Na 12 jaar BX rijden en 4 jaar (heel soms) rondhangen op dit forum, én omdat ik inmiddels aan mijn tweede BX ben begonnen, leek het me wel aardig een topic te openen en het verhaal erachter uit de doeken te doen. Het hele verhaal past nooit in één bericht, dus het komt in delen.

Waarom eigenlijk een BX? Destijds in juli 1999 had ik juist een jaar mijn rijbewijs en kwam de aankoop van mijn eerste eigen auto aan de orde. Tot dan had ik in diverse wagens van kennissen gereden. Niet de minste auto’s trouwens: o.a. een moderne Rover 620 en een Mercedes S-klasse uit 1972. Geweldige auto’s om rij-ervaring in op te doen. 

Officieel was ik nog student, dus dat kon ik me allemaal niet veroorloven. Bovendien wilde ik een Citroën, dat wist ik al veel langer. Maar ja, een DS kon ik me al helemaal niet veroorloven, en een CX leek me iets té avontuurlijk qua onderhoud/opknappen etc. Want ik wilde wel rijden met de aanstaande auto. Europa wilde ik zien! Dus al snel kwam ik op de BX uit en werd direct verliefd op het type. En inmiddels had ik een zeer dringende extra reden om een auto aan te schaffen, want op 11 augustus 1999 zou in de noordelijke helft van Frankrijk een totale zonsverduistering zichtbaar zijn. En dat moest en zou ik meemaken. Daarnaast leek het mij en m’n toenmalige vriendin leuk om ermee op vakantie te gaan naar Toscane. Wat ook is gebeurd (min of meer…)

Dus op zoek naar een leuke tweede hands. In die tijd waren ze nog best prijzig, zeker voor ons budget. Uiteindelijk zijn we uitgekomen op een BX Cannes met kenteken ZT-42-ZG die bij een beun in Haarlem stond. Van auto’s kopen had ik toen nog de ballen verstand, dus ik heb een vriend meegenomen die de nodige kennis had. En na een proefrit en wat gepraat met de verkoper de wagen direct meegenomen voor het voor mij toen immense bedrag van fl. 3.250,— en na een stukje afdingen door die vriend van me. En dit is de allereerste foto die ik er toen van gemaakt heb. Direct valt de horizontale deuk in het RA portier op. Die heb ik altijd laten zitten voor wat het was. Verder zag de auto er gaaf uit, en met een schoon en onbeschadigd interieur:

Wel zat het instrumentenpaneel los. Ik vermoed (en vermoedde toen al) dat er met de km-teller was geknoeid. Daar was weinig meer aan te doen achteraf. Ik heb dat tijdens de proefrit niet goed opgemerkt. Afin, geen ramp verder, want ik meende handig genoeg te zijn om dat dashboard zelf te repareren. Ik ben toen naar Brezan gereden zodat ik direct onderdelen kon kopen indien nodig, en heb daar ter plekke met behulp van de BX Vraagbaak het paneel los gemaakt en gerepareerd. Wat bleek nou: de plastic delen waarmee het paneel achter bevestigd zit (met twee schroeven) waren half afgebroken. Een keer zonder veel beleid losgemaakt, denk ik… Tja, wat doe je dan? Uiteindelijk bleek het plastic toch stevig genoeg om het met lijm te herstellen. Met de krachtigste soort Pattex secondelijm heb ik die stukjes weer aan elkaar gezet. Het geheel was daarna weer stevig genoeg om met de twee schroeven vast te zetten. Het is sindsdien ook nooit meer van zijn plaats gekomen, zo goed zat het weer vast. En het controlelampje van het dimlicht was stuk. Uiteraard heb ik toen alle lampjes meteen maar vervangen. 

