van de voorpagina

Rijden in een DS, niet in zo’n geperfectioneerd en verpallast restauratieproduct, maar in een echte DS, zoals ze vroeger in de straat stonden, hoe is dat eigenlijk? Waterman maakt een trip down memory lane met gerochel, gekraak, rookpluimen, wind binnen, maar toch zwevend over drempels en met een brede grijns. Geniet mee!

Beige Tholonet van kleur, vijf deuren, hier en daar een kras, een deukje en wat roest. Vermoedelijk meer dan 500.000 km op de klok en plat op z’n buik. Daar staat-ie, m’n vervoer van kantoor naar huis voor deze nazomerdag van 2016: een DS 21 break mét, zeer bijzonder, een halfautomaat. Twintig jaar geleden kocht ik mijn eerste DS en precies dertien jaar geleden verkocht ik mijn laatste om SM te kunnen gaan rijden. Vanmiddag mag ik een korte trip down memory lane maken.

Ik loop er eerst maar eens omheen. De DS break was voor mij altijd de minst aantrekkelijke uit de serie, bedenk ik me. Toch kan ik hem tegenwoordig niet meer lelijk vinden. Apart is eerder van toepassing. Ik verbaas me weer eens over de door Citroën gekozen oplossingen: de ruiten zonder stijlen, het feit dat er voor de berline en de break dezelfde achterportieren werden gebruikt. Ook het imperiaal met de gedraaide kunststofrand aan de voorzijde tegen het windgeruis is een van die unieke details die een DS tot een DS maken.

Ik stap maar eens in en zak diep in een met leer beklede stoel. Die is niet origineel, maar zit eigenlijk best wel lekker. De sleutel, van het formaat oestermes, gaat links van het stuur in het contact. Tik tegen de pook en met een boel gehoest, gebonk en geproest wekt het monster in het langgerekte vooronder zich tot leven. Vroem! Blauw pluimpje, een rochel uit de lekke uitlaat. De break beweegt zich omhoog, komt op hoogte. Met de bekende “TIK!” slaat de hogedrukregelaar af. Pook in 1, rem los, tikkie gas. Met gerammel en gekreun zet het apparaat zich langzaam in beweging. Ja, deze auto heeft inderdaad een flinke levensreis achter de rug. Die vijf ton zouden er ook weleens zeven kunnen zijn.

Ik rijd de straat bij m’n kantoor in de tweede versnelling uit. Dertien jaar geleden werkte ik nog in een garage. Stapte ik ’s middags in m’n eigen DS, die destijds natuurlijk helemaal fris en fruitig was. Da’s bij deze dus wel anders. Hoek om, provinciale weg op, versnelling in 2, gas d’r op. Goh, wat is-ie traaaag! Maar wat veert zo’n ding toch fantastisch! Rotonde: met één handje aan het stuur, geen gejank van de banden. Het helt een beetje, maar ach.

Versnelling in 3, weer het gas d’r op en door naar 4, gangetje van 85. Hé, daar lag toch een drempel? Welke drempel? O ja, ik rijd in een DS! Niets gas los voor een drempel, gaan! 90: het begint te waaien, in de auto. Net als vroeger, als de ramen te ver naar buiten stonden. Toch heb ik ongemerkt een smile gekregen op mijn gezicht. Heel even voel ik me weer 19 jaar oud, nu twintig jaar geleden, toen ik zo trots als een pauw met mijn DSpécial, m’n eerste Snoek, door het land ging. Toen met France Gall op de AM-radio, nu met France Gall via de iPhone.

Deze DS break is oud, krakkemikkig, sleets, verre van origineel en schreeuwt om liefde, aandacht en een restauratie. Toch is de lol er in het geheel niet minder om. Ik ben twintig jaar ouder dan in 1996, geen blaag meer, maar een grijs wordende huisvader met kind, hypotheek en kantoorbaan. Verantwoordelijkheden. En weet je wat? Fuck it. Ik rijd DS!

Met dank aan Boudewijn van den Bogaert van citrobag.nl voor het mogen rijden in z’n break.

tekst: waterman; foto’s: dengaert, archief waterman

Is weer prachtig geschreven Colman, genieten in een oude brik al jaren een geliefde en trouwe 4 voeter die menig kilometers in de Europa samen met ons heeft gereden. Gevloek en getier liet ons niet onberoerd.. Gaan waar wij wilde, met of zonder SMV, wintersport of icccr in Interlaken.
Plezier hadden wij gezamenlijk als de Koko Petalo tweeling. Met de wetenschap dat we elk moment weer eens moesten sleutelen aan deze parel.
Goddelijk zweven tussen Flachau en Salbri, Terschelling en Monaco.

