van de voorpagina

Onlangs las Yuri “waterman” een mooi stukje op de blog van Hemmings. Hemmings is een toonaangevend klassiekerblad uit de VS. In het stuk vroeg een autoliefhebber zich af hoe het toch kwam dat hij steeds weer een gebrek aan motivatie had om aan zijn klassieker te klussen. Het stuk zette waterman aan het denken.

Hebben we dat niet allemaal weleens? Dat je je garage inkijkt en denkt: “Ja, ja, daar staat-ie dan; nog twee jaar en ik kan er weer mee rijden.” Of: “Oh ja, die lekzak moet ik nog doen!” Ik herken dat gevoel wel; al twintig jaar heb ik één of meerdere klassieke auto’s in mijn bezit. Ze staan zo’n beetje overal: in de straat, op de oprit of in de garage. Eigenlijk staan ze toch vooral in de weg. Zo in de weg dat je moderne auto, waar je iedere dag mee op pad gaat, bij nacht en ontij buiten in de kou staat. Die gekoesterde klassieker (of dat doorgezakte, in vergetelheid geraakte restauratieproject) staat warm in de garage. Kom je ’s ochtends buiten, kun je de ruiten van de moderne auto krabben. Omdat je Snoek binnen staat, terwijl je er niets mee doet. Herkenbaar? De die-hard liefhebber zal nu denken: “Wat is die waterman nou weer voor liefhebber?” Dat kan, maar ik weet vrijwel zeker dat er veel mensen zijn die denken: “Ja, daar heeft-ie een punt.”

Goed. Motivatie, daar ging het om. Motivatie om die koppeling van je CX GTi te vervangen, terwijl je weet dat je die linker aandrijfas waarschijnlijk niet uit de bak krijgt zonder geweld. Motivatie om toch twee dagen op de grond te liggen om dat leidingenpakket onder die BX van je te klussen. Terwijl je vrouw, je kinderen, de hond, de baas of desnoods je schoonmoeder ook in je nek lopen te hijgen. Omdat die óók iets van je willen: aandacht, tijd, een prestatie.

Vroeger, toen je tijd zat had, had je geen garage. Ik zie mezelf nog over de gracht in Delft lopen met de kop van een CX TRD Turbo 2 in m’n handen. Even kop wisselen, revisie in de hal van een studentenhuis. Aan motivatie geen gebrek, daar zorgde de Fa. Hertog Jan wel voor. Uren lassen aan een gare balk van een éigenlijk té gare DSpécial. De motivatie? Je was natuurlijk helemaal de king of the road met je paturaine Snoekje. Als-ie reed. Ja, dat waren mooie tijden. We waren jong en wild.

Oh ja, motivatie. Met de jaren kwamen er een baan, een gezin, een huis, natuurlijk mét garage. Voor die ouwe liefde: die CX, die Snoek, die SM. En je hebt ‘em staan. In je eigen warme, droge garage. Geen gebeun meer op de stoeprand. Maar na een zaterdag langs het hockeyveld, een middag in de zeikende regen langs de lijn bij de F’jes denk je lekker de garage in te duiken. Oh ja, of je na de sport nog even boodschappen kunt doen. En “even” langs de kapper met de jongste. Kom je om vier uur thuis, brak. Want ja, vrijdagavond met de collega’s net even een H-J’tje te veel genoten. Of een brakke nacht gehad omdat de hond moest kotsen. Kom je dan na het eten om zeven uur eindelijk je garage in. Want je wil nu toch echt die lekzak nog even doen. Volgende week een forummeeting waar je met je Snoek heen wil. Vol goede moed, overall aan. Radiootje aan. Op je rug. Breekt de borgpen af in de veerstang… Kun je de ligarextang nergens meer vinden. Zucht. Laat die cola maar zitten. Waar is m’n bier? En waar m’n motivatie?

Zo ging het bij mij: kwijt, weg, verdwenen. Nee, niet de ligarextang. Die lag gewoon ergens bij een vriendje. Nee, de motivatie. En ze kwam niet meer terug. Na de laatste stuiptrekking, het laten plaatwerken en spuiten van mijn SM, daalde de motivatie tot een naoorlogs dieptepunt. Iedere klus aan die auto inmiddels een of meerdere keren gedaan, ik weet het nu wel. Ieder werkplaatshandboekje drie keer gelezen, ieder onderdeel drie keer in m’n handen gehad. Voor ieder klusje blind weten welk gereedschap je moet hebben. Weten dat ieder klusje uit de hand kan lopen, dat ieder boutje af kan breken. Allemaal van invloed op de broodnodige motivatie. Het moet leuk blijven, zo’n klassieker. Het is een hobby en als het je tegen gaat staan, tja, wat dan hè? Ik kijk naar m’n SM en denk aan de ritten door Europa, de lange uren in de garage tijdens het klussen aan motor, bak of remmen. De weekends met vrienden boven de motor als-ie er weer eens uit moest. Het geld wat er in gegaan is. Maar ook de huwelijksreis waarbij er in Nice een koelfan stuk ging. Allemaal meegemaakt. Pijn, bloed, zweet, tranen, lachen, feest. Goede tijden, slechte tijden. En nu dan tijd voor een besluit: ik stop ermee!

Geweldig stuk, Waterman. Iets van herkenning, alhoewel bij mij de moed me vaak vooraf al in de schoenen zakt. De blik waarmee je naar je auto kijkt kan ook bij uitbestede klussen wat vermoeid raken

Volgens mij zal iedere bezoeker van dit forum dit gevoel herkennen… Ik denk persoonlijk vaak “ik steek um in de fik”. Dan valt “ik stop ermee” eigenlijk nog wel mee. Moedig besluit Yuri!

