Blik heeft geen tijdsbesef

Als éen facet kenmerkend is voor oude-autoliefhebberij, dan wel het genieten van een moment waarop alles bij elkaar komt. Het snorren van de motor, wind in het haar bij het open raam, de lucht van hete olie en onverbrande benzine. Een mooi uitzicht, een glooiende weg. De band tussen mens en mechaniek.

Maar het genieten gaat hand in hand met het immer aanwezige besef dat het ‘maar’ een delicaat mechaniek is, een mechaniek dat te allen tijde, en meestal wanneer dat niet uitkomt, nukken kan vertonen of de geest kan geven. De oude-autoliefhebberij kan voor de buitenstaander synoniem staan voor ‘gekte’, ‘idiotie’, ‘waanzin’. De liefhebber zal, met tegenzin, een onvermijdelijk falen aanpakken. Zelfs als het al donker en koud is, en de verleiding tot uitstel lonkt. De liefhebber wikt, het mechaniek beschikt. Tijd? Tijd is maar een menselijke beslommering.

Het evenwicht tussen delicaat mechaniek en menselijke inbreng, dat maakt het rijden met een oude auto zo de moeite waard. Of je je auto soigneert en alleen op mooie dagen naar buiten stuurt, of je een dagelijkse rijder bent die niet bang is om stil te vallen, zwarte nagelranden te hebben en op z’n tijd de hulpdiensten in te schakelen? Zonder dalen geen pieken. Morgen is er weer een dag!

Uit het leven van een Traction-eigenaar gegrepen.

Tekst: 2d; beeld: Ree