Ik zou toch bijna ook gaan terug verlangen naar een IDS…
(Ook ik kocht ook m’n eerste ID in 1996. Ben gestopt met IDS rijden in 2005)

Oh nee , ik heb al niet eens tijd om fatsoenlijk aan de Trax te werken

Leuke foto’s chef Colman!

Mooi verhaal en goed geschreven, leest heel lekker weg!

Ik moet denken aan 1975, toen we met een DS over het eiland Wight reden en men daar dacht dat ik de een of andere rijke stinkerd was en dat kwam helemaal door de prachtige DS.

Mooie herinneringen en ik zal de film eens opzoeken.

Meer van die verhalen schrijven Yuri!

Gaaf verhaal, Yuri! Leuk, die oude foto’s van zo’n jong kereltje.

leuk geschreven en je zou bijna gaan geloven dat je weer een Citroen wil gaan rijden :p

Leuk verhaal. Ken het gevoel ook.

Wil je met vakantie? Dan ga je toch gewoon?

hier op de snelweg bij munchen in dacht ik 2000 maar klan 1995 zijn geweest…

Hahaha.
Mooi verhaal en nog betere foto’s!

Mooi verhaal! Ik kruip op mijn vrije dag net onder m’n ID break vandaan na een doorsmeersessie. En dan spreekt zo’n verhaal bij de boterham tot de verbeelding. Het gevoel is erg herkenbaar. De hang naar dat gevoel ook. Nu rijd ik pas 1,5 jaar DS en ook meteen in een erg goede, maar ik heb als twintiger ook in vermoeide auto’s gereden. Ik begon 20 jaar geleden als mid-twintiger met een Peugeot 204. Net binnen budget (of eigenlijk net niet, als arme student…) en eenvoudig qua onderhoud. Tegelijkertijd net even meer auto dan een Eend. Het ultieme gevoel dat ik met die eerste auto beleefde heb ik ondanks een behoorlijke auto-carrière daarna nooit meer evenaard. Ook de aanschaf van mijn best sel ultiem fijne Volvo kon dat gevoel niet evenaren. Totdat ik deze ID break opbouwde en daar mee ging rijden. Ik ben er bijna niet uit te slaan. Overigens heb ik dat ultieme ‘ik rijd!’ (Wat in het Latijn ‘volvo’ is…) gevoel ook in mijn onlangs aangeschafte 2cv. Ook ik bevindt mij in dezelfde maatschappelijke context als vele huispappa’s maar in mijn ID of 2cv voel ik mij weer dat broekie van in de 20. Het mooie daarbij is dat ook vrouwelijk schoon van twintig jaar jonger mij ineens weer ziet staan en mij regelmatig schalkse blikken toewerpt. Of zou dat te maken hebben met het vervoermiddel waarin ik mij op dergelijke momenten bevind? Ach, misschien is het maar het beste als we dat antwoord nooit zullen weten…

mbender schreef:

leuk geschreven en je zou bijna gaan geloven dat je weer een Citroen wil gaan rijden :p

Er zit dan wel een aanmerkelijk verschil tussen een Citroën rijden en een Citroën bezitten.

Leuk geschreven Waterman! Ik heb mijn DS nu 16 jaar en ik geniet elke keer weer. Ondertussen ook alle verantwoordelijkheden waar jij over schrijft erbij gekregen, maakt het stiekem nog leuker om met de DS te rijden. Vooral als de (al weer best grote) kinderen het hardst roepen dat we met de DS moeten.

Leuk die oude plaatjes!

GW-tje schreef:

Leuk, die oude foto’s van zo’n jong kereltje.

Dat zal toch niet .
Maarre, leuk verhaal!

Adri

Bedankt voor de leuke reacties tot nu toe

Enne

mbender schreef:

..je zou bijna gaan geloven dat je weer een Citroen wil gaan rijden…

Vrees niet, dát zal zo snel niet meer gaan gebeuren

Nee want je mocht geen ami6 van je vrouw en toen heb je om haar te pesten een jeep gekocht….