We zijn mild vanavond. Alle mods zitten nu aan de drank joh. 

En nu ontopic!   

patje74 schreef:

We zijn mild vanavond. Alle mods zitten nu aan de drank joh. 

En nu ontopic!   

waarom zie ik er op het moment dan maar één in de kroeg?

Ik heb 2 visa’s gehad, heb mijn rijbewijs 1.5 jaar inbezit!

Op mijn werk zat ik in de zomervakantie te dromen over een 2cv. Toen ik er een op het oog had (een inruil eendje) was deze ‘geknikt’ dus niet interessant genoeg voormij (ik wist nog niet zoveel van restaureren af).

Tot ik een keer een Visa op een brug zag staan. Deze pufte met een bekend geluidje de brug af. Ik ben mij gaan verdiepen in Citroen Visa en ging er na opzoek op o.a.  marktplaats.

Op een mooie zaterdagochtend kocht ik een Visa 2 cilinder. Direct op de snelweg tussen het ‘snelle’ verkeer. Hahaha, wat voelde ik me toen trots. Na een kortsluiting, die 5 maanden later volgde, kocht ik de 11RE van Emiel. Waar ik ongeveer 10.000 km mee heb gereden.

Ik denk dat de prijs in combinatie van zijn zeldzaamheid, de vormgeving in het achterhoofd en een liefhebberij van (oudere) auto’s en de techniek (het was voor mij nog aardig te begrijpen), zijn voor mij de redenen geweest om deze leuke autootjes te berijden. Korte, lange stukken; zeer weinig problemen gehad!

Ik rijd nu een BX 14RE, een level up voor mij zelf. Maar Visa’s vind ik nog steeds erg leuk!

De Visa is voor mij de allereerste kennismaking geweest met Citroen. Vroegâh thuis stond er van alles voor de deur, want mijn vader kocht een 2e handsje en wist deze in het algemeen in een half jaar zodanig af te trappen dat ‘ie rijp was voor de sloop. Maar de enige Fransoos in zijn automobiele carriere was een Peugeot 404, die hem overigens wel goed was bevallen.
Zelf begon ik als jaren ‘70 Ford liefhebber met een Ford Capri (een 2.0 V6 automaat), en heb daarna nog zo’n Capri en 2 Fiesta’s mk1 versleten. Vooral die Fiesta’s zijn me bijgebleven als degelijk en onverwoestbaar, ze deden het echt altijd!

Maar goed: de Visa dus. Het was dat een vriend van mij deze voor weinig te koop had en ik toen goedkoop vervoer zocht, anders had ik ‘r NOOIT gekocht. Wat vond ik een Visa toen toch een lelijk ding! En eigenlijk had ik ook helemaal niets met Citroen.
Maar, als je in een lichtblauwe Visa Special met een blauw interieur en satelliet-dashboard plaatsneemt en je rustig laat voorbewegen onder het genot van die typische 2 cil. boxerroffel, en in de avonduren naar de amberkleurige tellerverlichting in die 2 vierkante kokertjes kijkt, dan kun je niet anders dan verliefd worden op zo’n ding. Het was niet bepaald een betrouwbaar exemplaar, maar dat had meer te maken met het feit dat ze reeds een behoorlijk zwaar leven achter de rug had dan dat het een slechte auto was. Ze is uiteindelijk op de sloop beland nadat ze nog een tijdje defect en wel had gebivakkeerd op de parkeerplaats bij mijn studentenhuis, want van die grote opknapbeurt kwam niets terecht, bij gebrek aan adequate automobieltechnische kennis. Ik had toen al wel door dat juist dat type Visa later nog wel eens populair kon worden. Helaas is de roestduivel ook gek op Visaatjes…. ze rust in vrede. 

Welkom

Al vind ik de prijs van 750 precies wat hoog (ok ik heb de wagen nog niet gezien).

Van 85, is dat dan een 1.8D ?

