Langer dan 15 seconden gloeien is de doodsteek voor de gloeibougies die in de XUD9 zitten
Heb je niet iets uit een oude non turbo diesel liggen ?
Anders kom je hier maar een ander kastje scoren,gratis ende voor niets

Dan zou er nog iets niet in orde moeten zijn. Ik kom graag weer eens kijken; het is eigenlijk al een klein schandaal dat ik al zo lang niet ben geweest… Zou je me je telefoonnummer nog eens willen PM-en? Ik heb ‘t verspeeld toen m’n vorige telefoon gecrashed is (ik heb dus nu weer een Rolodex )

Derk

Aldus geprobeerd en wat blijkt, het werkt nu toch zeker wel beter dan eerst. Nou ja, de wintertest komt nog natuurlijk, maar tegen die tijd weet ik echt niet of ik nou mijn gloeibougies al weer heb opgestookt of dat het een fout type relais was. Hoe dan ook, een snelgloeirelais doet vooralsnog de baan!

Derk

De wintertest in een nieuwe Citroen geeft meer hoop

Ja, maar als je dan toch hopeloos in een ouwe Xantia XUD blijft rijden kun je ook eens kijken hoe goed dat nog start na meer dan 475.000 km Met dat voor/nagloeirelais was dat best wel matig, en dat zou niet moeten hoeven.

Derk

Zolang je genoeg compressie heb, zal het beestje wel blijven starten.

Hoe zit het met de klepspeling eigenlijk, heb je dat al gecontroleerd of afgesteld ?

Dat is bij de vorige eigenaar al gedaan. Maar dat is redelijk ‘recent’. ‘t Ding start nu ook gewoon prima hoor, maar het bleek dat er een relais in zat die ‘m niet ‘vol’ gloeit en dat wilde wel eens betekenen dat de krukas drie keer extra rond moest voordat ze aansloeg. Dat is nu wel over. Mogelijk draai ik er voor de winter weer nieuwe gloeipitten in omdat deze dan dus al een jaar van het verkeerde gloeiprograma te lijden hebben gehad, en dan denk ik dat die 5 ton verder wel redelijk probleemloos kan worden gehaald

Derk

Bosch Duratherm gloeiers kan ik aanraden, niet de goedkoopste, maar wel goed.

Ik zal ze de volgende keer eens proberen

Derk

Deze zijn het:
http://aa.bosch.de/boaa-tr/Product.jsp?prod_id=26&ccat_id=20&language=en-GB&publication=1

Al tijden geen nieuws, want al tijden geen kilometers gevreten. Door omstandigheden staat Venise al sedert afgelopen september op stal - haar taak wordt waargenomen door een Fiat Panda a.k.a. het Legoblokje… Paar weken geleden voor de grap eens geprobeerd te starten (accu vergeten los te maken): gloeien, sleutel om, marcheren. Dus maar even gelucht op de binnenplaats, even gegymd & het stuur een paar keer van links naar recht gedraaid zodat alle circuits weer eens lekker door konden circuleren en maar weer netjes in d’r droge stalling opgeborgen

Vandaag heeft medeforummer Jaco op CitroMobile wel voor Xantia-gerelateerde vreugde gezorgd:

Een 1:43 Norev Xantia 1a in Sable Phéniciën! Ik word daar dan wel weer erg blij van Jaco nogmaals dank!!

Derk

Doet het nog

Van de week even een rondje stallingsservice: het leer invetten, buitenkant wassen & in de was zetten, dat soort werk. Ook de radio even naar het Legoblokje doorschuiven want deze dame heeft ‘m nog lang niet nodig. Kan ik in ieder geval weer naar m’n MP3’s luisteren. Dan van de week nog even opnieuw schorsen en dan kan ze weer in winterslaap.

