Citroen-Forum.nl - Ik en mijn C5

Peter595

< 100 berichten

Totaal aantal Berichten: 16
Geregistreerd: 17-01-2008

Gepost: 03 juli 2008 06:09 PM

Meewarig bekeek ik ze dertig jaar geleden als kind: die rare Citroëns bij ons in de buurt. De CX van de overbuurman liet elke ochtend het geluid van een gemartelde leeuw horen als de man achterwaarts de helling op probeerde te rijden bij het verlaten van de inpandige garage onder zijn woning. Een enkele keer lukte dat gewoon niet; puur wegens het gebrek aan trekkracht van zijn Citroën. Dan moest de Volvo van mijn vader eraan te pas komen om het bakbeest een handje te helpen, iets dat mijn vader graag deed. Zijn beloning bestond namelijk steevast uit een zwijgende blik van verstandhouding met overbuurman waarmee de superioriteit van het Zweedse automerk keer op keer werd bezegeld.
De zoon van de overbuurman bezat een 2CV waarvan de diverse onderdelen van de carrosserie inmiddels met leukoplast aan elkaar vast zaten. Ongeveer 7 van de 10 keer wilde het ding niet starten. Maar helaas, de student beschikte niet over de 200 gulden die hem aan een nieuwe Eend had kunnen helpen.
En dan de oude, ongetrouwde juffrouw verderop in de straat. Zij was de trotse eigenares van een witte Citroen Ami. Het hardnekkige gerucht ging rond dat het ding niet harder wou dan 55 km/u. Een gerucht dat waarschijnlijk op waarheid berustte.

Is er sinds die tijd veel veranderd?
Helemaal niets.

Inmiddels ben ik na 20 jaar Volvo, Ford en Saab zelf de bezitter van een Citroën: een C5 2.0 16v Break ligne Prestige Automaat. Nou zal ik niet zo flauw zijn om grapjes te maken over het woord “Break”, alhoewel de verleiding wel erg groot is. Want de wagen, een paar maanden geleden gekocht vanwege zijn door de ANWB veronderstelde veiligheid, vertoont het ene gebrek na het andere. Neem nou het knipperen van de koplampen, telkens als tijdens de rit het veelgeprezen stabiliteitssysteem in werking treedt. “Ja, da’s typisch Citroën”, hoor je dan verstokte Citroën liefhebbers zeggen. Maar intussen werd ik laatst bij een stoplicht wèl dreigend aangesproken door een tokkie die uit de auto voor mij was gestapt en die dacht dat ik ‘m had zitten opjutten. “Ja, da’s typisch Citroën”, piepte ik nog.
Of neem de befaamde emissiestoring, waarover ik dit forum al eerder heb lastiggevallen. Vijf bezoekjes aan de dealer later is-ie nog steeds niet opgelost. “Ja, da’s typisch Citroën”, stelde de coördinateur-reparateur mij gerust. In eerste instantie moest er een nieuwe katalysator in. Maar achter die katalysator bleek zich een onvermoed spruitstuk te bevinden, dat ook was voorzien van een onverbiddelijk strenge sensor. Hierdoor vormt het driftige piepje van de emissiestoring inmiddels een vaste gast tussen alle mededelingen voor land- en tuinbouw die bij het wegrijden op mijn display voorbij trekken. Dat spruitstuk moet dus nog vervangen worden, als het betreffende onderdeel tenminste uit Frankrijk geleverd kan worden. Ik vrees daarbij het ergste en zie de Citroënfabriek voor me, waar allerlei Louis de Funès-achtige types amechtig rondrennen om het onderdeel op de wijze van Buurman en Buurman te vervaardigen. En ach, zo’n bezoekje aan de dealer is wel charmant. Elke keer krijg ik een puike oerhollandse leenfiets mee om op mijn werk te komen. Blijkbaar typisch Citroën.
Ondertussen bleek ook een thermostaat niet te functioneren, waardoor de verwarming het niet deed. “Ja, da’s typisch Frans”, sprak mijn Toyotarijdende zwager met zichtbaar leedvermaak.
En alsof het nog niet genoeg was, kraakten de deuren ook nog eens in de sponningen bij elke bocht. “Ja”, sprak de coördinateur - en ‘k lieg niet, hij zei het echt- “da’s typisch Citroën”. Een soort tape bracht in dit geval uitkomst, althans betreffende het gekraak van de deuren. De andere ondefinieerbare kraakjes en rammeltjes ontken ik gewoon door de (inderdaad uitstekende) ingebouwde JBL geluidsinstallatie keihard aan te zetten.

Moet ik verdergaan? De meeste Citroën-fans op dit forum zijn waarschijnlijk al lang gestopt met lezen. Dus ik stop ook maar en begin niet over de haperende achterruitenwisser, de asymmetrisch sluitende achterklep en het spook dat de auto bij nacht en ontij spontaan op de vergrendeling zet en andersom. Je hoort mij niet over het feit dat de auto in z’n hoogste versnelling (4) al op 3000 toeren zit bij 110 km/u. Ik zwijg over het hoge olieverbruik en de achterbank waar geen enkel kinderzitje echt goed op past. Dus binnenkort misschien op Marktplaats: “Fraaie Citroën C5 2.0 16v Break ligne Prestige Automaat, bouwjaar 2005. Heeft uitgebreid aandacht gehad van de dealer. Typisch Citroën!”.