Raid Moermansk dag 2

Woensdag 24 januari. Alohansari-Posio
Start km: 92300   Eind km: 92814
Zon op: 8.45         Zon onder: 15.40
Temp min: -17       Temp max: -10

We staan wat later op, ontbijt is om 9.00.

Tijdens het ontbijt de route bekeken, en opgetekend op de kaart. In principe rijden we de kortste route. We zouden nog naar een cafe met de langste naam in Finland kunnen gaan, of de Russische grens aantikken en even zwaaien, maar dat doen we maar niet. Het is zowiezo weer een lange rit, en onderweg willen we nog een bevroren waterval bekijken, en daarvoor zullen we een stukje moeten wandelen.
Kortste route wil niet zeggen makkelijk of sneeuwvrij. Het is koud. Sommige proberen de auto met de slinger te starten. Anderen maken zich er makkelijk van af, en starten electrisch. Er is niet voor niets geïnvesteerd in een dure accu. We moeten uiteraard weer over het ijs van het eiland naar de vaste wal. Familie op de Weegh gaat sleeën op het ijs.

Wij rijden door, samen met team Running Duck. Het is bewolkt, en de wegen zijn vol met sneeuw.

Het is lastig om de zijkant van de weg te zien. Alles is wit. Met de zonnebril op heb ik net wat meer contrast. We eten onderweg wat brood. Dan rijden we rendieren gebied binnen.

Dit staat op speciale borden aangegeven. Hier lopen de kuddes rendieren vrij rond. In bepaalde gebieden, waar ze veel langs trekken, worden de oversteek plaatsen gemarkeerd met zwarte plastic zakken aan de takken langs de kant van de weg. Extra opletten.
Dan zijn we op weg 78, waar in de buurt de waterval zou moeten zijn. Nog niet eenvouding te vinden. Maar Google is onze vriend, dus we zien waar we heen moeten, en via maps rijden we er naar toe. Uiteindelijk vinden we ook borden die ons helpen. Spannend weggetje er naar toe. Niet geveegd, en maar een (oud) spoor in de redelijk diepe sneeuw. Ook nog berg af, dus terug naar boven wordt interessant. Toch door. Beneden aan deze doodlopende weg is een parkeerplaats, met een gemarkeerde wandelroute naar de waterval.

We zijn er als eerste. Het is niet zo ver, maar wel leuk om door het dicht besneeuwde bos te lopen. Halverwege zijn een paar mooie hutjes gebouwd: een kampvuur (schuil)hut, een hout opslag (dus je hoeft niet zelf te sprokkelen), en een plee. Helaas geen tijd om kampvuur te maken. Dan door naar de waterval. Die is dus bevroren en besneeuwd, dus eigenlijk zie je niks, behalve dat er nog een beetje water achterdoor stroomt.

Dus lopen we maar weer terug. We komen Team Rosie, DRT en Noorderzon tegen, die het bospad ook hebben gevonden. Dit levert op de parkeerplaats een mooi plaatje op, 5 eenden op een rij in een sneeuwlandschap.
Dan door. We horen dat Tanguy in een greppel is gereden. Geen brokken, en een passerende tractor sleept hem er uit.

In Kaivakoski, een beetje om, zou een leuk café/museum zijn met oude gebruiksvoorwerpen en kleding. We omen er om 18.00 uur achter dat ze om 17.00 gesloten zijn.
Nog even getankt en een kleinigheid gegeten. Dan rijden we naar het hotel.

Via de groepsapp begrijpen we dat het beoogde hotel niet beschikbaar is. Waterschade of zoiets. Wel verrassend. Er is niemand. Wat nu? Gert-Jan gaat met de eigenaar bellen om info, en om een alternatief te bespreken. Na een tijdje krijgen we een alternatief adres door. Hier rijden we naar toe. Een leuk wintersport hotel, waar men in allerijl 29 slaapplaatsen heeft geregeld. Wat geeft wel wat organisatorisch gedoe, en we hebben ook geen eigen kamer. Maar dat is geen probleem. Arjan en Corina slapen beneden in bed, en Marieke en ik op de entresol. Langzaam druppelt iedereen binnen. Er is een heerlijke maaltijd voor ons in elkaar getoverd. Zalm met vanalles erbij. Dan rijderbriefing voor de dag erna, en dan maar slapen.

Raid Moermansk dag 3

Donderdag 25 januari. Posio-Ivalo
Start km: 92814   Eind km: 93230
Zon op: 9.29         Zon onder: 14.41
Temp min: -11       Temp max: -2

Om 8 uur hebben we ontbeten. Lekker, zalm en haring op brood. En een bakje yoghurt met fruit en muesli. Er is tussen 5 en 10 cm sneeuw bijgevallen vannacht.