Derk

Van de voorpagina

Ze laat zich Venise noemen

Venise is zo’n dame die eigenlijk iedereen wil. Betrouwbaar, lekker, degelijk, karaktervol. Wat wil iemand eigenlijk nog meer? Waarom was ze dan zo terechtgekomen? Was ze dan zomaar vergeten? Ze was zo verslingerd aan het reizen. Wat deed ze dan hier in dit stoffige hol? Had ze dan nog wel een toekomst? Zo onzeker allemaal. Wat nu? En vooral: wat straks?

Jarenlang had ze alles voor haar baas over gehad. Maar daar kwam een crisis tussen: ze werd aan de kant gezet. Zomaar, van de ene op de andere dag. Onverdiend. Onverwacht. Waarom? Moedeloos zou je er van worden. Uitzicht op ander werk was er ook al niet. Hoe moest het met haar aflopen?

Ze had gedacht dat haar baas het wel beter met haar voor had. God weet dat-ie haar veilig thuisbracht toen ze alles er onder had gegooid bij de kerstborrel. Doodziek bleek ze te zijn, en de revalidatie duurde vreselijk lang. Maar hij was erbij geweest en ze was er door gekomen. Sterker nog, ze draaide beter dan ooit!

Nog geen half jaar later was het bijltjesdag voor Venise. Aan de kant gezet; door de crisis was ze te duur geworden. De baas had een invalkracht op oproepbasis ingehuurd. Naar haar mening had de baas veel te veel plezier met die kleine Italiaanse snollebol. Ze kon ‘m ter plekke wel vervloeken. Kreeg ze de kans, dan zou ze dat Italiaans stuk vreten zeker ook nog wel krijgen! Ze had gelukkig wel veilig onderdak. Daar mankeerde niet zo veel aan. Maar in plaats van het reizen waar ze zo aan verslaafd was geraakt lag ze hier te verstoffen. Ze werd er wel eens een beetje bitter om.

Totdat de baas daar opeens voor de deur stond. “Tjee, je ziet er nog steeds goed uit!” – hij probeerde natuurlijk in het gevlei te komen. Of ze even mee ging. Ja jeetje, kom op zeg. Eerst flikker je me aan de kant, en nou moet ik opdraven? Doe gewoon. Echt niet… Maar ze liet zich natuurlijk toch weer overreden. Niet zonder resultaat: scrubben, gymmen, alles netjes strak voor elkaar gemaakt… Het was duidelijk dat de baas toch van haar hield. Dat-ie dat Italiaantje vooral afkneep: de zweep erover! Dat-ie haar nog lang niet vergeten was.

Alles wat ze kon doen was wachten. Er voor ‘m zijn – niet meer, niet minder. In ieder geval had-ie voor een goed onderkomen gezorgd, waar ze wat stoffig, maar wel netjes droog af kon wachten tot ze de weg weer op kon. Venise was tevreden. De baas was wel degelijk een liefhebber.  Kon niet zonder de rust en de ruimte en haar ontspannen aard. Niet zonder haar chevrons. Niet zonder haar bollen.  Ha, zéker niet zonder haar bollen! Ze liet zich dan ook ontspannen terug in de garagebox rijden. Die betere tijden komen wel. Zolang-ie maar niet die tussentijdse verwennerij vergeet…

Venise is de ‘Sable Phénicien’ Xantia 1a uit 1993 van Penny Lane, voor zo lang het duurt uw ‘held-zonder-werk’. Voorlopig staat deze Xantia Turbo D met 476.615km op de klok netjes gepoetst en met het leer ingevet droog en veilig gestald. De honneurs worden zolang door een ouwe Fiat Panda waargenomen. Gewoon bewaren, die wagen. Betere tijden komen zeker. Zo’n fijne Xantia komt niet zo gauw nog eens!

Met dank, overigens, aan Julien Clerc.

Tekst: Penny Lane, foto: hogervp

Leuk stukje! En natuurlijk blijft het vreselijk mooi, zo’n beige Xantia. Alleen die kleurnaam al..  ‘Sable Phénicien’

Potver…. wat een leuk verhaal over je Xantia Derk!

Leuk, erg leuk geschreven!