Van de voorpagina

De Kleine Dame

Van schuurvondsten wordt wel beweerd dat ze niet meer voorkomen. Dat is natuurlijk onzin: mettertijd is de definitie van een klassieker meeveranderd met wat er zoal in schuren opgeborgen staat. Een Citroën DS was in de jaren dat Herbert Hesselmann de collectie van Michel Dováz vastlegde nog lang geen schuurvondst. Die tijd is voorbij. De redactie laat zien wat dat zoal kan opleveren!

Ergens in een schuur op een locatie in het zuidoosten van de BeNeLux werd ze gevonden. Niks te vroeg ook. Het plaatwerk begon duidelijke symptomen van een gevalletje staalworm te vertonen. Van d’r hoogrode lak was weinig overgebleven. De grijze bekleding was hopeloos verschoten. Rondom en bovenop haar waren allerhande objecten gestapeld, die op zich al weer een interessante blik op het verleden boden: lege blikken waarin ooit bovensmeringsolie had gezeten, oude kranten, jampotjes met daarin een verzameling bevestingingsmaterialen van diverse soort maar vooral met verschoten etiketten uit reeds lang uitgebreid in geschiedenisboeken belichte perioden, en zowaar een restant van een pakje ‘Miss Blanche Virginia Cigarettes’... Eén en ander sfeervol uitgelicht door een schamel peertje in een vergeelde looplamp, losjes over een hanenbalk geslagen.

Het zijn van die gevallen waarin het uitgraven van het object van begeerte evenveel plezier kan bieden als het doel zelf; een tijdreis waarbij meermaals, als niet altijd, de vraag is gesteld hoe het komt dat zo’n auto zo is achtergelaten. De vraag is altijd maar óf zo’n auto is achtergelaten: immers, al die spullen zijn er in de loop van vele jaren op en rond verzameld. Die auto is nooit werkelijk verlaten, ze is alleen in onbruik geraakt.

Dat is in het geval van de kleine Dame waarop de redactie de hand heeft weten te leggen zeker het geval. Natuurlijk heeft ze eerst een lange carriére gehad met vele plezierige kilometers over des heeren trottoirs. Niet bij n eigenaar, want na een jaar of twee rijplezier was het tijd voor iets ruimers. Dus werd ze verkocht, en nog eens doorverkocht. Daarna kwam de klad er wat in: niet iedere bestuurder is even zachtzinnig met z’n wagen, en ook onze kleine Dame liep het een en ander aan speelschade op. Niets bijzonders verder, totdat de fusees ruim waren geworden, de banden kaal, de wiellagers ruim, en de laatste bestuurder uit de wagen was gegroeid. In dit geval iemand die de wagen prima in een ruime schuur op kon bergen. Een eigenaar wiens ouders misschien hadden bedacht dat ze ooit grootouders zouden worden en dan toch een stijlvolle wagen aan de kleine spruit wilden kunnen overdragen.

Het zou uiteraard nooit gebeuren. Niet dat die spruit er niet kwam, maar in de loop van de tijd hadden zich al die jampotjes, kranten, olieblikjes, oude spuitbussen en dat lege pakje Miss Blanche Virginia Cigarettes zich in, op en om de kleine Dame genesteld. Het uitstellen van de opknapbeurt begon met het uitstellen van het opruimen. Een kleine twee jaar en vele kilometers met een olijke Bobby Car later was de beoogde nieuwe eigenaar natuurlijk uit de wagen gegroeid. Sindsdien werd er alleen nog maar een stapel kranten aan de rest toegevoegd. De muizen hadden nu in ieder geval wel een keurig permanent onderkomen gevonden.

Van lieverlee moest het er natuurlijk van komen dat de kroegpraat over de kleine Dame bij een liefhebber terecht kwam. Niet zomaar een liefhebber natuurlijk, want iemand die zich bezighoudt met het volschrijven van deze voorpagina. De Dame werd ontdaan van alle oude kranten en jampotjes - en het lege pakje Miss Blanche Virginia Cigarettes ? en tentoongesteld op wat misschien wel het belangrijkste Citroën-evenement van de BeNeLux is: CitroMobile 2014. Als schuurvondst.

Zo kan zo’n dame natuurlijk niet blijven. Daarom is ze gebombardeerd tot redactie-DS (het is uiteindelijk nog immer geen hoogconjunctuur, en ook wij van de redactie zullen op de kleintjes moeten letten). Dat betekent dat het te verwachten is dat de kleine DS nog wel eens vaker op deze voorpagina zal verschijnen. Er wordt gefluisterd dat er snode plannen met het Dametje zijn… Het precieze hoe en wat kun je hier volgen!

Tekst en foto: Penny Lane.

Mag ik dan als eerste zeggen dat ik dit een leuk onderwerp vind.

Zal de foto nog eens opzoeken waarin Breeze jr. (MIGS) onder zijn trapjeep de achterwielophanging aan het controleren is.