Een aantal auto’s hebben problemen om het gebied bij het hotel te verlaten. Ze hebben de sneeuwkettingen nodig om de berg op te komen. Arjan en ik komen zonder te veel gedoe boven. Daarna de route opgepikt. Vandaag rijden we over de pool cirkel. De organisatie had een tractatie voor ons in petto. We zouden om 11.00 verzamelen op een parkeerplaats aan de poolcirkel. Bij het inparkeren nog vastgezeten in de sneeuw, maar met wat duwen en trekken weer los gekomen. Uiteraard stonden wij bijna allemaal klaar, maar van de organisatie geen spoor.

Daar komen ze dan aan, Gert-Jan hult zich in een vuilniszakken pak, dicht getaped, rubberen handschoenen aan, alleen om een blikje gefermenteerde haring open te maken. Dat belooft wat.

Er worden bordjes klaar gemaakt met rode bietjes in het zuur, en augurken. En dan is het zover, de Surströmming wordt geserveerd.
Eerlijk gezegd, was het redelijk te eten. Daarna verder, nog een fotomomentje bij het standbeeld op de poolcirkel.

Dan verder, eerst nog een heel stuk over ‘snel’weg 5. Er ligt behoorlijk sneeuw. We slaan af bij weg 962. De toerit is nauwelijks te zien. Maar het is een prachtige rit. Dik pak sneeuw op de weg. Onderweg passeren we een aantal ski resorts.

Ziet er best luxe uit allemaal. Dan slaan we af, via een onverhard pad (kon je niet zien, er lag sneeuw op). Op een gegeven moment stond er een kudde rendieren op de weg. We zijn er langzaam langs gereden, en we hebben wat foto’s en een filmpje gemaakt.

Heel leuk om te zien. Nog even uitgestapt. Ze zijn heel tam, net als koeien, zeg maar.
Dan verder, over besneeuwde wegen naar onze eindbestemming. Nog 200 km. Sneeuwbuien, vrachtwagens met wolken stuifsneeuw er achter. Maar we komen aan bij de camping. We liggen in een blokhutje met Arjan en Corina. We eten gezamenlijk maaltijd soep in ’t café. Lekker.

Nog een paar biertjes, rijders briefing, en dan pitten. Morgen de grens over naar Rusland.

Raid Moermansk dag 4

Donderdag 25 januari. Ivalo-Murmansk
Start km: 93230   Eind km: 93548
Zon op: 9.29         Zon onder: 14.41
Temp min: -11       Temp max: -11

Om 8 uur weer ontbijt. Simpel, maar lekker.

Ik heb gisteravond geprobeerd de kabel van de microfoon van het bakkie te repareren. Ik kon het juiste schema niet vinden, dus het was gedeeltelijk gokken. Bij een test bleek dat de gok niet goed was, dus nog maar eens proberen, als ik tijd heb.  Na het ontbijt de auto ingepakt,

nog evengetankt, en dan op weg naar de grens. We rijden samen met Arjan en Corina. Onderweg komen we de 3 auto’s van Familie Op de Weegh tegen. Ze rijden voor ons uit naar de grens. Prachtig helder weer, en dan komt de zon op.

Wat was dat een mooi gezicht. Flink wat foto’s geschoten. Dan rennen er 2 rendieren voor onze auto’s. Dus stapvoets er achter aan, tot ze over de berm het bos in springen. Na ca. 50 km zijn we bij de grens. Bij de Finnen gaat het gemoedelijk. Even wachten bij de slagboom, papieren bekijken, en dan door naar de Russische grens. Bij de eerste slagboom krijgen we het inreis papiertje, dat we moeten invullen. Dan per 2 auto’s door naar de 2e slagboom. Hier mogen we naar binnen,  voor de paspoort controle. Als dat geregeld is, mogen we door naar een 2e ruimte, waar de formulieren voor tijdelijke import van de auto in orde moeten worden gemaakt. Dit lijkt makkelijk, maar moet in 2-voud, en precies kloppen. Dan nog een 3e formulier, en dan wordt de auto geinspecteerd. Alle portieren open, en ook de kofferklep en de motorkap. Grote koffers moeten er even uit, rest wordt bekeken. Beetje een formaliteit, niet erg grondig. Ze doen niet moeilijk. Dan mogen we door naar de 3e slagboom. Deze controleert nogmaals onze paspoorten, en laat ons door. We komen bij een 4e slagboom. Eerst een hek, dat met de hand wordt open gemaakt. hier wel een man met machine geweer. Dan weer een slagboom, een mooie van hout, dat ook met de hand wordt open gemaakt. Dan zijn we in Rusland. Bij het eerste tankstation zouden we even wachten tot er een groepje kon worden gevormd om samen te rijden. Team 2CV4U en Ducks of Hazard stonden klaar, en reden ook door, na even een paatje te hebben gemaakt. Team Rosie (Ruut en Raymond) waren er ook al. Dan komt Team Noorderzon (Mark en Irene) en gaan we wat eten. Na nog een uuur gewacht te hebben, besluiten we door te rijden. De anderen laten wel erg lang op zich wachten. We vetrtekken met ons drieen. Mooie rit door een verlaten landschap. Er is hier niets, behalve bomen. Sporadich een zijweg, zonder aanduidingen. Dan, na 100 km, weer een slagboom. We worden ‘serieus’ gecontrolleerd, maar de collega van de controlleur staat te filmen op zijn mobiel, en zwaait ons vrolijk uit als we langs rijden. Geen stress. Dan weer door. Het is in totaal 300 km van de grens naar Moermansk, dus even gas er op. Slechte weg. 2 behoorlijke potholes. Wat een klappen. We rijden door, het wordt vroeg donker. We houden elkaar in de gaten, en zorgen dat we elaars lampen niet uit het oog verliezen. Ergens halverwege even hergroeperen,

