van de voorpagina

Racen op remparts

Op het Circuit International des Remparts d’Angoulême wordt sinds 1939 geracet. De grootsten hebben hier gewonnen, onder wie Maurice Trintignan en Juan Manuel Fangio. Onder het peetvaderschap van Fangio is het stratencircuit in 1978 heropend voor historische races. Niet alleen vanwege de MEP-klasse bevindt zich onder de trouwe liefhebbers een groep forummers. Waterman verklaart wat Angoulême zo bijzonder maakt.

De meesten van jullie zullen nu denken: “Wat is zijn in vredesnaam remparts?” Dat zullen we uitleggen. Remparts zijn eigenlijk een soort stadsmuren. Of beter gezegd, versterkingen rond steden, een overblijfsel uit reeds lang vervlogen tijden. De stad Angoulême, gelegen in het zuidwesten van Frankrijk, is zo’n oude stad met versterkingen en stadsmuren. Angoulême is gelegen op en rond een heuvel en kent de nodige hoogteverschillen. Het is de hoofdstad van het departement Charente.

In 1939 is men midden in Angoulême begonnen met het organiseren van autoraces. De straten rond het centrum, gelegen op het hoogste punt van de heuvel, leenden zich hier namelijk prima voor. Het stratencircuit kent geen grandeur zoals het circuit van Monaco, maar is wel interessant te noemen: een aantal goede bochten, een flink hoogteverschil, een recht stuk met een flauwe bocht erin én een échte heuvelklim met een haarspeld naar links. De totale lengte is beperkt; het circuit is slechts 1287 meter lang.

Na de eerste races in 1939 gooide de Tweede Wereldoorlog flink roet in het eten en duurde het tot 1947 voor er opnieuw gereden kon worden. Van 1947 tot 1951 maakte het circuit zelfs deel uit van de Grand Prix en reden er grote namen mee in de races van Angoulême zoals Juan Manuel Fangio, Maurice Trintignant, Raymond Sommer, Robert Manzon en André Simon. Na 1955 was het over en uit met het racen door de straten van Angoulême.

In 1978 werd het circuit echter nieuw leven ingeblazen en vanaf 1983 is Angoulême het decor voor een weekend vol historische sportwagens die op het scherpst van de snede met elkaar strijden om de eer op het hernieuwde circuit. Dat circuit voldoet tegenwoordig aan alle eisen die men aan circuits en autosportevenementen stelt.

Ieder jaar in het derde weekend van september lopen Angoulême en omgeving vol met klassiekers uit de jaren 1910 tot zo’n beetje 1980, zo ook dit jaar. Net zoals de afgelopen jaren brachten wij een bezoek aan dit geweldige evenement. Wij reisden af per Citroëns SM, DS 21, Traction Avant en nagelnieuwe C4 Picasso.

Het officiële programma van het evenement “Circuit des Remparts” start op de vrijdagavond met een prachtig concours d’élégance midden in de stad op de Champs de Mars. Deelnemers laten daar hun al dan niet volledig gerestaureerde klassieker zien aan publiek en jury, waarbij de deelnemers in stijl gekleed moeten zijn uit de periode van hun auto. Het gaat hierbij vooral om de presentatie van auto én berijders. Er nemen auto’s uit alle klassen en periodes deel aan het concours, van Renault 4 en 2CV tot en met Bentleys uit de jaren ‘20 en ‘30 en alles wat daar zo’n beetje tussen past. De sfeer op de vrijdagavond in de stad is levendig, gezellig en volledig ontspannen.

De zaterdag is gereserveerd voor de “Rally Touristique”, een tour door de omgeving van Angoulême en het “concours d’état” wat gehouden wordt in en rond het Hôtel de Ville. De “rally” is meer een rondrit waarin zien en gezien worden belangrijker zijn dan een échte rally zoals “le Citron Pressé”. Ook hier draait het om gezellig samen zijn, met elkaar eten en drinken en van elkaars auto en de omgeving genieten. Het concours d’état is er op gericht om enkele topstukken te beoordelen op staat, kwaliteit van restauratie en originaliteit. Terwijl de deelnemers op zaterdag de rally rijden en de stad volloopt met nog veel meer klassiekers, bouwt de organisatie keihard aan het circuit in de straten van Angoulême. Dit is een enorme logistieke operatie, kunnen wij u vertellen waar honderden vrijwilligers bij betrokken zijn. Zaterdagmiddag moét je gewoon in Angoulême zijn, liefst op één van de terrasjes aan de rue du Chat, tegenover de overdekte markt. Zo kun je alle binnenkomende klassiekers goed aanschouwen.

