Ondergedompeld in: POSTCARDS (1) - La France des trentes glorieuses en cartes postales

Daar zit je dan, tijdens de natte winterdagen bij de kachel. Met een warm drankje in de hand eindelijk de tijd om te dromen over klassiekers. Vanwege het druilerige weer ben je al tijden geen interessante auto’s tegengekomen, maar gelukkig is daar het boekje POSTCARDS van Erik Verhaest alias M. Carpedi. Het boek werd voor ons gelezen door medeforumer MiGS.

Dit staat vol met ansichtkaarten uit de jaren ’50 ’60 en ’70, met het symbool van nieuwverworven vrijheid er pontificaal op: de auto.
Nu wordt een dergelijk boekje vaak weggezet als “leuk voor de koffietafel” en ik kan niet ontkennen dat me dat ook door het hoofd schoot. Me nog niet bewust van de reis die ik zou gaan maken begon ik te bladeren en te lezen. Nou, je kunt je volledig kunt verliezen in deze verzameling! Het is veel meer dan een prentenboekje om terloops door te bladeren.

Wat opvalt is de over het algemeen goede kwaliteit van de foto’s en de in drie talen toegevoegde begeleidende tekst bij iedere prent. De tekst geeft voldoende informatie over de omgeving en de types en laat daarbij veel ruimte voor eigen ontdekkingen.

Al bladerend verdween ik in het eerste konijnenhol, of moet ik zeggen eendenkooi: Hoeveel oer-eenden komen er langs in het boek? Dat zijn toch vaak de meest sfeervolle foto’s: in zwart-wit, met de Eend op de 125mm banden, met zelfmoorddeuren, ribbelkap en canvas kofferdeksel. Best veel plaatjes worden ermee opgeleukt!

Het tweede konijnenhol was de jaren ’70, het einde van de glorieuze opbouwperiode, het decennium waarin men de heilige koe in een ander daglicht begon te zien. Toch zijn er met enig zoekwerk toch best wat foto’s die uit die periode moeten zijn, gezien de introductie van de modellen die erop staan.

De volgende obsessie werden de QR-codes, dat is echt fantastisch. Bij de meeste foto’s is de locatie en standpunt van de fotograaf opgezocht die je zo makkelijk kunt bezoeken via Google Maps. Uren kijkplezier erbij: wat is er allemaal wel en niet veranderd? Je leert bovendien mooie stukjes van het land kennen. Zo was de onderlopende weg naar Mont St. Michel mij bekend, er is er óók een naar het Île de Noirmoutier. Een bezoek waard als je richting Nantes gaat.

Al met al vind ik dit boekje een echte aanrader, het combineert geschiedenis met bruikbare kunst en geografie.

PostCARds (1) door M. Carpedi is een uitgave van Citrovisie, telt 160 pagina’s, kost €23,95 en is voorzien van tekst in Nederlands, Engels en Frans. Het boek is hier te bestellen.

Reageren op dit artikel mag in dit draadje

Tekst: MiGS, foto’s: Citrovisie, streetview-foto Google Streetview

Raid Arctique - Compiègne naar Les Champs-Elysées

Een zonovergoten finish in hartje Parijs.

Na een zeer gezellige avond vertrekken we rond 08:30 bij het hotel in Compiègne. Het is een kleine 60 kilometer rijden naar de bezienswaardigheid van vandaag: niet het Conservatoire, maar het Musée de l’Air et de l’Espace! Aanvankelijk wilden we het Conservatoire bezoeken (nu we er toch zijn), maar helaas kregen we te horen dat het Conservatoire dan al permanent gesloten zou zijn. Derhalve werd een alternatief gezocht en gevonden in het lucht- en ruimtevaartmuseum in Bourget. En daar waren we blij mee! Want in tegenstelling tot een loods met auto’s zij-aan-zij geparkeerd met matige verlichting en de sfeer van een shady industrieterrein, kwamen we in een prachtig museum!