Maar dat terzijde. Mijn vriendin en ik konden naar de zonsverduistering! Dat was een memorabele trip, want alles verliep soepel en de rit ernaar toe was prachtig. (Via West Vlaanderen gereden.) Om maar niet te spreken van het moment suprème zelf… En de BX reed prima en zonder problemen. Zelfs de lokale horeca was ons goed gezind. Want eenmaal aankomen in het bewuste gebied waar de eclips totaal zou zijn, bleken op veel hoteldeuren de bordjes “complet” al te hangen. Gelukkig niet zo bij het plaatselijke Novotel, alwaar het bordje “complet” werd neer gezet nadat wij waren aangekomen.  J

En zo wachtten wij op het moment dat alles donker zou worden. Ik heb ook nog foto’s waar die Renault 25 niet op staat, die zal ik later nog eens plaatsen. Dat vond ik zo vreemd. We hadden een plek gevonden boven op een heuvel. Er waren daar uitgestrekte akkers en velden waar nog niemand was, behalve wij. Komt er dus eentje bij, gaat ie pal tegen ons aanstaan, terwijl overal nog leuke plekken waren. Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap zoiets niet… Bang om alleen te zijn?

Natuurlijk moest ik in Amsterdam wel een garage vinden die mijn zojuist verworven automobiel zou kunnen onderhouden. Want ik was wel handig met electronische apparaten en zelfs zo ’n dash kon ik wel zelf doen, maar autotechniek was voor mij een stapje te ver. Via een goede vriend die al jaren in een CX Break reed, kwam ik in de Helicopterstraat terecht bij Garage Pallas. Er zullen hier ongetwijfeld mensen op het forum zijn die betreffende garage gekend zullen hebben. Voor zover ik weet is de eigenaar jaren terug overleden en bestaat de garage niet meer. Ieder geval heeft de man de BX Cannes jarenlang (goed) onderhouden. Ik heb alle bonnen en facturen nog, vanaf het begin. Al voor de trip naar de zonsverduistering heb ik voor de eerste keer kennis gemaakt daar, want ik kocht de auto met een bijna verlopen APK. Bij Pallas kwam ie zonder veel problemen opnieuw door de keuring. Een nieuwe remset achter en wat laswerk aan jawel… de ophangbeugel van de uitlaat. Voor 300 gulden was ie helemaal klaar. Dus eigenlijk was de aanschafprijs incl. nieuwe APK fl. 3.550,—. Geen idee of dat veel was voor die tijd.

En daarna door naar Berlijn! Alhoewel die trip ook zonder problemen verliep, openbaarde zich wel degelijk het eerste euvel aan de wagen. Het monohuis van het injectiesysteem bleek niet goed meer te werken.

Wordt vervolgd.

Leuk verhaal, ben benieuwd naar de rest.

Maar als ik het goed begrijp, rij je nu in een andere BX?

Ja, sinds een week eigenaar van een 1.6 Chic. Daar zal ik binnenkort ook een topic over openen. Heb jouw topic over je basis bx ook met veel interesse gevolgd. Leuke auto! Die kunnen erg lekker rijden. En hoe het met de Cannes is afgelopen kan je hier verder lezen:

Onderweg naar Berlijn kon ik mooi voor ’t eerst eens de topsnelheid testen van de auto. Ergens tussen de 160 en 165 haalde ie op de Autobahn. Later, tijdens diezelfde rit begon de BX zich met tussenpozen een hikje in te houden. De makker die mee was, kon ook merken dat de wagen soms even inhield. Niet schokkend of schokkerig… De BX reed verder soepel, maar gerust was ik er niet op.

De enige foto van de auto in Berlijn, nog met de oude kentekenplaten. Hij stond daar in een straat met bomen waar enorm plakkerig spul vanaf kwam. Heb je hier ook soms, maar toch niet zo extreem.

Eenmaal terug in Amsterdam bleek Pallas geen tijd te hebben of met vakantie te zijn. Dus maar naar het Stadionplein. Ongeduldig als ik ben, wilde ik niet wachten. Die hapering moest z.s.m. verholpen worden, want inmiddels was ook het katalysator-lampje gaan branden op het instrumentenpaneel. Ik heb de monteurs toen nog gevraagd wat dat precies betekende, maar heb er toen geen duidelijk antwoord op gekregen. (Iemand hier die dat weet?) Uiteindelijk heb ik daar de hoofdprijs voor betaald. Toen dus al. Wist ik veel… 550 gulden voor het vervangen van het verstuiverhuis. Voor het onderdeel alleen al werd 400 gulden ex BTW gerekend. Het euvel was daarna wel voorgoed verdwenen.