Adri

Mag ik dan als tweede zeggen dat ik dit een leuk onderwerp vind? Ik ben benieuwd welke avonturen De Kleine Dame in het uiterste noordoosten van de Benelux gaat beleven!

Leuk, ik ben benieuwd waar naar het vervolg!

Ik ben derdst!!

Dit zijn geloof ik wel de topics die je wilt volgen. Mooi artikel en ik ben benieuwd hoe het deze DS verder zal vergaan. Geen banger races, demolition derbies mag ik hopen?

Nou…

Nee hoor. Geen zorgen. Als erfgoedbewaker moet je immers toch een beetje hysterisch verantwoord met zo’n mooi object omgaan

ben benieuwd…

Van de voorpagina

De Kleine Dame: Tijd voor een heilzaam retraîte!

Het is alweer een tijd geleden dat we iets over de redactie-DS gehoord hebben. Hoe staat het daar dan eigenlijk mee? In het eerste artikel over de wagen berichtten we nog over snode plannen die we met haar hadden. Gelukkig: van uitstel hoeft niet altijd afstel te komen. We volgen de Kleine Dame bij haar opname voor een welverdiende verjongingskuur!

Even terug naar wat vooraf ging: afgelopen mei (zo lang geleden alweer!) sierde een foto van een kleine schuurvondst de voorpagina, met daarbij het bericht dat de redactie een eigen DS had weten te bemachtigen. Een kleine DS was dat wel: een trapauto van Ets. Devillaine et Fréres te Charlieu, ook wel bekend als EDEF.

Verschillende fabrikanten van trapauto’s hebben in de loop van de tijd pogingen gedaan om de DS geschikt te maken voor de jongste bestuurders. De DS volgens EDEF is er een van de meer succesvolle, ondanks het feit dat de miniatuur bijna minimalistisch van opzet is. EDEF begon met de DS in 1960 en hield het trapautootje zeker 10 jaar in productie. Zeven jaar lang hield EDEF het ‘open bekkie’, maar toen in 1967 de DS met de derde neus naar een ontwerp van Opron kwam, volgden de heren en dames bij de gebroeders Devillaine snel met hun eigen gemoderniseerde versie.

EDEF DS cataloguspagina 1960; via: http://www.hjulius.com/DS_a_pedales/DS_a_pedales.html

Het oude model hield dan wel de eerste neus, maar er waren gaandeweg wel verschillende kleine wijzigingen in uitvoering en uitrusting. Vroege Devillaine DSjes hadden verchroomde wieldopjes met een ingeperst randje, die later door gladde werden vervangen. Ook werd in eerste instantie een hoog, steil voorruitje met een verchroomd verstevigingslijstje gemonteerd, dat later door een lager en eenvoudiger plexiglas venstertje werd vervangen. EDEF ging zelfs zo ver om verschillende uitrustingsniveau’s aan te bieden, van een kleine ID zonder wieldopjes en voorruit tot en met een kleine DS Pallas met spaakwieltjes, werkende koplampen, imitatie mistlampjes en een werkende claxon.

Onze redactionele DS mag dan klein zijn, een Pallas is het wél. Uit 1967, voor zover na te gaan; het laatste jaar van het open bekkie. Maar hoe luxe een DS ook mag zijn, als het casco niet gezond is, zal je er niet veel plezier aan beleven. Zoals dat gaat met schuurvondsten werd het dan ook tijd voor een uitgebreide technische inspectie. Kwestie van weten wat het herstelwerk allemaal met zich mee zal brengen. De Kleine Dame werd dan ook ingeboekt bij een werkplaats in het uiterste noordoosten van het land, waar we de technische inspectie konden bijwonen. Het herstelwerk gaan we natuurlijk ook op de voet volgen.

De technische inspectie leverde vooral op, dat we op de redactie best een beetje trots op onze kleine DS mogen zijn. Hoewel gebutst en geschramd en zeker niet roestvrij is er toch sprake van een overwegend hard chassis. Dat betekent niet dat daar geen werk meer in zit: vooral langs en in de lasnaden moet er wel zo spoedig mogelijk iets worden gedaan aan conserverende maatregelen, willen we de DS niet aan staalworm ten prooi laten vallen. In de stoel is een gat gevallen, dat op weinig elegante wijze is ‘hersteld’. Dat zal nog eens opnieuw moeten. Ook is er, en dat is voor een schuurvondst ook niet vreemd, sprake van enige missende onderdelen: de voorruit ontbreekt, de tellergroep (een fraaie sticker) is verdwenen, de wieldoppen zijn niet aanwezig, we zullen een spiegel moeten gaan zoeken en het achterpaneel met verlichting en nummerplaat is niet meer bij de wagen.