We zien dan dat de velgen van 2 auto’s (ook die van mij) een behoorlijke opdonder hebben gekregen. Gelukkig niet lek. Met een sleutel in model geslagen, en weer door. Het begint weer te sneeuwen, en langzaam komen we weer wat bewoning tegen, en ook meer verkeer.

Ook vangen we weer een telefoon signaal op, en kunnen we weer met de groep communiceren. Er zijn 4 teams in Murmansk, die worden geinterviewd. Helaas zijn wij met ons drieen nog onderweg. Van de andere 7 teams nog niet vernomen of ze door de grens zijn. We rijden door naar Moermansk, en maken kennis met het Russische verkeer. Google maps brengt ons feilloos naar het hotel in hartje stad. We drinken samen een biertje in de bar. Om half 8 maken we deel uit van een nieuws uitzending op TV. Tot die tijd checken we in, en gaan we even naar de kamer. Om half 8 weer in de bar, nog een biertje, en dan ons nieuws itm bekeken (beetje kort, komende week komt een uitgebreid verslag in een auto programma). Dan om 20.00 eten in een voor ons gereserveerde zaal. Eerst een toast met wodka en zure augurk, op het behaalde succes.

Heerlijke Russische gegeten, koude en warme voor gerechten, vlees, vis, soep, zout, zoet, zuur. Heerlijk. Ook het hoofdgerecht was Russisch, soort kip cordon-bleu, kabeljau, saus erbij. Heerlijk, extreem lekker en veel!

Toetje, en dan de rijdersbriefing. Deze bestaat uit het opnoemen van dagprogramma van zaterdag: een stads rondrit, intervieuws door de pers bij de auto’s, een bezoek aan een stichting voor gehanicapte kinderen, een museum, en de atoom ijsbreker Lenin. We besluiten dan nog met een aantal man te gaan stappen.

Om half 11 de stad in. Eerst naar een foute nachtclub, waar eigenlijk niks te doen was, en we warm bier kregen. weg hier. Tanguy komt in gesprek met iemand die ons naar een soort Hard Rock cafe brengt. Hier is ’t gezellig, en blijven we hangen. Lekker biertjes drinken en feesten op de dansvloer.

Om half 4 maar eens terug naar het hotel, en om ’n uur of 4, half 5 slapen. Dat wordt een korte nacht, want we moeten om 10 uur weer in de bus ztten. Dat verhaal komt morgen.

Raid Moermansk dag 5

Zaterdag 27 januari. Moermansk
Zon op: 9.29 Zon onder: 14.45
Temp min: -16 Temp max: -16

Het was een korte nacht…. Om 10 uur moeten we verzamelen bij de bus voor een stads rondrit. Dus om 9.30 even snel douchen, en een snel Russisch ontbijt. We horen dat Tanguy zijn credit card is gerold in het Rock cafe. Gelukkig is de kaart al geblokkeerd, en hopelijk heeft hij er geen schade van.
We hebben het gered, om 10 uur stappen in.

De ruiten zijn dicht gevroren, maar via de voorruit kunnen we wel genoeg zien. Moermansk heeft 3 ‘niveua’s’, de haven beneden, de stad wat hoger, en dan een ring met heuvels erom heen, met flats, ons hotel en ook wat monumenten. Eerst naar de Russisch Orthodoxe kerk, op een heuvel van de stad.

Een mooie kerk, waar net een dienst bezig is. We mogen binnen, maar vrouwen moeten hun hoofd bedekken, mannen juist niet. We moegen ook de dienst bekijken, maar geen foto’s maken terwijl deze bezig is. Wat een devotie. Mooi om te zien. De kerk in de jaren 80 van de vorige eeuw gebouwd (van beton), dus niet zo oud, maar wel in traditionele vorm.

We lopen ook nog even door het park, en komen bij het zeemans monument en het monument van de Koersk, waarbij een origineel deel van de toren van de verongelukte onderzeeër is gebruikt.