Op naar de volgende bestemming: Toscane! Het was inmiddels september en de Cannes was nu 2 a 3 maanden in mijn bezit. Mijn vriendin kon niet mee, dus ben ik met dezelfde makker gegaan die ook mee was naar Berlijn. Wat een leuke reis was dat. Vignet gekocht voor Zwitserland, auto netjes ingepakt, en wegwezen. We zijn eerst via Luxemburg naar Straatsburg gereden. Daar een hotel gepakt en de volgende dag doorgereden. Die avond zouden we een kennis treffen in Milaan. Dus we hadden nog wel een paar km’s te gaan. Onervaren als ik was, dacht ik dat het wel leuk zou zijn om de weg over de bergen te nemen ipv eronder door via de tunnel. En zo gezegd, zo gedaan.

Ik had er helemaal geen rekening mee gehouden dat zo ’n tocht veel langer zou duren dan via de geijkte routes. Maar achteraf heb ik enkele spijt. Het was een geweldige ervaring. Eenmaal in Zwitserland aangekomen, zijn we van de grote weg afgeweken. Prachtige omgeving. En al snel mochten we 20 minuten wachten voor een kudde (Milka) koeien met herder die ergens bij een dorp de weg overstaken. Dat is daar heel gewoon en iedereen wacht geduldig.

Maar goed, wij hadden een afspraak in Milaan, dus we moesten door. Onderweg de berg op, bleef ik mezelf maar afvragen wanneer we de top zouden bereiken. Naarmate we hoger kwamen, kon je her en der plukjes sneeuw zien. Dus ik dacht, we zullen zo wel bij de top zijn. Maar nee hoor, eerst veranderde het groen langzaam in een volledig witte omgeving, en daarna zagen we helemaal niets meer, omdat we door laaghangende bewolking reden. Ander verkeer was er nauwelijks. Dus toen konden er mooie plaatjes gemaakt worden:

Altijd leuk om zulke verhalen te lezen!
En enorm mooie plaatjes die je erbij hebt gedaan.

Ind leuke verhaal en mooie foto’s!

Ben benieuwd naar het vervolg!

Bedankt voor de leuke reacties. Hieronder nog wat foto’s van de BX tijdens de eclips-trip. Het zijn ingescande dia’s, dus de kleuren zijn lekker “authentiek.”

Wachten op de duisternis, met bijbehorend brilletje natuulk:

Voorkant:

Achterkant:

Ik zal het verhaal spoedig vervolgen.

De strepen op de zijkant lijken trouwens verdacht veel op die van mijn Deauville.

Geweldig, die oude foto’s en verhalen!

Mooi verhaal en mooie foto’s.
Ik vind zo’n cannes echt een prachtige bx.

Dankjewel! Ben elf ook benieuwd hoe mn basisje rijdt.

Leuke foto trouwens die in Berlijn! Lijkt wel een modelautootje… Verder weer een leuk verhaal!

Leuk verhaal en leuke oude foto’s!
En het blijft mooi, zo’n witte BX met witte doppen!

En we gaan verder:

