makado’s Ami 8 volledig gerestaureerd

Op het forum lezen we wel vaker restauratieverslagen van de grootste (DS, SM) en de kleinste (2CV) Citroëns. De modellen daartussen (Ami, GS) krijgen zelden zo veel aandacht, dus worden ze steeds zeldzamer. Maurice “makado” en zijn schoonvader wilden juist een Ami 8 opknappen. Dat is goed nieuws. Nog beter nieuws: het project is klaar!

In tegenstelling tot “Help mijn man heeft een hobby”, had ik zelf veel interesses, maar geen specifieke hobby. Toen ben ik op het idee gekomen een auto op te knappen. Het moest beslist een Citroën zijn, want die rijd ik al vanaf mijn 19e jaar en met veel plezier. Toen ik mijn monteur bij Piet Landman in Winkel vertelde van mijn voornemen een auto op te knappen waar mijn gezin van vijf in zou moeten passen, adviseerde hij mij een Eend te nemen, omdat deze gemakkelijk te demonteren is. Ik wilde iets exclusievers, omdat er nog zo veel Eenden rondrijden. Een Ami 8 moest het worden!

Via marktplaats.nl vond ik een Ami 8 bij een garage in Oosterbeek. Op de teller zouden 17.000 kilometer staan en de foto’s waren redelijk goed. Na een aantal on-line biedingen waarop de verkopende partij niet reageerde, ben ik toch maar naar Oosterbeek gegaan voor een proefrit. Die viel eerst tegen, want er moest minstens nog een 1 voor de kilometerstand en de foto’s bleken van enkele jaren terug te dateren. Inmiddels waren er heel wat roestplekken bijgekomen. Toch zijn we het uiteindelijk eens geworden; ik wilde immers een opknapper.

Niet gehinderd door enige voorkennis van de historie van de Ami, maar wel door een muurtje en een lantaarnpaal, stapte ik in om de 150km naar huis terug te rijden, alsof hij het elke dag reed. Mijn vrouw had nog gebeld, zei ze, ik geloof het direct. “Een radio hoeft er dus niet in,” dacht ik gelijk, “daarvoor maakt zo’n ding veel te veel herrie.” Het eerste jaar heb ik ermee getoerd. Om verdere achteruitgang te voorkomen, heb ik daarna besloten om de auto te demonteren en alle delen op te knappen.

Mijn schoonvader zag het hele project wel zitten en heeft zijn werkplaats ter beschikking gesteld. De auto hebben we samen gestript, behandeld en weer opgebouwd. Het lassen van de bodemplaat en de dorpels, het spuiten van het plaatwerk en de motorrevisie zijn door Piet Landman uit Winkel gedaan, die zit op loopafstand. De bekleding is nieuw en opnieuw door mij opgespannen met nieuwe rubber veren.

De motorruimte en motor waren doordrenkt met olie, de versnellingsbak hoort in een steun vast te zitten, maar de steun was vergaan. Alles rammelde met de motor mee. Het chassis hebben we schoongemaakt en geborsteld, daarna in de tectyl gezet. Alle bouten zijn los geweest. Overal stonden dozen met zakjes met onderdelen en briefjes, waar en hoe ze gemonteerd zaten.

Bijna elke zaterdagmiddag zijn we met zijn tweeën bezig geweest aan ons project. Alle onderdelen zijn weer gemonteerd, bouten in het vet en onderdelen in de lak en/of tectyl gezet. Alleen met de montage van de motorkap werd de lak beschadigd, toen liep ik een paar uur met de pest in mijn lijf, maar voor de rest is alles redelijk vlotjes gegaan, de ene klus wat beter dan de andere en steeds samen overleggen of oplossingen bedenken. Wanneer ik naar mijn werk was, ging mijn schoonvader het plaatwerk te lijf. Ik zou nooit zover gekomen zijn zonder zijn hulp. Ik heb de ontspanning van het toeren gigantisch onderschat en vreselijk gemist. Nu de auto helemaal klaar is, wil ik dus graag met meerdere toertochten mee gaan doen.

Wil je meer details over het restauratieproject lezen of op dit artikel reageren, klik dan hier.

tekst en foto: makado, redactie: RensKorevaar