Dan rijden we door naar het Alyosha Monument, een 35 m hoog betonnen beeld van een Russische soldaat, die naar het slagveld kijkt van de verdediging van Moermansk tegen de Duiters in de 2e Wereld Oorlog. Die wilden de stad maar al te graag in handen krijgen, omdat hier de konvooien van de geallieerden in de ijs vrije haven konden afmeren om de Russen te bevoorraden. Dat is de Duitsers niet gelukt.

Het is lekker koud bij dit monument, maar schitterende blauwe lucht. Niet boven Moermansk zelf, daar hangt de smog van 3 centrale ketelhuizen, waarmee de hele stad van warm water, verwarming en electriciteit wordt voorzien.

De zonsopkomst is wel indrukwekkend. Dan rijden we terug naar het hotel, waar een meet en greet met de pers en burgers van Murmansk is. We waren gisteren op het nieuws, dus er zijn veel mensen, die wel eens naar al die eendjes en hun berijders willen kijken.

Het is gezellig druk, mensen mogen in de auto zitten, en met handen en voeten wordt gecommuniceerd. Een jongen spreekt goed Engels, en maakt een soort vlog, en nodigt ons uit om eventueel ’s avonds met ons naar het noorderlicht op jacht te gaan. Hij organiseert excursies.
Een andere jongen, waar we al eerder mee hadden gesproken, komt terug met een rugzak met een thermosfles warme koffie, en een met thee. Super vriendelijk. Hij had ook nog gebak en snoepjes en nootjes bij zich in een bakje. Super aardig. We kunnen niet goed communiceren, maar de vriendelijkheid straalt ervan af. Zijn zoontje mag nog even in de auto voor een foto. Dan gaan we weer naar binnen.
Even bijkomen. Een deel van de groep gaat knuffels brengen, en naar een museum. Een ander deel neemt even wat rust, voordat we naar Atoom ijsbreker Lenin gaan.
We gaan te voet, het is niet zo ver.

Door het trein station, een brug over de sporen, en dan zijn we er. We gaan aan boord. De boot is midden jaren 50 gebouwd, en was het parade paardje van de Russische ijsbreker vloot. Schitterend afgewerkt, met houten wandpanelen. Kosten noch moeite werden gespaard. We zien de eetzalen van staf en personeel, de 2 turbine ruimtes, waarbij stoomturbines generatoren aandrijven,

die weer zorgen voor de energie voor de electrische aandrijvig van de 3 schroeven. Ook gaan we naar de controle kamer, waar zowel de 2 reactoren als de 4 turbines met aanverwante installaties worden bediend.

Dan naar de reactor ruimtes. Uiteraard was hier geen straling, wat ons geruststellend met een instrumentje werd aangetoont. Er waren volgens protocol ook geen dodelijke ongevallen gebeurd. Wel is er ooit een meltdown geweest, waarna men 2 gaten in het schip heeft gemaakt, en beide reactoren, uiteraard nadat de vereiste biologische bescherming was aangebracht, middels explosieven door de romp in de Barentszee heeft laten vallen. Gevaar geweken….
Daarna zijn 2 nieuwe reactoren ingebouwd, waarna het schip nog jaren dienst heeft gedaan. We hebben nog de brug bezocht. Al met al heel indrukwekkend, ook het verhaal van de noordelijke doorvaart, die door de ijsbreker vloot wordt vrij gehouden, waarmee het transport van met name China naar Europa makkelijker kan plaatsvinden.
Daarna gaan we naar het restaurant. We nemen de trolleybus met zijn allen. Kost 28 roebel. Onze gids waarschuwt als we er uit moeten. Leuk Russisch restaurant, met opgezette beren en elanden als aankleding. Ook hangen er wolven huiden en zo, heel stoer. Een duo ‘zingt’. Niet echt slecht of zo, maar super hard….
Het eten is heerlijk, een koud voorgerecht, dan Borsjt (soep), en dan vis of vlees (dit hadden we al eerder aangegeven). Ondertussen wordt er ‘gezongen’ door het duo, en we maken er een gezellige avond van. De Noorderlicht tocht gaat niet door, ivm mist. Wel jammer. Dan op tijd naar het hotel. Wij gaan met een paar man al eerder, want de avond ervoor was wel zwaar. Nog een biertje op de hotel kamer, en dan pitten.

Raid Moermansk dag 6

Zondag 28 januari. Moermansk-Kaamanen
Start km: 93548 Eind km: 93980
Zon op: 9.29 Zon onder: 14.45
Temp min: -26 Temp max: -16

Om 8 uur hebben we ontbeten. Lekker bakje yoghurt met fruit en muesli, en dan worstje, eitje op brood, met gebakken aardapeltjes. Snel de tassen in de auto, en starten. Het is koud, -16C. Na wat gestotter slaat ’t ding aan.