De weg vanaf de top was glibberig en nat. En met verschillende haarspeldbochten in het verschiet, kreeg ik er weer een nuttige rij-ervaring bij. Ook hier nog weinig ander verkeer. Een verdwaalde toeristenbus en een sneeuwschuiver zijn alles wat we daar zijn tegengekomen. De BX vond het allemaal prima. En zo reden we gestaag weer naar bedenden richting de Italiaanse grens. Het was nog steeds een prachtige rit, en toont maar weer aan hoe leuk reizen via b-wegen kan zijn. Bij de grenscontrole mochten we zo doorrijden, althans dat dachten we… Er bleken namelijk twee douaneposten te zijn. Eerst de Zwitserse en daarna de Italiaanse welke zo ‘n 10 kilometer verderop lag. Dus voorbij de eerste post waande wij ons lang en breed in Italië, totdat we plotseling op nog een douanepost stuitte. En daar moesten we wel stoppen. De douanier vroeg aanvankelijk alleen om onze paspoorten. Hij zag dat we uit Nederland kwamen en vroeg uit welke stad precies. Toen hij het woordje “Amsterdam” hoorde riep hij onmiddellijk dat we de auto aan de kant moesten zetten. “Ja, da’s knap vervelend” dacht ik nog in iets grovere termen. We reisden met z’n tweeën waardoor we niet al te veel bagage bij ons hadden. Vooraf had ik de auto expres zo ingepakt dat van buiten geen spullen zichtbaar waren. Makkelijk als je even wilt stoppen en de auto niet als overduidelijke prooi achter wilt laten. En nu dreigde de douanebeambte de zorgvuldig ingepakte kofferbak overhoop te zullen halen. Mijn maatje was echter zo verstandig om rustig te blijven en we lieten de man maar z’n gang gaan. Uiteindelijk viel het mee. Na wat gesnuffel in het handschoenenkastje en een toilettas die bovenop de bagage lag, hield hij het voor gezien. We mochten verder. Nu waren we echt in Italië aangekomen.

Over Milaan zal ik kort zijn. Geen mooie of leuke stad, naar mijn mening. Wel troffen wij onze kennis die avond en hebben daar een paar dagen gelogeerd en vooral heerlijk gegeten. Maar na drie dagen Milaan had ik schoon genoeg van de wat opgefokte sfeer, vieze smog en lelijke gebouwen. We moesten verder zuidwaarts, richting Florence en Siena. De BX vond dat ook prima. Die vond in die tijd alles wel best, geloof ik.

En zo kan ik nog wel even verder gaan. Ik heb geen foto’s van de BX in Siena of Florence kunnen vinden. Dat is wel jammer. De terugreis verliep in omgekeerde volgorde, met dien verstande dat we Milaan en de bergen omzeild hebben. We namen de snelle weg terug. Dat bleek alsnog een vermoeiende trip, want eenmaal in de buurt van Straatsburg wilde we weer een hotel nemen. Echter alles bleek vol te zitten wegens een groot congres, dus uiteindelijk hebben we in de auto geslapen, voor zover je dat zo mag noemen.

De BX heeft me jaren daarna nog op diverse andere plekken gebracht, waaronder Zuid Frankrijk, Parijs en Frankfurt, steeds zonder problemen. Hieronder zie je de auto in La Palme (nabij Narbonne) in 2000 na een flinke poetsbeurt. Zoals thomasc3vtr en Sjon1991 al opmerkten, is het wel een plaatje hoor, zo ’n witte bx met witte doppen. Net knoopsgaten!

En tot en met 2003 reed de BX Cannes als een zonnetje en liet me nooit in de steek. Wel zijn naast het reguliere onderhoud en APK’s in die periode de uitlaat en de dynamo vervangen. Geen vuiltje aan de lucht, totdat ik in augustus van dat jaar terug kwam uit Parijs. Onderweg al merkte ik dat schakelen erg stroef ging. En eenmaal in Amsterdam werd het schakelen in vooral eerste en tweede versnelling steeds lastiger. En precies thuis voor deur was het over en uit: koppeling stuk. Hoe de BX het precies zo voor elkaar heeft gekregen is me nog een raadsel… Maar zeg maar niet dat het een onbetrouwbare auto is. Die zou je niet eerst thuis afzetten, alvorens het te begeven…

Wordt vervolgd.

Leuk verhaal!

Leuk verhaal, en een erg leuk einde. Zit wat in !

Ik vind het ook heel erg leuk om te lezen allemaal! En ben persoonlijk ook helemaal weg van een spierwitte Cannes.