Tja we hadden een Mazda 323 sedan uit ‘89 en een HY-bus die uitelkaar lag om op te knappen. We werden overgehaald om mee te gaan naar de 2cv wereldmeeting in Vinadio. Maar tegen die tijd was de bus nog niet klaar en tja met een Mazda gaan…..
Vrienden hadden net een Visa 2 cilinder gekocht en die zeiden waarom ga je niet naar zoiets opzoek, niet duur en rijdt superfijn. En inderdaad we hadden algauw een 4-cilinder gevonden voor weinig. Het ding was roze ipv rood en we waren van het uiterlijk van het karretje niet echt onder de indruk, maar we kregen de wagen voor de helft van de prijs mee dan waarvoor ze op het internet stond. Qua roest leek het ook allemaal mee te vallen.
En rijden dat ding (soms wilde de visa gewoon doorrijden ipv stoppen door een cabarateur die om de zoveel tijd schoongemaakt moest worden). We hebben ons niet vantevoren opgegeven voor de 2cv meeting in Italie. We waren ervan overtuigd dat ze dat niet zou redden. Op de weg ernaar toe ging ze alleen maar beter rijden, echt super! We hebben er uiteindelijk 3 jaar meegereden zonder veel onderhoud tot de Visa echt rot was. Daarna hebben we nog 2 visa’s gehad waarvan 1 nog steeds in bezit.
Ik heb nog goede herinneringen aan die eerste visa. Verbazing op verbazing. GTIjes bij het stoplicht eruit trekken, met de landrovers mee door de blubberzooi echt dat ding kon alles (behalve dan dat het erg lang duurde om op normale snelwegsnelheid te komen en er weinig tandjes bij te zetten waren met inhalen).
Vandaar mijn ‘nickname’ Visapowerrrrrrrr

Ik ben opgegroeid in een Visa. Mijn ouders hebben altijd Citroën gereden (papa begon met een Eend, daarna een Dyane, toen een 2-pitter varkensneus (zwart met een rode bies en 1 spiegel, 2cv stijl) met veel kinderziektes. Die heeft het anderhalf jaar volgehouden en toen kwam een beige Visa type 2 Club. Daar ben ik dus in opgegroeid!
Ieder jaar op vakantie met de Visa, imperiaal erop, achterin had mijn moeder iets gemaakt met vakjes waarin we dingen kwijt konden (hing aan de stoelen), en dan zitten op de slaapzakken, tent onder je voeten en je hoofd bijna tegen het dak, kortom: volgestouwd! Het ene jaar in Nederland, het andere jaar naar het buitenland (Duitsland, Zwitserland, Denemarken, nooit naar Frankrijk (daar gaat iedereen al heen)), en ook nooit terug naar dezelfde camping.

Anyway, ik begin af te dwalen. Het was al een tijdje duidelijk dat er voor mij niets anders dan een Citroën zou moeten komen. Dus toen de Visa na 13 jaar trouwe dienst dan toch het veld moest ruimen en mijn ouders hardop durfden te overwegen een ander merk te gaan rijden (dat was de tijd van de toyota carisma (met die posters achter de ramen)), heb ik gedreigd weg te lopen als er geen Citroën kwam. Ik was toen 14 ...

Maargoed, op mijn 16e het besluit genomen te blijven fietsen tot mijn 18e en op mijn 18e mijn rijbewijs gehaald. Toen ik op mijn 19e noodgedwongen moest stoppen met school en dus een baantje ging zoeken, ging ik een auto nodig hebben. Zoeken dus. Ik wilde altijd een Eend hebben, maar daar zat, dacht ik, veel onderhoud aan. Dat heb ik dus nog even tot nader order uitgesteld (en die Eend (of Dyane) komt er echt wel te zijner tijd, tenzij ik een SM tegenkom). Goed, verder zoeken dus. Ik zat eigenlijk te kijken naar iets van een AX ofzo, toen ik ineens de Visa tegen kwam. “Leuk”, dacht ik, “daar hebben mijn ouders vroeger ook in gereden.” Verder zoeken dus maar. En toen ... toen kwam mijn oog langs de Visa cabriolet. DIE wilde ik hebben! Na even zoeken er eentje gevonden in Den Bosch. Hij werd me verkocht als origineel, maar dat was hij niet. Wist ik veel. Hij had brede velgen, een uitlaatstukje en de neus van een C15, kortom, een leuke wagen. De eerste APK was een blamage, heeft me een rib uit mijn lijf gekost. Moest veel aan gelast worden. De volgende APK kostte minder, mede door toedoen van de Visa Club. Het jaar daarna kwam hij er niet doorheen. Vlak voor een ritje naar Heerhugowaard, waar we hem bij de Visa Sport Club APK waardig zouden maken, klapte de koppakking eruit. Door de ANWB die kant op laten brengen, en daar is hij niet meer vandaan gekomen. De roestduivel bleek ongenadig te hebben toegeslagen. Gisteren is hij officieel gesloopt, na een bewogen leven; eerder heb ik er, na een aanraking met de vangrail, een hele nieuwe achterkant op laten zetten. Ruim 2 jaar ben ik op zoek geweest naar onderdelen om hem te kunnen restaureren, tot ik een paar maanden geleden een andere cabrio tegenkwam, die ook opgeknapt moest worden. Mooie wagen voor onderdelen, dacht ik. Deze bleek echter veel beter dan de oude Streep (ik had Viperstriping over mijn Visa lopen, en dat zal op de andere cabrio ook komen), dus besloten om Streep te slopen en de andere Cabrio aan te gaan pakken. Die gaan we proberen klaar te hebben voor de komende Citromobiel, zodat ik weer eens in stijl aan kan komen.