De Aca van Oliver (team 020) heeft er wat meer moete mee, maar start uiteindelijk ook. Starten-lopen, zullen we maar zeggen. In één keer, zegt Eric haha. Dat werd bijna lopen, zegt Oliver. Hilariteit alom. Iedereen is al weg, op 4 teams na. Arjan en Corina ook. Anyway, we gaan alleen op pad. 3 teams acher ons, die kunnen ons oppikken als er iets is. In Moermansk nog even tanken. Mensen gaan bij ’t tankstation naast de eend staan poseren. Tank en reservetank vol gegegooid, en op pad. De weg de we volgen, blijkt niet de gevreesde highway to hell te zijn, die Gert-Jan had aangekondigd. Geen potholes, maar een biljartlaken van 2 jaar geleden aangelegd asfalt. Ook niet erg hoor, ik ben niet dol op schade.

De weg is prima, en het landschap indrukwekkend. En koud. En mistig. De weg word goed bijgehouden. Sneeuwschuivers zorgen voor een goede rijbaan, wegwerkers maken de reflectors in de vangrails sneeuwvrij, en ook de weg markerings paaltjes worden van aangevroren mist en sneeuw ontdaan. De werkers begroeten ons enthousiast. Het is een indrukwekkende rit.

We zien de zon net geheel boven de horizon uitkomen. Vandaag is in Moermansk de dag van de zon, een feestdag om dit heugelijke feit te vieren.

Wij maken dat feest niet mee, maar snappen zelfs na een paar dagen boven de poolcirkel dat dit wel een dingetje is, na zoveel dagen midwinter duistenis. We maken foto’s en rijden door. We komen bij een Russisch oorlogs monument. Ik besluit te gaan kijken.

Mijn god wat is het koud. Dik -20. Dat ben ik niet gewend. Ik moet denken aan die arme jongens die Moermansk hebben verdedigd tegen de aanvallen van de Duitsers in de 2e WO. In deze omstandigheden en nóg kouder. En dan niet even 15 minuten rondlopen en weer de warme auto in. Maar ja… We rijden verder, en we komen bij een brug over een rivier, waar de Russen hun hoofd verdedigings lijn hadden. We komen door en langs dorpjes met obscure namen als Sputnik en Nikel. Overal kazernes. In Sputnik hadden ze de centrale verwarming aangedaan, getuige de zwarte rookpluim.
We zagen dat er zelfs nieuwe gebouwen werden neergezet in deze desolate omgeving.

Dan komen we bij de eerste controle post. Voor ons steekt team 2CV4U over. Controle is probleemloos. Wat is dit voor een auto meneer? Een Citroen. Dan verder.  We rijden langs de Noors-Russische grens. Deze wordt goed bewaakt met camera’s en dubbele rijen prikkeldraad. Dan weer een controle post, en een paar kilometer verder rijden we de Russische grenspost binnen. We stappen uit de auto, en gaan in de rij staan. Bestuurders links, passagiers rechts. Vervolgens moeten we blijkbaar weer samen langs de paspoort controle. Anyway, heel duidelijk is het allemaal niet, maar verder verloopt alles probleemloos. Dan mag ik naar de auto, en moet ik alles laten zien. Nu moeten de tassen en gereedschapskist open. Maar ook hier geen problemen. Dan mag ik Marieke ophalen, en rijden we verder. Eerst naatr de Tax free shop, maar dat stelt niks voor, niets interessants, dus we houden het geld in onze zak. Vervolgens mogen we naar de Noorse grenspost. Een vrolijk Noors meisje controleert onze passen. Wat een verschil met de Russische grens. Daar waren de mensen niet onaardig hoor, maar de sfeer was toch anders. Beetje aftands ook, terwijl in Noorwegen de design lampen aan het plafond hangen. Dan rijden we verder. Langs een fjord, over een brug, door een tunnel, en bij het eerste tank station even tanken en een hapje eten. Wij besluiten nog even naar Kirkeness te rijden. Super leuk plaatsje. In de baai vaart een sleepboot op volle kracht het ijs kapot.

Lekker schuin door de bocht, rondjes draaien in de fjord. Er zijn krabben vissers, van die king-crab vissers als in Deadliest catch, en andere nautische activiteiten. Dan rijden we door het centrumpje verder. De Noorse rijkdom straalt er van af. Wat en verschil met Rusland.

Anyway, we zetten de navigatie op Kaamanen, en rijden door. Weer langs fjorden, waar de mist boven hangt. Het wordt steeds kouder. Het is helder, en daardoor blijft het ondanks de hoge breedte graad relatief lang licht. De kleuren in de lucht zijn adembenemend.

Dan wordt het toch donker. Ondertussen zijn we weer in Finland aangekomen. We vinden onze overnachtings plek, en langzaam druppelt iedereen binnen. Team Draakje en Superfinn zijn er al, en regelen de kamers. Met Noorderzon, Rosie, 2CV4U en Running duck aan het bier.
We hebben een super leuk 2 persoons appartementje in een groter huisje. Schitterend in de besneeuwde bossen in de knisperende kou.