En we gaan weer verder…

Eenmaal terug uit Parijs, mocht de BX Cannes dus direct met de ANWB mee voor een afspraak bij de garage voor het vervangen van de koppeling.  Een grapje van 450 euro, maar niet onbelangrijk daar de volgende trip alweer op het programma stond: La (Haute) Provence, in de omgeving van de arrondissementen van de Drôme en de Vaucluse om precies te zijn. De Mont Ventoux ligt daar ook goed in het zicht. Nee, ik nam geen racefiets mee…

In die tijd nam ik de BX ook in gebruik voor dagelijkse dingen zoals woon-werkverkeer. Voor 2003 woonde ik in het centrum van Amsterdam waar de wachtlijst voor een parkeervergunning opliep tot ruim vijf jaar! Op mijn nieuwe adres kwam ik direct in aanmerking voor een overloopvergunning en na vier maanden al de definitieve. Tot die tijd had ik de auto afwisselend bij mijn werk of bij kennissen gestald. De wagen ging dus de nodige extra kilometers maken, en in de grote stad met veel drempels en stoplichten betekent dat best een belasting.

In augustus 2004 was het dan zover: vakantie naar de Provence, met de tent. En dat zijn wat mij betreft toch de leukste ritten. Autorijden in Frankrijk is meestal fijner dan in Nederland. Wederom koos ik ervoor om de Route Nationale te volgen i.p.v. de Autoroute (tolweg) want dan zie je meer. En omdat ik halverwege de route al een hotel vooruit geboekt had, was er ook geen haast. En al hadden we willen opschieten, door een file van tientallen kilometers op het laatste stuk van de E411 voor Belgisch/Luxemburgse grens kregen we een onverwachtse extra lange pauze:

Het stond helemaal vast, want er was op dat stuk wegens werkzaamheden sowieso maar een rijstrook beschikbaar. Ik denk dat we daar zo ’n anderhalf uur stilgestaan hebben. Het weer was echter prima, dus hebben we samen met wat andere gestrande automobilisten gezellig bermtoeristje gespeeld totdat het verkeer weer op gang kwam. Als je dan verderop een grote vrachtwagen weer in beweging ziet komen, voel je je toch bevrijd op de een of andere manier. We konden in ieder geval verder. 

Eenmaal Luxemburg voorbij en na een stuk over de A30 richting Metz te hebben gereden, werd het tijd om de autosnelweg te verlaten en de N- en D-wegen te volgen. Dat alles met behulp de fijne kaarten van Michelin. TomTom was toen nog geen algemeen goed. (Trouwens, ik heb nog steeds geen TomTom o.i.d. in de auto.) Onze bestemming was Hotel Les Platanes te Pont-de-Vaux dat hemelsbreed precies tussen Dijon en Lyon in ligt.

http://www.hotelplatanes.com/

Het hotel bestaat nog steeds en ik kende het nog van de zomervakanties met mijn ouders en zusje vroeger. Toen hebben we daar ook een paar keer een tussenstop gemaakt. Het is zo’n typisch Frans hotel met bijbehorend restaurant. En wat het zo bijzonder maakt is de grote tuin erachter met de enorme Platanen waar(onder) het zeer goed toeven en eten is. Het hotel is overigens over de jaren wel wat gemoderniseerd. Ik herinner me uit mijn jeugd nog de gemeenschappelijke toiletten op de gang. Als je daar ’s nachts heen moest over de krakende houten vloeren, voelde je je toch niet helemaal op je gemak, angstig dat andere gasten er wakker van zouden worden. Tegenwoordig hebben de kamers eigen douche/bad en toilet. Tot zover dit belangeloze reclamepraatje. Wel een aanrader wat mij betreft!

De volgende dag zijn we verder gereden richting het zuiden, waarbij we de N-wegen bleven aanhouden. Tegen zonsondergang bereikten we onze bestemming ergens tussen Montélimar en Orange. De weken daarna hebben we verschillende tochtjes gemaakt, o.a. naar Vaison-La-Romaine en een klooster waarvan ik de naam ben vergeten. Die laatste lag bovenop een berg waar de BX klaarblijkelijk toch wat moeite mee had na een langere rit. Halverwege de weg omhoog, ging het rode temperatuurlampje branden samen met het STOP-lampje. En dan krijg je dit tafereel:

Al met al weinig aan de hand. Het koelvloeistofniveau was nog in orde, alleen had de auto het duidelijk eventjes te warm. Na een half uur konden we zonder problemen weer verder en even later werden we vriendelijk ontvangen door de kloosterlingen, al was dat wel tegen betaling…

Wordt vervolgd…