home » Citroen Nieuws » Citroen Xantia » Ze laat zich Venise noemen

Venise is zo’n dame die eigenlijk iedereen wil. Betrouwbaar, lekker, degelijk, karaktervol. Wat wil iemand eigenlijk nog meer? Waarom was ze dan zo terechtgekomen? Was ze dan zomaar vergeten? Ze was zo verslingerd aan het reizen. Wat deed ze dan hier in dit stoffige hol? Had ze dan nog wel een toekomst? Zo onzeker allemaal. Wat nu? En vooral: wat straks?

Jarenlang had ze alles voor haar baas over gehad. Maar daar kwam een crisis tussen: ze werd aan de kant gezet. Zomaar, van de ene op de andere dag. Onverdiend. Onverwacht. Waarom? Moedeloos zou je er van worden. Uitzicht op ander werk was er ook al niet. Hoe moest het met haar aflopen?

Ze had gedacht dat haar baas het wel beter met haar voor had. God weet dat-ie haar veilig thuisbracht toen ze alles er onder had gegooid bij de kerstborrel. Doodziek bleek ze te zijn, en de revalidatie duurde vreselijk lang. Maar hij was erbij geweest en ze was er door gekomen. Sterker nog, ze draaide beter dan ooit!

Nog geen half jaar later was het bijltjesdag voor Venise. Aan de kant gezet; door de crisis was ze te duur geworden. De baas had een invalkracht op oproepbasis ingehuurd. Naar haar mening had de baas veel te veel plezier met die kleine Italiaanse snollebol. Ze kon ‘m ter plekke wel vervloeken. Kreeg ze de kans, dan zou ze dat Italiaans stuk vreten zeker ook nog wel krijgen! Ze had gelukkig wel veilig onderdak. Daar mankeerde niet zo veel aan. Maar in plaats van het reizen waar ze zo aan verslaafd was geraakt lag ze hier te verstoffen. Ze werd er wel eens een beetje bitter om.

Totdat de baas daar opeens voor de deur stond. “Tjee, je ziet er nog steeds goed uit!” – hij probeerde natuurlijk in het gevlei te komen. Of ze even mee ging. Ja jeetje, kom op zeg. Eerst flikker je me aan de kant, en nou moet ik opdraven? Doe gewoon. Echt niet… Maar ze liet zich natuurlijk toch weer overreden. Niet zonder resultaat: scrubben, gymmen, alles netjes strak voor elkaar gemaakt… Het was duidelijk dat de baas toch van haar hield. Dat-ie dat Italiaantje vooral afkneep: de zweep erover! Dat-ie haar nog lang niet vergeten was.

Alles wat ze kon doen was wachten. Er voor ‘m zijn – niet meer, niet minder. In ieder geval had-ie voor een goed onderkomen gezorgd, waar ze wat stoffig, maar wel netjes droog af kon wachten tot ze de weg weer op kon. Venise was tevreden. De baas was wel degelijk een liefhebber.  Kon niet zonder de rust en de ruimte en haar ontspannen aard. Niet zonder haar chevrons. Niet zonder haar bollen.  Ha, zéker niet zonder haar bollen! Ze liet zich dan ook ontspannen terug in de garagebox rijden. Die betere tijden komen wel. Zolang-ie maar niet die tussentijdse verwennerij vergeet…

Venise is de ‘Sable Phénicien’ Xantia 1a uit 1993 van Penny Lane, voor zo lang het duurt uw ‘held-zonder-werk’. Voorlopig staat deze Xantia Turbo D met 476.615km op de klok netjes gepoetst en met het leer ingevet droog en veilig gestald. De honneurs worden zolang door een ouwe Fiat Panda waargenomen. Gewoon bewaren, die wagen. Betere tijden komen zeker. Zo’n fijne Xantia komt niet zo gauw nog eens!

Met dank, overigens, aan Julien Clerc.

Tekst: Penny Lane, foto: hogervp

Reageren? Venise heeft d’r eigen draadje!