Het is helder, maar helaas geen kans op Noorderlicht.
Als iedereen er is krijgen we de maaltijd voorgeschoteld. Rendieren rageout met aardappel puree en salade. Heel erg lekker. Na nog een biertje, en wat aankopen in het winkeltje, gaan we naar ons huisje en lekker slapen.

Raid Moermansk dag 7

Zondag 28 januari. Kaamanen-Posio
Start km: 93980   Eind km: 94614
Zon op: 9.29         Zon onder: 14.45
Temp min: -19       Temp max: -16

We krijgen een heerlijk verzorgd ontbijt buffet aangeboden. Heel gezellig, zo ’s morgens eten met de groep.

We kijken nog even de route na, en tekenen de ‘leuke kleine weggetjes’ aan op de kaart.
Het is gelukkig wat minder koud, maar ondanks dat ben ik blij dat de motor aanslaat. Er moest toch behoorlijk doorgestart worden voorat het ding echt loopt. We gaan de tassen halen en pakken de auto in. Veel mensen zijn al vertrokken. Ik hoor de ACA van Oliver puffen en kuchen naast ons hutje. Hij slaat niet aan. We bieden morele steun.

Het spruitstuk wordt verwarmd met een verfbrander. Helpt niet. Geen vonk, lijkt wel. Andere bobine gemonteerd. Hey…, dat stekkertje zit wel wat erg los. Aangeknepen, en dat was de oplossing. De motor slaat aan. Jeuj!!

Dan nog even de tank volgeggooid, en gaan we rijden. Dit keer met team 020 (Oliver en Wendy) en Zelenyy (Sandra en Eric). Leuke trip richtien Kitallä, waar in de buurt een ijshotel zou zijn. We rijden via het ‘leuke kleine weggetje’. Inderdaad een prachtige rit door een continue kerstkaart.

Ook hier komen we een paar keer rendieren tegen, die op de weg lopen of oversteken. We kunnen we mee luisteren via het bakkie, alleen niet terug praten. Dan komen we bij Kittallä. We horen dat er weer een foto momentje is, met de plaatselijke pers, op de parkeerplaats van het ijshotel.

Daar aangekomen zetten we de auto’s op een rij. We zijn er allemaal, behalve Running Duck, die deze rit op topsnelheid rijden.
We maken foto’s en Oliver en ik worden geintervieuwd door de reporter. Foto bij onze eenden gemaakt. Heel leuk allemaal. Een deel van de groep had het ijshotel al bekeken, want ze waren eerder aangekomen. Team 020 rijdt door. Wij besluiten toch, samen met Zelenyy en Ducks of Hazard (Remco en John), het ijshotel van binnen te bekijken. Ook Draakje en Superfinn gaan nog mee.

IJshotel is in het thema van Game of Thrones gemaakt. Heel knap gedaan. Maar eigenlijk comleet gestoord. Echt ijskoud. Kamers kosten ca. €500,- per nacht. Al gaven ze me dat geld, ging ik nog niet slapen. Dan rijden we verder met Zelenny en DoH.

Gezellg groepje samen. We rijden toch naar de kerstmannen (2) in Rovaminie. Wat een tourist trap.

We gaan in het stadje zelf eten. We dachten bij een Laps restaurant te kunnen aanschuiven, maar zonder reservering zijn we pas om 22.00 aan de beurt. Dat wordt toch wel laat. Dan maar bij de buren, een soort tex-mex tent. Heerlijke burger gehad, of een kip quasedilla. Colaatje erbij.

Na een dik uur rijden we door. Het is nog 135 km tot Posio. Bij aankomst lijkt het hotel verlaten. Hoe krijgen we nu onze sleutel?? Maar gelukkig, er zit nog een groep in een hoek aan de drank. Zij hebben de sleutels. Een paar bier, jägermeisters en obscure bittertjes later (en een gesneuvelde stoel) maar gaan slapen.

Raid Moermansk dag 8

Dinsdag 30 januari. Posio-Sykäräinen
Start km: 94614 Eind km: 95140
Zon op: 9.29 Zon onder: 14.45
Temp min: -16 Temp max: -10

Ontbijt buffet was weer prima. Dit wordt weer een lange dag, dus redelijk vroeg op. Kapotte stoel betaald, en gaan. Eerst gaan we naar een husky farm. Wel ff 43 km de andere kant op. We moeten er om 9.30 zijn. We werden welkom geheten door de eigenaars. Hele leuke mensen. Hij stoer, in een dik leren pak, messen aan de riem, woeste baard, dat werk.

Hij is echt de roedel leider van 50 eigen honden, en 30 honden die ook bij hen wonen . Zij is ook stoer, en legt ons gekleed in een dikke wollen trui uit hoe het werkt op de farm, en ook hoe de slee bestuurd moet worden.