Het museum is gesitueerd op het terrein van het oude vliegveld Le Bourget en het hoofdgebouw is werkelijk prachtig. Voor zowel liefhebbers van vliegmachines als van architectuur is het een absolute aanrader. De verzameling is enorm met veel bijzondere vliegtuigen en onderdelen daarvan. Ook voor de ruimtevaartliefhebber is er veel te vinden. Zeker het benoemen waard: twee Concordes, waarvan één een prototype. Sweet!

Er was een georganiseerde lunch in het restaurant van het museum en daarna werd het tijd om de laatste etappe te rijden: naar de Champs-Elysées. Er was wel een kleine uitdaging: wegens een of ander sporttoernooi waren niet alle wegen in Parijs berijdbaar. Het bleek dat er op de Périphérique altijd één baan vrijgehouden werd, wat resulteerde in nog meer verkeer op de overige rijbanen.

Avenue Foch werd uiteindelijk zonder problemen bereikt en daar werd verzameld door de groep. Hier merk je dat Parijs wel degelijk rekening houdt met Citroën-rijders: naast de breed opgezette Avenue Foch is er aan weerszijden een zeer brede strook gravel waar je in alle rust reparaties kan uitvoeren en waar motorolie eenvoudig kan weglopen.

De Champs-Elysées is niet volledig berijdbaar, dus het plan is als volgt: twee aan twee rijden we naar de Arc de Triomphe, slaan af richting de Champs-Elysées en rijden die af tot we niet verder kunnen. Omkeren, ererondje rondom diezelfde Arc en dan weer naar Avenue Foch. Gezien de alom aanwezige Gendarmerie wordt met klem geadviseerd om het claxon niet te gebruiken.

Iets wat een aantal deelnemers niet lijkt te begrijpen, en dus rijden we in een grote groep, hier en daar claxonnerend, op naar de Arc de Triomphe. Zij aan zij rijden we over de Champs-Elysées en de CX-en worden links en rechts herkend door omstanders. We krijgen duimpjes van de aanwezige gendarmes, de zon schijnt en we genieten volop van dit geweldige moment. Na het paraderen met onze Franse veren verzamelen we weer op Avenue Foch. Dit is dan toch écht het einde. Er wordt gelachen, geknuffeld en handen worden geschud. We zeggen gedag en vanaf hier rijdt ieder voor zich weer naar huis.

Na dit prachtige slotakkoord kunnen we niet anders stellen dan dat de Raid Arctique 2024 een groot succes was. Een heerlijke groep mensen van diverse pluimage die een week lang tot elkaar groeide en een geheel werd. Het rijden was heerlijk, de sfeer was goed en laten we wel zijn: voor auto’s die bijna 50 jaar zijn, ging het helemaal niet gek! Wát reden ze goed en hoe hebben we in een week tijd laten zien hoe Franse elegantie nog altijd relevant kan zijn.

Helaas is er ook een verdrietige mededeling te doen: Jan Petersen, een van onze Raiders en op dit forum bekend als JP21, is helaas begin december overleden. Jan en zijn vrouw Trude hebben meerdere malen deelgenomen aan door het forum georganiseerde ritten, zoals de Alpenrun in 2015 en de Harzrun in 2017. We wensen de nabestaanden alle sterkte toe bij zijn overlijden.

Rest mij als verteller van dit avontuur niets anders dan alle deelnemers te bedanken voor hun inzet, Anne en Egbert voor hun tijd en kunde en natuurlijk ook mijn mede-organisatoren Peter, Corstiaan en Branko voor dit mooie avontuur. Uiteraard ook een hartelijke dank voor hen die achter de schermen hebben meegewerkt aan het mogelijk maken van: zoals Leontien, Job en Johan voor het inspecteren van de auto’s, de leden van het CX-clubmagazijn voor het beschikbaar stellen én uitzoeken en indelen van alle reserve-onderdelen, de organisatie van de lunchstop bij Simpelveld, sponsoren, enzovoorts.

Op persoonlijke noot bedank ik met diepe buiging mijn vriendin, die mij gunde deze rit te rijden. Dat, terwijl ik net voor de tweede keer vader was geworden en haar achterliet met een stuiterbal van 4 en onze dochter die nog geen 3 maanden oud was. Topwijf.

Topavontuur.

Top auto!

Reageren op dit artikel kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: Diverse Raiders

Raid Arctique - Wesseling naar Compiègne.

