home » Citroen Nieuws » Citroen GS/GSA » Per GS naar Zuid-Frankrijk

Het is 1978 en Adri "Breeze" wil met zijn groene GS indruk maken op zijn meisje. Naar Zuid-Frankrijk zweven zij, tot bij Parijs de onderdelen over de Périphérique vliegen. Dan vliegen geld en papieren ook nog uit tassen en zakken. Na de reparatie zoemt de GS weer als een bijtje. Eind goed, al goed?

In 1978 had ik een half jaar verkering met een meisje dat mijn echtvriendin zou worden. Ik had toen een mintgroene GS break die ikzelf prachtig vond en ik hoopte dat zij hem ook mooi zou vinden. Langzamerhand is bij mij het besef gekomen dat het merk van je auto totaal onbelangrijk is voor een vrouw. Tenzij je misschien in een merk rijdt waar jouw welvaart en dus de patserigheid vanaf straalt. Dat verschijnsel heb ik nooit mogen ondervinden, maar ik heb het sterke vermoeden dat je daar niet automatisch gelukkiger van wordt.

Een geheel verzorgde vakantie in een dorp van Club Méditerranée in Saint-Tropez leek ons een leuk begin van een hopelijk lange relatie. Uiteraard per GS vertrokken wij op een goede en zonnige dag: en route vers le Midi.

Het noodlot sloeg al toe na 500 km. Toen we de Parijse Périphérique opreden bij de Porte de Bagnolet hoorden we een hels kabaal in het vooronder, wat een afgebroken homokineetkoppeling bleek te zijn. De bevestigingsbouten en wat brokstukken lagen in een spoor achter ons op de rotonde. Voor de vakantie had ik bij Beun de Haas de aandrijfas wegens speling laten vervangen. Ik voelde me nog niet zeker genoeg om het zelf te doen, maar ik ben er wel bij geweest en weet zeker dat de bouten strak zijn aangedraaid. De oorzaak zal ik nooit weten; misschien een te laag aanhaalkoppel of een slechte blokkering van de bouten. Na terugkomst gaf Beun in ieder geval niet thuis.

Daar stonden wij dus op een zaterdag in Parijs met een GS die US was, want de homokineet was onherstelbaar beschadigd. Afslepen maar naar een Citroën-garage, die gelukkig redelijk ruim voorhanden zijn in Parijs. “Kom maandagmorgen maar terug,” was het voorspelbare garageadvies. Een onverwacht weekeindje in Parijs in juni is natuurlijk geen straf voor jonggeliefden en een romantisch hotelletje in het Quartier Latin werd snel gevonden. Voor romantisch lees: gammele bedden, herrie op straat en onder de grond, want de metro reed zeer regelmatig tot diep in de nacht. De bekende attracties lagen zondag allemaal op ons te wachten.

Terugkerend van Montmartre zaten we in een drukke metro, temidden van een groep jongeren met een Noord-Afrikaans uiterlijk. Bij het station waar wij uitstapten, leek de groep ook te willen uitstappen. Tot zover dus niets aan de hand. Achteraf heb ik bewondering voor de manier waarop zij het vak zakkenrollen hadden verheven tot “kunst” door het uitvoeren van een goed gecoördineerde aktie. Na een kreet van iemand bleef de hele groep staan in de schuifdeuren van de metrowagon en draaide zich om alsof ze plotseling hadden ontdekt dat ze nog een halte verder moesten rijden. Wat doe je dan als domme toerist? Juist, je gaat je een weg banen door de groep, met de armen voor je uit om de wagon uit te zijn voordat de schuifdeuren weer sluiten. Dus dat was vrij graaien. Heel opvallend vond ik dat we staande op het perron gelijk beseften dat we waren gerold. Ik zal nooit de grijns vergeten van de groepsleden die belangstellend naar ons keken vanuit een wegrijdende metro.

In plaats van in de zon te wandelen, zaten we de rest van de zondag op het Nederlandse consulaat voor het verkrijgen van een tijdelijk paspoort en voor de aangifte van de overige papieren uit de portefeuille van mijn vriendin. Het was daar namelijk erg druk met aangifte doen. Bij mij was alleen maar de beurs gerold, die ik in de zijzak van mijn spijkerbroek had gestopt. Hoe dom kan iemand zijn. Ik vermoed dat onze diefjesvrienden ons van tevoren goed hadden bestudeerd.

Het is verder een fantastische vakantie geworden met zee, zon, zwemmen, zeilen (420’s), veel lekker eten en nog wat dingen. De terugweg hebben we toeristisch gedaan via de Route Napoleon en de GS heeft de hele verdere rit gezoemd als een bijtje.

Dit artikel is eerder verschenen op Xantia-Club.net. Je kunt hier reageren.

tekst: Breeze, foto’s: NN