Vorige maand deelde ik met dit forum mijn ervaringen met mijn zojuist aangeschafte C5. Het was een kleine waterval aan mankementjes en ander ongemak. En ja, met zoveel problemen en storingen was het ook wel heel makkelijk prijsschieten. De auto was uitsluitend met verstand gekocht - o.a. een uitstekende Euro NCAP veiligheidsbeoordeling - maar het hart lag nog in Zweden, bij mijn oude Volvo 850. Misschien is het met auto’s echter net als met goede wijn: het kost soms enige tijd om de kwaliteit te leren waarderen. En inderdaad, een maand later begint mijn C5 langzaam van een naar zaagsel smakende bezinepompwijn te veranderen in een soepele en robuuste Chablis. Ga ik uitleggen.

De emissiestoring is op kosten van de Fransen uiteindelijk verholpen. En ik kan me vergissen, maar ik heb sterk het idee dat de auto sindsdien veel beter rijdt. De automaat schakelt soepeler, de motor is stiller en de toegenomen trekkracht doet onder de motorkap van deze keurige ambtenarenwagen zowaar sportieve eigenschappen vermoeden. Kijk, en dan ga je dus ook ineens genieten van heel veel andere dingen. Vlak bij mij in de buurt ligt een 80-kilometerweg, die over een lengte van een paar honderd meter erg bochtig is. Daar geldt een 60 kilometer per uur-regime. En in die bochtjes deelt het hyperactieve veringssyssteem de lakens uit, en niet altijd (sorry meneer Spee) de 60 km/u-borden. Of neem de vele haarspelden in de heuvels van de Harz: een geweldige rij-ervaring met de C5: up yours naar de Duitse eenheidsworst van zwarte A4’s en zilveren kampersbakken uit de C-klasse. De andere kwaaltjes die ik vorige maand opsomde, staan dan ook in een iets ander perspectief - ik geef het toe. De knipperende koplampjes ga ik deze herfst toch vervangen voor iets Xenon-achtigs. Het kraken is voorbij en de olie is nog op exact hetzelfde peil. Een nieuw kinderstoeltje is in bestelling.

Maar er is nog iets anders waardoor ik mijn Citroën door een andere bril ben gaan bekijken. En dat is te danken aan de naamgever en oprichter: André Citroen. Hij was een kleinzoon van een Nederlander met de naam Limoenman, een naam die later werd veranderd in Citroen. Zo blijkt mijn C5 ineens verre Nederlandse wortels te hebben. André Citroen was in alles het tegendeel van Louis de Funès, de man die ik in mijn bijdrage van vorige maand amechtig liet rondrennen door de Citroënfabriek op zoek naar een onderdeel. Volgens Wikipedia “liet hij de wereld zaken na zoals geruisloze versnellingsbakken, goedkope auto’s voor een groot publiek, rupsbandaandrijving voor personenwagens, de zelfdragende carrosserie, het zwangerschapsverlof, de bedrijfsgezondheidsdienst en bedrijfshulpverlening, autoverhuur en -lease, autoverzekeringen, garantieperiode op nieuwe auto’s, de voorlopers van de advertorials, het hypen van producten in de media, public relations en natuurlijk introduceerde hij in Europa de lopende band.”
In 1935 stierf hij, volledig berooid.  Ik had nog nooit van ‘m gehoord, maar André Citroen was één van die zeldzame mannen die de wereld ècht een stukje beter hebben gemaakt om in te leven. En niet alleen dankzij zijn auto’s.

En zo rijdt mijn C5 gaandeweg steeds prettiger, zowel met het verstand als met het hart. Ik neem langzaam afscheid van het opgelegd-masculiene Volvo-logo en omarm de “double chevrons”  van Citroën. Ik hoop alleen voor mijn C5 hetzelfde als voor mijn bescheiden wijnverzameling: dat-ie nog jaren op dronk blijft. Maar dat wil wel, met dat spul uit Frankrijk…

Leuk verhaal Peter, hopelijk gaat de C5 zo goed bevallen dat het vervolg: “Mijn C5 en ik” gaat heten? 