Vier landen tijdens een enerverende dag vol bijzondere momenten.

Na een avond met lekker eten, drank en veel lachen is de Duitsche Dramabahn goed naar de achtergrond gedrukt. De rit van Wesseling naar Compiègne is er een die origineel niet in het routeboek zat. 50 jaar geleden, maar ook bij de versie van 10 jaar terug, werd Citroën aan het Place d’Yser in Brussel nog aangedaan. Het iconische pand is echter niet meer in gebruik als zodanig, derhalve voegt het weinig toe om daar te stoppen. En laten we wel zijn: niemand rijdt voor z’n lol door Brussel heen.

In de ochtend rijden we een kleine 40 kilometer naar de eerste bijzondere bezienswaardigheid: de Bruder Klaus Feldkapelle. Deze stop was 50 jaar terug niet in de route opgenomen, de kapel bestond toen nog niet. 10 jaar terug is er echter wel op deze plek gestopt: een van de organisatoren, Joost Hovenier wilde dit bijzondere bouwwerk met de groep delen. Joost was architect, CX- en kunstliefhebber. Was, want Joost is helaas in maart 2016 overleden. Tijdens het bezoek aan de Feldkapelle werd er met enige woorden door forumlid Citrohenno stilgestaan bij Joost.

Na deze indrukwekkende stop een korte rit naar.. een parkeerplaats nét over de grensovergang bij Langveld. Vanaf hier reden we in een treintje naar Simpelveld, alwaar bij het historische station van de Miljoenenlijn een lunch was georganiseerd door de Citroën CX club. Dankzij strak organisatiewerk werd het ons mogelijk gemaakt om de CX-en te parkeren op het middenperron, zodat een prachtige lineup gerealiseerd kon worden! De ontvangst was meer dan hartelijk: tot nu toe werden we niet eerder met zo’n daverend applaus opgewacht!

Voor de clubleden was er een behendigheidsparcours uitgezet en een tourrit, voor ons allen een prima lunch en met een stralende zon was dit simpelweg genieten in Simpelveld. Alle CX-en stonden prachtig op het perron, het historische fotomoment werd alleen verprutst doordat iemand van A t/m ZX markt volledig zonder overleg potsierlijke flyers onder de ruitenwissers had gestoken. Nou, dank je wel.

Na afloop werden we uitgezwaaid en om het evenement nog meer luister bij te zetten lieten Paul en Edwin (ja, bestuursleden van de CX club) de koppelingskabel van hun CX breken, zodat de ANWB op deze mooie locatie in actie kon komen. Prachtig, wat zij over hebben voor de show! Een stukje bol-pijl route volgde, waarna we België inreden richting het zuiden. Het stukje bol-pijl was natuurlijk om ons op te warmen: we moesten Liège passeren met al z’n Belgische logica.

Eenmaal voorbij Luik hadden we probleemloze route tot onze eindbestemming van de dag: Compiègne. Ook hier een wijziging ten opzichte van de originele route, gezien de Olympische en Paralympische Spelen was het schier onmogelijk om een hotel voor onze groep te vinden dichter bij Parijs. ‘s avonds was er op loopafstand een klein restaurant alwaar het laatste avondmaal van de groep plaatsvond met typisch Franse gerechten: ja, er zijn mensen die andouillette hebben geprobeerd. Na het diner nam Corstiaan het woord om aan alle deelnemers een oorkonde van deelname uit te reiken, gevolgd door drank en een verfrissende regenbui. Lekker slapen.

Reageren op dit artikel kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: Diverse Raiders

Raid Arctique - Kiel naar Wesseling

Duitsland - Overbruggingsland.

De overtocht met de nachtferry is probleemloos en in de ochtend komen we aan in Kiel, het noorden van Duitsland. Na het offboarden verzamelen we op een parkeerplek waar, hoe kan het ook anders, wat reparaties plaats vinden. Dit was, helaas, een van de twee hoogtepunten van de rit van vandaag. De andere is de aankomst.