Zondag is dan de dag van de races. Het circuit is inmiddels geheel opgebouwd en beveiligd met marshals, brandweer, ambulances, safety car, hekken en vangrails. De zondagochtend is geheel gewijd aan de kwalificaties en trainingsronden. Midden in de stad, vlak bij de startplaats is een “paddock” opgebouwd waar deelnemende teams hun wagens kunnen klaarmaken voor de race. Een bezoek aan de paddock, inbegrepen bij een toegangskaartje vanaf 27 euro, geeft een prachtig beeld van hoe men vroeger met raceauto’s omging. In en rond de paddock is het een drukte van belang: er wordt gesleuteld, motoren worden warmgedraaid, er worden auto’s van en naar de startplaats verreden en met onderdelen en gereedschap gesleept. In de paddock kun je van alles tegenkomen: van een MEP tot een Bugatti, van een Ferrari 250 GTO tot een Simca 1000 rally. Groep A tot en met N, Le Mans racers, momoposto’s, voor-oorlogse auto’s, noem maar op. Deelnemers komen uit heel Europa maar de nadruk ligt op Franse en Engelse deelnemers.

wordt vervolgd

vervolg

Tussen 12 en 14 uur is het lunchtijd op het Circuit des Remparts. Terrassen stromen vol en het is enorm gezellig en druk in de stad. Overal staan klassiekers en diverse clubs hebben bezit genomen van straten en pleinen. Je waant je in het verleden, als je een straat inloopt die vol met Tractions, Peugeots en Simca’s van zeker 40 jaar oud staat!

Na de lunch gaan rond 14 uur de échte races van start. En, met écht bedoelen we ook écht races. Het materiaal wordt niet gespaard. Deelnemers gaan vol gas door de straten. Er wordt fel gestreden om een plaats op het podium. Dat gaat niet altijd goed natuurlijk. Er vallen auto’s uit, er wordt soms flink schade gereden en daarbij komt het (helaas) ook voor dat deelnemende coureurs gewond raken. Het is en blijft autosport en tja, autosport is gevaarlijk.

Er wordt gereden in diverse klassen, waarbij de organisatie probeert om ieder jaar weer een gevarieerd programma voor te schotelen. Dit jaar hebben we natuurlijk MEP’s zien rijden, voorzien van Panhard- en Citroën-techniek, maar ook Bugatti’s, Renaults 5 Alpine Turbo, Morgans, Lotussen, MG’s, enz., enz. Na iedere race volgt een huldiging en een ereronde in de gele DS Cabriolet van de voorzitter van de organisatie. De races duren tot wel 19 uur ’s avonds. Het is een druk bezocht evenement waarbij gezelligheid, onstpanning en het genieten van bulderende motoren, geur van rubber en benzine het belangrijkste zijn. Jong en oud, komende uit heel Frankrijk en Europa staan achter de hekken en op de tribunes om te kunnen zien hoe de deelnemers met snelheden tot 180 km/h over het rechte stuk razen.

Aan het einde van de zondag loopt de stad heel langzaam leeg. De meeste deelnemers blijven nog even hangen op een van de vele terrasjes en restaurants in de binnenstad, en het blijft nog lang gezellig. Maandag aanvaardden ook wij de terugreis naar Nederland: 1000 km naar huis om na te genieten van een paar geweldige dagen in Frankrijk met een tussenstop met diner in Parijs om nog heel even de sfeer van Frankrijk vast te houden. Terug in Nederland is de zomer namelijk écht voorbij…

tekst: waterman, foto: 2d

Al met al een ernstig leuk weekend dat een zeer verslavende uitwerking heeft. 

Absoluut!

Mooi stukje….

Dit lijk me ook leuk om eens die kant op te gaan .... Nouja ooit..

Gewoon doen. Het is maar 10 uur rijden. Je moet op tijd een hotel reserveren of een huisje in de buurt huren!

Ik heb hem drie keer mee mogen maken en zoals “tilanus” reeds zei het is verslavend leuk.
Goed stukje weer Yuri. 

Mooi verslag!

Inmiddels hier en daar al aardig wat leuke plaatjes voorbij zien komen

Wow wat een evenement.
Wil ik volgend jaar ook zien!!

Egbert, je zult er ook écht van genieten!

http://www.circuit-des-remparts.com/

Wat plaatjes van dit jaar…

Pracht stuk van Waterman en mooie foto’s van Ree. Ik zou eigenlijk eens mee moeten gaan, volgens mij is het ook bijna altijd mooi weer als ik de foto’s zo zie.

Patrick

In de paddock:

een enkele keer een verfrissend buitje zie ik.