Dan dringt het door dat we zelf mogen rijden. Een aan het stuur en de rem, de ander als passagier. Vervolgens lopen we door de kennels. Ze kennen en noemen alle honden bij naam, en de honden luisteren super goed. Ze zijn ook heel aardig voor ons, want hun baas is ook aardig. Wij zijn geen bedreiging. Dan krijgen we een slee toegewezen. De honden staan al met 6 voor de slee. Ze willen rennen, zoveel is duidelijk. Ik mag eerst passagier zijn. Onder een wollen deken,  op een rendier huid in de slee. Marieke gaat sturen en remmen. Het touw waarmee de groep wordt tegen gehouden wordt losgemaakt,  en daar gaan we. 10 km door de besneeuwde bossen. Zachtjes valt al de hele morgen verse sneeuw. Wat een leuke ervaring. Het gaat niet zo snel als ik had gedacht. Ik zit lekker warm in de slee. Marieke stuurt en remt, en stept soms mee. We stoppen soms even om de honden hun behoeften te laten doen. Wat meurt dat…. Na een tijd ruilen we, en mag Marieke lekker warm zitten, en mag ik sturen.

Soms moeten we de beesten helpen, we zijn natuurlijk best een zware last. Dan pas blijkt dat het toch best wel snel gaat. Mee steppen is al inspannend, maar soms ren ik mee, en dan moet ik toch wel een sprintje trekken om ze bij te houden. Veel te snel zitten de 10 km er al weer op. Klein uurtje onderweg geweest.

De honden mogen rusten, sommige worden geruild voor de tweede groep.  Wij mogen naar een Lapse tipi,
waar we warme bessendrank krijgen, uit een ketel boven een houtvuur, in een Lapse mok. Lekker koekje erbij.

Daarna afrekenen, en kunnen we verder. Wat een schitterende ervaring.

We rijden vandaag met Sandra en Eric. Ze hebben geen navigatie, en rijden gezellig achter ons aan. Ineens zie ik dat mijn tank niet meer zo vol is, maar waar is het volgende tankstation?? Dat is toch wel een cruciale fout, niet tanken bij elke gelegenheid. We zijn al 25 km voorbij de vorige pomp. Terug rijden is ook zo zonde. Google is onze vriend. Op onze route is de eerste pomp bijna 90 km verder. Halen we dat? Een alternatief ligt op 34 km, en dat is maar 3 km om ten opzichte van de originele route. Soms wordt een nood een deugd. Wat een prachtige weg. Je denkt, alle moois dat we gezien hebben kan niet meer overtroffen worden. Maar dat kan dus wel.

Schitterend besneeuwde bomen, zon erbij, blauwe lucht tussen vriendelijke wolken. Bij het tank station ook maar even gelunched, en koffie gedronken. Isolatie band gekocht, om de achterklep af te dichten. Uitlaatgassen komen soms naar binnen. En dan verder. We kiezen nog een paar achteraf weggetjes, maar het wordt onverwacht snel donker.

We rijden niet via Oulo. Alle wegen willen ons via die plaats leiden, maar dat wil ik niet. IJsweg over de Baltische zee is er niet, de winter was tot nu toe te warm. En het voelt via Oulo als een omweg. We rijden binnendoor. Er staat verder niets op het programma, behalve het eindpunt van de dag halen. Woe moeten nog wat eten, in het hotel is niets geregeld. Bij elke rotonde, om de ca. 30 km, is wel een tank station met een eettent. We stoppen, en zien de Op de Weeghjes staan. Maar binnen is er alleen fast food. Dat doen we dus niet. We zoeken op maps een restaurant in de omgeving, kiezen een pizza tent, en rijden er naar toe.

Lekker pizzatje gehad, colatje erbij, en weer door. Dan komen we in het laatste hotel aan. Even een biertje, dan naar de kamer, en om 22.00 is de afscheids ceremonie. We drinken de “enough drink”, een traditie uit de oude Raid Laponie, waarbij alle overgebleven drank, of speciaal hiervoor meegenomen obscure lokale drankjes, in een pan worden gemixed. Er is ook een jip en janneke versie voor de kinderen.

Dan wordt elk team naar voren geroepen, en krijgen we een certificaat van deelname van Gert-Jan en Tanguy, met een speciale aantekening, in ons geval soldeer certificaat, ivm de reparatie pogingen van de mic. Verder krijgen we nog een prachtige herdenkingsmedaille die door Wendy is gemaakt. Deze hangt vol trots nu aan mijn sleutelbos.
Als iedereen zijn certificaat heeft, drinken we de “enough drink” als toast op een succesvolle raid Murmansk 2018.
Dat was het dan. We spreken af dat we de dag er na om 9.30 een fotomoment hebben, van alle auto’s op en rij, en van de hele groep. Ik heb de dag erna een afspraak bij de DC2 Hanssin Jukka. Iedereen die mee wil mag mee.
Dan nog een paar biertjes. Iedereen is toch wel moe. Uiteindelijk nog 6 uur slaap….