Op technisch gebied vinden we, of eigenlijk missen we, het rechter achterwiellager: de nylon bus waar het wiel op loopt is zoek. Ook is de voortrein niet bijster stevig. Dat heeft echter meer met een ontwerpfout dan met het tellen der jaren te maken: de chassisbalkjes zijn wat summier uitgevoerd en torderen nogal makkelijk. Het plan is dan ook om dicht onder de huid bovenlangs een extra balkje aan te brengen die de fusees op hun plek moet houden. In het vooronder zien we ook dat de fittingen en de accubak (voor een 4,5-volt platte batterij) de laatste restanten zijn van het elektrisch systeem. Er zal dan ook een geheel nieuwe draadboom moeten worden gemaakt. Niet vreemd voor een ‘67er… Grootste uitdaging is waarschijnlijk echter wel om de spaakwielen weer in orde te krijgen. Ze zijn tamelijk serieus aangevreten door roest, en een grondige inspectie is wel op z’n plaats. Het zou uiteindelijk vrij slordig staan als de wielen er alsnog onderuit zouden breken.

Tja: de tand des tijds knaagt ook aan een stilstaande DS, hoe klein ook. Dat er het een en ander moet gebeuren is ons duidelijk geworden. De basis van het autootje en het feit dat het een eindeloos sympathiek hebbeding is, stemmen ons echter optimistisch. Het komt ongetwijfeld helemaal goed met deze Kleine Dame!

Tekst en foto’s: Penny Lane

Leuk dat de kleine DS niet vergeten is en een vervolgt krijgt!

Hoe zit het met de bandjes? Is dat nog verkrijgbaar?

Leuk om te lezen!

Ik heb zelf 2 jaar terug een EDEF gekocht van Ton Grootkoerkamp (http://www.garedunord.nl/) en bij aanschaf was hij zo:

Redelijk hard, met technisch wat puntjes;
O.a.
-Missend Aandrijfmechanisme,
-Elektrische installatie mistte (lampjes wel aanwezig),
-Missende bumper,
-afgebroken wiel
en een missend Wieldopje.

En een klein beetje laswerk.

Omdat de EDEF voor mijn dochter bedoeld is zijn we (na toch een poos twijfelen) de kleine dame gaan restaureren.

Vorig jaar hebben we het hele boeltje uit elkaar gehaald;

En na het laswerk heeft mijn vader de restauratie verder uitgevoerd;

Nieuw aandrijfwerk gemaakt,
Elektrische installatie werkend gemaakt;
passende knopjes voor op het dash, draadjes getrokken en de lampjes vervangen door leds.
Nieuwe achterbumper gemaakt,
Nieuwe strip op de zijkant
en na lang zoeken naar origineel, zelf nieuwe wieldoppen gefabriceerd.

De banden hebben we na een goede ervaring met kinderwagenbanden, dik ingesmeerd met groene zeep dit laten intrekken en ze vervolgens weer schoongeborsteld. Voor bandjes die reddeloos verloren zijn is dit een goed adres:
http://www.kinderwagen-nostalgie.com/
(NB. ik heb zelf geen ervaring met banden voor een trapauto, maar volgens mij komt de diameter overeen, ze kunnen op maat geleverd worden, beter nog is om met de wielen langs te gaan. Wel goede ervaring met kinderwagenbanden.)

Uiteindelijk is alles gestraald en in de originele kleur gezet.

Met dit als resultaat:

En toen hij helemaal af was:

Bij de restauratie hebben we zoveel mogelijk origineel gelaten, maar ook juist gekeken naar het praktisch gebruik.

Het is uiteindelijk een stuk speelgoed voor mijn dochter

Collega DS rijders hebben onze EDEF afgelopen najaarsevenement in het echt kunnen zien

[/img]

Prachtig !!!!!!!!!!!!!!!!

Schitterend!

Overigens zijn de banden van de Kleine Dame helemaal niet slecht. Kaal, dat wel, maar in principe na een schrobbeurt en eventueel een behandeling met bandenzwart prima bruikbaar. Ik denk dat die er gewoon onder blijven. Het belangrijkste is een achterpaneel; de rest is met wat goeie wil goed na te maken.

Derk

Zoals ik vertelde is groene zeep een probaat middel voor droge bandjes, de vetten hierin trekken in het rubber en haalt het behoorlijk op!

Goede ruitjes zijn ook niet te vinden,
Eventueel wel na te maken, maar aangezien ik dit eigenlijk gewoon een ontwerpfout vond hebben wij er weinig energie in gestoken om er 1 te vinden / maken. Daarbij leek mij de combinatie 3 jarig meisje & dun plexiglas ruitje ook niet zo’n goede

Voorruit voor trapauto heb ik in het verleden wel eens gemaakt uit ruitje van voorste fietsstoeltje.

Was in mijn geval een DS Trapauto van het merk MG die later op een lasklusje aan mijn 1e Ami Super is ingeruild.

Rene ter Veer

Hierbij mijn zoontje met zijn trapauto:

Schitterend !!!