Re: Ik en mijn C5: het vervolg

Peter595 schreef:

Vorige maand deelde ik met dit forum mijn ervaringen met mijn zojuist aangeschafte C5. Het was een kleine waterval aan mankementjes en ander ongemak. En ja, met zoveel problemen en storingen was het ook wel heel makkelijk prijsschieten. De auto was uitsluitend met verstand gekocht - o.a. een uitstekende Euro NCAP veiligheidsbeoordeling - maar het hart lag nog in Zweden, bij mijn oude Volvo 850. Misschien is het met auto’s echter net als met goede wijn: het kost soms enige tijd om de kwaliteit te leren waarderen. En inderdaad, een maand later begint mijn C5 langzaam van een naar zaagsel smakende bezinepompwijn te veranderen in een soepele en robuuste Chablis. Ga ik uitleggen.

De emissiestoring is op kosten van de Fransen uiteindelijk verholpen. En ik kan me vergissen, maar ik heb sterk het idee dat de auto sindsdien veel beter rijdt. De automaat schakelt soepeler, de motor is stiller en de toegenomen trekkracht doet onder de motorkap van deze keurige ambtenarenwagen zowaar sportieve eigenschappen vermoeden. Kijk, en dan ga je dus ook ineens genieten van heel veel andere dingen. Vlak bij mij in de buurt ligt een 80-kilometerweg, die over een lengte van een paar honderd meter erg bochtig is. Daar geldt een 60 kilometer per uur-regime. En in die bochtjes deelt het hyperactieve veringssyssteem de lakens uit, en niet altijd (sorry meneer Spee) de 60 km/u-borden. Of neem de vele haarspelden in de heuvels van de Harz: een geweldige rij-ervaring met de C5: up yours naar de Duitse eenheidsworst van zwarte A4’s en zilveren kampersbakken uit de C-klasse. De andere kwaaltjes die ik vorige maand opsomde, staan dan ook in een iets ander perspectief - ik geef het toe. De knipperende koplampjes ga ik deze herfst toch vervangen voor iets Xenon-achtigs. Het kraken is voorbij en de olie is nog op exact hetzelfde peil. Een nieuw kinderstoeltje is in bestelling.

Maar er is nog iets anders waardoor ik mijn Citroën door een andere bril ben gaan bekijken. En dat is te danken aan de naamgever en oprichter: André Citroen. Hij was een kleinzoon van een Nederlander met de naam Limoenman, een naam die later werd veranderd in Citroen. Zo blijkt mijn C5 ineens verre Nederlandse wortels te hebben. André Citroen was in alles het tegendeel van Louis de Funès, de man die ik in mijn bijdrage van vorige maand amechtig liet rondrennen door de Citroënfabriek op zoek naar een onderdeel. Volgens Wikipedia “liet hij de wereld zaken na zoals geruisloze versnellingsbakken, goedkope auto’s voor een groot publiek, rupsbandaandrijving voor personenwagens, de zelfdragende carrosserie, het zwangerschapsverlof, de bedrijfsgezondheidsdienst en bedrijfshulpverlening, autoverhuur en -lease, autoverzekeringen, garantieperiode op nieuwe auto’s, de voorlopers van de advertorials, het hypen van producten in de media, public relations en natuurlijk introduceerde hij in Europa de lopende band.”
In 1935 stierf hij, volledig berooid.  Ik had nog nooit van ‘m gehoord, maar André Citroen was één van die zeldzame mannen die de wereld ècht een stukje beter hebben gemaakt om in te leven. En niet alleen dankzij zijn auto’s.

En zo rijdt mijn C5 gaandeweg steeds prettiger, zowel met het verstand als met het hart. Ik neem langzaam afscheid van het opgelegd-masculiene Volvo-logo en omarm de “double chevrons”  van Citroën. Ik hoop alleen voor mijn C5 hetzelfde als voor mijn bescheiden wijnverzameling: dat-ie nog jaren op dronk blijft. Maar dat wil wel, met dat spul uit Frankrijk…

Dit prachtige verhaal geeft aan dat er vooral ontwikkelde en beschaafde mensen rondrijden in het merk Citroën.
Ik was totaal niet op de hoogte van het maatschappelijk engagement van de heer André Citroen, maar deze informatie sterkt mij in het verlangen om, na vele jaren vreemd gaan, weer over te stappen op het mooie en eigenzinnige merk dat Citroën heet.

Vervolgen van een topic doen we (behalve het café) pas na 40 pagina’s

Zo ver zijn we nog lang niet, dus graag verder in het Vorige draadje