Die stijl is me namelijk niet altijd gelukt. Mijn eerste Citromobiel was weliswaar met mijn eigen Cabrio, het jaar erna was die in reparatie (na het vangrail-incident) en reed ik in een geleende Peugeot (gelukkig wel Frans). Het volgende jaar was hij niet door de keuring gekomen en had ik geen auto tot mijn beschikking. Ik ging met de trein. Er moest toen wel weer een auto komen, en op de Citromobiel heb ik een andere Visa kunnen regelen om mee naar de Waggel te gaan. Geleend, dat wel, maar ik kon weer rijden. Maar, in de zomer moest ik wel een auto hebben, omdat ik op de camping waar de Kindermeeting werd gehouden, zou gaan werken. Een kennis van de Visa Club, Klaas Bezema, had op dat moment zijn Axel in de verkoop staan. Die zou ik een tijdje kunnen rijden op huur/leen basis. Die Axel beviel me uitstekend, zo goed zelfs, dat ik hem van gekocht heb. Ik had een auto nodig om mee naar mijn werk te rijden op zondag, en kon hem dus betalen. Vlak voor de daadwerkelijke koop zouden we een APK keuring doen. Hij werd afgekeurd omdat er een paar gaatjes in de uitlaat zaten, maar dat was geen probleem. Samen met Leen (van Leen APK, Gouda) een week later de uitlaat dichtgekit met Gungum en hem goedgekeurd. Leen merkte terloops op, dat als ik ooit van de Axel af wilde, hij wel interesse had, omdat er een 4 cilinder boxerblok in lag. Dat zou leuk zijn om in een Eend te bouwen, was zijn mening.
Helaas kon ik hem 9 dagen later vragen of hij er nog interesse in had. Na een hobbeltje in de weg schoot de stuurpen langs de borgbout, waardoor de auto ineens stuurloos was. Ik ben met 50 tegen de vangrail aangereden, terug de weg op gedrukt en aan de andere kant weer in de vangrail gekomen. Niets meer van over dus. Gelukkig stapte ik zonder kleerscheuren uit, maar het doet wel pijn om zo’n zeldzame auto total loss te zien.

Na dit ongeval moest er wel weer een auto komen. Na een beetje zoeken bleven er 2 Visa’s over. 1 in uitmuntende conditie voor 700 euro, een met wat technische problemen, maar een gave carosserie, voor 100 euro bij een handelaartje. Die laatste is het geworden. Even de bandjes opgepompt, nieuwe bougies erin gedraaid en een andere accu erin, en hij reed als een zonnetje. Helaas een paar maanden later wel de koppeling moeten laten vervangen, maar Pruttel, zoals we hem genoemd hebben (toen ik hem kocht, liep hij op 3 cilinders), doet het nog steeds uitstekend. En voor die 100 euro, kon het me qua uiterlijk ook niet zo veel schelen. Hoewel, die vaal rode kleur stond me niet aan, dus tussen Kerst en Oudjaar hebben we hem een likje verf gegeven, of eigenlijk 2: zwart onder, geel boven, maar dat is in mijn avatar ook wel te zien.

Deze Visa zal over een paar jaar (we gaan de carosserie zo veel mogelijk proberen te behouden) waarschijnlijk worden omgebouwd tot Chrono, of, nog leuker, tot Trophee. Eerst gaan we maar eens de cabrio weer op de weg krijgen, zodat ook aan Pruttel uitgebreid gesleuteld kan worden. De Cabrio gaat er waarschijnlijk nooit meer uit, dus het aantal Citroëns in mijn bezit zal alleen nog maar toe gaan nemen vrees ik.

Oh ja, had ik al gezegd dat het voorbestemd is dat ik Visa blijf rijden? Het bewijs: de eerste regel van de pagina “Baby’s eerste woordjes” uit mijn babyboek: mama - papa - BAH - auto visa !!
Het leven zit hem in de details, nietwaar

Mijn Visa bleef over toen een oud oom overleed en de garage wilde slechts 50 euro geven tot ze er achter waren dat de koppeling en de accu op was. Toen wilde hij helemaal niks meer geven.