Ami8 schreef:

.. Ik denk persoonlijk vaak “ik steek um in de fik”...

Dat gevoel herken ik ook. Ik heb dat twee weken geleden nog gehad toen ik de twee laatste sierlijsten kwijt was tijdens het afbouwen

Herkenbaar en ook prachtig geschreven stukje.

Tuurlijk is het wel een beetje herkenbaar, sommige klusjes die nog geen 10 min in beslag nemen stel je maanden uit zonder rede.
En de zaken waar eigenlijk helemaal geen tijd voor is doe je tussendoor. Het slaat gewoon nergens op maar dat hoeft ook helemaal niet!

En wat je SM betreft, vergeet de Le Citron Pressé niet in het rijtje herinneringen, ondanks dat je met een goede wagen weg ging werd het alsnog klussen! Maar ook een hoop lol toch?

Leuk stukje!

Heel herkenaar Yuri!, maar geloof me, het gaat op een gegeven moment toch weer kriebelen!
Niet meer op de grote schaal van vroeger, maar gewoon voor de lol een klassiekertje erbij.
En kijk naar onze 65plussers: Gaan weer helemaal op in restauratieprojecten
Dus wie weet over 20-25 jaar hang je weer boven een SM of C6…

waterman schreef:

Ami8 schreef:

.. Ik denk persoonlijk vaak “ik steek um in de fik”...

Dat gevoel herken ik ook. Ik heb dat twee weken geleden nog gehad toen ik de twee laatste sierlijsten kwijt was tijdens het afbouwen :smt097

precies dat gevoel had ik gisteravond weer toen ik in het donker op de oprit op mijn rug aan het spartelen was om het beruchte rechterstuurhuishoesje van mijn bx met sb aan het vervangen was, omdat mij 100m2 tellende schuur vol staat met andere projecten en oude meuk. Hoe herkenbaar is het stuk, bij mij gaat het met vlagen. Hoge pieken maar ook zeker zeer diepe dalen..

Verdorie, en ik hield mij op die momenten van ernstige motivationele stoornis steeds voor dat Yuri ook gewoon beginnen zou… een held is van z’n voetstuk gesprongen!

Mooi stuk,heel herkenbaar.
Daarom ben ik zelf al heel snel afgestapt van zelf het onderhoud doen.
Het opknappen / restaureren vind ik geweldig,maar onderhoud is echt niet aan mij besteed.

VgF

Aha ligt het daaraan dat ik dat kleine dingetje nog niet gedaan heb, en dus al een maand in een rotte mercedes rij.

Jeetje wat een besluit! En Waterman wat ga je dan doen?

En niet gewoon een auto houden? Gewoon om mee te rijden?

Dit verhaal zet je wel aan het denken…....

Even een andere invalshoek proberen.

Is het wel een kwestie van wel of geen motivatie?
Wat heb je nodig om deze hobby uit te kunnen oefenen?
Tijd, geld, ruimte, kennis, hulplijnen, gereedschap etc. maar ook structuur, doorzettingsvermogen en discipline.
Als je dat allemaal op orde hebt is het een hele leuke hobby en volgt de zin en motivatie vanzelf. En dat brengt dan de beloning in de vorm van trots zijn op je prestatie en het resultaat, waardering van anderen, kortom voldoening.

Maar wie heeft al die zaakjes op orde?

Ik denk dat het vaak zo is dat een of meerdere randvoorwaarden ontbreken en dat zorgt ervoor dat je geen zin (meer) hebt. En dat uiteindelijk het vlammetje dooft. De schuren staan vol met niet afgemaakte projecten.
En ja soms kan je ook gewoon op iets uitgekeken raken en andere interesses krijgen.

Mooi artikel Waterman, je maakt heel wat los. 

verkuilm schreef:

Jeetje wat een besluit! En Waterman wat ga je dan doen?

En niet gewoon een auto houden? Gewoon om mee te rijden?

We hebben een moderne auto, een Subaru Outback. Verder een Bmw 520-4 uit ‘73 en een Saab 900 uit ‘86. En die SM. Zo’n sm kost serieus veel tijd (en geld) als je het goed wil doen. Ik heb daar geen zin meer in. Nooit is een klusje “even” bij een sm, ds of cx. Zelfs een XM is een rampenbak als er wat mis gaat. Alles is veel werk, zelf het wisselen van de accu van een sm is 2 uur vechten en met een goeie grote beurt ben je een dag bezig.

Ik ga opruimen. De Saab gaat weg, de SM gaat weg. De bmw mag blijven tot ik een extra garage dicht bij huis gekocht heb, daarna gaat ook die weg en koop ik één leuke auto terug: een Tatra 603 die ik in mijn garage dicht bij huis ga zetten en als 2e auto ga gebruiken. Simpele techniek, een luchtgekoelde V8, oersterk gebouwd en leuk om naar te kijken en eens leuk mee op pad te gaan. Zonder alle complexe narigheid van een klassieke citroën.

Dirk D schreef:

Wat heb je nodig om deze hobby uit te kunnen oefenen?
Tijd, geld, ruimte, kennis, hulplijnen, gereedschap etc. maar ook structuur, doorzettingsvermogen en discipline.
Als je dat allemaal op orde hebt is het een hele leuke hobby en volgt de zin en motivatie vanzelf…

Maar wie heeft al die zaakjes op orde?

Ik. Ik voldoe aan alle voorwaarden die je zo mooi beschrijft. Maar ik ben d’r helemaal klaar mee.