mpostma schreef:

Gelukkig hebben niet alle fransen hun oude auto’s weggebracht, dus daar heb je natuurlijk ook wel een punt.

Op EuroCitro 2006 werd je anders doodgegooid met franse IDS’en en TA’s hoor. Volgens mij zijn er daar nog genoeg van. CX’en en GS’en dan weer niet, misschien niet oud genoeg?

T(h)ijs schreef:

mpostma schreef:

Gelukkig hebben niet alle fransen hun oude auto’s weggebracht, dus daar heb je natuurlijk ook wel een punt.

Op EuroCitro 2006 werd je anders doodgegooid met franse IDS’en en TA’s hoor. Volgens mij zijn er daar nog genoeg van. CX’en en GS’en dan weer niet, misschien niet oud genoeg?

klopt!! Ik was ook op eurocitro en er waren zeker 2 à 300 DS/ID’s en waarvan weinig Nederlanders en Belgen hoor!!

waar is ze gebleven?????

Zo, onze vakantie in Frankrijk naar de Pyreneeen zit erop. De afgelopen weken is er me een hoop duidelijk geworden. Ik verwachtte niet veel tegen te komen op DS of ID gebied, maar helemaal niets was natuurlijk ook nog mogelijk. Gezien mijn ervaringen in Parijs ging ik er maar vanuit, dat een enkele DS misschien toch nog tot de mogelijkheden
zou kunnen behoren.
Op de heenweg ...jawel een Nederlandse DS bij een benzinestation op weg naar het Zuiden en een dikke week verder nog een DS richting het Zuiden op de snelweg. Was niet in staat een kenteken te zien, vanwege de betonnen vangrail. Zag alleen een stuk dak en wat raam voorbijzoeven met een opgestoken hand.
Ja, het is met de DS in het Franse land gedaan. Dat is me in die weken duidelijk geworden. Ik snap nu, dat ze niet meer in het huidige wagenpark past. Ze past als vervoermiddel niet meer in deze tijd. Dat zie je en dat voel je, bij wijze van spreken.
Ze is door de jaren heen verworden tot een cult (een status, haar zeker waardig) en tot een symbool van schoonheid en van een wonder der techniek.
Met herkenning, sentiment, verering en nostalgie wordt er op haar gereageerd. Meerdere keren per dag, en dat bijna drie weken lang.
Er was eens…. oui, c’etait la Deesse. En dat is nu niet meer.

De reacties van de Fransen waren echter van een geheel andere orde.
Het leek wel, of ze een al lang doodgewaande vriendin tegenkwamen, die hun leven lange tijd kleur en fleur had gegeven.
Bewonderende blikken (ja, die krijg je wel na een grondige restauratie, de dame ziet er echt als nieuw uit) en mooie verhalen en Francais, waar ik niet al te veel van verstond, maar het wel snapte.
Vooral de blikken van de mensen op de lokale terassen deden me goed.
Opgestoken duimen, er was zelfs een enkeling die klapte, nou ja, jullie kennen de reacties wel.

We hebben genoten van de zeer speciale aandacht, die er nog voor de DS bestaat en ook genoten van het gevoel, hoe het is om met deze wonderschone dame haar geboorteland te doorkruisen.
Deze dame hoort bij Frankrijk.

Rest mij nog te zeggen , dat ze ons probleemloos 3500 km heeft laten genieten. Viva la Deesse.