Dus heb ik hem mee genomen, nieuwe koppeling en accu geplaatst en knorren maar. Ik was toen net met een verbouwing bezig en mijn vrouw had onze dagelijkse auto nodig (Volvo 850) dus leek het mij wel handig om een wagentje te hebben met een grote laadruimte. Ook zit er een trekhaak onder de Visa dus kan de aanhanger ook mee naar de bouwmarkt. Daarbij heb ik het maximale laad en trekgewicht meermalen stevig overschreden. Das nu 2 jaar terug en hij doet het nog altijd zonder enig probleem. Ik ben er ondertussen mee naar Frankrijk en Italie geweest. Regelmatig rijdt hij op en neer tussen west Brabant en Delft. Dat is als ik het te koud vindt om op de motor (BMW K1100RS) te gaan.

Grappig dat er hier ook Oostblok fanaten rondlopen: Ik heb al zeker 10 jaar Trabantjes. En onze trouwauto was een zwarte Tatra 603!!

Mijn ouders hebben altijd Citroen gereden (GS(A), BX, Xantia, Visa, Eend, LNA, Xsara, C3).

Mijn eerste auto was een Ford Taunus Ghia die ik samen met 4 vrienden kocht in mijn studententijd.
Rond 1995 ging mijn moeder een nieuwe auto kopen omdat haar Visa Leader ruim 10 jaar oud was en al 100 000 km had gereden. Omdat mijn studie inmiddels langer duurde dan mijn OV kaart mocht ik de Visa hebben.
Voor zoonlief kwamen er nog nieuwe remblokken in en toen was ze (Louise) van mij. Een paar weken later met 3 vrienden naar Berlijn gereden. Op de terugweg vlak buiten Berlijn trapte ik in een file door de remmen heen! De Oost-Duitse Peugeot garage in de buurt melde de volgende dag nog dat het remsysteem oud en “wie ein Trabi” was! Zij maakten de boel weer gangbaar en we reden terug naar NL.
Na een paar jaar konden en vriend met een 11 RE en ik een Visa overnemen voor weinig voor de onderdelen. Deze donor bleek de beste van de 3 Visa’s, dus die ben ik toen gaan rijden. Mijn vriend nam de Leader over en heeft ermee tot 250 000 km gereden voordat ze echt weggeroest was.
Van de 14 trs heb ik veel plezier gehad. Weinig roest en perfecte motor. Helaas vonden wat vreemde types het leuk om in de buurt van Lyon tijdens onze huwelijksnacht hem express in puin te rijden met een gestolen peug terwijl wij ervoor lagen in ons tentje. Het enige positieve van dit verhaal is dat ons prille huwelijk dit avontuur heeft doorstaan en dat de Visa in elk geval in Frankrijk is overleden.
Terug in NL stond er bij mijn vrouw op het werk een advertentie: gratis af te halen voor liefhebber: Visa 14 trs.
Dat was dus Visa nummer 3 (de enige 14trs die ik heb gezien met een 4 bak). Motorisch ok (op 2 muizennesten na) maar veel roest. Na 2 jaar was ze voor mij niet meer door de APK te krijgen. Via internet vond ik een perfecte 14 trs met maar 35000 km. Met de oude Visa heb ik met 2 vrienden en een ski-box een final trip naar Oostenrijk gemaakt (onderweg nog een slopel met pech van de snelweg gesleept ) en terug. Toen hebben op koninginnedag de kinderen uit de straat haar mogen verven en is ze afgevoerd. Ik heb nog geprobeerd om haar te doneren aan het depot van de Visa club, maar na 2 maanden geen reactie moest ze weg (al 3 maanden apk overtijd).

De laaste 14 trs hebben we nog steeds. Ze staat in mijn garage in NL en als ik daar ben doet ze trouw wat ze moet doen. Afgelopen zomer nog met de hele familie (vrouw en 2 kids) naar Parijs gereden.
Nu even wat apk puntjes maar dat zal binnenkort verholpen zijn en dan gaat ze nog vele jaren mee hoop ik.
Mijn droom is nog een Visa cabrio of een GT(i).

Welkom.

binnen 4 jaar is het nog maar 29€ taks

Ik heb gewoon een tik.
Rij graag in een C15, het is gewoon een fijne wagen waar ik alles mee kan doen.
Zie te vaak mensen tobben met die luxebakken.
Ben dan blij dat ik primitief ben.