Raid Moermansk dag 9

Woensdag 31 januari. Sykäräinen-Hämeenkoski
Start km: 95140 Eind km: 95557
Zon op: 9.29 Zon onder: 14.45
Temp min: -10 Temp max: -8

Ontbijt buffet was goed te doen. Ik was een beetje brak. We maken de foto’s van alle eenden op een rij en alle berijders daarna ervoor.

En dan gaat ieder zijn eigen route volgen naar huis. Een aantal komen we wel weer tegen op de boot naar Travemunde. Remko en John gaan naar Riga, en via de Baltische staten en Polen weer mnaar huis. Olivier en Wendy, Sandra en Eric gaan naar Stockholm, Niels en Patrick ook, want Patrick woont daar. Louis en Jeroen maken hun rondje om de Baltic af via Zweden en Denemarken. Gert-Jan en Margreet, Tanguy en Liane gaan op weg naar Helsinki, en overnachten ergens onderweg, evenals de Op de Weeghjes, maar die gaan eerst nog de sauna in en wak duiken. Arjan en Corina willen naar een fabriek in de buurt, en dan ergens richting Helsinki pitten. Team Rosie (Ruut en Ree) en Noorderzon (Mark en Irene) gaan mee naar DC2 Hanssin Jukka. Eerste stuk is lekker sturen over bochtige, besneeuwde wegen.

Dan komen we op de hoofdweg naar Tuulos. Die weg is spiegel glad. Even een rem test, maar er gebeurt niet veel, behalve dat de wielen stil staan. Dus heeeeel voorzichtig verder. Het biertje van gister avond hakt er wel in. Ook dat nog. Maar het gaat goed, en we eten een hamburgertje onderweg. Toch lekker. We hadden in eerste instantie om 15.00 afgesproken bij het vliegtuig, waar we zouden worden ontvangen door de voorzitter van het museum. We hadden al aangegeven dat het 15.30 zou worden, maar uiteindelijk zijn we er om 16.00. Heel hartelijke ontvangst, Pertti Lehtonen is er ook, Kai kan helaas niet komen. Er wordt het e.e.a. uitgelegd over het vliegtuig. Hanssin Jukka is een oud KLM vliegtuig uit 1935, de Haan. Via Graaf von Rosen, een Zweed, is het vliegtuig aan de Finnen verkocht. Eeerst willen ze er bombardementen mee uitvoeren, maar dat was geen succes. Later werd het vliegtuig als transport vliegtuig ingezet, en diende het als prive vliegtuig voor een Finse Maarschalk. Na de aktieve dienst heeft het in de jaren 60 en 70 bij een cafe gestaan. Dan mogen we er in, ook in de cockpit.

Het vliegtuig is heel mooi gerestaureerd. Niet lucht waardig, en ook niet helemaal compleet, maar de cockpit en cabine zijn schitterend. Stoelen zijn mooi opnieuw bekleed, en ook de wanden en vloeren zijn opgeknapt. Het instrumenten paneel is prachtig, en alle controls zijn er nog.

Ook heeft deze DC2 extra raampjes in het dak, en een achteruitkijk spiegel om eventuele aanvallers in de gaten te kunnen houden. Het ontsnappings luik in het dak van de cockpit is open. Mooi om er in te zitten.

De radio’s worden nog toegevoegd, die liggen ergens in een museum in opslag. De originele sleep antenne van is er nog, en ook het gat in de romp waardoor fakkels konden worden afgeschoten. Dan moeten Mark en Irene, Ruut en Ree door naar Helsinki, waar ze een afspraak hebben. Ook Pertti gaat er van door, want hij heeft kaartjes voor het theater. Wij kopen nog een Hanssin Jukka souvenir, en gaan dan ook naar ons overnachtings adres. 15 minuten van het museum.Het is een schitterend oud landhuis uit 1880. Hele leuke eigenaars, leuk mee gekletst. De man is Duits, en kan weer eens lekker Duits met ons praten. Hij heeft zelf historische rallys gereden, met auto’s uit 1904 en zo. Deze autos knapte hij ook zelf op. Leuk om me te babbelen. We heben een lekker kamertje, en gaan in het restaurant in de buurt een visje eten. Dan drinken we onze laatste Apfelkorn op, zo’n avond zonder drank is ook wel weer wennen, dat moeten we langzaam afbouwen. Dan lekker slapen na deze vermoeiende reisdag.

Van mij geen verhaal, maar ik heb wel plaatjes geschoten. Dit is de eerste reeks.

En voor degene die daarna nog niet voldoende hebben gezien, dezelfde vakantie in een andere reeks.

Ree

ff een test met plaatsen van wat foto’s

Voor wie nog meer foto’s wil zien van deze fantastische trip naar het Hoge Noorden:

2CV Raid Murmansk 2018 by Jesper 2CV, on Flickr

https://www.flickr.com/photos/jesper2cv/albums/72157672192363907

Groet van
OliZX

Heerlijke foto’s!