home » Citroen Nieuws » Citroen Jumpy » Per Jumpy door Marokko 10

De Marokko-reis van Kees “Visa GTI 115” nadert zijn einde. We rijden de laatste volledige etappe in Marokko, beleven zenuwslopende grenscontroles met veel theater, halen op het nippertje de veerboot naar Spanje en gunnen de Jumpy daar op een mooie camping eindelijk een weekje rust.

Zondag 23 mei: Oualidia > Asilah, 483 km
Als we ontbeten en de luifel opgeborgen hebben, gaan we op pad. Vanuit het dorp aan zee eerst naar boven naar de kustweg en dan verder noordwaarts langs die kilometerslange lagune. De kustweg is prachtig met allemaal dorpjes waar ze weer van alles langs de weg verkopen. In de verte ligt de grote stad El-Jadida. Dit is een stad met veel industrie en een overslag vanuit de fosfaatmijnen naar de zeeschepen: zo te zien een ongezonde omgeving. Vanaf deze stad loopt er een grote weg naar het noorden. Voor Casablanca is de oprit naar de snelweg. Deze is nagelnieuw en bespoedigt de reis enorm. Om ons heen alleen maar landbouw en in het algemeen toch wel een westerse uitstraling. Ook westers zijn de in groten getale aangeschafte laserguns. Overal zie je de plaatselijke politie ermee spelen. Rij in dit land dus nergens te hard, of je bent de klos. Voorbij Larache is het voorlopig einde tolweg, maar deze wordt in de toekomst doorgetrokken tot aan Tanger: daar zijn ze druk mee bezig. Wij slaan af richting Asilah. Het is nog vroeg in de middag als we aankomen. We kiezen nu de camping naast die van de eerste overnachting. Deze is veel mooier en door het geweldige weer hebben we geen bungalow nodig, terwijl ook die hier veel mooier zijn. We vinden een mooi stekkie in de schaduw.

Aan het eind van de middag lopen we langs het strand naar het schilderachtige stadje Asilah, dat in Griekse wit-blauwe kleuren geschilderd is. In een winkeltje weten we nog twee flessen wijn te vinden: lekker voor straks bij het eten. Op de camping kijk ik eens in de portemonnee en ik heb nog 400 dirham over, zo’n 40 euro. Thuis had ik 700 euro gewisseld. Het is niet te geloven dat we daarmee een ronde van ruim 4.500 km door Marokko hebben afgelegd. We hebben met onze HDi-diesel zo’n 14 kilometer op een liter gereden: niet slecht, dacht ik zo. Op deze laatste avond in Marokko eten we in het restaurant van de camping een gerecht uit de tajine.

Maandag 24 mei: Asilah MA > Mazaron ES, 575 km
We gaan vroeg uit de veren, naar de haven van Tanger voor de overtocht naar Algeciras in Spanje. Zoals elke dag een verrassing was, is dat nu ook zo. In de haven staan al diverse auto’s en autobussen te wachten voor de overtocht. Dat is op zich niet zo erg, alleen zitten in een bus op z’n minst 45 man. Ook nu weer storten diverse figuren zich op onze auto en plakken een volgnummer op onze voorruit. Ze willen alles voor je regelen en opnieuw voelen we ons hoofdrolspelers in een geweldig toneelstuk.

Het verzekeringspapiertje moet gecontroleerd worden en voorzien van een stempel en een handtekening. Ook de paspoorten moeten worden voorzien van een stempel. Iedereen spant weer met elkaar samen. Ik ben niet zo’n meegaand type, maar zonder hun hulp sta je hier na vele uren nog. Als ik mee naar het kantoor ga, staat daar een rij van honderden mensen te wachten op dat felbegeerde stempel. Als ik er iets voor over heb, kunnen ze wel wat regelen. Ik vraag in hoeveel tijd ze alles kunnen regelen en ze noemen me een onmogelijk korte tijd. Ik bied 10 euro. Nog voor ik bij mijn auto terug ben, heb ik de paspoorten met de benodigde stempels terug. Voor mij hadden ze het stempeltje zelfs in hun broekzak. Nadat ik alles gecontroleerd heb, betaal ik 10 euro en krijg één paspoort. Twee paspoorten is 20 euro; de rakkers! Ik betaal en er is ineens vrij baan naar de douane, die alles bij iedereen binnenste buiten keert, vooral bij Marokkanen en bij autobussen. Bij ons gaan alleen de deuren even open en dicht, en rijden maar weer.

Dan sta je nog steeds niet aan dek. Alle buspassagiers zijn al met hun bagage aan boord, dus die bussen gaan voor. De schepen zijn niet al te groot en ik bespeur dat Marokkanen worden voorgetrokken. Er blijven steeds minder plaatsen over, dus ga ik ook maar wat schelden en voordringen, en kan nog net aan boord. We kunnen niet eens normaal de autodeuren openen om uit te stappen. De laadklep moet weer even open om ons om de auto te laten lopen, zodat we naar boven kunnen. Autoferry’s, waar dan ook: het is er altijd een puinhoop. Het is toch prettiger om hier aan dek te staan in plaats van op de kade op de volgende boot te wachten.

De overtocht duurt vanuit Tanger ruim twee uur. Als de boot aangemeerd ligt, ben je er nog niet af, zeker niet als je helemaal achterin staat. Daarna aansluiten in een rij voor de douane. Deze gasten hebben niet bepaald de vrolijkste uitstraling en ook zij willen weer in de auto rondkijken. Hier eenmaal voorbij, voeg je je in het verkeer van Algeciras, richting snelweg naar het noorden. Zo passeren we vlot steden als Marbella, Malaga en Granada. Bij de afslag van Totana gaan we richting de kust, naar de camping bij Mazaron, waar we jaren geleden ook al eens waren. Die geeft ons het juiste vakantiegevoel. Als we aankomen, krijgen we een prachtige plaats, waar we de tent en de luifel opzetten. We bezoeken eerst een supermarkt voor onze broodnodige inkopen en vullen de rest van de tijd met nietsdoen aan de rand van een echt zwembad. Het is hier geweldig!

Dinsdag 25 mei – dinsdag 1 juni: Mazaron
We houden vakantie en doen alleen de hoogstnoodzakelijke dingen. Na een aantal dagen begint het toch te kriebelen: er moet weer wat gebeuren. Ik stel voor om niet over die verschrikkelijke snelweg verder terug naar Frankrijk te rijden, maar achterlangs en binnendoor.

Je kunt op dit artikel reageren in het topic De Jumpy-avonturen van Visa GTI 115.

tekst en foto’s: Visa GTI 115