Want vandaag is een overbruggingsrit. Een saaie, wel te verstaan. We rijden van Kiel naar Wesseling, een tocht van zo’n 525 kilometers over Duitse snelwegen. Grauzone.
Onderweg passeren we de historische Baustelle bij Hamburg: wegwerkzaamheden die al zó ontzettend lang bezig zijn dat tegen de tijd dat het af is, ze opnieuw kunnen beginnen. In ons hoofd klinkt de beroemde uitspraak van Merkel: “Wir schaffen das!”, nou dat ging waarschijnlijk niet over de werkzaamheden bij Hamburg. We hebben medelijden met onze Oosterburen en vervolgen onze weg. Vanuit historisch perspectief is het logisch om deze route te rijden, maar voor de lol doe je het niet.

We naderen onze eindbestemming. We rijden door het industriële gebied ten zuiden van Keulen. Het hotel is er een uit vervlogen tijden en ademt gelukkig nog die sfeer uit. De kamers zijn ruim met een bijzonder hoog plafond. Head room. Heerlijk.

Leuk is dat een organisator van de vorige Raid Arctique ons opwacht bij het hotel: Rens Korevaar. Geheel in stijl komt hij met een Mercedes waarvan de stoffen bekleding na 40 jaar nog wél heel is. Ook top: leden van CX-Stammtisch Köln zijn naar het hotel gekomen om ons welkom te heten! Een waar warm ontvangst na een kille rit.

Reageren op dit topic kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: Diverse Raiders

Raid Arctique - Orsa naar Goteborg

We verlaten het prachtige Zweden op de 4e dag.

Het staat toch echt in het routeboek: vertrek om 06:30. Dus, heel erg vroeg ontbijten! Het Kungshaga Hotell wat ons de avond ervoor had verwend met een heerlijk avondeten, was speciaal voor onze groep überhaupt open. Het seizoen was reeds voorbij. Het personeel stond extra vroeg op, om ons ook van een ontbijt te kunnen voorzien. Wát een service!

Vroeg vertrekken, dat was geen straf. De ochtend was ontzettend mooi en rustig rijden wij de route. Het is wat mistig, met een zonnetje. Ontspannen tokkelen we achter de prachtige Vert Dyrade ‘79-er aan. De route van vandaag biedt een paar opties aan om de reistijd te verkorten, mocht je krap komen te zitten qua tijd. De originele route duurt het langst, maar dat is natuurlijk wel dé route om te rijden.

Dat bleek geen straf: heerlijke wegen door een prachtig gebied. Mooie bochten, van het soort dat een CX wél goed pakt en we rijden af en toe íets sneller dan wettelijk toegestaan. Wij en de auto zijn helemaal in ons element, alles valt samen. Na ruim 200 kilometer is er een koffiestop bij Sikfors op een fotogenieke locatie: het moment om lekker bij te komen. Koffie en broodjes zijn voorzien én een paar Zweedse liefhebbers zijn komen buurten.

De volgende bezienswaardigheid, en lunchplek, is het Håverud aquaduct. Een sluizencomplex en aquaduct uit 1868, nog volledige operationeel en als toerist kan je met een boot mee door het complex. Wij doen dat niet, maar het is een mooi schouwspel uit vervlogen tijden en zeker het bezoeken waard als je er bent. 

We naderen Göteborg. Snelwegen, mensen met haast, druk. Hiervoor doen we het niet, maar het hoort erbij. We rijden richting de ferry, eenmaal aangekomen is er reeds een rij met CX-en die staan te wachten. Enige onrust: er is een CX onderweg gestrand. De ANWB is op locatie en assistentie wordt verleend. Toch, als de gele bus een tijd later aansluit in de rij, is de CX er niet bij. Spannende minuten verlopen en de vreugde bij iedereen is groot als de laatste CX dan toch net op tijd aankomt. Bij het inschepen vertoont de betreffende auto echter weer nukken en wordt besloten de wagen de boot op te slepen.

Uiteindelijk is iedereen aan boord en wordt er gezellig een drankje genuttigd bij de buitenbar. ‘s Avonds wordt er gegeten, gedronken en veel gelachen aan boord. Wat was Zweden prachtig! Op naar Duitsland!

Reageren op dit topic kan hier.

Tekst: Nielsje
Foto’s: diverse Raiders